പക്വത​യി​ലേക്കു മുന്നേ​റു​ന്ന​തി​നുള്ള എന്റെ തീരു​മാ​നം

കാൾ ഡക്കൗവ്‌ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

“പക്വത​യി​ലേക്കു മുന്നേ​റുക അല്ലെങ്കിൽ പാപത്തി​ലേക്ക്‌ അധഃപ​തി​ക്കുക, ഇതി​ലേത്‌?” എന്നത്‌ 1948 ജൂൺ 15 ലക്കം വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തി​ലെ (ഇംഗ്ലീഷ്‌) ഒരു ലേഖന​ത്തി​ന്റെ ശീർഷ​ക​മാ​യി​രു​ന്നു. ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളി​ലുള്ള കൃഷി​നി​ല​ങ്ങ​ളി​ലെ ആത്മീയ അപകടാ​വ​സ്ഥ​യിൽനിന്ന്‌ ദക്ഷിണ അമേരി​ക്ക​യിൽ ഏതാണ്ടു 43 വർഷക്കാ​ലത്തെ മിഷനറി സേവന​ത്തി​ലേക്ക്‌ ആ ലേഖനം എന്റെ ജീവി​ത​ഗതി തിരി​ച്ചു​വി​ട്ടു.

മിനെ​സോ​ത്ത​യി​ലെ വർഗസിൽ മരത്തടി​കൊ​ണ്ടു പണിത ഒരു വീട്ടിൽ നാല്‌ ആൺ കുട്ടി​ക​ളിൽ മൂന്നാ​മ​ത്ത​വ​നാ​യി 1914 മാർച്ച്‌ 31-നു ഞാൻ പിറന്നു. എന്റെ യൗവന​കാ​ല​ജീ​വി​തം ആഹ്ലാദ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. പിതാ​വി​നോ​ടൊ​ത്തു മീൻപി​ടി​ക്കു​ന്നതു ഞാനോർക്കു​ന്നു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, അമ്മക്ക്‌ എന്നും​തന്നെ അസുഖ​മാ​യി​രു​ന്ന​തു​മൂ​ലം വീട്ടിൽ അമ്മയെ സഹായി​ക്കാ​നാ​യി അഞ്ചാം ഗ്രേഡിൽവ​ച്ചു​തന്നെ എന്റെ പഠിത്തം നിർത്തേ​ണ്ടി​വന്നു. എനിക്കു 13 വയസ്സാ​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും അമ്മയുടെ രോഗം ശ്വാസ​കോശ ക്യാൻസർ ആണെന്നു രോഗ​നിർണയം ചെയ്യ​പ്പെട്ടു.

താൻ അധിക​നാൾ ജീവി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യി​ല്ലെന്ന്‌ അമ്മക്കറി​യാ​മാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ തന്റെ സ്ഥാനം ഏറെറ​ടു​ക്കാൻ അമ്മ എനിക്കു പരിശീ​ലനം നൽകി. അവർ അടുക്ക​ള​യി​ലി​രി​ക്കും, എന്നിട്ട്‌ പാചകം ചെയ്യു​ന്ന​തും ബേക്ക്‌ ചെയ്യു​ന്ന​തു​മൊ​ക്കെ എങ്ങനെ​യെ​ന്നതു സംബന്ധിച്ച്‌ എനിക്കു നിർദേ​ശങ്ങൾ നൽകും. കൂടാതെ, തുണി അലക്കാ​നും ഉദ്യാനം സംരക്ഷി​ക്കാ​നും നൂറു കോഴി​ക്കു​ഞ്ഞു​ങ്ങളെ പരിപാ​ലി​ക്കാ​നു​മെ​ല്ലാം അവർ എന്നെ പഠിപ്പി​ച്ചു. ദിവസേന ബൈബി​ളി​ലെ ഒരധ്യാ​യം വായി​ക്കാ​നും അവർ എനിക്കു പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​മേകി. എന്റെ പരിമി​ത​മായ വായനാ​പ്രാ​പ്‌തി ഉപയോ​ഗി​ച്ചു ഞാൻ അതു ചെയ്‌തു. പത്തു മാസം എനിക്കു പരിശീ​ലനം നൽകി​യ​ശേഷം അമ്മ 1928 ജനുവരി 27-നു മരിച്ചു.

യുദ്ധം ഞങ്ങളുടെ ജീവി​തത്തെ മാററി​മ​റി​ക്കു​ന്നു

1939 സെപ്‌റ​റം​ബ​റിൽ രണ്ടാം ലോക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധം തുടങ്ങി​യ​ശേഷം ഞങ്ങളുടെ ലൂഥറൻ പള്ളിയിൽ ഞായറാ​ഴ്‌ച​തോ​റും സൈന്യ​ത്തി​നു​വേണ്ടി പ്രാർഥ​ന​ക​ഴി​ച്ചു​പോ​ന്നു. കൊല​ചെ​യ്യു​ക​യി​ല്ലെന്ന്‌ എന്റെ മൂത്ത സഹോ​ദരൻ ഫ്രാങ്ക്‌ ദൃഢനി​ശ്ചയം ചെയ്‌തി​രു​ന്നു. തൻമൂലം പട്ടാള​ത്തിൽചേർന്നു പോരാ​ടാൻ വിസമ്മ​തി​ച്ച​പ്പോൾ അദ്ദേഹത്തെ അറസ്‌ററു ചെയ്യു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. വിചാരണ ചെയ്‌ത​പ്പോൾ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: “നിഷ്‌ക​ള​ങ്ക​രായ ആളുകളെ ഞാൻ കൊല്ലു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു നിങ്ങൾക്ക്‌ എന്റെ​നേരെ നിറ​യൊ​ഴി​ക്കാം!” അദ്ദേഹത്തെ വാഷി​ങ്‌ടൺ സംസ്ഥാ​ന​ത്തി​ന്റെ തീരം വിട്ടു​നിൽക്കുന്ന മക്‌നീൽ ദ്വീപി​ലുള്ള ജയിലിൽ ഒരു വർഷത്തെ തടവു​ശി​ക്ഷക്കു വിധിച്ചു.

