ഞാൻ വിലതീ​രാത്ത നിധി കണ്ടെത്തി

ഫ്‌ളോറൻസ്‌ വിഡോ​സൻ പറഞ്ഞ പ്രകാരം

സമയം സന്ധ്യ​യോ​ട​ടു​ത്ത​പ്പോൾ ഞങ്ങൾ കായല​രി​ക​ത്തു​ത​മ്പ​ടി​ക്കാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. സ്‌ത്രീ​ക​ളായ രണ്ടു പേർക്കു തമ്പടി​ക്കാൻ പററിയ സ്ഥലമല്ലാ​യി​രു​ന്നു അതെങ്കി​ലും ഒരു രാത്രി​യല്ലേ, കുഴപ്പ​മൊ​ന്നു​മു​ണ്ടാ​വില്ല എന്നു ഞങ്ങൾ വിചാ​രി​ച്ചു. ഞാൻ കൂടാരം നിലത്ത്‌ ഉറപ്പി​ക്കും​നേരം മാർജരി വൈകു​ന്നേ​രത്തെ ഭക്ഷണം പാകം​ചെ​യ്‌തു.

ഞാൻ അവസാ​നത്തെ ആപ്പ്‌ അടിച്ചി​റ​ക്കി​യ​തേ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു​ള്ളൂ, അപ്പോ​ഴേ​ക്കും ഒരു കറുത്ത മരക്കു​റ​റിക്ക്‌ അടുത്താ​യി എന്തോ അനങ്ങു​ന്നതു കണ്ടു. “ആ മരക്കു​ററി അനങ്ങു​ന്നതു നിങ്ങൾ കണ്ടോ?” ഞാൻ മാർജ​രി​യോ​ടു വിളി​ച്ചു​ചോ​ദി​ച്ചു.

“ഇല്ലല്ലോ,” തെല്ലു പരി​ഭ്ര​മ​ത്തോ​ടെ അവർ മറുപടി പറഞ്ഞു.

“പക്ഷേ, അതു ശരിക്കും അനങ്ങി,” ഞാൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. “ആ പാത്രം ഇങ്ങുതരൂ!”

അതെടുത്ത്‌, മഴുവും തോളി​ലേന്തി ഞാൻ കായലി​ന​ടു​ത്തേക്കു കുതിച്ചു. ഞാൻ മരക്കു​റ​റി​ക്കു സമീപ​മെ​ത്തി​യ​തും അതിനു പിന്നിൽനിന്ന്‌ ഒരു മനുഷ്യൻ മുന്നോ​ട്ടു വന്നു!

പതറി​ക്കൊ​ണ്ടാ​ണെ​ങ്കി​ലും ഞാൻ ചോദി​ച്ചു, “കായലി​ലെ വെള്ളം കുടി​ക്കാൻ കൊള്ളു​മോ?”

“ഇല്ല, കുടി​ക്കാൻ കൊള്ളില്ല, നിങ്ങൾക്കു കുടി​ക്കാൻ വെള്ളം വേണ​മെ​ങ്കിൽ ഞാൻ സംഘടി​പ്പി​ച്ചു​ത​രാം,” എന്ന്‌ അദ്ദേഹം പരുഷ​മാ​യി പറഞ്ഞു.

ഒട്ടും താമസി​യാ​തെ അയാളു​ടെ വാഗ്‌ദാ​നം ഞാൻ വേണ്ടന്നു​വെച്ചു. എന്തൊ​രാ​ശ്വാ​സം, അയാൾ പെട്ടെന്നു നടന്നകന്നു. വിറങ്ങ​ലിച്ച്‌, തത്ര​പ്പെട്ട്‌ ഞാൻ മാർജ​രി​യു​ടെ അടുക്ക​ലെത്തി നടന്ന​തെ​ല്ലാം പറഞ്ഞു. ഞങ്ങൾ പൊടു​ന്നനെ കൂടാ​ര​മെ​ല്ലാം അഴി​ച്ചെ​ടു​ത്തു കെട്ടി സ്ഥലം വിട്ടു. പിന്നീടു ഞങ്ങൾക്ക​റി​യാൻ കഴിഞ്ഞു, ആ മനുഷ്യൻ ജയിലിൽനി​ന്നു പുറത്തു വന്നതേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ എന്ന്‌.

പണ്ട്‌ 1937-ൽ നിധി​വേ​ട്ട​ക്കാർ സ്വർണ​പ്പാ​ട​ങ്ങ​ളിൽ തമ്പടി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ഒരു വ്യത്യസ്‌ത തരത്തി​ലുള്ള നിധി​വേ​ട്ട​ക്കാ​രാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങൾ. ദൈവ​ത്തി​നു വിലപ്പെട്ട ആളുക​ളെ​യാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങൾ തിരഞ്ഞത്‌.

