ഒറ്റയ്‌ക്കെ​ങ്കി​ലും ഒരിക്ക​ലും ഉപേക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ല്ല

ആഡ ലൂയിസ്‌ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

എല്ലായ്‌പോഴും ഒറ്റയ്‌ക്കാ​യി​രി​ക്കു​ന്നത്‌ എന്റെ ഒരു പ്രവണ​ത​യാ​യി​രു​ന്നു. ചെയ്യു​ന്ന​തെ​ന്തും ഉറച്ച തീരു​മാ​ന​ത്തോ​ടെ—മറ്റുള്ളവർ ചില​പ്പോ​ഴെ​ല്ലാം അതിനെ മർക്കട​മു​ഷ്‌ടി എന്നു വിളി​ക്കു​ന്നു—ചെയ്യുന്ന ആളായി​രു​ന്നു ഞാൻ. വെട്ടി​ത്തു​റന്നു സംസാ​രി​ക്കു​ന്നത്‌ എത്ര എളുപ്പ​മാ​ണെ​ന്നും എനിക്ക​റി​യാം, ഈ സ്വഭാ​വ​വി​ശേഷം വർഷങ്ങ​ളി​ലു​ട​നീ​ളം എന്നെ കുഴപ്പ​ത്തിൽ ചാടി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌.

എങ്കിലും, എന്റെ വ്യക്തി​ത്വ​ത്തി​ലെ ബലഹീ​ന​തകൾ നിമിത്തം യഹോ​വ​യാം ദൈവം എന്നെ തള്ളിക്ക​ള​യാ​ത്ത​തിൽ ഞാൻ നന്ദിയു​ള്ള​വ​ളാണ്‌. അവന്റെ വചനത്തി​ന്റെ പഠനം മൂലം എന്റെ വ്യക്തി​ത്വ​ത്തിൽ മാറ്റം വരുത്താ​നും അങ്ങനെ ഏതാണ്ട്‌ 60 വർഷ​ത്തോ​ളം അവന്റെ രാജ്യ താത്‌പ​ര്യ​ങ്ങൾക്കാ​യി സേവി​ക്കാ​നും എനിക്കു കഴിഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. ചെറു​പ്പം​മു​തലേ ഞാനൊ​രു കുതിര പ്രേമി​യാണ്‌, കൂടാതെ എന്റെ ഒരുതരം മുരടൻ സ്വഭാ​വത്തെ നിയ​ന്ത്രി​ക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള ദൈവ​സ​ഹാ​യം, കടിഞ്ഞാൺ ഉപയോ​ഗിച്ച്‌ ഒരു കുതി​രയെ എങ്ങനെ നിയ​ന്ത്രി​ക്കാ​മെന്നു മിക്ക​പ്പോ​ഴും എന്നെ ഓർമി​പ്പി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.

1908-ൽ ദക്ഷിണ ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യി​ലെ മൗണ്ട്‌ ഗാമ്പി​യ​റി​ലുള്ള ഒരു നീലത്ത​ടാ​ക​ത്തി​നു സമീപ​മാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ ജനിച്ചത്‌. എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾക്ക്‌ ഒരു ക്ഷീരവ്യ​വ​സാ​യ​ശാ​ല​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു, ഞാൻ എട്ടു മക്കളിൽ മൂത്ത മകളും. ഞങ്ങളെ​ല്ലാം തീരെ ചെറു​പ്പ​മാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾതന്നെ പിതാവു മരിച്ചു. അതോടെ ക്ഷീരവ്യ​വ​സാ​യ​ശാല നോക്കി​ന​ട​ത്തേണ്ട കൂടുതൽ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​വും എന്റെ ചുമലി​ലാ​യി. കാരണം, കുടുംബ വരുമാ​ന​ത്തിന്‌ എന്റെ മൂത്ത രണ്ടു സഹോ​ദ​രൻമാർക്കു വീട്ടിൽനി​ന്നു ദൂരെ വേല​ചെ​യ്യേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു. ക്ഷീരവ്യ​വ​സാ​യ​ശാ​ല​യിൽ കഠിനാ​ധ്വാ​നം ചെയ്യേ​ണ്ട​തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ബൈബിൾ സത്യവു​മാ​യുള്ള ആദ്യ സമ്പർക്കം

ഞങ്ങളുടെ കുടും​ബം പ്രസ്‌ബി​റ്റേ​റി​യൻ പള്ളിയി​ലാ​ണു പൊയ്‌ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നത്‌, ഞങ്ങളതിൽ സജീവാം​ഗ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു സൺഡേ​സ്‌കൂൾ അധ്യാ​പി​ക​യാ​യി​ത്തീർന്ന ഞാൻ ആത്മീയ​വും ധാർമി​ക​വു​മാ​യി ശരി​യെന്നു ഞാൻ വിശ്വ​സിച്ച കാര്യങ്ങൾ കുട്ടി​കളെ പഠിപ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള ഉത്തരവാ​ദി​ത്വം ഗൗരവ​മു​ള്ള​താ​യി കരുതി.