അവി​ടെ​വച്ച്‌ ഫ്രാങ്ക്‌ 300 യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​കളെ കണ്ടുമു​ട്ടി. അവർ യുദ്ധത്തിൽ തികഞ്ഞ നിഷ്‌പക്ഷത പാലി​ച്ച​തി​ന്റെ ഫലമായി തടവി​ലാ​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​രാ​യി​രു​ന്നു. (യെശയ്യാ​വു 2:4; യോഹ​ന്നാൻ 17:16) പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ അദ്ദേഹം അവരോ​ടൊ​പ്പം സഹവസി​ക്കാൻ തുടങ്ങു​ക​യും ജയിലിൽവ​ച്ചു​തന്നെ സ്‌നാ​പ​ന​മേൽക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ സദ്‌പെ​രു​മാ​ററം കാരണം ശിക്ഷ ഒമ്പതു മാസമാ​ക്കി കുറച്ചു. 1942 നവംബ​റിൽ ഫ്രാങ്കി​നെ ജയിലിൽനി​ന്നു മോചി​പ്പി​ച്ച​താ​യി ഞങ്ങൾക്ക്‌ അറിവു കിട്ടി. അതിനു​ശേഷം താമസി​യാ​തെ​തന്നെ അദ്ദേഹം ദൈവ​രാ​ജ്യ​ത്തെ​പ്പ​റ​റി​യുള്ള സുവാർത്ത ഞങ്ങളോ​ടു പറഞ്ഞു. ഞങ്ങളുടെ ബൈബി​ളിൽ ആ സന്ദേശം സസൂക്ഷ്‌മം പരി​ശോ​ധി​ച്ച​ശേഷം ഫ്രാങ്ക്‌ ഞങ്ങളെ പഠിപ്പി​ക്കു​ന്നതു സത്യമാ​ണെന്നു ഞങ്ങൾക്കു കാണാൻ കഴിഞ്ഞു.

ആത്മീയ മുന്നേ​റ​റ​ത്തി​നുള്ള വിലങ്ങു​ത​ടി​കൾ

എന്റെ അമ്മാവ​നോ​ടൊ​പ്പം താമസി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ 1944-ൽ മൊൻറാ​ണ​യി​ലെ മോൾട്ട​യി​ലേക്കു ഞാൻ താമസം​മാ​ററി. ഞങ്ങൾക്കു പൊതു​വായ ഒരു സംഗതി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു—വിവാഹം കഴിഞ്ഞ്‌ ആറു മാസമാ​യ​പ്പോൾ ഉപേക്ഷി​ച്ചു​പോയ ഭാര്യ​മാർ. കൃഷി​ചെ​യ്യു​ന്ന​തി​നും പാചകം ചെയ്യു​ന്ന​തി​നും സഹായ​ത്തി​നാ​യി എന്നെ കിട്ടി​യ​തിൽ അദ്ദേഹ​ത്തി​നു സന്തോ​ഷ​മാ​യി​രു​ന്നു, ഞങ്ങൾ ആദായ​ത്തി​ന്റെ പപ്പാതി വീതി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. തന്നോ​ടൊ​പ്പം താമസി​ക്കു​ന്ന​പക്ഷം 640 ഏക്കർ (260 ഹെക്ടർ) കൃഷി​യി​ട​ത്തി​ന്റെ അനന്തരാ​വ​കാ​ശി ഞാനാ​യി​രി​ക്കു​മെന്ന്‌ അമ്മാവൻ എന്നോ​ടു​പ​റഞ്ഞു. ആ വർഷങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ഫലസമൃ​ദ്ധ​മായ കൃഷി​യു​ടെ സമയമാ​യി​രു​ന്നു, അത്‌ എനിക്ക്‌ എത്ര ഇഷ്ടമാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നോ! ഓരോ​വർഷ​വും ഞങ്ങൾക്കു സമൃദ്ധ​മായ വിള​വെ​ടു​പ്പാ​യി​രു​ന്നു, ബുഷൽ ഒന്നിന്‌ 3.16 ഡോളർ വിലയിൽ ഗോതമ്പു വിൽക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഞാൻ മാൾട്ട​യി​ലുള്ള സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ഒരു ചെറിയ സഭയിൽ യോഗ​ങ്ങൾക്കു പോകു​ന്നത്‌ എന്റെ അമ്മാവന്‌ അത്ര രസിച്ചില്ല. 1947 ജൂൺ 7-ന്‌ വൂൾഫ്‌ പോയിൻറിൽവ​ച്ചു​നടന്ന യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ സർക്കിട്ട്‌ സമ്മേള​ന​ത്തിൽവച്ച്‌ അമ്മാവൻ അറിയാ​തെ ഞാൻ സ്‌നാ​പ​ന​മേ​ററു. അവി​ടെ​വച്ച്‌ ഒരു ക്രിസ്‌തീയ സഹോ​ദരൻ ഒരു പയനിയർ അഥവാ ഒരു മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​ക​നാ​യി​ത്തീ​രാൻ എന്നെ ക്ഷണിച്ചു. അത്തര​മൊ​രു വിധത്തിൽ ജീവിതം ഉപയോ​ഗി​ക്കു​ക​യെ​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു എന്റെ ഹൃദയാ​ഭി​ലാ​ഷ​മെ​ങ്കി​ലും അത്രയും സമയം ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ ചെലവ​ഴി​ക്കാൻ എന്റെ അമ്മാവൻ ഒരിക്ക​ലും എന്നെ അനുവ​ദി​ക്കു​ക​യി​ല്ലെന്നു ഞാൻ വിശദീ​ക​രി​ച്ചു.