എന്റെ കുടുംബ പശ്ചാത്തലം

നൂറു വർഷം മുമ്പ്‌, വിക്‌ടോ​റിയ സ്‌റേ​റ​റ​റിൽ പോർപങ്ക എന്ന കൊച്ചു​ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലെ ഒരു കൊല്ല​പ്പ​ണി​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ പിതാവ്‌. 1895-ൽ ജനിച്ച ഞാൻ നാലു സഹോ​ദ​ര​ങ്ങൾക്കൊ​പ്പം വളർന്നു​വ​ന്നതു ബഫല്ലോ പർവത​ത്തി​ന്റെ താഴ്‌വ​ര​യി​ലുള്ള അവൻസ്‌ നദിക്ക​ടു​ത്താ​യി​രു​ന്നു. യൂണിയൻ സഭയിലെ സജീവ​പ്ര​വർത്ത​ക​രാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ. ഞാനാ​ണെ​ങ്കി​ലോ, സൺഡേ-സ്‌കൂ​ളിൽ പോയി​രു​ന്നു, എന്റെ പിതാ​വാ​യി​രു​ന്നു അതിന്റെ സൂപ്രണ്ട്‌.

1909-ൽ ഒരു കടുത്ത ഹൃ​ദ്രോഗ ബാധ​യെ​ത്തു​ടർന്ന്‌ എന്റെ അമ്മ പിതാ​വി​ന്റെ കൈക​ളിൽ കിടന്നു മരിച്ചു. പിന്നെ, 1914-ൽ എന്റെ സഹോ​ദ​രൻമാ​രിൽ ഒരുവൻ വീടു വിട്ടു​പോ​യി, ഏതാനും മണിക്കൂ​റു​കൾ കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ശവമാ​യി​രു​ന്നു വീട്ടിൽ കൊണ്ടു​വ​ന്നത്‌. ആത്മഹത്യ​യാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. ആത്മഹത്യ ക്ഷമിക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യി​ല്ലാത്ത പാപമായതിനാൽ അദ്ദേഹ​ത്തി​നു ലഭിക്കുക നരകമാ​ണെന്ന സഭാപ​ഠി​പ്പി​ക്കൽ ഞങ്ങളുടെ ദുഃഖ​ത്തി​ന്റെ ആഴം കൂട്ടാനേ ഉപകരി​ച്ചു​ള്ളൂ.

പിന്നീട്‌ ഒന്നാം ലോക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധം പൊട്ടി​പ്പു​റ​പ്പെട്ടു, വിദേ​ശ​സേ​വ​ന​ത്തിന്‌ എന്റെ രണ്ടു സഹോ​ദ​രൻമാർ പേർ കൊടു​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. രക്തം ചിന്തലി​ന്റെ​യും യാതന​ക​ളു​ടെ​യും ഭീതി​ജ​ന​ക​മായ വാർത്ത ഞങ്ങൾ ആറു ചെറു​പ്പ​ക്കാ​രി​ക​ളെ​യും പിതാ​വി​നെ​യും യോഹ​ന്നാ​ന്റെ ബൈബിൾ പുസ്‌ത​ക​ത്തി​ന്റെ ഒരു പഠനം തുടങ്ങാൻ പ്രേരി​പ്പി​ച്ചു.

യഥാർഥ നിധി കണ്ടെത്തൽ

ചാൾസ്‌ റെറയ്‌സ്‌ റസ്സൽ രചിച്ച സമയം സമീപി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു [ഇംഗ്ലീഷ്‌] എന്ന പുസ്‌ത​ക​ത്തി​ന്റെ ഒരു പ്രതി എലൻ ഹഡ്‌സ​ണി​ന്റെ കൈവ​ശ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അതി​നോ​ടുള്ള അവരുടെ ആവേശം ഗ്രൂപ്പിൽ ശേഷി​ക്കുന്ന ഞങ്ങളെ സ്വാധീ​നി​ച്ചു. തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​ക​ളു​ടെ പഠനങ്ങൾ [ഇംഗ്ലീഷ്‌] എന്ന പേരിൽ ആറു വാല്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ പരമ്പര​യിൽപ്പെട്ട ഒന്നു മാത്ര​മാണ്‌ ആ പുസ്‌തകം എന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കിയ അവർ ശേഷി​ക്കുന്ന ഭാഗങ്ങൾ അയച്ചു​ത​രണം എന്നാവ​ശ്യ​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടു മെൽബ​ണി​ലെ അന്തർദേ​ശീയ ബൈബിൾ വിദ്യാർഥി സംഘട​നക്കു കത്തയച്ചു. വാരം​തോ​റു​മുള്ള പഠനങ്ങ​ളിൽ യുഗങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ​യുള്ള ദൈവിക പദ്ധതി [ഇംഗ്ലീഷ്‌] എന്ന ആദ്യ വാല്യം ഉപയോ​ഗി​ക്കാൻ ഞങ്ങളുടെ ഗ്രൂപ്പു തീരു​മാ​നി​ച്ചു.

