ഞങ്ങൾ ഒന്നാമതു രാജ്യം അന്വേ​ഷി​ച്ചു

ഓലവ്‌ സ്‌പ്രി​ങ്‌ഗെ​യ്‌ററ്‌ പറഞ്ഞ പ്രകാരം

ഞങ്ങളുടെ പ്രാർഥന കേട്ടിട്ട്‌ അമ്മ വിളക്കു കെടുത്തി മുറി വിട്ടു​പോ​യതേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. അപ്പോൾ എന്റെ അനുജൻ എന്നോടു ചോദി​ച്ചു: “ഓലവ്‌, ഇഷ്ടിക​മ​തി​ലി​ലൂ​ടെ ദൈവ​ത്തി​നു നമ്മെ കാണാ​നും കേൾക്കാ​നും കഴിയു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെയാ?”

“എന്തിലൂ​ടെ​യും നമ്മെ കാണാൻ അവിടു​ത്തേക്കു സാധി​ക്കും, നമ്മുടെ ഹൃദയ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു​പോ​ലും” എന്ന്‌ അമ്മ പറയുന്നു, ഞാൻ മറുപടി കൊടു​ത്തു. ദൈവ​ഭ​യ​വും ബൈബിൾവാ​യ​ന​യിൽ കമ്പവു​മു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന അമ്മ, കുട്ടി​ക​ളായ ഞങ്ങളിൽ ദൈവ​ത്തോ​ടും ബൈബിൾത​ത്ത്വ​ങ്ങ​ളോ​ടും ആഴമായ ഒരാദ​രവു നിവേ​ശി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു.

ഇംഗ്ലണ്ടി​ലെ കെൻറ്‌ കൗണ്ടിലെ ചററം എന്ന ചെറു​പ​ട്ട​ണ​ത്തി​ലെ ആംഗ്ലി​ക്കൻസ​ഭാം​ഗ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങളുടെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ. അമ്മ ക്രമമാ​യി പള്ളിയിൽ പോയി​രു​ന്നു, എങ്കിലും ഒരു ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​യെ​ന്നാൽ അർഥം ആഴ്‌ച​യി​ലൊ​രി​ക്കൽ പള്ളിയിൽ ചെന്ന്‌ കുത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​മാ​ത്രമല്ല എന്ന്‌ അവർ വിശ്വ​സി​ച്ചി​രു​ന്നു. ദൈവ​ത്തിന്‌ ഒരു സത്യസ​ഭയേ ഉണ്ടായി​രി​ക്കൂ എന്നതി​ലും അവർക്ക്‌ ഉറപ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ബൈബിൾസ​ത്യ​ത്തോ​ടു വിലമ​തിപ്പ്‌

എനിക്ക്‌ അഞ്ചു വയസ്സു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ, അതായത്‌ 1918-ൽ, വാച്ച്‌ ടവർ ബൈബിൾ ആൻഡ്‌ ട്രാക്‌ററ്‌ സൊ​സൈ​റ​റി​യു​ടെ ആദ്യ പ്രസി​ഡൻറായ ചാൾസ്‌ ററി. റസ്സൽ എഴുതിയ തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​ക​ളു​ടെ പഠനങ്ങൾ എന്ന ശീർഷ​ക​ത്തി​ലുള്ള വാല്യങ്ങൾ അമ്മയുടെ കയ്യി​ലെത്തി. ഏതാനും വർഷങ്ങൾ കടന്നു​പോ​യി, ഞങ്ങൾ വിഗ്‌മോർ എന്നൊരു കൊച്ചു​പ്ര​ദേ​ശത്തു ജീവി​ക്കു​മ്പോൾ ബൈബിൾ വിദ്യാർഥി​ക​ളിൽപ്പെട്ട—ഇപ്പോൾ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ എന്നറി​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രിൽപ്പെട്ട—ഒരാൾ അമ്മയെ കണ്ടുമു​ട്ടാ​നി​ട​യാ​യി. ആ വ്യക്തി​യിൽനി​ന്നും ദൈവ​ത്തി​ന്റെ കിന്നരം എന്നൊരു ബൈബിൾ പഠനസ​ഹാ​യി അമ്മക്കു ലഭിച്ചു. അതോടെ ബൈബി​ളി​നെ സംബന്ധിച്ച്‌ അവർക്കു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന പല ചോദ്യ​ങ്ങൾക്കും അതിൽനിന്ന്‌ ഉത്തരം കണ്ടെത്താൻ തുടങ്ങി. ഓരോ അധ്യാ​യ​ത്തി​ന്റെ​യും അച്ചടിച്ച ചോദ്യ​ങ്ങ​ളുള്ള ഇളംചു​വപ്പു നിറത്തി​ലുള്ള ഒരു കാർഡ്‌ ഓരോ ആഴ്‌ച​യി​ലും തപാലിൽ വരുമാ​യി​രു​ന്നു. ഉത്തരങ്ങൾ എവിടെ കണ്ടെത്താ​മെ​ന്നും കാർഡിൽ കൊടു​ത്തി​രു​ന്നു.

1926-ൽ മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളോ​ടൊ​പ്പം ഞാനും എന്റെ അനുജത്തി ബരിലും ആംഗ്ലി​ക്കൻസഭ വിട്ടു. കാരണം, സഭയുടെ രാഷ്‌ട്രീയ ഇടപെ​ട​ലു​ക​ളി​ലും യുക്തിക്കു നിരക്കാത്ത അതിന്റെ പല പഠിപ്പി​ക്ക​ലു​ക​ളി​ലും ഞങ്ങൾ മടുത്തി​രു​ന്നു. ദൈവം ആളുകളെ അനന്തകാ​ല​ത്തേക്കു തീനര​ക​ത്തി​ലി​ട്ടു ദണ്ഡിപ്പി​ക്കും എന്നതാ​യി​രു​ന്നു ഒരു പ്രമുഖ പഠിപ്പി​ക്കൽ. വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ ബൈബിൾസ​ത്യ​ത്തി​നു​വേണ്ടി പരതു​ക​യാ​യി​രുന്ന അമ്മക്ക്‌ ആംഗ്ലി​ക്കൻസഭ സത്യസ​ഭ​യ​ല്ലെന്നു ബോധ്യ​മാ​യി.