അതിനു​ശേ​ഷം ഉടൻതന്നെ, ഒരു മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷകൻ ആകാൻ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ ഒരു സുഹൃത്ത്‌ എനി​ക്കെ​ഴു​തിയ ഒരു കത്ത്‌ അമ്മാവൻ പൊട്ടി​ച്ചു​വാ​യി​ച്ചു. അത്യന്തം കോപാ​കു​ല​നാ​യി അദ്ദേഹം എനിക്ക്‌ അന്ത്യശാ​സനം നൽകി—ഒന്നുകിൽ പ്രസം​ഗ​വേല നിർത്തുക അല്ലെങ്കിൽ ഫാം വിട്ടു​പോ​വുക. ആ അന്ത്യശാ​സനം ഒരു നല്ല കാര്യ​മാ​യി​രു​ന്നു കാരണം എനിക്കു കൃഷി​പ്പണി വളരെ ഇഷ്ടമാ​യി​രു​ന്നു, അതു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ അതിൽനി​ന്നു സ്വയം പിൻമാ​റു​മാ​യി​രു​ന്നോ എന്ന്‌ എനിക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അതു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ തിരി​കെ​പ്പോ​യി മിന​സോ​ത്ത​യി​ലുള്ള എന്റെ കുടും​ബാം​ഗ​ങ്ങ​ളോ​ടു ചേർന്നു. ഇതി​നോ​ടകം കുടും​ബാം​ഗ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം സ്‌നാ​പ​ന​മേ​ററ്‌ ഡെ​ട്രോ​യി​ററ്‌ ലേയ്‌ക്കി​ലുള്ള സഭയോ​ടൊ​ത്തു സഹവസി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

പയനി​യ​റിങ്‌ ചെയ്യാൻ ആരംഭ​ത്തി​ലൊ​ക്കെ എന്റെ കുടും​ബാം​ഗങ്ങൾ എന്നെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ചു, എന്നാൽ 1948-ൽ അവർ ആത്മീയ​മാ​യി തണുക്കാൻ തുടങ്ങി. അപ്പോ​ഴാണ്‌ “പക്വത​യി​ലേക്കു മുന്നേ​റുക അല്ലെങ്കിൽ പാപത്തി​ലേക്ക്‌ അധഃപ​തി​ക്കുക, ഇതി​ലേത്‌?” എന്ന ലേഖനം എനിക്കാ​വ​ശ്യ​മാ​യി​രുന്ന ആത്മീയ ഉത്തേജനം പ്രദാ​നം​ചെ​യ്‌തത്‌. “ഉന്നമനം പ്രാപി​ക്കുന്ന അറിവി​നൊ​പ്പം നിൽക്കാൻ നാം മനഃപൂർവം വിസമ്മ​തി​ക്കു​ന്ന​പക്ഷം മോശ​മായ പരിണ​ത​ഫ​ലങ്ങൾ ഉണ്ടാകു​മെ​ന്നതു തീർച്ച​യാണ്‌” എന്ന്‌ അതു മുന്നറി​യി​പ്പു നൽകി. “നിൽക്കു​ന്നി​ട​ത്തു​തന്നെ നിൽക്കു​ക​യും അധഃപ​തി​ക്കു​ക​യും ചെയ്യു​ന്നതു നമുക്കു താങ്ങാ​നാ​വില്ല, മറിച്ച്‌ നീതി​യിൽ പുരോ​ഗ​തി​പ്രാ​പി​ക്കേ​ണ്ട​തുണ്ട്‌. അധഃപ​തി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​തി​രെ​യുള്ള ഏററവും വലിയ പ്രതി​രോ​ധ​ശക്തി പുരോ​ഗ​തി​യാണ്‌” എന്ന്‌ ആ ലേഖനം പറയു​ക​യു​ണ്ടാ​യി.

എന്റെ കുടും​ബാം​ഗങ്ങൾ വേറെ ഒഴിക​ഴി​വു​ക​ളെ​ല്ലാം നൽകി​യെ​ങ്കി​ലും അവരുടെ യഥാർഥ പ്രശ്‌നം സമ്പന്നരാ​കാ​നുള്ള ആഗ്രഹ​മാ​ണെന്നു ഞാൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു. കൃഷി​യിൽ കൂടു​ത​ലും പ്രസം​ഗ​വേ​ല​യിൽ കുറച്ചും സമയം ചെലവി​ടു​ന്ന​തി​ന്റെ സാമ്പത്തിക പ്രയോ​ജ​നങ്ങൾ അവർക്കു കാണാൻ കഴിഞ്ഞു. സമ്പത്തി​നു​വേ​ണ്ടി​യുള്ള ആഗ്രഹ​ത്തി​ന്റെ കെണി​യി​ല​ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തി​നു പകരം ഞാൻ പയനി​യ​റിങ്‌ ചെയ്യാ​നുള്ള ക്രമീ​ക​ര​ണങ്ങൾ നടത്തി. അത്‌ അത്ര സുകര​മാ​യി​രി​ക്ക​യില്ല എന്നെനിക്ക്‌ അറിയാ​മാ​യി​രു​ന്നു, എനി​ക്കൊ​രു പയനി​യ​റാ​കാൻ കഴിയു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു​പോ​ലും ഞാൻ വിചാ​രി​ച്ചു. അതു​കൊണ്ട്‌ 1948-ൽ വർഷത്തി​ലെ ഏററവും മോശ​മായ കാലാ​വ​സ്ഥ​യിൽ—ഡിസം​ബ​റിൽ—മനഃപൂർവം പയനി​യ​റിങ്‌ ചെയ്‌തു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ ഒരു സ്വയം​പ​രി​ശോ​ധന നടത്തി.

പയനിയർ സേവന​ത്തിൽ ഏർപ്പെ​ടു​ന്നു

യഹോവ എന്റെ ശ്രമങ്ങളെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു. ദൃഷ്ടാ​ന്ത​ത്തിന്‌, ഒരു ദിവസം താപമാ​നം പൂജ്യ​ത്തി​നു താഴെ 27 ഡിഗ്രി സെൽഷി​യസ്‌ ആയിരു​ന്നു, അതിനു​പു​റമേ നല്ല തണുത്ത കാററും. ഞാൻ പതിവു​പോ​ലെ തെരു​വു​സാ​ക്ഷീ​ക​ര​ണ​ത്തിൽ ഏർപ്പെ​ട്ടി​രി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു കൈ പോക്ക​റ​റി​ലി​ടു​ക​യും മറേറ കയ്യിൽ മാസിക പിടി​ക്കു​ക​യും അതു മരവി​ക്കു​മ്പോൾ ആ കൈ പോക്ക​റ​റി​ലി​ടു​ക​യും മറേറ കയ്യിൽ മാസിക പിടി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു​കൊണ്ട്‌ കൂടെ​ക്കൂ​ടെ കൈകൾ മാറി​മാ​റി പോക്ക​റ​റി​ലി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു അതു ചെയ്‌തത്‌. ഒരു മനുഷ്യൻ എന്നെ സമീപി​ച്ചു. കുറേ​നേ​ര​മാ​യി എന്റെ പ്രവർത്തനം വീക്ഷി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു​വെന്ന്‌ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ട്ടു​കൊണ്ട്‌ അദ്ദേഹം ചോദി​ച്ചു: “ഇത്ര പ്രധാ​ന​പ്പെട്ട എന്താണ്‌ ആ മാസി​ക​ക​ളി​ലു​ള്ളത്‌? എനിക്ക​തിൽ രണ്ടെണ്ണം തരൂ, അതെന്താ​ണെന്നു വായി​ക്കാ​മ​ല്ലോ.”