കത്തി​യെ​രി​യു​ന്ന നരകമി​ല്ലെന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കിയ എന്റെയും പിതാ​വി​ന്റെ​യും സന്തോ​ഷ​മൊന്ന്‌ ഊഹി​ക്കുക. എന്റെ സഹോ​ദരൻ നരകാ​ഗ്നി​യിൽ ബന്ധനസ്ഥ​നാ​ണെന്ന ഭയം ഇല്ലാതാ​യി. മരിച്ചവർ, എവി​ടെ​യോ ദണ്ഡനമ​നു​ഭ​വി​ച്ചു ജീവി​ക്കു​കയല്ല, മറിച്ച്‌ ഉറക്കത്തി​ലെ​ന്ന​പോ​ലെ അബോ​ധാ​വ​സ്ഥ​യി​ലാ​ണെന്ന സത്യം ഞങ്ങൾ പഠിച്ചു. (സഭാ​പ്ര​സം​ഗി 9:5, 10; യോഹ​ന്നാൻ 11:11-14) ഞങ്ങൾ പഠിച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന സത്യം അയൽക്കാ​രോ​ടു പ്രസം​ഗി​ക്കാൻ പോക​ണ​മെന്നു ഞങ്ങളുടെ ബൈബി​ള​ധ്യ​യന ഗ്രൂപ്പി​ലെ ചിലർ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. ഞങ്ങൾ അടുത്തുള്ള വീടു​ക​ളി​ലേക്കു നടന്നും പട്ടണത്തി​നു പുറത്തുള്ള വീടു​ക​ളി​ലേക്കു സൈക്കി​ളി​ലും ഇരുചക്ര-കുതി​ര​വ​ണ്ടി​ക​ളി​ലും പോയി.

ലോക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധം അവസാ​നിച്ച ദിവസ​മായ 1918 നവംബർ 11-നായി​രു​ന്നു വീടു​തോ​റു​മുള്ള സാക്ഷീ​ക​ര​ണ​ത്തി​ലേ​ക്കുള്ള എന്റെ കന്നി​പ്ര​വേശം. ഞാനുൾപ്പെടെ ഞങ്ങളുടെ അധ്യയന ഗ്രൂപ്പി​ലെ മൂന്നു പേർ ജനങ്ങളു​ടെ പ്രസം​ഗ​പീ​ഠം [ഇംഗ്ലീഷ്‌] എന്ന ലഘുലേഖ വിതരണം ചെയ്യാൻ 80 കിലോ​മീ​ററർ യാത്ര ചെയ്‌ത്‌ വാംഗരട്ട എന്ന പട്ടണത്തി​ലേക്കു പോയി. വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം ആ പട്ടണത്തി​ന്റെ പ്രാന്ത​പ്ര​ദേ​ശത്തു പ്രസംഗനിയമനത്തിലായിരിക്കുമ്പോഴായിരുന്നു എനിക്ക്‌ ആരംഭ​ത്തിൽ സൂചി​പ്പിച്ച ആ അനുഭവം ഉണ്ടായത്‌.

1919-ൽ മെൽബ​ണിൽ ബൈബിൾ വിദ്യാർഥി​ക​ളു​ടെ ഒരു കൺ​വെൻ​ഷ​നിൽ ഞാൻ സംബന്ധി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. അവി​ടെ​വ​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു, അതായത്‌ 1919 ഏപ്രിൽ 22-ന്‌, യഹോ​വ​ക്കുള്ള എന്റെ സമർപ്പണം ഞാൻ ജലനി​മ​ജ്ജ​ന​ത്താൽ പ്രതീ​ക​പ്പെ​ടു​ത്തി​യത്‌. സ്വർഗ​രാ​ജ്യ​മെന്ന ആത്മീയ നിധി​യോ​ടും യഹോ​വ​യു​ടെ ഭൗമിക സ്ഥാപന​ത്തോ​ടു​മുള്ള എന്റെ വിലമ​തി​പ്പി​നെ ആ ആത്മീയ വിരുന്ന്‌ ആഴമു​ള്ള​താ​ക്കി.—മത്തായി 13:44.

കൺ​വെൻ​ഷൻ കഴിഞ്ഞു ഞാൻ വീട്ടി​ലേക്കു തിരി​ച്ചു​പോ​യില്ല, പകരം ഒരു മുഴു​സമയ സുവി​ശേ​ഷ​പ്ര​വർത്ത​ക​യായ ജാൻ നിക്കൽസ​നി​നോ​ടൊ​പ്പം ഒരു മാസത്തെ സാക്ഷീ​ക​ര​ണ​ത്തി​നു പോകാ​നുള്ള ക്ഷണം സ്വീക​രി​ച്ചു. കിങ്‌ നദീതീ​രത്തെ കൃഷി​ക്കാ​രു​ടെ​യും കന്നുകാ​ലി​വ​ളർത്തു​കാ​രു​ടെ​യും സമൂഹ​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങളുടെ നിയമനം. ഏതാനും വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പ്‌, ഹിമന​ദി​യിൽനി​ന്നുള്ള മനുഷ്യൻ [ഇംഗ്ലീഷ്‌] എന്ന സിനി​മ​യു​ടെ പശ്ചാത്തലം ഈ മലമ്പ്ര​ദേ​ശ​മാ​യി​രു​ന്നു.