1931-ൽ എന്റെ വല്ല്യപ്പൻ മരിച്ചു. അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ സ്വത്തു​ക്ക​ളിൽ വാച്ച്‌ ടവർ സൊ​സൈ​റ്റി​യു​ടെ അന്നത്തെ പ്രസി​ഡ​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ജെ. എഫ്‌. റതർഫോർഡ്‌ എഴുതിയ പല പുസ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. ഞാൻ ദൈവ​ത്തി​ന്റെ കിന്നരം, സൃഷ്ടി (ഇംഗ്ലീഷ്‌) എന്നീ പുസ്‌ത​കങ്ങൾ വായി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. വായി​ക്കു​ന്തോ​റും ഞാൻ ഭയപര​വ​ശ​യാ​യി, കാരണം ഞാൻ വിശ്വ​സി​ക്കു​ക​യും കുട്ടി​കളെ പഠിപ്പി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തി​രുന്ന അനേകം കാര്യങ്ങൾ ബൈബി​ളി​ന്റെ പിന്തു​ണ​യു​ള്ളതല്ല എന്ന്‌ അറിയാൻ കഴിഞ്ഞു.

മനുഷ്യ​ദേ​ഹി അമർത്ത്യ​മ​ല്ലെ​ന്നും മരിക്കു​മ്പോൾ അനേക​രും സ്വർഗ​ത്തിൽ പോവു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നും ദുഷ്ടൻമാർക്കു നരകാ​ഗ്നി​യിൽ നിത്യ​ദ​ണ്ഡ​ന​മി​ല്ലെ​ന്നും അറിഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞാൻ സ്‌തബ്ധ​യാ​യി. വാരം​തോ​റു​മുള്ള ശബത്താ​ച​രണം ഒരു ക്രിസ്‌തീയ നിബന്ധനയല്ലെന്നു കണ്ടെത്തി​യ​തും എന്നെ അസ്വസ്ഥ​യാ​ക്കി. തൻമൂലം ഞാൻ നിർണാ​യ​ക​മായ ഒരു തീരു​മാ​നത്തെ അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ച്ചു: ഒന്നുകിൽ ക്രൈ​സ്‌ത​വ​ലോ​ക​ത്തി​ലെ പരമ്പരാ​ഗത പഠിപ്പി​ക്ക​ലി​നോ​ടു ചേർന്നു നിൽക്കുക അല്ലെങ്കിൽ ബൈബിൾ സത്യം പഠിപ്പി​ക്കാൻ തുടങ്ങുക. പ്രസ്‌ബി​റ്റേ​റി​യൻ സഭയു​മാ​യുള്ള സകല ബന്ധവും വിച്ഛേ​ദി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ എനിക്ക്‌ അധിക​സ​മയം വേണ്ടി​വ​ന്നില്ല.

ഇപ്പോൾ വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ ഒറ്റയ്‌ക്കാ​യി

പള്ളി വിടു​ന്ന​തി​നും ഇനി മേലാൽ സൺഡേ​സ്‌കൂ​ളിൽ പഠിപ്പി​ക്കാൻ ഉദ്ദേശി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു​മുള്ള എന്റെ തീരു​മാ​നം അറിയി​ച്ച​പ്പോൾ എന്റെ കുടും​ബാം​ഗ​ങ്ങൾക്കും സുഹൃ​ത്തു​ക്കൾക്കും മുൻ പള്ളിയം​ഗ​ങ്ങൾക്കും തെല്ലും സന്തോഷം തോന്നി​യില്ല. റതർഫോർഡ്‌ ജഡ്‌ജി​യു​ടെ ആളുക​ളെന്നു പറയ​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രു​മാ​യി ഞാൻ ബന്ധപ്പെ​ടു​ന്നു​വെന്ന്‌ അവർ മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യ​പ്പോൾ അത്‌ എരിതീ​യിൽ എണ്ണയൊ​ഴി​ക്കു​ന്ന​തി​നു തുല്യ​മാ​യി, കുറ്റം പറച്ചിൽ കൂടി. വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ എന്നെ സമുദാ​യ​ഭ്ര​ഷ്ട​യാ​ക്കി​യില്ല, എങ്കിലും, ചുരു​ക്കി​പ്പ​റ​ഞ്ഞാൽ കുടും​ബാം​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലും മുൻ സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളി​ലും​പെട്ട മിക്കവ​രും എന്റെ നേർക്കു തണുപ്പൻ പ്രതി​ക​ര​ണ​മാ​ണു കാണി​ച്ചത്‌.