ഇതി​നോ​ട​കം, എന്റെ കുടും​ബ​ത്തോ​ടൊ​പ്പ​മുള്ള സഹവാസം എന്റെതന്നെ ആത്മീയ​തയെ അപകട​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യാ​ണെന്ന്‌ എനിക്കു കാണാൻ കഴിഞ്ഞു. അതു​കൊണ്ട്‌ വാച്ച്‌ ടവർ സൊ​സൈ​റ​റി​യോട്‌ അപേക്ഷി​ച്ച​തി​ന്റെ ഫലമായി എനിക്കു മൊൻറാ​ന​യി​ലെ മൈൽസ്‌ സിററി​യിൽ പുതിയ നിയമനം ലഭിക്ക​യു​ണ്ടാ​യി. അവിടെ ഞാനൊ​രു കമ്പനി ദാസനാ​യി—ഇപ്പോൾ അധ്യക്ഷ മേൽവി​ചാ​രകൻ എന്ന്‌ അറിയ​പ്പെ​ടു​ന്നു—സേവന​മ​നു​ഷ്‌ഠി​ച്ചു. രണ്ടു മീററർ വീതി​യും മൂന്നു മീററർ നീളവു​മുള്ള ഒരു ട്രെയ്‌ല​റിൽ കഴിഞ്ഞു​കൊണ്ട്‌ ഒരു ഡ്രൈ​ക്ലീ​നിങ്‌ ബിസി​ന​സിൽ അംശകാ​ല​ജോ​ലി​ചെ​യ്‌ത്‌ ഞാൻ സ്വയം പര്യാ​പ്‌തത നേടി. ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ എനിക്ക്‌ ഏററവും ഇഷ്ടമു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന കൃഷി​പ്പ​ണി​യിൽ ഏർപ്പെ​ടു​ന്ന​തിന്‌ എന്നെ കൂലിക്കു വിളി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.

ആ കാലയ​ള​വിൽ എന്റെ കുടും​ബ​ത്തി​ന്റെ വഷളാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടി​രുന്ന ആത്മീയാ​വ​സ്ഥ​യെ​പ്പ​ററി ഞാൻ പതിവാ​യി കേട്ടി​രു​ന്നു. ഒടുവിൽ, അവരും ഡെ​ട്രോ​യി​ററ്‌ ലെയ്‌ക്കി​ലുള്ള മററു ചിലരും യഹോ​വ​യു​ടെ സ്ഥാപനത്തിന്‌ എതിരാ​യി തിരിഞ്ഞു. സഭയിലെ 17 രാജ്യ പ്രസാ​ധ​ക​രിൽ 7 പേർമാ​ത്രം വിശ്വ​സ്‌ത​രാ​യി നില​കൊ​ണ്ടു. എന്നെയും യഹോ​വ​യു​ടെ സ്ഥാപന​ത്തിൽനി​ന്നു പുറത്തു​കൊ​ണ്ടു​വ​ര​ണ​മെന്ന്‌ എന്റെ കുടും​ബാം​ഗങ്ങൾ ദൃഢനി​ശ്ചയം ചെയ്‌തി​രു​ന്നു. അതിനുള്ള ഏക പരിഹാ​രം കൂടുതൽ പുരോ​ഗ​മി​ക്കു​ക​മാ​ത്ര​മാ​ണെന്നു ഞാൻ തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു. എന്നാൽ എങ്ങനെ?

മിഷനറി സേവനം പിന്തു​ട​രൽ

1950-ൽ ന്യൂ​യോർക്ക്‌ സിററി​യിൽ സാർവ​ദേ​ശീയ കൺ​വെൻ​ഷൻ നടന്ന​പ്പോൾ വാച്ച്‌ടവർ ഗിലെ​യാദ്‌ ബൈബിൾ സ്‌കൂൾ വിദ്യാർഥി​ക​ളു​ടെ 15-ാമത്തെ ക്ലാസ്സിന്റെ ബിരു​ദ​ദാ​ന​ത്തി​നു ഞാൻ സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു. ‘ആഹ്‌, ഒരു വിദേശ നിയമ​ന​ത്തിൽ യഹോ​വയെ സേവി​ക്കാൻ പോകു​ന്ന​വ​രിൽപ്പെ​ടാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ’ എന്നു ഞാൻ ചിന്തിച്ചു.

ഞാൻ ഒരു അപേക്ഷ അയച്ചു, 1951 ഫെബ്രു​വ​രി​യിൽ തുടങ്ങിയ 17-ാമതു ഗിലെ​യാദ്‌ ക്ലാസിലെ ഒരംഗ​മാ​യി എന്നെ സ്വീക​രി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. ന്യൂ​യോർക്കി​ന്റെ വടക്കൻ പ്രദേ​ശ​ത്താ​യി ഒരു കൃഷി​യി​ട​ത്തിൽ സ്ഥിതി​ചെ​യ്‌തി​രുന്ന സ്‌കൂ​ളി​ന്റെ സ്ഥാനം വളരെ മനോ​ഹ​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞുള്ള സമയം കൃഷി​നി​ലത്ത്‌, തൊഴു​ത്തിൽ പശുക്ക​ളോ​ടൊ​പ്പ​മോ വിളനി​ല​ത്തു​ത​ന്നെ​യോ, ആയിരി​ക്കാൻ ഞാൻ എത്രമാ​ത്രം ആഗ്രഹി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ന്നോ! എങ്കിലും, ഡ്രൈ​ക്ലീ​നി​ങ്ങിൽ എന്തെങ്കി​ലും അനുഭ​വ​പ​രി​ച​യ​മുള്ള ഏക വ്യക്തി ഞാനാ​ണെന്നു രാജ്യ കൃഷി​യി​ട​ത്തി​ലെ മേൽവി​ചാ​ര​ക​നായ ജോൺ ബൂത്ത്‌ വിശദീ​ക​രി​ച്ചു. അതു​കൊണ്ട്‌ ആ വേല ചെയ്യാ​നാണ്‌ എനിക്കു നിയമനം ലഭിച്ചത്‌.