1921-ൽ ഞങ്ങൾക്കു ദൈവ​ത്തി​ന്റെ കിന്നരം [ഇംഗ്ലീഷ്‌] എന്ന ഒരു ഉത്തമ ബൈബിൾപ​ഠ​ന​സ​ഹാ​യി ലഭിച്ചു. സൺഡേ സ്‌കൂ​ളിൽ ക്ലാസ്സെ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നു പാഠപു​സ്‌ത​ക​മാ​യി പിതാവ്‌ ഇത്‌ ഉപയോ​ഗി​ച്ച​പ്പോൾ പല മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളും എതിർക്കു​ക​യും അദ്ദേഹം രാജി​വെ​ക്ക​ണ​മെന്ന്‌ ആവശ്യ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്‌തു. അദ്ദേഹം ഉടനടി അങ്ങനെ ചെയ്‌തു. പിന്നീട്‌, നരകം, “അതെന്താണ്‌? അവിടെ ആരാണ്‌ ഉള്ളത്‌? അവർക്കു പുറത്തു​വ​രാ​നാ​കു​മോ?” എന്നീ അത്യാ​കർഷ​ക​മായ ചോദ്യ​ങ്ങൾ അവതരി​പ്പി​ക്കുന്ന, നരകം [ഇംഗ്ലീഷ്‌] എന്ന പേരി​ലുള്ള ഒരു ചെറു​പു​സ്‌തകം ഞങ്ങൾക്കു ലഭിച്ചു. ഈ വിഷയം സംബന്ധിച്ച്‌ അതിൽ കൊടു​ത്തി​രി​ക്കുന്ന വ്യക്തമായ ബൈബിൾ തെളി​വിൽ അങ്ങേയ​ററം പുളക​മ​ണിഞ്ഞ പിതാവ്‌, പിന്നെ ഒട്ടും താമസി​ച്ചില്ല, അതിന്റെ പ്രതികൾ വീടു​തോ​റും വിതരണം ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. ഞങ്ങളുടെ ഗ്രാമ​ത്തി​ലും അടുത്ത പ്രദേ​ശ​ത്തു​മാ​യി നൂറു​ക​ണ​ക്കി​നു പ്രതി​ക​ളാണ്‌ അദ്ദേഹം സമർപ്പി​ച്ചത്‌.

പിതാ​വു​മൊ​ത്തുള്ള പ്രസം​ഗ​പ​ര്യ​ട​നങ്ങൾ

അവസാനം, മററു പ്രദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലുള്ള ആളുക​ളു​ടെ അടുത്തു രാജ്യ​സ​ന്ദേ​ശ​വു​മാ​യി ചെന്നെ​ത്താൻ പിതാവ്‌ ഒരു വാഹനം വാങ്ങി. ഒരു കൊല്ല​പ്പ​ണി​ക്കാ​ര​നായ അദ്ദേഹ​ത്തി​നു കൂടുതൽ പരിചയം കുതി​ര​ക​ളു​മാ​യി​ട്ടാ​യ​തി​നാൽ കാറിന്റെ ഡ്രൈവർ ഞാനാ​കേ​ണ്ടി​വന്നു. രാത്രി​യിൽ ഹോട്ട​ലിൽ തങ്ങുക​യാണ്‌ ആരംഭ​ത്തിൽ ഞങ്ങൾ ചെയ്‌തി​രു​ന്നത്‌. ഇതു ചെല​വേ​റിയ ഒന്നായ​തു​കൊണ്ട്‌, ഞങ്ങൾ കൂടാ​ര​മ​ടി​ച്ചു താമസി​ക്കാൻ തുടങ്ങി.

കാറിന്റെ മുൻസീ​ററ്‌ പിതാവു നിവർത്തി​യി​ട്ടു​ത​രു​മാ​യി​രു​ന്നു, ഇതുമൂ​ലം എനിക്കു കാറിൽ ഉറങ്ങാ​മാ​യി​രു​ന്നു. പിതാ​വിന്‌ ഉറങ്ങാൻ ഞങ്ങൾ ചെറി​യൊ​രു കൂടാരം ഉണ്ടാക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഇങ്ങനെ ആഴ്‌ച​ക​ളോ​ളം കൂടാ​ര​ങ്ങ​ളിൽ താമസിച്ചശേഷം ഞങ്ങൾ പോർപ​ങ്ക​യി​ലേക്കു തിരിച്ചു പോരും, അവിടെ അദ്ദേഹം വീണ്ടും ആല തുറക്കും. അടുത്ത പ്രസം​ഗ​യാ​ത്ര​ക്കാ​വ​ശ്യ​മായ പണം സ്വരൂ​പി​ക്കാൻ മാത്രം ഇടപാ​ടു​കാർ എപ്പോ​ഴും ഉണ്ടാകു​മാ​യി​രു​ന്ന​തിൽ ഞങ്ങൾ അത്ഭുത​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു.

ശരിയായ മനോ​നി​ല​യുള്ള അനേകർ ഞങ്ങളുടെ സന്ദർശ​ന​ങ്ങ​ളോട്‌ അനുകൂ​ല​മാ​യി പ്രതി​ക​രി​ക്കു​ക​യും അവസാനം ബൈബി​ള​ധ്യ​യ​നങ്ങൾ സ്വീക​രി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. പോർപ​ങ്ക​യിൽനി​ന്നുള്ള ഞങ്ങളുടെ ചെറിയ സംഘം ആദ്യമാ​യി സേവിച്ച സ്ഥലത്ത്‌ ഇപ്പോൾ ഏഴു സഭകളുണ്ട്‌, അവർക്കെ​ല്ലാം സ്വന്തം രാജ്യ​ഹാ​ളു​മുണ്ട്‌. തീർച്ച​യാ​യും, “അല്‌പ​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ദിവസത്തെ” നിന്ദി​ക്കാൻ ആർക്കാണു കഴിയുക?—സെഖര്യാ​വു 4:10.