ഞാൻ വായി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന പുസ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളിൽ പട്ടിക​പ്പെ​ടു​ത്തിയ തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​കൾ അധിക​മ​ധി​കം പഠിക്കു​ക​യും പരി​ശോ​ധി​ക്കു​ക​യും ചെയ്യു​ന്തോ​റും പരസ്യ​മാ​യി പ്രസം​ഗി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ആവശ്യകത ഞാൻ കൂടു​ത​ലാ​യി കാണാൻ തുടങ്ങി. യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ തങ്ങളുടെ പരസ്യ​ശു​ശ്രൂ​ഷ​യു​ടെ ഭാഗ​മെ​ന്ന​നി​ല​യിൽ വീടു​തോ​റും പോയ​താ​യി ഞാൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കി. എന്നാൽ അന്ന്‌ ഞങ്ങളുടെ ജില്ലയിൽ സാക്ഷി​ക​ളി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. തൻമൂലം ദൈവ​രാ​ജ്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യുള്ള സുവാർത്ത പ്രസം​ഗി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ ആരും എന്നെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ക​യോ അത്‌ എങ്ങനെ ചെയ്യണ​മെന്നു കാണി​ച്ചു​ത​രു​ക​യോ ചെയ്‌തില്ല. (മത്തായി 24:14) എനിക്ക്‌ വളരെ​യ​ധി​കം ഏകാന്തത അനുഭ​വ​പ്പെട്ടു.

എന്നിരു​ന്നാ​ലും, മറ്റുള്ള​വ​രോ​ടു പ്രസം​ഗി​ക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള ബൈബിൾ കൽപ്പന എന്റെ കാതിൽ മുഴങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു, എങ്ങനെ​യെ​ങ്കി​ലും പ്രസം​ഗ​വേല തുടങ്ങി​യേ പറ്റൂ എന്നു ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു​റച്ചു. ഏറെ പ്രാർഥ​ന​ക്കു​ശേഷം, അയൽക്കാ​രു​ടെ ഭവനങ്ങൾ സന്ദർശി​ക്കു​ന്ന​തി​നും എന്റെ പഠനങ്ങ​ളിൽനി​ന്നു ഞാൻ എന്തു പഠിച്ചു​വെന്നു പറയു​ന്ന​തി​നും അക്കാര്യ​ങ്ങൾ അവരുടെ സ്വന്തം ബൈബി​ളിൽനി​ന്നു കാണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നും ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. ഞാൻ ആദ്യം സന്ദർശി​ച്ചത്‌ എന്റെ മുൻ സൺഡേ​സ്‌കൂൾ സൂപ്ര​ണ്ടി​ന്റെ വീടാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ തണുപ്പൻ പ്രതി​ക​ര​ണ​വും ഞാൻ സഭ ഉപേക്ഷി​ച്ചതു സംബന്ധി​ച്ചുള്ള നിഷേ​ധാ​ത്മ​ക​മായ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളും തീർച്ച​യാ​യും പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ജ​ന​ക​മായ ഒരു തുടക്ക​മ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കിലും അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ വീട്ടിൽനി​ന്നി​റ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ എനിക്ക്‌ ഊഷ്‌മ​ള​മായ ഉത്സാഹ​വും അസാധാ​ര​ണ​മായ ഒരു ആന്തരിക ബലവും അനുഭ​വ​പ്പെ​ടു​ക​യും തുടർന്ന്‌ മറ്റു ഭവനങ്ങൾ സന്ദർശി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു.

നേരി​ട്ടു​ള്ള എതിർപ്പൊ​ന്നും ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല, എങ്കിലും ഞാൻ നേരത്തെ പോയി​ക്കൊ​ണ്ടി​രുന്ന പള്ളിയി​ലെ അംഗങ്ങളെ സന്ദർശി​ച്ച​പ്പോൾ അവരിൽ കണ്ട ഉദാസീ​ന​ത​യിൽ എനിക്കു വിസ്‌മയം തോന്നി. ഏറ്റവും കഠിന​മായ എതിർപ്പ്‌ എന്റെ മൂത്ത സഹോ​ദ​ര​നിൽനിന്ന്‌ അനുഭ​വി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നത്‌ എന്നിൽ അത്ഭുത​വും നിരാ​ശ​യും ജനിപ്പി​ച്ചു. അത്‌ യേശു​വി​ന്റെ പിൻവ​രുന്ന വാക്കുകൾ ഓർമി​ക്കാൻ ഇടയാക്കി: “അമ്മയപ്പൻമാ​രും സഹോ​ദ​രൻമാ​രും ചാർച്ച​ക്കാ​രും ചങ്ങാതി​ക​ളും നിങ്ങളെ ഏൽപ്പി​ച്ചു​കൊ​ടു”ക്കും, “എന്റെ നാമം​നി​മി​ത്തം എല്ലാവ​രും നിങ്ങളെ പകെക്കും.”—ലൂക്കൊസ്‌ 21:16, 17.