വെറും അഞ്ചാം ഗ്രേഡു​വരെ പഠിച്ച ഒരുവനു ഗിലെ​യാദ്‌ അത്ര എളുപ്പ​മാ​യി​രു​ന്നില്ല. 10:30-നു ലൈററു കെടു​ത്ത​ണ​മാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ഞാൻ മിക്ക​പ്പോ​ഴും പാതി​രാ​ത്രി​വരെ പഠിക്കുക പതിവാ​യി​രു​ന്നു. ഒരിക്കൽ അധ്യാ​പ​ക​രിൽ ഒരാൾ തന്റെ ഓഫീ​സി​ലേക്ക്‌ എന്നെ വിളി​പ്പി​ച്ചു. “കാൾ, നിങ്ങളു​ടെ ഗ്രേഡു​കൾ അത്ര നല്ലത​ല്ലെന്നു ഞാൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കു​ന്നു” എന്ന്‌ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

‘അയ്യോ, അവരെ​ന്നോ​ടു സ്ഥലം വിടാൻ പറയാൻപോ​വു​ക​യാണ്‌,’ ഞാൻ വിചാ​രി​ച്ചു.

എന്നിരു​ന്നാ​ലും, അധികം വൈകു​ന്ന​തു​വരെ പഠിക്കാ​തെ സമയം എങ്ങനെ ഏററവും മെച്ചമായ രീതി​യിൽ പ്രയോ​ജ​ന​പ്പെ​ടു​ത്താ​മെ​ന്നതു സംബന്ധിച്ച്‌ അധ്യാ​പകൻ എനിക്കു സ്‌നേ​ഹ​പു​ര​സ്സരം ചില ബുദ്ധ്യു​പ​ദേ​ശങ്ങൾ നൽകി. ഞാൻ പേടി​ച്ച​രണ്ടു ചോദി​ച്ചു: “ഗിലെ​യാ​ദിൽ തുടരാ​നുള്ള യോഗ്യത എനിക്കു​ണ്ടോ?”

“കൊള്ളാം, തീർച്ച​യാ​യും. എങ്കിലും നിങ്ങൾ ഒരു ഡിപ്ലോമ നേടു​മോ എന്ന്‌ എനിക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ” എന്ന്‌ അദ്ദേഹം മറുപടി പറഞ്ഞു.

സ്‌കൂ​ളി​ന്റെ പ്രസി​ഡൻറാ​യി​രുന്ന നാഥാൻ എച്ച്‌. നോറി​ന്റെ വാക്കു​ക​ളിൽ ഞാൻ സാന്ത്വനം കണ്ടെത്തി. തങ്ങളുടെ നിയമ​ന​ങ്ങ​ളിൽ നിലനിന്ന മിഷന​റി​മാ​രു​ടെ ഗ്രേഡി​നെ​ക്കാൾ അവർ “നിയമ​ന​ത്തിൽ ഉററി​രു​ന്നത്‌” ആണ്‌ തന്നിൽ ഏറെ മതിപ്പു​ള​വാ​ക്കി​യത്‌ എന്ന്‌ അദ്ദേഹം വിദ്യാർഥി​ക​ളോ​ടു നേരത്തെ പറഞ്ഞി​രു​ന്നു.

എനിക്ക്‌ ഏററവും പ്രയാ​സ​ക​ര​മായ വിഷയം സ്‌പാ​നിഷ്‌ ഭാഷയാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കിലും എനിക്കു പരിച​യ​മുള്ള ശൈത്യ​കാ​ലാ​വ​സ്ഥ​യുള്ള അലാസ്‌ക​യിൽ നിയമനം ലഭിക്കു​മെന്നു ഞാൻ ആശിച്ചി​രി​ക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. തന്നെയു​മല്ല, എനിക്ക്‌ ഇംഗ്ലീ​ഷിൽ പ്രസം​ഗ​വേല ചെയ്യാ​നും കഴിയു​മാ​യി​രു​ന്നു. തൻമൂലം, കോഴ്‌സ്‌ പകുതി​യാ​യ​പ്പോൾ ദക്ഷിണ അമേരി​ക്ക​യി​ലെ ഇക്വ​ഡോ​റി​ലേ​ക്കുള്ള നിയമനം ലഭിച്ച​പ്പോൾ എനിക്കു​ണ്ടായ വിസ്‌മയം നിങ്ങൾക്ക്‌ ഊഹി​ക്കാ​വു​ന്ന​തേ​യു​ള്ളൂ. അതേ, ഞാൻ സ്‌പാ​നിഷ്‌ ഭാഷ സംസാ​രി​ച്ചേ മതിയാ​വൂ, അതും ചുട്ടു​പൊ​ള്ളുന്ന ഭൂമധ്യ​രേ​ഖ​യിൽ!

ഒരു ദിവസം ഒരു എഫ്‌ബി​ഐ ഏജൻറ്‌ ഗിലെ​യാദ്‌ സ്‌കൂ​ളിൽ എന്നെ സന്ദർശി​ച്ചു. ഡെ​ട്രോ​യി​ററ്‌ ലെയ്‌ക്കിൽ നമ്മുടെ സ്ഥാപനം വിട്ടു​പോയ, കമ്പനി ദാസന്റെ മകനെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അദ്ദേഹം എന്നോടു ചോദി​ച്ചു. അപ്പോൾ കൊറി​യൻ യുദ്ധം നടന്നു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഈ യുവാവ്‌ താൻ ഒരു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​യാ​ണെന്ന്‌ അവകാ​ശ​പ്പെ​ടു​ക​യും തൻമൂലം സൈനിക സേവന​ത്തിൽനിന്ന്‌ ഒഴിവു​ള്ള​വ​നാ​ണെന്ന്‌ അവകാ​ശ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്‌തു. അയാൾ മേലാൽ ഒരു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി ആയിരി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെന്നു ഞാൻ വിശദീ​ക​രി​ച്ചു. യാത്ര പറയു​ന്നേരം ആ ഏജൻറ്‌ എന്നോടു പറഞ്ഞു: “നിങ്ങളു​ടെ ദൈവം നിങ്ങളു​ടെ വേലയിൽ സഹായി​ക്കട്ടെ.”