അധികം നാളാ​യില്ല, അമ്മയുടെ ആത്മാർഥ​മായ പ്രാർഥ​നക്ക്‌ ഉത്തര​മെ​ന്നോ​ണം ബൈബിൾ വിദ്യാർഥി​നി​യായ മിസ്സിസ്‌ ജാക്‌സൻ ഞങ്ങളെ സന്ദർശി​ച്ചു. ഞങ്ങളുടെ ചോദ്യ​ങ്ങൾക്കു ബൈബി​ളിൽനി​ന്നുള്ള ഉത്തരങ്ങൾ നിരത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു രണ്ടു മണിക്കൂ​റോ​ളം അവർ എന്നോ​ടും അമ്മയോ​ടും സംസാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. നമ്മുടെ പ്രാർഥ​നകൾ അർപ്പി​ക്കേ​ണ്ടതു യേശു​ക്രി​സ്‌തു​വി​ന്റെ പിതാ​വായ യഹോ​വ​യാം ദൈവ​ത്തി​നാണ്‌, അല്ലാതെ ദുർജ്ഞേ​യ​മായ ഏതോ ത്രിത്വ​ത്തി​നല്ല എന്നതു​പോ​ലുള്ള അനേകം സംഗതി​കൾ പഠിച്ച​തിൽ ഞങ്ങൾ ആഹ്ലാദം​കൊ​ണ്ടു. (സങ്കീർത്തനം 83:18; യോഹ​ന്നാൻ 20:17) എന്നാൽ അമ്മ ചോദിച്ച ഒരു ചോദ്യം എനിക്ക്‌ ഒരിക്ക​ലും മറക്കാ​നാ​വാ​ത്ത​താ​യി​രു​ന്നു: “ഒന്നാമതു രാജ്യം അന്വേ​ഷി​ക്കുക എന്നാൽ എന്താണ്‌ അർഥമാ​ക്കു​ന്നത്‌?”—മത്തായി 6:33.

ബൈബി​ള​ധി​ഷ്‌ഠി​ത​മായ ഉത്തരം ഞങ്ങളുടെ ജീവി​തത്തെ ആഴത്തിൽ സ്‌പർശി​ച്ചു. ആ ആഴ്‌ച​തന്നെ ഞങ്ങൾ ബൈബിൾ വിദ്യാർഥി​ക​ളു​ടെ യോഗ​ങ്ങൾക്കു ഹാജരാ​കാ​നും പഠിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ മററു​ള്ള​വ​രു​മാ​യി പങ്കു​വെ​ക്കാ​നും തുടങ്ങി. കണ്ടെത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നതു സത്യമാ​ണെന്നു ഞങ്ങൾക്കു ബോധ്യ​മാ​യി. ഏതാനും മാസങ്ങൾക്കു​ശേഷം, 1927-ൽ, യഹോ​വയെ സേവി​ക്കാ​നുള്ള തന്റെ സമർപ്പ​ണ​ത്തി​ന്റെ പ്രതീ​ക​മാ​യി അമ്മ സ്‌നാ​പ​ന​മേ​ററു, 1930-ൽ ഞാനും.

പയനിയർ സേവന​ത്തി​ലേക്ക്‌

ഏതാണ്ട്‌ 25 അംഗങ്ങ​ളോ​ളം ഉണ്ടായി​രുന്ന ഗില്ലി​ഘാം സഭയി​ലാ​ണു ഞങ്ങളുടെ കുടും​ബം സംബന്ധി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌. അവരിൽ പലരും പയനി​യർമാർ എന്നു വിളി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രുന്ന മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​ക​രാ​യി​രു​ന്നു, എല്ലാവ​രും സ്വർഗീ​യ​പ്ര​ത്യാ​ശ​യു​ള്ളവർ. (ഫിലി​പ്പി​യർ 3:14, 20) അവരുടെ ക്രിസ്‌തീയ തീക്ഷ്‌ണത പടർന്നു​പി​ടി​ക്കു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു. 1930-കളുടെ ആരംഭ​ത്തിൽ, കൗമാ​ര​പ്രാ​യ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടു​പോ​ലും ബെൽജി​യ​ത്തിൽവെച്ചു ഞാനും കുറച്ചു​കാ​ലം പയനി​യ​റിങ്‌ നടത്തി. ഇതു രാജ്യ​സേ​വ​ന​ത്തിൽ കൂടു​ത​ലാ​യി ഏർപ്പെ​ടാ​നുള്ള എന്റെ ആഗ്രഹത്തെ ജ്വലി​പ്പി​ച്ചു. രാജ്യം, ലോക​ത്തി​ന്റെ പ്രത്യാശ എന്ന ചെറു​പു​സ്‌ത​ക​ത്തി​ന്റെ പ്രതികൾ ഓരോ പുരോ​ഹി​ത​നും വിതരണം ചെയ്യു​ന്ന​തിൽ അക്കാലത്തു ഞങ്ങളും പങ്കെടു​ത്തു.

കാലം കടന്നു​പോ​യ​തോ​ടെ ഞങ്ങളുടെ ക്രിസ്‌തീയ പ്രവർത്ത​ന​ത്തോട്‌ എന്റെ പിതാ​വി​നു കടുത്ത വിരോ​ധ​മാ​യി. 1932-ൽ കോ​ളെജു പഠനത്തി​നാ​യി ഞാൻ ലണ്ടനി​ലേക്കു താമസം​മാ​റ​റി​യ​തി​നുള്ള ഒരു കാരണം ഇതായി​രു​ന്നു. പിന്നീടു നാലു വർഷ​ത്തേക്കു ഞാൻ സ്‌കൂ​ളിൽ പഠിപ്പി​ച്ചു, അന്നു ലണ്ടനിൽ ആകെയു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന നാലു സഭകളിൽ ഒന്നായ ബ്ലാക്ക്‌ഹീത്ത്‌ സഭയു​മാ​യി​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു ആ സമയ​ത്തെ​ല്ലാം എന്റെ സഹവാസം. ഹിററ്‌ല​റു​ടെ ജർമനി​യിൽ നമ്മുടെ സഹോ​ദ​രൻമാ​രും സഹോ​ദ​രി​മാ​രും, ഹിററ്‌ല​റു​ടെ യുദ്ധ​ശ്ര​മ​ങ്ങളെ പിന്തു​ണ​ക്കാൻ വിസ്സമ്മ​തി​ച്ച​തി​നാൽ, നേരി​ടേ​ണ്ടി​വന്ന തടവു​ക​ളെ​യും കഷ്ടപ്പാ​ടു​ക​ളെ​യും കുറി​ച്ചുള്ള റിപ്പോർട്ടു​കൾ ഞങ്ങൾ കേൾക്കാൻ തുടങ്ങു​ന്നത്‌ അപ്പോ​ഴാ​യി​രു​ന്നു.