നന്നേ ചെറു​പ്പ​ത്തിൽത്തന്നെ ഞാൻ അനുഭ​വ​പ​രി​ച​യ​മുള്ള ഒരു കുതി​ര​സ​വാ​രി​ക്കാ​രി​യാ​യി തീർന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ ആളുക​ളു​ടെ ഭവനത്തി​ലെ​ത്തി​ച്ചേ​രു​ന്ന​തി​നുള്ള ഏറ്റവും വേഗം കൂടിയ രീതി കുതി​ര​പ്പു​റ​ത്തേ​റി​യുള്ള യാത്ര​യാ​ണെന്നു ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു. അടുത്തുള്ള ഗ്രാമ​പ്ര​ദേ​ശത്ത്‌ ഏറെദൂ​രം എത്തി​ച്ചേ​രു​ന്ന​തിന്‌ അതുമൂ​ലം എനിക്കു കഴിഞ്ഞു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, ഒരു ഉച്ചനേരം എന്റെ കുതിര തെന്നുന്ന ഒരു റോഡിൽ ഇടറി​വീ​ണു, എന്റെ തലയോ​ട്ടി​ക്കു കാര്യ​മായ പൊട്ട​ലു​ണ്ടാ​യി. ഞാൻ അതിജീ​വി​ക്കു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു​വരെ ഭയപ്പെട്ടു. ആ വീഴ്‌ച​ക്കു​ശേഷം, വഴികൾ നനഞ്ഞോ തെന്നി​യോ കിടക്കു​ന്ന​പക്ഷം കുതി​ര​പ്പു​റത്തു സഞ്ചരി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പകരം കുതി​രയെ ഉപയോ​ഗി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടുള്ള സൾക്കി​യിൽ (ഇരുച​ക്ര​വണ്ടി) സഞ്ചരി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.a

സ്ഥാപന​വു​മാ​യുള്ള സമ്പർക്കം

എനിക്ക്‌ അപകടം സംഭവി​ച്ചു കുറച്ചു​നാ​ളു​കൾക്കു ശേഷം ഒരു കൂട്ടം മുഴു​സ​മ​യ​പ്ര​വർത്തകർ, ഇപ്പോൾ പയനി​യർമാർ എന്നു വിളി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നവർ, മൗണ്ട്‌ ഗാമ്പിയർ ജില്ല സന്ദർശി​ച്ചു. അങ്ങനെ, ആദ്യമാ​യി സഹവി​ശ്വാ​സി​ക​ളു​മാ​യി മുഖാ​മു​ഖം സംസാ​രി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ എനിക്കു കഴിഞ്ഞു. പരസ്യ പ്രസം​ഗ​വേല കൂടുതൽ സംഘടി​ത​മായ വിധത്തിൽ എങ്ങനെ നടത്തണ​മെന്ന്‌ വാച്ച്‌ ടവർ സൊ​സൈ​റ്റി​യു​ടെ ബ്രാഞ്ചി​ലേക്ക്‌ എഴുതി ചോദി​ക്കാൻ പോകു​ന്ന​തി​നു​മുമ്പ്‌ അവർ എന്നെ പോത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ചു.

സൊ​സൈ​റ്റിക്ക്‌ എഴുതി​യ​തി​ന്റെ ഫലമായി പുസ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളും ചെറു​പു​സ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളും വീടു​കൾതോ​റും എന്നെ സ്വയം പരിച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​തിന്‌ അച്ചടിച്ച സാക്ഷ്യ കാർഡും എനിക്കു ലഭിച്ചു. ബ്രാഞ്ച്‌ ഓഫീ​സു​മാ​യി തപാലി​ലൂ​ടെ​യുള്ള സമ്പർക്കം നിമിത്തം എന്റെ ആത്മീയ സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​രൻമാ​രു​മാ​യി കുറച്ച്‌ അടുത്ത​തു​പോ​ലെ എനിക്ക്‌ അനുഭ​വ​പ്പെട്ടു. എന്നാൽ പയനി​യർമാ​രു​ടെ കൂട്ടം അടുത്ത പട്ടണത്തി​ലേക്കു പോയ​പ്പോൾ എനിക്ക്‌ എന്നത്തെ​ക്കാ​ള​ധി​കം ഏകാന്തത അനുഭ​വ​പ്പെട്ടു.

ദിവ​സേ​ന​യു​ള്ള ക്രമമായ എന്റെ സാക്ഷീ​കരണ റോന്തു—കൂടു​ത​ലും കുതി​ര​യും സൾക്കി​യും ഉപയോ​ഗി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌—നിമിത്തം ഞാൻ ജില്ലയിൽ വിഖ്യാ​ത​യാ​യി. അതേസ​മ​യം​തന്നെ ക്ഷീരവ്യ​വ​സാ​യ​ശാ​ല​യി​ലെ കാര്യങ്ങൾ നോക്കി​ന​ട​ത്തു​ന്ന​തി​നും എനിക്കു കഴിഞ്ഞു. അതി​നോ​ടകം എന്റെ കുടും​ബാം​ഗങ്ങൾ ഈ ദിനച​ര്യ​യെ എതിർക്കു​ന്നതു നിർത്തി, കൈക​ട​ത്താൻ യാതൊ​രു ശ്രമവും ചെയ്‌തില്ല. നാലു വർഷ​ത്തോ​ളം ഞാൻ സുവാർത്ത​യു​ടെ ഒറ്റപ്പെട്ട, സ്‌നാ​പ​ന​മേൽക്കാത്ത പ്രഘോ​ഷ​ക​യാ​യി സേവന​മ​നു​ഷ്‌ഠി​ച്ചു.