ആ യുവാവ്‌ കൊറി​യ​യി​ലെ തന്റെ ആദ്യ യുദ്ധങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നിൽ കൊല്ല​പ്പെ​ട്ട​താ​യി പിന്നീട്‌ എനിക്ക​റി​യാൻ കഴിഞ്ഞു. ദൈവ​സ്ഥാ​പ​ന​ത്തിൽ പക്വത​യി​ലേക്കു മുന്നേ​റാൻ കഴിയു​മാ​യി​രുന്ന ഒരുവനു ലഭിച്ച എത്ര പരിതാ​പ​ക​ര​മായ പരിണ​ത​ഫലം!

ഒടുവിൽ, 1951 ജൂലൈ 22-നു ഞങ്ങളുടെ സന്തോ​ഷ​പ്ര​ദ​മായ ബിരു​ദ​ദാന ദിനം സമാഗ​ത​മാ​യി. എന്റെ കുടും​ബാം​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ ആരും സന്നിഹി​ത​ര​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്നതു ശരി തന്നെ. എങ്കിലും ഞാൻ നേടിയ പുരോ​ഗ​തി​യു​ടെ ഫലമായ ഒരു ഡിപ്ലോമ കൈപ്പ​റ​റി​യ​പ്പോൾ എന്റെ സന്തോഷം പൂവണി​ഞ്ഞു.

ഒരു വിദേശ വയലു​മാ​യി പൊരു​ത്ത​പ്പെ​ടൽ

അമ്മ നൽകിയ പരിശീ​ലനം തക്കഫലം ചെയ്യു​ന്ന​താ​യി നിയമ​ന​ത്തിൽ ഏർപ്പെട്ട ഉടനെ ഞാൻ കണ്ടെത്തി. പാചകം ചെയ്യൽ, തുണി​യ​ലക്കൽ, വെള്ളത്തി​ന്റെ അപര്യാ​പ്‌തത എന്നിവ​യൊ​ന്നും എനിക്ക്‌ ഒരു പുത്തരി​യ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ സ്‌പാ​നിഷ്‌ ഭാഷയിൽ പ്രസം​ഗ​വേല നടത്തു​ക​യെ​ന്നതു പുത്തരി​യാ​യി​രു​ന്നു! ഏറെ നാളേക്ക്‌, എഴുതി​വച്ച ഒരു പ്രസംഗം ഞാൻ ഉപയോ​ഗി​ച്ചു. മൂന്നു വർഷം എടുത്തു സ്‌പാ​നിഷ്‌ ഭാഷയിൽ ഒരു പരസ്യ​പ്ര​സം​ഗം നടത്തു​ന്ന​തിന്‌, അതും നീണ്ട കുറി​പ്പു​കൾ സഹിതം.

1951-ൽ ഞാൻ ഇക്വ​ഡോ​റിൽ എത്തിയ​പ്പോൾ അവിടെ 200-ൽക്കുറവു രാജ്യ​പ്ര​സാ​ധ​കരേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. ആദ്യത്തെ 25 വർഷ​ത്തോ​ളം ശിഷ്യരെ ഉളവാക്കൽ ഇഴഞ്ഞു​നീ​ങ്ങു​ന്ന​താ​യി തോന്നി. നമ്മുടെ ബൈബിൾ പഠിപ്പി​ക്ക​ലു​കൾ കത്തോ​ലി​ക്കാ​മ​ത​ത്തി​ന്റെ തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​വി​രുദ്ധ പാരമ്പ​ര്യ​ങ്ങ​ളിൽനി​ന്നു തികച്ചും വ്യത്യ​സ്‌ത​മാ​യി​രു​ന്നു. കൂടാതെ, ഏക വിവാഹ ഇണയോ​ടു വിശ്വ​സ്‌തത പുലർത്തു​ന്നതു സംബന്ധി​ച്ചുള്ള ഞങ്ങളുടെ ബൈബിൾ പ്രബോ​ധ​നങ്ങൾ പ്രത്യേ​കി​ച്ചും ജനസമ്മ​തി​യി​ല്ലാ​ത്ത​താ​യി​രു​ന്നു.—എബ്രായർ 13:4.

എന്നിരു​ന്നാ​ലും, ഞങ്ങൾക്കു വളരെ​യേറെ ബൈബിൾ സാഹി​ത്യം സമർപ്പി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. വാഴ​ത്തോ​ട്ട​ങ്ങ​ളു​ടെ ഹൃദയ​ഭാ​ഗത്തു സ്ഥിതി​ചെ​യ്‌തി​രുന്ന മച്ചാല​യി​ലെ ഞങ്ങളുടെ ശുശ്രൂഷ ഇതു ദൃഷ്ടാ​ന്തീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു. ഞാനും നിക്കോ​ളസ്‌ വെസ്‌ലി​യും 1956-ൽ അവിടെ എത്തി​ച്ചേർന്ന​പ്പോൾ സാക്ഷി​ക​ളാ​യി ഞങ്ങൾ മാത്രമേ അവിടെ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. അന്നത്തെ​ക്കാ​ലത്തു ഹൈ​വേകൾ പണിയു​ന്ന​തി​നു​വേണ്ടി ഉപയോ​ഗി​ച്ചി​രുന്ന ചരക്കു​ലോ​റി​യിൽ കയറി ഞങ്ങൾ അതിരാ​വി​ലെ യാത്ര​തി​രി​ക്കും. സാമാ​ന്യം നല്ല ദൂരം പിന്നി​ട്ട​ശേഷം ഞങ്ങൾ അതിൽനി​ന്നി​റങ്ങി ആളുകൾക്കു സാക്ഷ്യം നൽകി​ക്കൊ​ണ്ടു ഞങ്ങളുടെ താമസ​സ്ഥ​ല​ത്തേക്കു തിരികെ നടന്നു​പോ​രു​ക​യും ചെയ്യും.