1938-ൽ, ഞാൻ കടമായി എടുത്തി​രുന്ന പുസ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ വില കൊടു​ത്തു​തീർത്ത അതേ മാസത്തിൽത്തന്നെ, ഒരു പയനിയർ ആകണമെന്ന എന്റെ ആഗ്രഹം സാധി​ക്കാൻവേണ്ടി ഞാൻ ജോലി ഉപേക്ഷി​ച്ചു. അതേസ​മ​യ​ത്തു​തന്നെ എന്റെ സഹോ​ദരി ബരിൽ ലണ്ടനിൽ പയനി​യ​റിങ്‌ തുടങ്ങി, എന്നാൽ മറെറാ​രു പയനി​യർഹോ​മി​ലാ​യി​രു​ന്നു അവരുടെ താമസം. എന്റെ ആദ്യ പയനിയർ പങ്കാളി​യാ​യി​രു​ന്നു മിൽഡ്രഡ്‌ വില്ലററ്‌, പിന്നീട്‌ അവർ വിവാ​ഹി​ത​യാ​യി, ഭർത്താവ്‌ ജോൺ ബാർ ഇപ്പോൾ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ഭരണസം​ഘാം​ഗ​മാണ്‌. ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തി​ലെ മററു​ള്ള​വ​രു​മൊ​ത്തു പ്രദേ​ശ​ത്തേക്കു സൈക്കി​ളിൽ പോയി ദിവസം മുഴുവൻ ഞങ്ങൾ അവിടെ ചെലവ​ഴി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു, മഴയൊ​ന്നും ഒരു പ്രശ്‌ന​മാ​യി​രു​ന്നില്ല.

യുദ്ധത്തിൻ കാർമേ​ഘങ്ങൾ യൂറോ​പ്പി​നു​മേൽ വ്യാപി​ക്കാൻ തുടങ്ങി​യി​രു​ന്നു. വിഷവാ​യു​ര​ക്ഷാ​മു​ഖം​മൂ​ടി അണിയാ​നുള്ള പരിശീ​ലനം പൗരൻമാർക്കു കൊടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു, യുദ്ധമു​ണ്ടാ​കു​ന്നെ​ങ്കിൽ നഗര​പ്രാ​ന്ത​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കോ ചെറു​പ​ട്ട​ണ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കോ കുട്ടി​കളെ മാററിപ്പാർപ്പിക്കാനുള്ള ഒരുക്കങ്ങൾ തുടങ്ങി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. എന്റെ കയ്യിലാ​ണെ​ങ്കിൽ ഒരു ജോഡി ഷൂസ്‌ വാങ്ങാ​നുള്ള പണമേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ, മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളിൽനി​ന്നു സാമ്പത്തി​ക​സ​ഹാ​യം ലഭിക്കാൻ സാധ്യ​ത​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ‘നിങ്ങൾ ഒന്നാമതു രാജ്യം അന്വേ​ഷി​ച്ചാൽ മററു​ള്ള​വ​യെ​ല്ലാം കൂട്ടി​ച്ചേർക്ക​പ്പെ​ടും’ എന്നു യേശു പറഞ്ഞി​രു​ന്നി​ല്ലേ? (മത്തായി 6:33, NW) യഹോവ ഞങ്ങളുടെ സകല ആവശ്യ​ങ്ങ​ളും നിറ​വേ​റ​റി​ത്ത​രു​മെന്ന്‌ എനിക്കു പൂർണ​വി​ശ്വാ​സ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു, ഇക്കാല​മ​ത്ര​യും അവിടു​ന്നു സമൃദ്ധ​മാ​യി​ത്തന്നെ അങ്ങനെ ചെയ്‌തി​ട്ടുണ്ട്‌. യുദ്ധസ​മ​യത്തു ലഭിച്ചി​രുന്ന നിസ്സാര റേഷനു​പു​റമേ, ലോറി​യിൽനി​ന്നു റോഡിൽ വീണ പച്ചക്കറി സാധനങ്ങൾ ഞാൻ പെറു​ക്കി​യെ​ടു​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. പിന്നെ, പലപ്പോ​ഴും പഴവർഗ​ങ്ങ​ളും പച്ചക്കറി​ക​ളും സംഘടി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നതു ബൈബിൾ സാഹി​ത്യ​ങ്ങൾ പകരം കൊടു​ത്തി​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു.

എന്റെ സഹോ​ദരി സോണി​യ​യു​ടെ ജനനം 1928-ൽ ആയിരു​ന്നു. ഏഴു വയസ്സു​ള്ള​പ്പോൾത്തന്നെ അവൾ തന്റെ ജീവിതം യഹോ​വക്കു സമർപ്പി​ച്ചു. അത്ര ചെറു​പ്രാ​യ​ത്തിൽപ്പോ​ലും പയനി​യ​റി​ങ്ങാ​യി​രു​ന്നു തന്റെ ജീവി​ത​ല​ക്ഷ്യം എന്നു സോണിയ പറയുന്നു. 1941-ൽ ജലനി​മ​ജ്ജ​ന​ത്താൽ തന്റെ സമർപ്പണം പ്രതീ​ക​പ്പെ​ടു​ത്തിയ ഉടൻ അവളെ​യും അമ്മയെ​യും സൗത്ത്‌ വെയിൽസി​ലെ കാർഫി​ലീ​യി​ലേക്കു പയനി​യർമാ​രാ​യി നിയമി​ച്ച​യച്ചു. അപ്പോൾ അവളുടെ ആ ലക്ഷ്യം സാക്ഷാ​ത്‌ക​രി​ക്ക​പ്പെട്ടു.

യുദ്ധവർഷ​ങ്ങ​ളി​ലെ ഞങ്ങളുടെ ശുശ്രൂഷ

1939 സെപ്‌റ​റം​ബ​റിൽ രണ്ടാം ലോക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധം ആരംഭി​ച്ചു, ബ്രിട്ട​നി​ലെ നമ്മുടെ സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​രൻമാർ തടവി​ലാ​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. നാസി​ജർമ​നി​യി​ലെ സഹവി​ശ്വാ​സി​കൾ തടവി​ലാ​ക്ക​പ്പെട്ട അതേ കാരണം​തന്നെ ഇവി​ടെ​യും—യുദ്ധത്തിൽ പങ്കെടു​ക്കു​ന്ന​തി​ലുള്ള അവരുടെ നിഷ്‌പ​ക്ഷ​മായ നിലപാട്‌. 1940-ന്റെ മധ്യ​ത്തോ​ടെ ഇംഗ്ലണ്ടി​നു​മേൽ ബോബു​വർഷം തുടങ്ങി. രാത്രി​തോ​റും നടന്ന മിന്നലാ​ക്ര​മ​ണ​ത്തി​ന്റെ ശബ്ദം കാതട​പ്പി​ക്കു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു, എന്നാൽ യഹോ​വ​യു​ടെ സഹായം​കൊ​ണ്ടു ഞങ്ങൾക്കു കുറ​ച്ചൊ​ക്കെ ഉറങ്ങാ​നും അടുത്ത ദിവസം നവോൻമേ​ഷ​പ്ര​ദ​രാ​യി പ്രസം​ഗ​വേ​ലക്കു പോകാ​നും കഴിഞ്ഞി​രു​ന്നു.

ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ, മിക്ക വീടു​ക​ളും തകർന്നു തരിപ്പ​ണ​മാ​യി​ക്കി​ട​ക്കുന്ന കാഴ്‌ച​യാ​ണു പ്രസം​ഗ​പ്ര​ദേ​ശത്ത്‌ എത്തുന്ന ഞങ്ങൾ കാണാറ്‌. നവംബ​റിൽ, ഞങ്ങളിൽ അധികം​പേ​രും താമസി​ച്ചി​രുന്ന വീടിന്‌ ഏതാനും മീററർമാ​ത്രം അകലെ​യാ​യി​രു​ന്നു ഒരു ബോംബ്‌ വീണത്‌, ജനാലകൾ പൊട്ടി​ത്ത​കർന്ന്‌ ആയിര​ക്ക​ണ​ക്കി​നു കഷണങ്ങ​ളാ​യി. കനത്ത മുൻവാ​തിൽ പൊളി​ഞ്ഞു നിലം​പൊ​ത്തി, ചിമ്മിനി ഇടിഞ്ഞു​പൊ​ളി​ഞ്ഞു താഴെ​വീ​ണു. രാത്രി​യു​ടെ ശേഷിച്ച യാമങ്ങൾ ഒരു വിമാ​നാ​ക്രമണ രക്ഷാസ​ങ്കേ​ത​ത്തിൽ കഴിച്ചു​കൂ​ട്ടിയ ഞങ്ങൾ പിന്നീട്‌, പരസ്‌പരം വേർപെട്ടു പല സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ഭവനങ്ങ​ളി​ലാ​യി താമസി​ച്ചു.

കുറച്ചു​നാ​ളു​കൾ കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ഗ്രേററർ ലണ്ടനിലെ ക്രോ​യ്‌ഡ​നി​ലേക്ക്‌ എനി​ക്കൊ​രു നിയമനം ലഭിച്ചു. പിൽക്കാ​ലത്തു പോർട്ട​റി​ക്കോ​യി​ലെ ബ്രാഞ്ച്‌ കമ്മിററി കോ-ഓർഡി​നേ​ററർ ആയിത്തീർന്ന റാൻ പാർക്കന്റെ സഹോ​ദ​രി​യായ അൻ പാർക്കൻ ആയിരു​ന്നു എന്റെ പയനി​യർപ​ങ്കാ​ളി. പിന്നെ ഞാൻ പോയതു സൗത്ത്‌ വെയിൽസി​ലെ ബ്രിജൻറി​ലേ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു, അവിടെ ആറു മാസം കുതി​ര​വ​ണ്ടി​യിൽ താമസി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പയനി​യ​റിങ്‌ തുടർന്നു. പോർട്ട്‌ ററൽബ​റ​റിൽ ഒരു വലിയ സഭയു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു, ഞങ്ങളോട്‌ ഏററവും അടുത്ത ആ സഭയി​ലേക്ക്‌ ആറു കിലോ​മീ​ററർ സൈക്കി​ളിൽ യാത്ര​ചെ​യ്‌താ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങൾ പോയി​രു​ന്നത്‌.

ആ സമയമാ​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും പൊതു​ജനം ഞങ്ങളോ​ടു തികച്ചും ശത്രുതാ മനോ​ഭാ​വ​ത്തി​ലാ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു, “കെഞ്ചീസ്‌” (മനസ്സാ​ക്ഷി​പ്രേ​രി​ത​മാ​യി വിസ്സമ്മ​തി​ക്കു​ന്നവർ) എന്നായി​രു​ന്നു അവർ ഞങ്ങളെ വിളി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌. ഇതുമു​ഖാ​ന്തരം ഞങ്ങൾക്കു താമസ​സൗ​ക​ര്യം ലഭിക്കുക ദുഷ്‌ക​ര​മാ​യി, എന്നാൽ വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്‌തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ യഹോവ ഞങ്ങൾക്കു വേണ്ട കരുത​ലു​കൾ ചെയ്‌തു.

പിന്നീട്‌, ഞങ്ങൾ എട്ടുപേർ പ്രത്യേക പയനി​യർമാ​രാ​യി സ്വാൻസി​യി​ലേക്കു പോയി, സൗത്ത്‌ വെയിൽസി​ലെ ഒരു തുറമു​ഖ​പ​ട്ട​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. യുദ്ധം രൂക്ഷമാ​യി, അങ്ങനെ​തന്നെ ഞങ്ങൾക്കെ​തി​രെ​യുള്ള മുൻവി​ധി​യും. ഞങ്ങളുടെ പയനി​യർഹോ​മി​ന്റെ മതിലിൽ “കരിങ്കാ​ലി​കൾ,” “ഭീരുക്കൾ” തുടങ്ങിയ വാക്കുകൾ അവർ എഴുതി​വെച്ചു. നമ്മുടെ നിഷ്‌പക്ഷ നിലപാ​ടി​നെ കുററം​വി​ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടുള്ള റിപ്പോർട്ടു​കൾ പ്രസി​ദ്ധ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ പത്രങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു ഈ വിരോ​ധം ഇളക്കി​വി​ട്ടത്‌. അവസാനം, ഓരോ​രു​ത്ത​രാ​യി ഞങ്ങളിൽ ഏഴു​പേ​രും ജയിലി​ലാ​യി. 1942-ൽ കാർഡീഫ്‌ ജയിലിൽ ഒരു മാസം ഞാനും കിടന്നു, പിന്നെ എനിക്കു പിന്നാലെ എന്റെ സഹോ​ദരി ബരിലും. ഭൗതി​ക​മാ​യി ഞങ്ങൾക്കു കാര്യ​മാ​യി​ട്ടൊ​ന്നും ഇല്ലായി​രു​ന്നു, പരിഹാ​സ​ത്തി​നും ആക്ഷേപ​ത്തി​നും വിധേ​യ​രാ​യി, എന്നാലും ആത്മീയ​മാ​യി ഞങ്ങൾ സമ്പന്നരാ​യി​രു​ന്നു.