കൺ​വെൻ​ഷ​നും ഒടുവിൽ സ്‌നാ​പ​ന​വും

1938 ഏപ്രി​ലിൽ റതർഫോർഡ്‌ സഹോ​ദരൻ ഓസ്‌​ട്രേ​ലിയ സന്ദർശി​ച്ചു. വൈദി​ക​രു​ടെ ശക്തമായ എതിർപ്പു നിമിത്തം സിഡ്‌നി ടൗൺ ഹാളിന്റെ കോൺട്രാ​കറ്റ്‌ റദ്ദാ​ക്കേ​ണ്ടി​വന്നു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, അവസാന നിമിഷം സ്‌പോർട്‌സ്‌ ഗ്രൗണ്ട്‌ ഉപയോ​ഗി​ക്കാൻ അനുവാ​ദം ലഭിക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ക്രമീ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളിൽ ഉണ്ടായ നിർബ​ന്ധിത മാറ്റം​കൊ​ണ്ടു പ്രയോ​ജ​ന​മു​ണ്ടാ​യി, കാരണം വലിയ സ്‌പോർട്‌സ്‌ ഗ്രൗണ്ടു​ക​ളിൽ അനേകാ​യി​ര​ങ്ങളെ ഉൾക്കൊ​ള്ളി​ക്കു​വാൻ കഴിയു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഏതാണ്ട്‌ 12,000 ആളുകൾ വന്നു​ചേർന്നു, നമ്മുടെ യോഗ​ങ്ങൾക്കെ​തി​രെ വൈദി​ക​പ്രേ​ര​ണ​കൊ​ണ്ടു​ണ്ടായ എതിർപ്പിൽ ജിജ്ഞാ​സ​പൂ​ണ്ടാണ്‌ അനേക​രും വന്നതെ​ന്നതു സ്‌പഷ്ട​മാണ്‌.

റതർഫോർഡ്‌ സഹോ​ദ​രന്റെ സന്ദർശ​ന​ത്തോ​ടു ബന്ധപ്പെട്ട്‌ അടുത്തുള്ള സിഡ്‌നി ഉപനഗ​ര​ത്തി​ലും പലനാ​ളു​കൾ നീണ്ടു​നിന്ന ഒരു കൺ​വെൻ​ഷൻ നടന്നു. യഹോ​വ​യാം ദൈവ​ത്തി​നുള്ള എന്റെ സമർപ്പണം ഒടുവിൽ ഞാൻ ജലസ്‌നാ​പ​ന​ത്താൽ പ്രതീ​ക​പ്പെ​ടു​ത്തി​യത്‌ അവി​ടെ​വ​ച്ചാണ്‌. വിസ്‌തൃ​ത​മായ ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യാ ഭൂഖണ്ഡ​ത്തി​ന്റെ എല്ലാ ഭാഗത്തു​നി​ന്നു​മുള്ള നൂറു​ക​ണ​ക്കി​നു സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​രൻമാ​രോ​ടൊ​പ്പം ഒടുവിൽ സമ്മേളി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞ​തിൽ എനിക്ക​നു​ഭ​വ​പ്പെട്ട സന്തോഷം നിങ്ങൾക്കു വിഭാവന ചെയ്യാൻ കഴിയു​മോ?

തിരികെ മൗണ്ട്‌ ഗാമ്പി​യ​റി​ലേക്ക്‌

വീട്ടിൽ തിരി​ച്ചെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ എനിക്കു തികച്ചും ഏകാന്തത അനുഭ​വ​പ്പെട്ടു, എങ്കിലും രാജ്യ​വേ​ല​യിൽ എന്നാലാ​കു​ന്നതു ചെയ്യാൻ ഞാൻ എന്നത്തെ​ക്കാ​ളു​മ​ധി​കം നിശ്ചയ​ദാർഢ്യ​മു​ള്ള​വ​ളാ​യി​രു​ന്നു. പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ ഞാൻ ആഗ്ന്യൂ കുടും​ബ​വു​മാ​യി—ഹ്യൂ, അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ഭാര്യ, അവരുടെ നാലു മക്കൾ എന്നിവ​രു​മാ​യി—പരിച​യ​പ്പെട്ടു. മൗണ്ട്‌ ഗാമ്പി​യ​റിൽനി​ന്നു വെറും 50 കിലോ​മീ​റ്റർ അകലെ​യുള്ള മിലി​സെൻറ്‌ എന്ന പട്ടണത്തി​ലാണ്‌ അവർ താമസി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌. അവരോ​ടൊ​പ്പം ഒരു ക്രമമായ ബൈബി​ള​ധ്യ​യനം നടത്തു​ന്ന​തി​നു കുതി​ര​യും സൾക്കി​യും ഉപയോ​ഗിച്ച്‌ ഞാൻ വാരം​തോ​റും ഒരു വശത്തേക്ക്‌ 50 കിലോ​മീ​റ്റർ വീതം യാത്ര​ചെ​യ്‌തു പോയി​വ​രു​മാ​യി​രു​ന്നു. അവർ സത്യം സ്വീക​രി​ച്ച​പ്പോൾ എന്റെ ഏകാന്തത ലഘൂക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യു​ണ്ടാ​യി.