ഒരു ദിവസം ആര്‌ അധികം മാസിക സമർപ്പി​ക്കും എന്നു കാണാൻ ഞാനും നിക്കും കണക്കെ​ടു​ത്തു. ഉച്ചയോ​ളം ഞാൻ നിക്കിന്റെ മുമ്പി​ലാ​യി​രു​ന്ന​താ​യി ഓർക്കു​ന്നു, എന്നാൽ വൈകു​ന്നേ​ര​മാ​യ​തോ​ടെ ഞങ്ങൾ രണ്ടാളും 114 മാസി​ക​ക​ളിൽത്തന്നെ നിന്നു. ഞങ്ങളുടെ മാസി​കാ​റൂ​ട്ടി​ലുള്ള ആളുകൾക്കു ഞങ്ങൾ ഓരോ മാസവും നൂറു​ക​ണ​ക്കി​നു സാഹി​ത്യ​ങ്ങൾ നൽകു​മാ​യി​രു​ന്നു. ആറു തവണ ഞാൻ മാസം ആയിര​ത്തി​ല​ധി​കം മാസി​ക​കൾവീ​തം സമർപ്പി​ച്ചു. ആ മാസി​ക​ക​ളിൽനിന്ന്‌ എത്രയോ പേർക്കു ബൈബിൾ സത്യം പഠിക്കാ​നാ​കു​മാ​യി​രു​ന്നു​വെന്നു ചിന്തി​ച്ചു​നോ​ക്കൂ!

ഇക്വ​ഡോ​റിൽ ആദ്യമാ​യി സഭയുടെ സ്വന്തമായ രാജ്യ​ഹാൾ മച്ചാല​യിൽ പണിയു​ന്ന​തി​നുള്ള പദവി​യും ഞങ്ങൾക്കു​ണ്ടാ​യി. അത്‌ 35 വർഷം മുമ്പ്‌ 1960-ൽ ആയിരു​ന്നു. ആ ആദ്യനാ​ളു​ക​ളിൽ ഏതാണ്ടു 15 പേർ മാത്രമേ ഞങ്ങളുടെ യോഗ​ങ്ങ​ളിൽ ഹാജരാ​യു​ള്ളൂ. ഇന്ന്‌ മച്ചാല​യിൽ പുഷ്ടി​പ്രാ​പി​ക്കുന്ന 11 സഭകളുണ്ട്‌!

ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളി​ലേ​ക്കുള്ള ഒരു സന്ദർശനം

1970-കളുടെ അവസാനം ഞാൻ അവധി​ക്കാ​ലം ചെലവ​ഴി​ക്കാ​നാ​യി ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളിൽ തിരി​ച്ചെത്തി എന്റെ സഹോ​ദരൻ ഫ്രാങ്കി​നോ​ടൊ​പ്പം ഏതാനും സമയം ചിലവ​ഴി​ച്ചു. അദ്ദേഹം എന്നെ തന്റെ കാറിൽ ഒരു കുന്നിന്റെ മുകളി​ലേക്കു കൊണ്ടു​പോ​യി, റെഡ്‌ റിവർ വാലി​യു​ടെ ബഹുദൂര ദൃശ്യം അവി​ടെ​നി​ന്നു ഞങ്ങൾക്കു കാണാ​മാ​യി​രു​ന്നു. തിങ്ങി​നി​റഞ്ഞ ഗോത​മ്പു​മ​ണി​ക​ളു​ടെ ഭാരം​നി​മി​ത്തം തലകു​മ്പിട്ട വിളഞ്ഞ കതിരു​കൾ കാററി​ലു​ല​യുന്ന വിശാ​ല​മായ ആ വയലിന്റെ ദൃശ്യം മനോ​ഹ​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. പാതയ്‌ക്കു സമാന്ത​ര​മാ​യി ഒഴുകുന്ന ഷെയിനെ നദി തിരി​ച്ച​റി​യത്തക്ക ദൂരത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ സഹോ​ദരൻ തന്റെ പതിവു പല്ലവി തുടങ്ങി​യ​പ്പോൾ ആ ശാന്ത മനോ​ഹാ​ര്യ​ത​യു​ടെ ആസ്വാ​ദ​ന​ത്തി​നു ഭംഗം ഭവിച്ചു.

“നീ ദക്ഷിണ അമേരി​ക്ക​യിൽ ഇങ്ങനെ വട്ടംതി​രി​യുന്ന ഒരു വിഡ്‌ഢി​യ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കിൽ ഇതു നിന്റെ​യും​കൂ​ടെ ആകുമാ​യി​രു​ന്നു!”

ഞാൻ പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ ആ സംഭാ​ഷണം മുറിച്ചു. “ഫ്രാങ്ക്‌, ഇവി​ടെ​വ​ച്ചു​തന്നെ ആ സംഭാ​ഷണം ഒന്നു നിർത്തൂ.”

അദ്ദേഹം രണ്ടാമ​തൊ​രു വാക്ക്‌ ഉച്ചരി​ച്ചില്ല. ഏതാനും ചില വർഷങ്ങൾക്കു​ശേഷം ഒരു ആഘാത​ത്താൽ അദ്ദേഹം പെട്ടെന്നു മൃതി​യ​ടഞ്ഞു. ഉത്തര ടെക്കോ​ട്ട​യിൽ മൊത്തം ഏതാണ്ട്‌ ആയിര​ത്തി​ല​ധി​കം ഏക്കറു​ക​ളുള്ള (400 ഹെക്ടർ) സുന്ദര​മായ മൂന്നു മേച്ചിൽപ്ര​ദേ​ശ​വും എന്റെ അങ്കിളി​ന്റെ മൊൻറാ​ണ​യി​ലുള്ള, അദ്ദേഹ​ത്തിന്‌ അവകാ​ശ​പ്പെ​ട്ട​താ​യി​ത്തീർന്ന 640 ഏക്കർ (260 ഹെക്ടർ) കൃഷി​യി​ട​വും പിന്നിൽ ഉപേക്ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​തന്നെ.