1931-ൽ “യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ” എന്ന നമ്മുടെ പുതിയ പേർ സ്വീക​രിച്ച പ്രത്യേക യോഗ​ത്തിൽ സംബന്ധി​ക്കാൻ ഡാഡി​യും ഞാനും അപകടങ്ങൾ പതിയി​രി​ക്കുന്ന റോഡി​ലൂ​ടെ ഏതാണ്ടു 300 കിലോ​മീ​ററർ വാഹന​മോ​ടി​ച്ചു​പോ​യി. തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​പ​ര​മായ ഈ അനുപമ നാമം ഞങ്ങളെ രണ്ടു പേരെ​യും ആനന്ദപു​ള​കി​ത​രാ​ക്കി. (യെശയ്യാ​വു 43:10-12) അതുവരെ അറിയ​പ്പെ​ട്ടി​രുന്ന, അത്ര വ്യതി​രി​ക്ത​മ​ല്ലാത്ത “അന്തർദേ​ശീയ ബൈബിൾ വിദ്യാർഥി​കൾ” എന്ന പേരി​നെ​ക്കാൾ എത്രയ​ധി​ക​മാ​യി അതു ഞങ്ങളെ തിരി​ച്ച​റി​യി​ച്ചു.

ഒരു ദിവസം ബെതങ്കെ പട്ടണത്തിൽ സാക്ഷീ​ക​രി​ക്കു​മ്പോൾ ഞാൻ ചർച്ച്‌ ഓഫ്‌ ഇംഗ്ലണ്ടി​ന്റെ പ്രാ​ദേ​ശിക ശുശ്രൂ​ഷ​കനെ കണ്ടുമു​ട്ടി. കോപാ​കു​ല​നായ അദ്ദേഹം ഞങ്ങൾ സമർപ്പിച്ച എല്ലാ പുസ്‌ത​ക​ങ്ങൾക്കും​വേണ്ടി തെരച്ചിൽ ആരംഭിച്ച്‌ അവയെ​ല്ലാം തന്നെ ഏൽപ്പി​ക്കാൻ ആളുക​ളോട്‌ ആവശ്യ​പ്പെട്ടു. അതിനു​ശേഷം പട്ടണത്തി​ന്റെ കേന്ദ്ര​ഭാ​ഗ​ത്തു​വെച്ച്‌ ആളുകൾ കാൺകെ അദ്ദേഹം പുസ്‌ത​കങ്ങൾ കത്തിച്ചു​ക​ളഞ്ഞു. പക്ഷേ ഈ നിന്ദ്യ​പ്ര​വൃ​ത്തി അദ്ദേഹ​ത്തി​നു​തന്നെ തിരി​ച്ച​ടി​യാ​യി.

നടന്ന​തൊ​ക്കെ​യും ഞാൻ സൊ​സൈ​റ​റി​യെ ധരിപ്പി​ച്ച​ശേഷം പുരോ​ഹി​തൻ ചെയ്‌ത​തി​നെ അപലപി​ക്കുന്ന ഒരു പ്രതി​ഷേ​ധ​ക്കു​റിപ്പ്‌ അച്ചടി​ച്ചി​റക്കി. ഒപ്പം, ഡിസ്‌ട്രി​ക്‌ററ്‌ മുഴു​വ​നും ആ കുറിപ്പു വിതരണം ചെയ്യാൻ പല കാറുകൾ നിറയെ സാക്ഷി​കളെ ഏർപ്പാ​ടാ​ക്കി. ഞാനും പിതാ​വും അതേ പട്ടണം വീണ്ടും സന്ദർശി​ച്ച​പ്പോൾ ഞങ്ങൾ മുമ്പ​ത്തെ​ക്കാൾ കൂടുതൽ പുസ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളാ​ണു സമർപ്പി​ച്ചത്‌. “വിലക്ക​പ്പെട്ട” സാഹി​ത്യ​ത്തിൽ എന്താണു​ള്ളത്‌ എന്നറി​യാ​നുള്ള ജിജ്ഞാ​സ​യാ​യി​രു​ന്നു ആളുകൾക്ക്‌!

ഞങ്ങളുടെ പ്രസം​ഗ​വേ​ല​യു​ടെ ഫലമായി വടക്കു​കി​ഴക്കൻ വിക്‌ടോ​റി​യ​യിൽ ബൈബിൾസ​ത്യം സ്വീക​രിച്ച ആദ്യ വ്യക്തി​യാ​യി​രു​ന്നു മിൽട്ടൻ ഗിബ്‌. ഞങ്ങൾ അയാൾക്കു കൊടു​ത്തി​ട്ടു​പോ​രുന്ന പ്രസി​ദ്ധീ​ക​ര​ണങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ സന്ദർശ​ന​ത്തി​നി​ട​യ്‌ക്കുള്ള സമയങ്ങ​ളിൽ അയാൾ സസൂക്ഷ്‌മം പഠിക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒരിക്കൽ മടങ്ങി​ച്ചെന്ന നേരം അയാൾ ഞങ്ങളെ അത്ഭുത​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്ക​ളഞ്ഞു, കാരണം അയാൾ പറയു​ക​യാണ്‌: “ഞാനി​പ്പോൾ നിങ്ങളു​ടെ ശിഷ്യ​രിൽ ഒരാളാണ്‌.”