ചുരു​ങ്ങി​യ സമയത്തി​നകം ഞങ്ങൾ സംഘടിത സാക്ഷീ​ക​ര​ണ​ത്തി​നു​വേണ്ടി ഒരു കൂട്ടമാ​യി​ത്തീർന്നു. സന്തോ​ഷ​ക​ര​മെന്നു പറയട്ടെ, എന്റെ അമ്മ പിന്നീട്‌ താത്‌പ​ര്യ​മെ​ടു​ക്കു​ക​യും പുതു​താ​യി രൂപീ​ക​രിച്ച കൂട്ട​ത്തോ​ടൊ​പ്പം അധ്യയ​ന​ത്തി​നു​വേണ്ടി പോയി​വ​രു​ന്ന​തിന്‌ 100 കിലോ​മീ​റ്റ​റുള്ള യാത്ര​യിൽ എന്നോ​ടൊ​പ്പം വരാൻ തുടങ്ങു​ക​യും ചെയ്‌തു. അന്നുമു​തൽ അമ്മ എല്ലായ്‌പോ​ഴും പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​വും സന്തോ​ഷ​വും നൽകി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ഏതാനും വർഷങ്ങൾക്കു​ള്ളിൽ അമ്മ സ്‌നാ​പ​ന​മേൽക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. ഇനിയി​പ്പോൾ ഏകാന്ത​ത​യു​ടെ പ്രശ്‌ന​മു​ദി​ക്കു​ന്നില്ല!

ഞങ്ങളുടെ ചെറിയ കൂട്ടം നാലു പയനി​യർമാ​രെ ഉത്‌പാ​ദി​പ്പി​ച്ചു, മൂന്ന്‌ ആഗ്ന്യൂ പെൺകു​ട്ടി​ക​ളും—ക്രിസ്റ്റൽ, എസ്റ്റൽ, ബെറ്റി—ഞാനും. പിന്നീട്‌, 1950-കളിൽ ഈ മൂന്നു സഹോ​ദ​രി​മാ​രും വാച്ച്‌ടവർ ഗിലെ​യാദ്‌ ബൈബിൾ സ്‌കൂ​ളിൽ പങ്കെടു​ത്തു. അവർ മിഷന​റി​മാ​രാ​യി ഇന്ത്യ, ശ്രീലങ്ക എന്നിവി​ട​ങ്ങ​ളി​ലേക്കു നിയമി​ക്ക​പ്പെട്ടു. അവർ ഇപ്പോ​ഴും വിശ്വ​സ്‌ത​രാ​യി സേവന​മ​നു​ഷ്‌ഠി​ക്കു​ന്നു. ഗുരു​ത​ര​മായ ആരോഗ്യ പ്രശ്‌നങ്ങൾ നിമിത്തം എസ്റ്റലിന്‌ ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യി​ലേക്കു മടങ്ങേ​ണ്ടി​വന്നു.

1941 ജനുവ​രി​യിൽ ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യിൽ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ പ്രവർത്തനം നിരോ​ധി​ക്ക​പ്പെട്ടു. തൻമൂലം ഞങ്ങൾ പെട്ടെന്നു കർമനി​ര​ത​രാ​യി. ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ ഉപയോ​ഗി​ക്കുന്ന സകലതും—സാഹി​ത്യം, കൂടെ കൊണ്ടു​ന​ട​ക്കാ​വുന്ന ഗ്രാമ​ഫോൺ, റെക്കോർഡു ചെയ്യപ്പെട്ട ബൈബിൾ പ്രസം​ഗങ്ങൾ തുടങ്ങി​യവ—ഒരു വലിയ തകര​പ്പെ​ട്ടി​യി​ലാ​ക്കി. എന്നിട്ട്‌ ആ തകര​പ്പെട്ടി ഒരു ഷെഡ്ഡിൽ വച്ചിട്ട്‌ ഒരു കെട്ടു വൈ​ക്കോൽകൊണ്ട്‌ അതു മറച്ചു​വെച്ചു.

നിരോ​ധ​ന​ത്തിൻ മധ്യേ​യും ഞങ്ങൾ വീടു​തോ​റു​മുള്ള ശുശ്രൂഷ തുടർന്നു, എന്നാൽ ജാഗ്ര​ത​യോ​ടെ, വീട്ടു​കാ​രു​മാ​യി സംസാ​രി​ക്കു​മ്പോൾ ബൈബിൾ മാത്രം ഉപയോ​ഗി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌. ഞാൻ മാസി​ക​ക​ളും ചെറു​പു​സ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളും എന്റെ കുതി​ര​ക്കോ​പ്പി​ന​ടി​യിൽ മറെച്ചു വെക്കും, രാജ്യ​സ​ന്ദേ​ശ​ത്തിൽ യഥാർഥ താത്‌പ​ര്യം കണ്ടെത്തി​യാൽ മാത്രമേ അവ വെളി​യി​ലെ​ടു​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. ഒടുവിൽ, 1943 ജൂണിൽ നിരോ​ധനം എടുത്തു​മാ​റ്റ​പ്പെട്ടു, ഞങ്ങൾ വീണ്ടു​മൊ​രി​ക്കൽക്കൂ​ടി സാഹി​ത്യ​ങ്ങൾ പരസ്യ​മാ​യി സമർപ്പി​ക്കാൻ തുടങ്ങി.