അതിനി​ടെ, കാർഫി​ലീ​യിൽ പയനി​യ​റി​ങ്ങി​ലാ​യി​രുന്ന അമ്മക്കും സോണി​യ​ക്കും സമാന​മായ അനുഭ​വ​ങ്ങൾത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു ഉണ്ടായത്‌. സോണിയ നടത്തിയ ആദ്യ ബൈബി​ള​ധ്യ​യ​നം​തന്നെ ഒരു സ്‌ത്രീ​യു​മാ​യി​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു, സന്ദർശനം ക്രമീ​ക​രി​ച്ചി​രു​ന്നതു വെള്ളി​യാഴ്‌ച വൈകു​ന്നേരം. അമ്മയും കൂടെ​പോ​രു​മെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു സോണിയ ധരിച്ചത്‌, എന്നാൽ അമ്മ ഇങ്ങനെ വിശദീ​ക​രി​ച്ചു: “ഞാൻ വേറൊ​രു സ്ഥലത്തു ചെല്ലാ​മെ​ന്നേ​റ​റി​ട്ടുണ്ട്‌. അതു​കൊണ്ട്‌, നീ ചെല്ലാ​മെ​ന്നേ​റ​റി​രി​ക്കു​ന്നി​ടത്തു നീ തനിയെ പോ​കേ​ണ്ടി​വ​രും.” അന്നു സോണി​യക്കു 13 വയസ്സേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ​വെ​ങ്കി​ലും അവൾ ഒററക്കു പോയി. ആ സ്‌ത്രീ ആത്മീയ​മാ​യി നല്ല പുരോ​ഗതി നേടി, പിന്നീട്‌ ഒരു സമർപ്പിത സാക്ഷി​യാ​യി​ത്തീർന്നു.

യുദ്ധാ​ന​ന്ത​ര​പ്ര​വർത്തനം—പിന്നെ ഗിലെ​യാദ്‌

1945-ൽ രണ്ടാം ലോക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധം അവസാ​നി​ക്കു​മ്പോൾ ഡാർബീ​ഷീ​റെ​യി​ലെ ഒരു ഒററപ്പെട്ട പ്രദേ​ശ​മായ വാലി​ബ്രി​ഡ്‌ജി​ലാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ പ്രവർത്തി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌. രാവിലെ യുദ്ധവി​രാമ പ്രഖ്യാ​പനം ഉണ്ടായി, യുദ്ധം​കൊണ്ട്‌—അതിന്റെ പരിണ​ത​ഫ​ല​മായ അനാഥ​രും വിധവ​മാ​രും അംഗഭം​ഗം ഭവിച്ച​വ​രു​മായ ആളുക​ളെ​ക്കൊണ്ട്‌—അപ്പോ​ഴേ​ക്കും തീർത്തും പൊറു​തി​മു​ട്ടിയ ആളുകളെ സന്ദർശിച്ച്‌ ഞങ്ങൾ ആശ്വസി​പ്പി​ച്ചു.

കുറെ മാസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ, സൊ​സൈ​ററി എമറാൾഡ്‌ അയിൽ എന്നറി​യ​പ്പെ​ടുന്ന അയർലൻഡിൽ പ്രവർത്തി​ക്കാൻ സന്നദ്ധ​സേ​വ​കരെ ക്ഷണിച്ചു. അപ്പോൾ ആ ദ്വീപിൽ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ 140 പേർ മാത്രമേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ, അതിനാൽ മിഷന​റി​പ്ര​ദേ​ശ​മാ​യി​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു അതു കരുത​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നത്‌. ഏതാനും മാസങ്ങൾക്കു​ള്ളിൽ 40-ഓളം പ്രത്യേക പയനി​യർമാ​രെ അങ്ങോട്ടു നിയമി​ച്ച​യച്ചു, അതി​ലൊ​രാൾ ഞാനാ​യി​രു​ന്നു.

വടക്ക്‌ കോൾറാൻ, കുക്ക്‌സ്‌ടൗൺ എന്നിവി​ട​ങ്ങ​ളിൽ കുറച്ചു​നാൾ വേല​ചെ​യ്‌ത​തി​നു​ശേഷം മററു മൂന്നു പേരോ​ടൊ​പ്പം എന്നെ കിഴ​ക്കേ​ത്തീ​ര​ത്തുള്ള ഡ്രോ​യി​ഡെ​യി​ലേക്ക്‌ അയച്ചു. അയർലൻഡു​കാർ പ്രകൃ​ത്യാ​തന്നെ ചുറു​ചു​റു​ക്കു​ള്ള​വ​രും അതിഥി​പ്രി​യ​രു​മാ​ണെ​ങ്കി​ലും അവരുടെ മതപര​മായ മുൻവി​ധി വളരെ വലുതാണ്‌. അതു​കൊണ്ട്‌, ഒരു വർഷം മുഴുവൻ പ്രവർത്തി​ച്ചി​ട്ടും ഞങ്ങൾക്കു സമർപ്പി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞതു വളരെ കുറച്ചു ബൈബിൾപ​ഠ​ന​സ​ഹാ​യി​കൾ (വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ ഒരു പുസ്‌ത​ക​വും കുറച്ചു ചെറു​പു​സ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളും) മാത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഡ്രോ​യി​ഡെ​യി​ലെ ഞങ്ങളുടെ താമസ​ത്തി​നി​ട​യിൽ ഒരിക്കൽ ഞാൻ കൃഷി​യി​ട​ങ്ങൾതോ​റും സൈക്കി​ളിൽ സഞ്ചരി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു, പെട്ടെന്ന്‌ ഒരു യുവകർഷകൻ കുററി​ച്ചെ​ടി​കൾക്കി​ട​യിൽനി​ന്നു റോഡി​ലേക്കു ചാടി​വീ​ണു. റോഡിൽ അങ്ങോ​ട്ടും ഇങ്ങോ​ട്ടും നോക്കി​യി​ട്ടു സ്വരം​താ​ഴ്‌ത്തി അയാൾ ചോദി​ച്ചു: “നിങ്ങൾ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളിൽപ്പെട്ട ഒരുവ​ളാ​ണോ?” ആണെന്നു ഞാൻ മറുപ​ടി​പ​റ​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, അദ്ദേഹം ഇങ്ങനെ തുടർന്നു: “നിങ്ങ​ളെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ഇന്നലെ രാത്രി ഞാനും എന്റെ പ്രതി​ശ്രു​ത​വ​ധു​വും തമ്മിൽ ഒരു പൊരിഞ്ഞ വാദമു​ണ്ടാ​യി, അവസാനം ഞങ്ങൾ തല്ലിപ്പി​രി​ഞ്ഞു. കത്തോ​ലി​ക്കാ പുരോ​ഹി​ത​രും പത്രങ്ങ​ളും പറയു​ന്ന​തു​പോ​ലെ നിങ്ങൾ കമ്യൂ​ണി​സ്‌റ​റു​കാ​രാ​ണെന്ന്‌ അവൾ ശക്തിയാ​യി വാദി​ക്കു​ന്നു, അതു സത്യമാ​വാൻ തരമി​ല്ലെന്നു ഞാനും, കാരണം നിങ്ങൾ പരസ്യ​മാ​യി വീടു​തോ​റും പോകു​ന്നു.”