“മിൽട്ടൻ, അങ്ങനെയല്ല കാര്യങ്ങൾ. എന്റെ ശിഷ്യ​രിൽ ഒരാളാ​കാൻ നിങ്ങൾക്കാ​കില്ല” എന്ന്‌ അയാളു​ടെ തീരു​മാ​ന​ത്തിൽ സന്തുഷ്ട​യെ​ങ്കി​ലും ഞാൻ വിശദീ​ക​രി​ച്ചു.

“ശരി, അങ്ങനെ​യെ​ങ്കിൽ ഞാൻ റതർഫോർഡി​ന്റെ [വാച്ച്‌ ടവർ സൊ​സൈ​റ​റി​യു​ടെ അന്നത്തെ പ്രസി​ഡൻറ്‌] ശിഷ്യ​രിൽ ഒരുവ​നാണ്‌.”

“അല്ല, റതർഫോർഡി​ന്റെ​യും ശിഷ്യ​രിൽ ഒരുവനല്ല, പകരം ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ ശിഷ്യ​രിൽ ഒരുവ​നാ​കാം” എന്നു ഞാൻ വീണ്ടും ചൂണ്ടി​ക്കാ​ട്ടി.

പല വർഷങ്ങ​ളാ​യി ഞാൻ കാത്തി​രുന്ന വിലതീ​രാത്ത അനേകം നിധി​ക​ളിൽ ഒരാൾ മാത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു മിൽട്ടൻ ഗിബ്‌. അദ്ദേഹ​വും അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ രണ്ടു പുത്രൻമാ​രും ക്രിസ്‌തീയ മൂപ്പൻമാ​രാണ്‌, മററു കുടും​ബാം​ഗങ്ങൾ സഭയിലെ സജീവ പ്രവർത്ത​ക​രും.

വ്യത്യസ്‌ത പരി​ശോ​ധ​ന​കളെ അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ക്കൽ

1941 ജനുവ​രി​യിൽ ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യി​ലെ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ പ്രവർത്ത​ന​ത്തി​നു​മേൽ നിരോ​ധനം ഏർപ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെങ്കി​ലും ബൈബിൾ മാത്രം ഉപയോ​ഗി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ഞങ്ങൾ പ്രസം​ഗ​വേല തുടർന്നു​പോ​ന്നു. എന്നാൽ ഗുരു​ത​ര​മാ​യി രോഗ​ബാ​ധി​ത​നായ എന്റെ പിതാ​വി​നെ ശുശ്രൂ​ഷി​ക്കാൻ എന്നെ വീട്ടി​ലേക്കു വിളിച്ചു വരുത്തി​യ​പ്പോൾ എന്റെ പയനി​യ​റിങ്‌ അഥവാ മുഴു​സമയ ശുശ്രൂഷ മുടങ്ങി. പിന്നീട്‌, ഞാനും രോഗി​യാ​യി​ത്തീർന്നു, ഗുരു​ത​ര​മായ ഒരു ഓപ്പ​റേഷൻ വേണ്ടി​വന്നു. എനിക്കു പൂർവാ​രോ​ഗ്യ​സ്ഥി​തി​യി​ലെ​ത്താൻ കുറച്ചു കാലം വേണ്ടി​വന്നു. പക്ഷേ “ഞാൻ നിന്നെ ഒരുനാ​ളും കൈ വിടു​ക​യില്ല, ഉപേക്ഷി​ക്ക​യു​മില്ല” എന്നു പറഞ്ഞ ദൈവ​വാ​ഗ്‌ദാ​ന​ത്തി​ന്റെ സത്യത എനിക്ക്‌ അനുഭ​വ​പ്പെട്ടു. (എബ്രായർ 13:5) ഒരു ക്രിസ്‌തീയ സഹോ​ദരി ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു​കൊണ്ട്‌ എനിക്കു പൂർണ​വി​ശ്വാ​സം പകർന്നു​തന്നു: “ഫ്‌ളോ​റൻസ്‌, നിങ്ങൾ ഒരിക്ക​ലും ഒററയ്‌ക്കല്ല. യഹോവ എല്ലായ്‌പോ​ഴും നിങ്ങളു​ടെ കൂടെ​യു​ണ്ട​ല്ലോ.”

അപ്പോ​ഴേ​ക്കും എന്റെ പ്രിയ പിതാ​വി​ന്റെ അസുഖം കലശലാ​യി, 13 ആഴ്‌ച​യോ​ളം ആ നില തുടർന്നു. 1946 ജൂലൈ 26-ന്‌ അദ്ദേഹം മരണത്തിൽ നിദ്ര​പ്രാ​പി​ച്ചു. നീണ്ട ജീവി​ത​കാ​ലം ആസ്വദിച്ച അദ്ദേഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നതു സ്വർഗീയ പ്രത്യാ​ശ​യാ​യി​രു​ന്നു. (ഫിലി​പ്പി​യർ 3:14) ആദ്യകാല വർഷങ്ങ​ളൊ​ക്കെ​യും ഡാഡി​യോ​ടു​കൂ​ടെ ആയിരുന്ന എനിക്ക്‌, അപ്പോൾ എന്റെ 51-ാമത്തെ വയസ്സിൽ, ഏകാന്തത അനുഭ​വ​പ്പെട്ടു. അങ്ങനെ​യി​രി​ക്കെ​യാണ്‌ എന്റെ ഭർത്താ​വാ​കാൻ പോകു​ന്ന​യാ​ളെ ഞാൻ കണ്ടുമു​ട്ടു​ന്നത്‌. 1947-ൽ ഞങ്ങൾ വിവാ​ഹി​ത​രാ​യി, പിന്നെ ഒരുമി​ച്ചു പയനിയറി​ങും തുടങ്ങി. പക്ഷേ ഈ സന്തുഷ്ട കാലഘട്ടം അധികം നീണ്ടു​നി​ന്നില്ല. 1953-ൽ അദ്ദേഹ​ത്തിന്‌ ഒരു ആഘാത​മു​ണ്ടാ​യി, അതോടെ അദ്ദേഹം മാറാ​രോ​ഗി​യാ​യി​ത്തീർന്നു.