പുതിയ നിയമ​ന​ങ്ങൾ

1943-ൽ ഒരു പയനിയർ എന്നനി​ല​യിൽ ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ ലഭ്യമാ​ക്കി. തുടർന്നു​വന്ന വർഷം മറ്റൊരു നിയമ​ന​ത്തി​നാ​യി ഞാൻ മൗണ്ട്‌ ഗാമ്പി​യ​റിൽനി​ന്നു യാത്ര​യാ​യി. ആദ്യം, സൊ​സൈ​റ്റി​യു​ടെ സ്‌ട്രാ​ത്ത്‌ഫീൽഡി​ലുള്ള ബ്രാഞ്ച്‌ ഓഫീ​സിൽ കുറച്ചു​നാൾ സേവി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ എന്നെ ക്ഷണിക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. അതേത്തു​ടർന്ന്‌, ന്യൂ സൗത്ത്‌ വെയിൽസി​ന്റെ ദക്ഷിണ ഭാഗം, ഉത്തര വിക്ടോ​റിയ എന്നീ ചെറിയ പട്ടണങ്ങ​ളിൽ എനിക്കു നിയമനം ലഭിച്ചു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, ആത്മീയ​മാ​യി ഏറ്റവും പ്രതി​ഫ​ല​ദാ​യ​ക​മാ​യി​രുന്ന നിയമ​ന​ങ്ങ​ളി​ലൊന്ന്‌ മെൽബൺ നഗരത്തി​ലെ വലിയ ഒരു സഭയോ​ടൊ​ത്തുള്ള നിയമ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു. നാട്ടിൻപു​റ​ത്തുള്ള ഒരു ചെറിയ പട്ടണത്തിൽനി​ന്നു വന്ന എനിക്ക്‌ അവിടത്തെ സേവന​ത്തി​ലൂ​ടെ ധാരാളം കാര്യങ്ങൾ പഠിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു.

വിക്ടോ​റി​യ ജില്ലയി​ലെ താഴ്‌ന്ന ഗിപ്പ്‌സ്‌ലാൻഡ്‌ പ്രദേ​ശത്തെ നിയമ​ന​ത്തിൽ ഞാനും എന്റെ പയനിയർ പങ്കാളി​യായ ഹെലൻ ക്രോ​ഫർഡും അനേകം ബൈബി​ള​ധ്യ​യ​നങ്ങൾ നടത്തു​ക​യും ചുരു​ങ്ങിയ സമയത്തി​നു​ള്ളിൽ ഒരു സഭ രൂപം കൊള്ളു​ന്നതു കാണു​ക​യും ചെയ്‌തു. ആ ജില്ലയിൽ വലിയ ഗ്രാമ​പ്ര​ദേ​ശ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഗതാഗ​ത​ത്തിന്‌ ഞങ്ങളുടെ പക്കൽ ആശ്രയ​യോ​ഗ്യ​മ​ല്ലാത്ത പഴയ ഒരു കാറ്‌ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ ഞങ്ങൾ അത്‌ ഓടി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു, എങ്കിലും അനേകം തവണ ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഉന്തേണ്ടി​വന്നു. ഒരു കുതി​ര​ക്കു​വേണ്ടി ഞാൻ എത്രയോ കൊതി​ച്ചു! ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ ഞാൻ വാസ്‌ത​മാ​യും പറയു​മാ​യി​രു​ന്നു: “ഒരു കുതി​ര​ക്കു​വേണ്ടി ഞാൻ എന്തും (രാജ്യ​മൊ​ഴി​കെ) നൽകാൻ തയ്യാറാണ്‌!” ഇന്ന്‌ ആ ജില്ലയി​ലെ മിക്ക പട്ടണങ്ങ​ളി​ലും വളരെ ശക്തമായ സഭകളും നല്ല രാജ്യ​ഹാ​ളു​ക​ളും ഉണ്ട്‌.

1969-ൽ ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യു​ടെ തലസ്ഥാ​ന​മായ കാൻബ​റ​യി​ലേക്ക്‌ എനിക്കു നിയമനം ലഭിച്ചു. പല വിദേശ എംബസി​ക​ളി​ലെ വ്യക്തി​ക​ളു​മാ​യി മിക്ക​പ്പോ​ഴും ബന്ധപ്പെ​ടു​മാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ വെല്ലു​വി​ളി​യു​യർത്തിയ, സാക്ഷീ​കരണ കഴിവു​കൾ വികസി​പ്പി​ച്ചെ​ടു​ക്കാൻ പറ്റിയ സ്ഥലമാ​യി​രു​ന്നു ഇത്‌. ഞാനി​പ്പോ​ഴും ഇവിടെ സേവന​മ​നു​ഷ്‌ഠി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ സമീപ​വർഷ​ങ്ങ​ളിൽ ഞാനെന്റെ സാക്ഷ്യ​വേല കൂടു​ത​ലും നഗരത്തി​ലെ വ്യവസായ മേഖല​യിൽ കേന്ദ്രീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യാണ്‌.

1973-ൽ ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളി​ലെ വലിയ കൺ​വെൻ​ഷ​നു​ക​ളിൽ ഹാജരാ​കു​ന്ന​തി​നുള്ള പദവി എനിക്കു ലഭിച്ചു. എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​ലെ മറ്റൊരു വിശേഷ സംഭവം, 1979-ൽ ഒരു കൺ​വെൻ​ഷൻ പ്രതി​നി​ധി​യാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നും ഇസ്രാ​യേ​ലി​ലും ജോർദാ​നി​ലും ചുറ്റി​സ​ഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നും എനിക്കു കഴിഞ്ഞു എന്നതാണ്‌. ബൈബി​ളിൽ സൂചി​പ്പി​ച്ചി​രി​ക്കുന്ന യഥാർഥ സ്ഥലങ്ങൾ സന്ദർശി​ക്കു​ക​യും അവിടെ സംഭവിച്ച കാര്യ​ങ്ങ​ളെ​പ്പറ്റി ധ്യാനി​ക്കു​ക​യും ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞതു വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ പ്രചോ​ദ​ന​മേ​കുന്ന അനുഭ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു. ചാവു​ക​ട​ലിൽ, നിലയി​ല്ലാത്ത വെള്ളത്തിൽ ഒഴുകു​ന്നത്‌ എങ്ങനെ​യെന്ന്‌ അനുഭ​വി​ച്ച​റി​യാ​നും എനിക്കു കഴിഞ്ഞു. കൂടാതെ ജോർദാ​നി​ലെ പെട്ര സന്ദർശി​ച്ച​പ്പോൾ ഒരിക്കൽക്കൂ​ടെ കുതി​ര​സ​വാ​രി ചെയ്യു​ന്ന​തി​നുള്ള അവസരം എനിക്കു ലഭിച്ചു. അത്‌, ചിതറി​ക്കി​ട​ക്കുന്ന പ്രദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലും ഗ്രാമ​പ്ര​ദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലും രാജ്യ​സ​ന്ദേ​ശ​വു​മാ​യി എത്തി​ച്ചേ​രു​ന്ന​തിന്‌ കുതി​രകൾ എന്നെ പ്രാപ്‌ത​യാ​ക്കിയ ആദ്യകാ​ല​ങ്ങ​ളെ​പ്പറ്റി അനുസ്‌മ​രി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ എന്റെ ഓർമയെ തൊട്ടു​ണർത്തി.

തുടർന്നുള്ള മുഴു​സമയ സേവനം

പയനിയർ സേവന സ്‌കൂൾ, സർക്കിട്ട്‌ സമ്മേള​ന​ങ്ങ​ളോ​ടുള്ള ബന്ധത്തിൽ നടക്കുന്ന പയനിയർ യോഗങ്ങൾ എന്നിവ​യും സഞ്ചാര​മേൽവി​ചാ​ര​കൻമാ​രിൽനിന്ന്‌ എനിക്കു ലഭിക്കുന്ന പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​വും പോലുള്ള പ്രത്യേക കരുത​ലു​കൾ പ്രായാ​ധി​ക്യ​ത്തി​ലും മുഴു​സമയ സേവനം തുടരു​ന്ന​തി​നുള്ള എന്റെ ആഗ്രഹത്തെ ഉണർവു​ള്ള​താ​ക്കി നിർത്തി. എന്നെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം ഏകാന്ത​ത​യു​ടെ നാളുകൾ കഴിഞ്ഞ​കാല സംഭവ​മാ​യി​രി​ക്കാൻ യഹോവ ദയാപു​ര​സ്സരം കാര്യാ​ദി​കളെ നയിച്ചു​വെന്ന്‌ എനിക്കു വാസ്‌ത​വ​മാ​യും പറയാൻ കഴിയും.

എനിക്കി​പ്പോൾ 87 വയസ്സുണ്ട്‌. യഹോ​വയെ 60 വർഷം സേവി​ച്ച​ശേഷം, വെട്ടി​ത്തു​റന്ന സംസാര പ്രകൃ​ത​മു​ള്ള​വ​രോ​ടും തികച്ചും സ്വത​ന്ത്ര​രാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​രോ​ടും എനിക്ക്‌ ഒരു വാക്കു ചൊല്ലാ​നുണ്ട്‌: എല്ലായ്‌പോ​ഴും യഹോ​വ​യു​ടെ മാർഗ​നിർദേ​ശ​ത്തി​നു കീഴ്‌പെ​ടുക. നമ്മുടെ വെട്ടി​ത്തു​റ​ന്നുള്ള സംസാ​ര​പ്ര​കൃ​തി നിയ​ന്ത്രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു യഹോവ നമ്മെ സഹായി​ക്കട്ടെ, ഒറ്റയ്‌ക്കെന്നു മിക്ക​പ്പോ​ഴും നമുക്കു തോന്നി​യാ​ലും നമ്മെ ഒരിക്ക​ലും കൈ​വെ​ടി​യു​ക​യി​ല്ലെന്ന്‌ അവൻ നിരന്തരം ഓർമി​പ്പി​ക്കട്ടെ.

[അടിക്കു​റി​പ്പു​കൾ]