വായി​ക്കാൻ ഞാൻ കൊടുത്ത ഒരു ചെറു​പു​സ്‌തകം അയാൾ പോക്ക​റ​റിൽ ഒളിപ്പി​ച്ചു, ഇരുട്ടാ​യ​തി​നു​ശേഷം ഒരുമി​ച്ചു​കൂ​ടി കൂടുതൽ സംസാ​രി​ക്കാ​മെ​ന്നേ​ററു. കാരണം “ഞാൻ നിങ്ങ​ളോ​ടു സംസാ​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി ആരെങ്കി​ലും കണ്ടാൽമതി എന്റെ പണി പോകാൻ” എന്ന്‌ അയാൾ പറഞ്ഞു. ആ രാത്രി ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേർ പോയി അയാളെ കണ്ടു, അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ഒട്ടനവധി ചോദ്യ​ങ്ങൾക്ക്‌ ഉത്തരവും കൊടു​ത്തു. ഇതു സത്യമാ​ണെന്ന്‌ അയാൾക്കു ബോധ്യ​മാ​യ​താ​യി തോന്നി, മറെറാ​രു രാത്രി ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ വന്നു കൂടുതൽ പഠിക്കാ​മെന്ന്‌ അയാൾ വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്‌തു. അയാൾ ഒരിക്ക​ലും വന്നില്ല, കടന്നു​പോയ സൈക്കിൾയാ​ത്രി​കർ ആരെങ്കി​ലും ആ ആദ്യരാ​ത്രി അയാളെ തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞി​രി​ക്കാം, അങ്ങനെ ചില​പ്പോൾ അയാൾക്കു ജോലി നഷ്ടമാ​യി​രി​ക്കാം എന്നു ഞങ്ങൾ കരുതി. അയാൾ എപ്പോ​ഴെ​ങ്കി​ലും ഒരു സാക്ഷി​യാ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കു​മോ എന്നു ഞങ്ങൾ കൂടെ​ക്കൂ​ടെ ഓർക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.

1949-ൽ ഇംഗ്ലണ്ടി​ന്റെ തെക്കേ തീരത്തെ ബ്രൈ​റ​റ​നിൽ ഡിസ്‌ട്രി​ക്‌ററ്‌ കൺ​വെൻ​ഷ​നിൽ സംബന്ധി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞങ്ങളിൽ പലർക്കും ന്യൂ​യോർക്ക്‌ സംസ്ഥാ​നത്തെ വാച്ച്‌ടവർ ഗിലെ​യാദ്‌ ബൈബിൾ സ്‌കൂ​ളി​ലേ​ക്കുള്ള ക്ഷണം ലഭിച്ചു. 15-ാമത്തെ ക്ലാസ്സിൽ ബ്രിട്ട​നിൽനിന്ന്‌ ആകെ 26 പേർ പങ്കെടു​ത്തു, 1950 ജൂലൈ 30-ന്‌ യാങ്കീ​സ്‌റേ​റ​ഡി​യ​ത്തിൽ നടന്ന സാർവ​ദേ​ശീയ കൺ​വെൻ​ഷ​നിൽ വെച്ചാ​യി​രു​ന്നു ബിരു​ദ​ദാ​നം നടന്നത്‌.

ബ്രസീ​ലി​ലെ ഞങ്ങളുടെ ശുശ്രൂഷ

അടുത്ത​വർഷം എന്നെ ലോക​ത്തി​ലെ ഏററവും വേഗത്തിൽ വളരുന്ന പട്ടണങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നായ, ബ്രസീ​ലി​ലെ സാവോ പോ​ളോ​യി​ലേക്കു നിയമി​ച്ച​യച്ചു. ആ സമയത്ത്‌ അവിടെ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ അഞ്ചു സഭകളേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ, എന്നാൽ ഇപ്പോൾ അവയുടെ എണ്ണം 600-ഓളം വരും! അയർലൻഡി​ലെ വേലയിൽനിന്ന്‌ എത്ര വ്യത്യ​സ്‌തം! സാവോ പോ​ളോ​യി​ലെ ഞങ്ങളുടെ പ്രദേ​ശത്തെ വീടു​ക​ളിൽ അധിക​വും വൻസൗ​ധ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു, അവയ്‌ക്കു ചുററും ഉയർന്ന ഇരുമ്പു​വേ​ലി​ക​ളും കലാപ​ര​മാ​യി പച്ചിരു​മ്പിൽ നിർമിച്ച ഗെയ്‌റ​റു​ക​ളും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ വീടിന്റെ ഉടമസ്ഥ​നെ​യോ അവിടത്തെ വേലക്കാ​രി​യെ​യോ കൈ​കൊ​ട്ടി​വി​ളി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.

വർഷങ്ങൾ കടന്നു​പോ​യ​തോ​ടെ പുതിയ നിയമ​നങ്ങൾ ഉണ്ടായി. സാവോ പോളോ സംസ്ഥാ​ന​ത്തി​ന്റെ ഉൾഭാ​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ വ്യത്യസ്‌ത സ്ഥലങ്ങളി​ലാ​യി പുതിയ സഭകൾ രൂപീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു സഹായി​ക്കാ​നുള്ള പദവി എനിക്കു ലഭിച്ചു, 1955-ൽ ഒരെണ്ണം സുണ്ടി​യ​യി​ലും 1958-ൽ മറെറാ​രെണ്ണം പിരസ​ക​ബ​യി​ലും. പിന്നീട്‌, 1960-ൽ എന്റെ സഹോ​ദരി സോണിയ എനിക്കു മിഷനറി പങ്കാളി​യാ​യെത്തി. റിയോ​ഗ്രാൻഡി ഡെ സൂൾ എന്ന സംസ്ഥാ​ന​ത്തി​ന്റെ തലസ്ഥാ​ന​മായ പോർട്ടോ എലെ​ഗ്ര​യി​ലേ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങളുടെ നിയമനം. നിങ്ങൾ അത്ഭുത​പ്പെ​ടു​ന്നു​ണ്ടാ​കും, അവൾ എങ്ങനെ ബ്രസീ​ലിൽ എത്തി​യെന്ന്‌?

രണ്ടാം ലോക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധ​ത്തി​നു​ശേഷം സോണി​യ​യും അമ്മയും ഇംഗ്ലണ്ടിൽ പയനി​യ​റിങ്‌ തുടർന്നു​പോ​ന്നു. എന്നാൽ 1950-കളുടെ ആരംഭ​ത്തിൽ അമ്മക്ക്‌ ഒരു ക്യാൻസർ ഓപ്പ​റേഷൻ വേണ്ടി​വന്നു, അതോടെ അവശയായ അവർക്കു വീടു​തോ​റും പോകാൻ വയ്യാതാ​യി. എങ്കിലും ബൈബി​ള​ധ്യ​യ​ന​ങ്ങ​ളും കത്തെഴു​ത​ലും അവർ മുടക്കി​യില്ല. സോണിയ പയനി​യർവേല തുടർന്നു, ഒപ്പം അമ്മയെ ശുശ്രൂ​ഷി​ക്ക​ലും. 1959-ൽ സോണി​യക്കു ഗിലെ​യാ​ദി​ന്റെ 33-ാമത്തെ ക്ലാസ്സിൽ സംബന്ധി​ക്കാ​നുള്ള പദവി​യു​ണ്ടാ​യി, അങ്ങനെ ബ്രസീ​ലി​ലേക്കു നിയമി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്‌തു. അതിനി​ട​യിൽ ബരിൽ അമ്മയുടെ ശുശ്രൂഷ ഏറെറ​ടു​ത്തു, 1962-ൽ അവർ മരിക്കു​ന്ന​തു​വരെ അതു തുടർന്നു. അപ്പോ​ഴേ​ക്കും ബരിലി​ന്റെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞി​രു​ന്നു, അവരും കുടും​ബ​വും യഹോ​വയെ വിശ്വ​സ്‌ത​ത​യോ​ടെ സേവി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

ബ്രസീ​ലിൽ ഞാനും സോണി​യ​യും പലരെ​യും സമർപ്പ​ണ​വും സ്‌നാ​പ​ന​വും എന്ന പടിയി​ലേക്ക്‌ എത്താൻ സഹായി​ച്ചു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, ബ്രസീൽകാർക്കു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന അനേകം പ്രശ്‌ന​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്ന്‌ അവരുടെ വിവാഹം നിയമാ​നു​സൃ​ത​മാ​ക്കുക എന്നതാ​യി​രു​ന്നു. ബ്രസീ​ലിൽ വിവാ​ഹ​മോ​ചനം ലഭിക്കുക ബുദ്ധി​മു​ട്ടാ​യ​തി​നാൽ വിവാ​ഹം​ചെ​യ്യാ​തെ ദമ്പതികൾ ഒരുമി​ച്ചു ജീവി​ക്കുക എന്നത്‌ അസാധാ​ര​ണ​മാ​യി​രു​ന്നില്ല, വിശേ​ഷി​ച്ചും ഇണകളിൽ ഒരാൾ മുമ്പത്തെ നിയമാ​നു​സൃത വിവാ​ഹിത ഇണയെ വിട്ടു​പി​രി​ഞ്ഞു വന്നതാ​ണെ​ങ്കിൽ.

ഞങ്ങൾ സന്ദർശിച്ച ഇഫ എന്നു പേരായ ഒരു സ്‌ത്രീ അത്തര​മൊ​രു അവസ്ഥയി​ലാ​യി​രു​ന്നു. നിയമാ​നു​സൃത ഇണ അവളെ വിട്ട്‌ എവി​ടെ​യോ പോയി. അതു​കൊണ്ട്‌, ആളെ കണ്ടുപി​ടി​ക്കാൻവേണ്ടി ഞങ്ങൾ റേഡി​യോ​യിൽ ഒരറി​യി​പ്പു കൊടു​ത്തു. ഭർത്താ​വി​നെ കണ്ടെത്തി​യ​പ്പോൾ വിവാ​ഹം​ചെ​യ്യാ​തെ അവൾ ഇപ്പോൾ ഒരുമി​ച്ചു​താ​മ​സി​ക്കുന്ന വ്യക്തി​യു​മാ​യുള്ള ബന്ധം നിയമാ​നു​സൃ​ത​മാ​ക്കാൻ സഹായി​ക്കുന്ന ഒരു രേഖയിൽ അയാളു​ടെ ഒപ്പിടു​വി​ക്കു​വാൻ അവൾ മറെറാ​രു നഗരത്തി​ലേക്കു പോയ​പ്പോൾ ഞാനും കൂടെ പോയി. അവൾ വൈവാ​ഹി​ക​നില നേരെ​ചൊ​വ്വെ​യാ​ക്കു​വാൻ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്തു​കൊണ്ട്‌ എന്ന്‌ വാദം കേൾക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ ന്യായാ​ധി​പൻ എന്നോ​ടും ഇഫയോ​ടും ചോദി​ച്ചു. വിശദീ​ക​രണം കേട്ട ന്യായാ​ധി​പന്‌ അത്ഭുതം, ഒപ്പം സംതൃ​പ്‌തി​യും.

മറെറാ​ര​വ​സ​ര​ത്തിൽ, എന്റെ ബൈബിൾ വിദ്യാർഥി​ക​ളിൽ ഒരുവ​ളു​ടെ കൂടെ, അവളുടെ കേസ്‌ കൈകാ​ര്യം​ചെ​യ്യാൻ ഒരു അഭിഭാ​ഷ​കനെ ഏർപ്പാ​ടാ​ക്കാൻ ഞാനും പോയി. അവി​ടെ​യും, വിവാ​ഹ​ത്തെ​യും ദൈവ​ത്തി​ന്റെ ധാർമി​ക​നി​ല​വാ​ര​ങ്ങ​ളെ​യും കുറിച്ച്‌ ഒരു നല്ല സാക്ഷ്യം കൊടു​ത്തു. ഈ കേസിൽ വിവാ​ഹ​മോ​ച​ന​ത്തി​ന്റെ വില വളരെ വലുതാ​യി​രു​ന്നു, രണ്ട്‌ ഇണകളും ഫീസു​കൊ​ടു​ക്കാൻ ജോലി ചെയ്യേ​ണ്ടി​വന്നു. എന്നാൽ ഈ പുതിയ ബൈബിൾ വിദ്യാർഥി​കളെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം അതു പ്രവൃ​ത്തി​ക്കു​തക്ക മൂല്യ​മു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നു. അവരുടെ വിവാ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സാക്ഷി​ക​ളാ​കാ​നുള്ള പദവി എനിക്കും സോണി​യ​ക്കും ഉണ്ടായി, അതിനു​ശേഷം, അവരുടെ വീട്ടിൽവെച്ചു നടന്ന ഒരു ഹ്രസ്വ ബൈബിൾപ്ര​സം​ഗം കേൾക്കാൻ ഞങ്ങളോ​ടൊ​പ്പം കൗമാ​ര​പ്രാ​യ​ത്തി​ലെ​ത്തിയ അവരുടെ മൂന്നു കുട്ടി​ക​ളു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

സമൃദ്ധ​വും പ്രതി​ഫ​ല​ദാ​യ​ക​വു​മായ ജീവിതം

ഞാനും സോണി​യ​യും ഞങ്ങളുടെ ജീവിതം യഹോ​വക്കു സമർപ്പി​ച്ചു പയനി​യർമാ​രാ​യി​ത്തീർന്ന​പ്പോൾ, സാധ്യ​മെ​ങ്കിൽ മുഴു​സമയ ശുശ്രൂഷ ഞങ്ങളുടെ ജീവി​ത​വൃ​ത്തി​യാ​ക്ക​ണ​മെന്ന്‌ അന്നേ ഉദ്ദേശി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഞങ്ങളുടെ പിൽക്കാ​ല​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ എന്തു സംഭവി​ക്കും, രോഗം പിടി​പെ​ടു​മോ സാമ്പത്തിക ബുദ്ധി​മു​ട്ടു​ക​ളു​ണ്ടാ​കു​മോ എന്നൊ​ന്നും ഞങ്ങൾ ഒരിക്ക​ലും ചിന്തി​ച്ചു​വി​ഷ​മി​ച്ചില്ല. എങ്കിലും, യഹോവ വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്‌തി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, ഞങ്ങളെ അവിടുന്ന്‌ ഒരിക്ക​ലും കൈവി​ട്ടില്ല.—എബ്രായർ 13:6.

അതേ, പണത്തിന്റെ ബുദ്ധി​മു​ട്ടു ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ ഒരു പ്രശ്‌ന​മാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടുണ്ട്‌. ഒരിക്കൽ ഒരു വർഷ​ത്തോ​ളം ഞാനും പങ്കാളി​യും ഉച്ചഭക്ഷ​ണ​മാ​യി ഭക്ഷിച്ചതു കൊത്ത​മ്പാ​ല​രി​ച്ചീ​ര​കൊ​ണ്ടുള്ള സാൻഡ്‌വി​ച്ചാണ്‌, പക്ഷേ ഒരിക്ക​ലും പട്ടിണി കിടക്കു​ക​യോ അടിസ്ഥാ​നാ​വ​ശ്യ​ങ്ങൾക്കുള്ള വകയി​ല്ലാ​തെ​വ​രു​ക​യോ ചെയ്‌തി​ട്ടില്ല.

വർഷങ്ങൾ കടന്നു​പോ​യ​ത​നു​സ​രിച്ച്‌ ഞങ്ങളുടെ ശാരീ​രിക ശക്തിയും ക്ഷയിച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. 1980-കളുടെ മധ്യേ ഞങ്ങൾക്കു രണ്ടു​പേർക്കും വലിയ ഓപ്പ​റേ​ഷ​നു​കൾ വേണ്ടി​വന്നു, ഇതു ഞങ്ങളുടെ പ്രസം​ഗ​വേ​ലയെ കാര്യ​മാ​യി ബാധി​ച്ച​തു​കൊണ്ട്‌ അതു ഞങ്ങൾക്കൊ​രു കടുത്ത പരി​ശോ​ധ​ന​യാ​യി. 1987 ജനുവ​രി​യിൽ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ബ്രസീ​ലി​ലുള്ള ഹെഡ്‌ക്വാർട്ടേ​ഴ്‌സ്‌ സ്‌ററാ​ഫി​ലെ അംഗങ്ങ​ളാ​കാൻ ഞങ്ങൾ ക്ഷണിക്ക​പ്പെട്ടു.

ആയിര​ത്തി​ല​ധി​കം​വ​രുന്ന ശുശ്രൂ​ഷ​ക​രുള്ള ഞങ്ങളുടെ വലിയ കുടും​ബം സ്ഥിതി​ചെ​യ്യു​ന്നതു സാവോ പോ​ളോ​യിൽനി​ന്നും 140 കിലോ​മീ​ററർ അകലെ​യാണ്‌. മനോ​ജ്ഞ​മായ കെട്ടി​ട​സ​മു​ച്ച​യ​മുള്ള ഇവി​ടെ​നി​ന്നാ​ണു ഞങ്ങൾ ബ്രസീ​ലി​നും തെക്കേ അമേരി​ക്ക​യു​ടെ മററു ഭാഗങ്ങൾക്കും വേണ്ടി​യുള്ള ബൈബിൾ സാഹി​ത്യ​ങ്ങൾ അച്ചടി​ക്കു​ന്നത്‌. ഇവിടെ ഞങ്ങൾക്കു ദൈവ​ത്തി​ന്റെ സമർപ്പി​ത​ദാ​സ​രിൽനി​ന്നുള്ള സ്‌നേ​ഹ​നിർഭ​ര​മായ പരിപാ​ലനം ലഭിക്കു​ന്നു. 1951-ൽ ഞാൻ ആദ്യമാ​യി ബ്രസീ​ലിൽ വന്നപ്പോൾ രാജ്യ​സ​ന്ദേശം ഘോഷി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​യി ഉണ്ടായി​രു​ന്നത്‌ ഏതാണ്ടു 4,000 പേരാ​യി​രു​ന്നു, എന്നാൽ ഇപ്പോൾ അതു 3,66,000-ത്തിൽ കവിഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു! കരുണാ​സ​മ്പ​ന്ന​നായ നമ്മുടെ സ്വർഗീയ പിതാവു ‘മററുള്ള സകല സംഗതി​ക​ളും’ ഞങ്ങൾക്കു ലഭ്യമാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു, എന്തെന്നാൽ ഞങ്ങൾ ഒന്നാമതു രാജ്യം അന്വേ​ഷി​ച്ചു.—മത്തായി 6:33, NW.

[22-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

1939-ൽ ഒരു പ്രചര​ണ​വാ​ഹ​ന​ത്തി​ന​രി​കെ മിൽഡ്രഡ്‌ വില്ലറ​റി​നോ​ടൊത്ത്‌ ഓലവ്‌

[25-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഓലവും സോണിയ സ്‌പ്രി​ങ്‌ഗെ​യ്‌റ​റും