സാരമാ​യി ബാധി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടതു ഭർത്താ​വി​ന്റെ സംസാ​ര​പ്രാ​പ്‌തി​യാ​യി​രു​ന്നു, അദ്ദേഹ​വു​മാ​യി സംസാ​രി​ക്കുക മിക്കവാ​റും അസാധ്യ​മാ​യി​ത്തീർന്നു. അദ്ദേഹത്തെ ശുശ്രൂ​ഷി​ക്കു​ന്ന​തി​ലെ ഏററവും വിഷമം​പി​ടിച്ച കാര്യം അതായി​രു​ന്നു. അദ്ദേഹം പറയാൻ കിണഞ്ഞു പരി​ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്തെന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കാ​നുള്ള മാനസിക വൈഷ​മ്യം തീർച്ച​യാ​യും കഠിന​മാ​യി​രു​ന്നു. അടു​ത്തെ​ങ്ങും ഒരു സഭപോ​ലും ഇല്ലാതി​രുന്ന ഒററപ്പെട്ട പ്രദേ​ശ​ത്താ​ണു ഞങ്ങൾ ജീവി​ച്ചി​രു​ന്ന​തെ​ങ്കി​ലും പരി​ശോ​ധ​ന​യു​ടെ ആ വർഷങ്ങ​ളിൽ യഹോവ ഞങ്ങളെ കൈവി​ട്ടില്ല. സംഘട​നാ​പ​ര​മായ ഏററവും പുതിയ വിവര​ങ്ങ​ളു​മാ​യി ഞാൻ പരിച​യ​പ്പെട്ടു, കൂടാതെ വീക്ഷാ​ഗോ​പു​രം, ഉണരുക! എന്നിവ​യി​ലെ ആത്മീയ​ഭ​ക്ഷണം ലഭിക്കു​ന്ന​തിൽ ഞാൻ ഒരു മുടക്ക​വും വരുത്തി​യില്ല. 1957 ഡിസംബർ 29-ന്‌ എന്റെ ഭർത്താവു മൃതി​യ​ടഞ്ഞു.

അഡ്‌ലെ​യ്‌ഡി​ലെ ശുശ്രൂഷ

ഒരിക്കൽക്കൂ​ടി ഞാൻ ഏകയായി. ഞാൻ എന്തു ചെയ്യും? ഏതാണ്ട്‌ അഞ്ചു വർഷത്തെ ഇടവേ​ള​ക്കു​ശേഷം മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​ക​യാ​യി എന്നെ വീണ്ടും തിരി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​മോ? എന്നെ തിരി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ക​തന്നെ ചെയ്‌തു. അതിനാൽ ഞാൻ എന്റെ വീടു വിററ്‌ ദക്ഷിണ ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യു​ടെ തലസ്ഥാന നഗരമായ അഡ്‌ലെ​യ്‌ഡി​ലെത്തി, അവിടെ പയനി​യർവേ​ല​യിൽ ഒരു പുതിയ തുടക്കം കുറിച്ചു. പയനി​യർമാ​രെ ആവശ്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ഒരു സമയമാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. സഭ രൂപം​കൊ​ള്ളാൻ സാധ്യ​ത​യുള്ള ഒരു സ്ഥലത്തേക്ക്‌ എന്നെ നിയമി​ച്ചു.

നഗരത്തി​ലെ തിരക്കി​നി​ട​യി​ലൂ​ടെ വാഹന​മോ​ടി​ക്കാൻ പേടി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ എന്റെ കാറു വിററ്‌ വീണ്ടും സൈക്കിൾ ഉപയോ​ഗി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. 86 വയസ്സു​വരെ ഞാൻ അത്‌ ഉപയോ​ഗി​ച്ചു, അതു​കൊണ്ട്‌ ആ പ്രദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ “നീല സൈക്കിൾക്കാ​രി” എന്നാണു ഞാൻ അറിയ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നത്‌. കാലം കടന്നു​പോ​യ​തോ​ടെ വാഹന​ങ്ങൾക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ പോകു​ന്നത്‌ എനിക്കു കൂടുതൽ ഭയമായി; സൈക്കി​ളി​ന്റെ മുൻച​ക്രം എപ്പോ​ഴും വെട്ടു​ന്ന​താ​യി തോന്നി. ഒരു ദിവസം ഉച്ചതി​രിഞ്ഞ്‌ ഒരു വേലി​യിൽ ചെന്നു​ക​യ​റി​യ​താ​യി​രു​ന്നു എന്റെ അവസാ​നത്തെ സൈക്കിൾക​യ​ററം. ‘മതിയാ​യി,’ ഞാൻ എന്നോ​ടു​തന്നെ പറഞ്ഞു. അങ്ങനെ വീണ്ടും കാലു​കൾത​ന്നെ​യാ​യി ആശ്രയം.

ഏതാനും വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പ്‌, ഞാൻ ഒരു ഡിസ്‌ട്രി​ക്‌ററ്‌ കൺ​വെൻ​ഷ​നിൽ സംബന്ധി​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ കാലു​കൾക്ക്‌ എന്തോ തകരാറു തോന്നി. അതേത്തു​ടർന്ന്‌, എന്റെ ഇടുപ്പു​ക​ളിൽ രണ്ട്‌ ഓപ്പ​റേ​ഷ​നും നടത്തി. എല്ലാം നേരെ​യാ​യ​താ​യി​രു​ന്നു, പക്ഷേ അപ്പോ​ഴാണ്‌ ഒരു വലിയ പട്ടി എന്നെ ഇടിച്ചി​ട്ടത്‌. ഇതു കാരണം കൂടുതൽ ചികിത്സ പിന്നെ​യും വേണ്ടി​വന്നു. പിന്നെ വടിയും കുത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചാ​യി നടത്തം. എന്റെ മനസ്സ്‌ ഇപ്പോ​ഴും ഊർജ​സ്വ​ല​മാണ്‌. അത്‌ എന്റെ ഒരു സുഹൃത്തു പറഞ്ഞതു​പോ​ലെ​യാണ്‌: “പ്രായം ചെല്ലുന്ന നിങ്ങളു​ടെ ശരീരം നിങ്ങളു​ടെ യുവമ​ന​സ്സു​മാ​യി ഒത്തു​പോ​കു​ന്നി​ല്ലെന്നു തോന്നു​ന്നു.”

വർഷങ്ങൾകൊണ്ട്‌ അഡ്‌ലെ​യ്‌ഡി​ലെ സഭ വളർന്നു വികസി​ക്കു​ന്ന​തും വിഭജി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തും ഞാൻ കണ്ടു. പിന്നെ 1983-ൽ, എനിക്ക്‌ 88 വയസ്സു​ള്ള​പ്പോൾ, കൈയാ​ബ്രാ​മി​ലെ ഒരു കുടും​ബ​ത്തോ​ടൊ​പ്പം കഴിയാ​നാ​യി ഞാൻ അഡ്‌ലെ​യ്‌ഡ്‌ വിട്ടു​പോ​ന്നു. അവിടെ ഞാനി​പ്പോൾ 10 വർഷങ്ങൾ സന്തുഷ്ട​മാ​യി പിന്നി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. എനിക്ക്‌ ഇപ്പോ​ഴും വയൽശു​ശ്രൂ​ഷ​യിൽ പങ്കെടു​ക്കാ​നാ​കു​ന്നുണ്ട്‌; എന്നിൽനി​ന്നു ക്രമമാ​യി മാസി​കകൾ കൈപ്പ​റ​റു​ന്ന​വരെ സന്ദർശി​ക്കാൻ സഭയിലെ സുഹൃ​ത്തു​ക്കൾ എന്നെ വാഹന​ത്തിൽ കൊണ്ടു​പോ​കും. അവരാ​ണെ​ങ്കി​ലോ, എനിക്കു സംസാ​രി​ക്കാൻ കഴി​യേ​ണ്ട​തിന്‌ ദയാപു​ര​സ്സരം കാറി​ന​ടു​ത്തേക്കു വരുക​യും ചെയ്യും.

98 വർഷത്തെ എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​ലേക്കു പിന്തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​മ്പോൾ എന്നോ​ടൊ​പ്പം യഹോ​വയെ സ്‌തു​തിച്ച അനേകം വിശ്വ​സ്‌തരെ, വിശേ​ഷിച്ച്‌ എന്റെ പ്രിയ​ങ്ക​ര​നായ ഡാഡിയെ ഞാൻ കുളിർമ​യോ​ടെ ഓർക്കു​ന്നു. പയനിയർ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ എന്റെ പങ്കാളി​ക​ളാ​യി​രുന്ന എല്ലാ വിശ്വ​സ്‌ത​രെ​ക്കാൾ കൂടുതൽ നാളുകൾ ഞാൻ ജീവി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ദൈവ​ത്തി​ന്റെ സ്വർഗീയ രാജ്യ​ത്തി​ലെ ജീവന്റെ സമ്മാന​പ്ര​ത്യാ​ശ പങ്കു​വെ​ക്കു​ന്ന​വ​രു​മാ​യി വീണ്ടും ഏകീകൃ​ത​രാ​കു​ന്ന​തി​നെ സംബന്ധിച്ച എത്ര വലിയ സന്തോ​ഷ​മാണ്‌ എന്നെ കാത്തി​രി​ക്കു​ന്നത്‌, സത്യമാ​യും വിലതീ​രാത്ത ഒരു നിധി​തന്നെ!

[28-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

1919 ഏപ്രിൽ 22-നു ഞാൻ സ്‌നാ​പ​ന​മേ​റ​റു

[31-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

100 വയസ്സി​നോട്‌ അടുക്കു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും യഹോ​വയെ സേവി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഞാൻ ഇപ്പോ​ഴും സന്തുഷ്ട​ത​ന്നെ