ഇപ്പോൾ എന്റെ കുടും​ബാം​ഗ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം മരണമ​ടഞ്ഞു. എങ്കിലും വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പ്‌ ഞങ്ങളെ​ല്ലാ​വ​രും യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളാ​യി ജീവി​ക്കാൻ തുടങ്ങിയ ഡെ​ട്രോ​യി​ററ്‌ ലെയ്‌ക്കിൽ 90 ക്രിസ്‌തീയ സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​രൻമാ​ര​ട​ങ്ങിയ ഒരു ആത്മീയ കുടും​ബം എനിക്കി​പ്പോൾ ഉള്ളതിൽ ഞാൻ അതീവ സന്തുഷ്ട​നാണ്‌.

ആത്മീയ​മാ​യി മുന്നേ​റു​ന്ന​തിൽ തുടരു​ന്നു

കഴിഞ്ഞ 15 വർഷമാ​യി ഇക്വ​ഡോ​റിൽ ആത്മീയ കൊയ്‌ത്തി​ന്റെ വൻ വിള​വെ​ടുപ്പ്‌ നടന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. 1980-ലെ ഏതാണ്ട്‌ 5,000 രാജ്യ​പ്ര​സാ​ധ​ക​രിൽനിന്ന്‌ ഞങ്ങളി​പ്പോൾ 26,000 ആയിത്തീർന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇവരിൽ നൂറി​ല​ധി​കം​പേരെ സ്‌നാ​പ​ന​മേൽക്കാൻ സഹായി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ അനു​ഗ്രഹം ഞാൻ കൊയ്‌തി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഇപ്പോൾ 80-ാം വയസ്സിൽ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ മാസം 30 മണിക്കൂ​റിൽ എത്തി​ച്ചേ​രാൻ 1951-ൽ 150 മണിക്കൂർ ക്വാട്ടാ​യി​ലെ​ത്തി​ച്ചേ​രാൻ ശ്രമി​ച്ച​തി​നെ​ക്കാൾ അധികം കഠിന​മാ​യി ശ്രമി​ക്കു​ന്നു. 1989-ൽ എനിക്ക്‌ വൻകു​ട​ലിൽ ക്യാൻസ​റു​ള്ള​താ​യി അറിഞ്ഞതു മുതൽ ഞാനെന്റെ സുഖം​പ്രാ​പി​ക്കൽ സമയം വായി​ക്കാ​നാ​യി പ്രയോ​ജ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി. ആ വർഷം​മു​തൽ ഞാൻ മുഴു ബൈബിൾ 19 തവണയും യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ—ദൈവ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ പ്രഘോ​ഷകർ എന്ന പുസ്‌തകം 6 തവണയും വായി​ച്ചു​തീർത്തു. ഇവ്വണ്ണം ഞാൻ ആത്മീയ​മാ​യി മുന്നേ​റി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.

അതേ, ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളു​ടെ കൃഷി​യി​ട​ത്തിൽ ഭൗതിക നേട്ടങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കാ​നുള്ള അവസരങ്ങൾ എനിക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ആത്മീയ വിള​വെ​ടു​പ്പിൽ ഞാൻ ആസ്വദി​ച്ചി​രി​ക്കുന്ന സന്തോ​ഷ​വു​മാ​യി തുലനം ചെയ്യു​മ്പോൾ ഭൗതിക സമ്പത്തിന്റെ പ്രതി​ഫലം ഏതുമല്ല. എന്റെ മിഷനറി സേവന​ത്തിൽ ഞാൻ 1,47,000-ത്തിലധി​കം മാസി​ക​ക​ളും 18,000-ത്തിലധി​കം പുസ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളും സമർപ്പി​ച്ച​താ​യി ഇക്വ​ഡോർ ബ്രാഞ്ച്‌ എന്നെ അറിയി​ക്കു​ന്നു. ഇവയെ​ല്ലാം ആത്മീയ വിത്തു​ക​ളാ​യി​ട്ടാ​ണു ഞാൻ കരുതു​ന്നത്‌, അതിൽ അനേകം ഇപ്പോൾത്തന്നെ മുളച്ചു വലുതാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു; മററുള്ളവ ആളുകൾ രാജ്യ​സ​ത്യ​ത്തെ​പ്പ​ററി പഠിക്കു​മ്പോൾ അവരുടെ ഹൃദയ​ങ്ങ​ളിൽ പൊട്ടി​മു​ള​ച്ചെ​ന്നു​വ​രാം.

എന്റെ ആത്മീയ മക്കളോ​ടും നമ്മുടെ ദൈവ​മായ യഹോ​വയെ സേവി​ക്കാൻ തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തി​രി​ക്കുന്ന മററു ദശലക്ഷ​ങ്ങ​ളോ​ടു​മൊ​പ്പം ദൈവ​ത്തി​ന്റെ പുതിയ ലോക​ത്തി​ലേക്കു മുന്നേ​റു​ന്ന​തി​നെ​ക്കാൾ മെച്ചമായ വേറൊ​ന്നി​നെ​പ്പ​റ​റി​യും എനിക്കാ​ലോ​ചി​ക്കാ​നാ​വു​ന്നില്ല. ഈ ദുഷ്ടവ്യ​വ​സ്ഥി​തി​യു​ടെ അന്ത്യത്തിൽനി​ന്നു പണം ഒരുവനെ രക്ഷിക്കു​ക​യില്ല. (സദൃശ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ 11:4; യെഹെ​സ്‌കേൽ 7:19) എന്നാൽ, നമ്മുടെ ആത്മീയ​വേ​ല​യു​ടെ ഫലം തുടർന്നു നിൽക്കും.—നാമോ​രോ​രു​ത്ത​രും പക്വത പ്രാപി​ക്കു​ന്ന​തിൽ തുടർന്നു മുന്നേ​റു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ.

[24-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

1949-ൽ മൊൻറാ​ന​യി​ലെ മൈൽസ്‌ സിററി​യിൽ പയനി​യ​റി​ങ്ങി​നു തയ്യാറാ​യി

[24-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

1952-ൽ മിഷനറി ഭവനത്തി​നു​വേണ്ടി വെള്ളം വാങ്ങി​ക്കു​ന്നു

[25-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

1957-ൽ മച്ചാല​യിൽ പ്രസം​ഗി​ക്കു​ന്നു

[25-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

1989-ൽ രോഗ​ബാ​ധി​ത​നാ​യ​ശേഷം ഞാൻ 19 പ്രാവ​ശ്യം ബൈബിൾ വായി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു