“നശിച്ചു​പോ​കുന്ന ആഹാര​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി​യല്ല പ്രവർത്തി​ക്കേ​ണ്ടത്‌”

ഡേവിഡ്‌ ലൻസ്‌ട്രം പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

എന്റെ അനുജൻ എൽവു​ഡും ഞാനും ഒൻപതിൽപ്പരം മീററർ ഉയരത്തിൽനിന്ന്‌ വാച്ച്‌ടവർ ഫാക്ടറി​ക്കെ​ട്ടി​ട​ത്തിൽ ഒരു പുതിയ സൈൻബോർഡ്‌ എഴുതു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. 40-ലധികം വർഷത്തി​നു​ശേഷം ഇപ്പോ​ഴും അതു “ദൈവ​വ​ച​ന​മായ വിശു​ദ്ധ​ബൈ​ബിൾ ദിവസ​വും വായി​ക്കുക” എന്ന്‌ ശക്തമായി ഉപദേ​ശി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ അവിടെ നില​കൊ​ള്ളു​ന്നു. സുപ്ര​സിദ്ധ ബ്രുക്ലിൻ പാലം കുറുകെ കടക്കു​മ്പോൾ ഓരോ വാരത്തി​ലും ആയിര​ക്ക​ണ​ക്കി​നാ​ളു​കൾ ഈ ബോർഡു കാണുന്നു.

എന്റെ കുട്ടി​ക്കാല സ്‌മര​ണ​ക​ളിൽ കുടുംബ വസ്‌ത്ര​മ​ലക്കൽ ദിവസം തെളി​ഞ്ഞു​നിൽക്കു​ന്നു. രാവിലെ 5:00 മണിയാ​കു​മ്പോ​ഴേക്ക്‌ അമ്മ എഴു​ന്നേ​ററു ഞങ്ങളുടെ വലിയ കുടും​ബ​ത്തി​ന്റെ വസ്‌ത്രങ്ങൾ അലക്കും, ഡാഡി ജോലി​ക്കു പോകാൻ ഒരുങ്ങു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും. അവർ തമ്മിൽ ചൂടു​പി​ടിച്ച മറെറാ​രു വാദം നടക്കും, മനുഷ്യൻ കോടി​ക്ക​ണ​ക്കി​നു വർഷങ്ങൾകൊണ്ട്‌ എങ്ങനെ​യോ പരിണ​മി​ച്ചു​വെന്നു ഡാഡി വാദി​ക്കും, മനുഷ്യർ ദൈവ​ത്തി​ന്റെ നേരി​ട്ടുള്ള സൃഷ്ടി​ക​ളാ​ണെന്നു തെളി​യി​ക്കാൻ മമ്മി ബൈബി​ളിൽനിന്ന്‌ ഉദ്ധരി​ക്കും.

എനിക്കു വെറും ഏഴുവ​യ​സ്സാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ പോലും അമ്മക്കാണു സത്യമു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​തെന്നു ഞാൻ തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു. ഞാൻ ഡാഡിയെ സ്‌നേ​ഹി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ വിശ്വാ​സങ്ങൾ ഭാവി​ക്കു​വേണ്ടി പ്രത്യാശ നൽകി​യി​ല്ലെന്നു കാണാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞു. അനേകം വർഷങ്ങൾക്കു​ശേഷം തന്റെ പുത്രൻമാ​രിൽ രണ്ടുപേർ അമ്മ വളരെ​യ​ധി​കം ഇഷ്ടപ്പെട്ട ഒരു പുസ്‌ത​ക​മായ ബൈബിൾ വായി​ക്കാൻ ആളുകളെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്കുന്ന ഒരു ബോർഡ്‌ എഴുതി​യ​താ​യി അറിഞ്ഞ​തിൽ എത്ര സന്തോ​ഷി​ച്ചി​രി​ക്കണം!

എന്നാൽ ഞാൻ എന്റെ കഥ ക്രമത്തി​ലല്ല പറയു​ന്നത്‌. ഇത്ര അനുഗൃ​ഹീ​ത​മായ ഒരു ജോലി എനിക്കു കിട്ടി​യത്‌ എങ്ങനെ​യാ​യി​രു​ന്നു? ഞാൻ ജനിക്കു​ന്ന​തി​നു മൂന്നു വർഷം മുമ്പ്‌, 1906-ലേക്കു ഞാൻ പോ​കേ​ണ്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.

അമ്മയുടെ വിശ്വ​സ്‌ത​മാ​തൃക

ആ കാലത്ത്‌ മമ്മിയും ഡാഡി​യും വിവാ​ഹി​ത​രാ​യ​ശേഷം താമസി​യാ​തെ അരി​സോ​ണ​യി​ലെ ഒരു കൂടാ​ര​ത്തിൽ വസിക്ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു വേദവി​ദ്യാർഥി—അന്നു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ അറിയ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നത്‌ അങ്ങനെ​യാ​യി​രു​ന്നു—വേദാ​ദ്ധ്യ​യ​ന​പ​ത്രി​കകൾ എന്ന പേരിൽ ചാൾസ്‌ റെറയ്‌സ്‌ റസ്സൽ എഴുതി​യി​രുന്ന പുസ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒരു പരമ്പര മമ്മിക്കു സമർപ്പി​ച്ചു. മമ്മി അവ രാത്രി മുഴുവൻ ഇരുന്നു വായിച്ചു, താൻ അന്വേ​ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന സത്യം ഇതാ​ണെന്നു ബോധ്യ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്‌തു. ഡാഡി തൊഴി​ല​ന്വേ​ഷണം കഴിഞ്ഞു മടങ്ങി​വ​രു​ന്ന​തു​വരെ മമ്മിക്കു കാത്തി​രി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

സഭകൾ പഠിപ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന കാര്യ​ങ്ങ​ളിൽ ഡാഡി​ക്കും തൃപ്‌തി​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു, തന്നിമി​ത്തം അദ്ദേഹം ഈ ബൈബിൾസ​ത്യ​ങ്ങൾ കുറേ കാല​ത്തേക്കു സ്വീക​രി​ച്ചു. പിന്നീട്‌ അദ്ദേഹം മതപര​മാ​യി സ്വന്തവ​ഴി​ക്കു തിരി​ഞ്ഞു​വെന്നു മാത്രമല്ല അത്‌ അമ്മയ്‌ക്കു ദുഷ്‌ക​ര​മാ​ക്കു​ക​പോ​ലും ചെയ്‌തു. എന്നാൽ അമ്മ തന്റെ മക്കളുടെ ശാരീ​രി​ക​വും ആത്മീയ​വു​മായ ആവശ്യ​ങ്ങ​ളിൽ ശ്രദ്ധി​ക്കു​ന്നത്‌ ഒരിക്ക​ലും നിർത്തി​യില്ല.

ദിവസം​മു​ഴു​വൻ കഠിന​ജോ​ലി ചെയ്‌ത​ശേഷം ബൈബി​ളി​ന്റെ ഒരു ഭാഗം ഞങ്ങളെ വായി​ച്ചു​കേൾപ്പി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ അല്ലെങ്കിൽ എന്തെങ്കി​ലും വിലപ്പെട്ട ആശയം ഞങ്ങൾക്കു പങ്കു​വെ​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ അമ്മ ഓരോ രാത്രി​യി​ലും താഴത്തെ നിലയി​ലേക്കു വരുന്നതു ഞാൻ ഒരിക്ക​ലും മറക്കു​ക​യില്ല. ഡാഡി​യും ഒരു കഠിനാ​ധ്വാ​നി​യാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ വളർന്നു പ്രായ​മാ​യ​പ്പോൾ അദ്ദേഹം എന്നെ പെയിൻറി​ങ്‌ജോ​ലി പഠിപ്പി​ച്ചു. അതേ, ഡാഡി എന്നെ ജോലി ചെയ്യാൻ പഠിപ്പി​ച്ചു, എന്നാൽ യേശു നിർദേ​ശി​ച്ച​തു​പോ​ലെ എന്തിനു​വേണ്ടി ജോലി​ചെ​യ്യ​ണ​മെന്ന്‌ അമ്മ എന്നെ പഠിപ്പി​ച്ചു, ‘നശിച്ചു​പോ​കാത്ത ആഹാര​ത്തി​നു​വേണ്ടി.’—യോഹ​ന്നാൻ 6:27.

ഞങ്ങളുടെ കുടും​ബം ഒടുവിൽ സിയാ​റ​റി​ലിൽനിന്ന്‌ 180 കിലോ​മീ​ററർ കിഴക്കു വാഷി​ങ്‌ടൺ സംസ്ഥാ​നത്ത്‌ എലൻസ്‌ബർഗ്‌ എന്ന ചെറിയ പട്ടണത്തിൽ പാർപ്പു​റ​പ്പി​ച്ചു. കുട്ടി​ക​ളായ ഞങ്ങൾ അമ്മയോ​ടൊ​ത്തു വേദവി​ദ്യാർഥി​ക​ളു​ടെ യോഗ​ങ്ങൾക്കു സംബന്ധി​ക്കാൻ തുടങ്ങി​യ​പ്പോൾ ഞങ്ങൾ സ്വകാ​ര്യ​ഭ​വ​ന​ങ്ങ​ളി​ലാ​ണു കൂടി​വ​ന്നി​രു​ന്നത്‌. വീടു​തോ​റു​മുള്ള ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ പങ്കെടു​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ ആവശ്യ​ത്തിന്‌ ഊന്നൽ കൊടു​ത്ത​പ്പോൾ പുരു​ഷൻമാ​രെ​ല്ലാം ഞങ്ങളുടെ അധ്യയ​ന​കൂ​ട്ട​ത്തിൽനി​ന്നു പിരി​ഞ്ഞു​പോ​യി. എന്നാൽ അമ്മ ഒരിക്ക​ലും ചഞ്ചലി​ച്ചില്ല. ഇതു യഹോ​വ​യു​ടെ സ്ഥാപന​ത്തി​ന്റെ മാർഗ​നിർദേ​ശ​ത്തിൽ എല്ലായ്‌പോ​ഴും ആശ്രയി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നുള്ള ധാരണ എന്നിൽ ഉളവാക്കി.

കാല​ക്ര​മ​ത്തിൽ പിതാ​വി​നും മാതാ​വി​നും ഒൻപതു മക്കൾ ഉണ്ടായി. അവരുടെ മൂന്നാ​മത്തെ കുട്ടി​യാ​യി 1909 ഒക്‌ടോ​ബർ 1-നാണ്‌ ഞാൻ ജനിച്ചത്‌. ഞങ്ങളിൽ മൊത്തം ആറുപേർ അമ്മയുടെ നല്ല മാതൃക അനുസ​രി​ച്ചു യഹോ​വ​യു​ടെ തീക്ഷ്‌ണ​ത​യുള്ള സാക്ഷി​ക​ളാ​യി​ത്തീർന്നു.

സമർപ്പ​ണ​വും സ്‌നാ​പ​ന​വും

കൗമാരം കഴിഞ്ഞ​തോ​ടെ ഞാൻ യഹോ​വക്ക്‌ ഒരു സമർപ്പണം നടത്തി. ഇതു ഞാൻ 1927-ൽ ജലസ്‌നാ​പ​ന​ത്താൽ ലക്ഷ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി. സിയാ​റ​റി​ലിൽ മുമ്പ്‌ ഒരു ബാപ്‌റ​റി​സ്‌ററ്‌ പള്ളിയാ​യി​രുന്ന ഒരു പഴയ കെട്ടി​ട​ത്തി​ലാ​ണു സ്‌നാ​പനം നടത്തി​യത്‌. അവർ പഴയ മണിമാ​ളിക നീക്കം​ചെ​യ്‌തി​രു​ന്ന​തിൽ ഞാൻ സന്തുഷ്ട​നാണ്‌. താഴത്തെ കുളത്തി​ലേക്കു ഞങ്ങളെ നയിച്ചു, അവിടെ ഞങ്ങൾക്കു ധരിക്കാൻ നീണ്ട കരിങ്കു​പ്പാ​യങ്ങൾ നൽക​പ്പെട്ടു. ഞങ്ങൾ ശവസം​സ്‌കാ​ര​ത്തി​നു പോകു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോന്നി.

ഏതാനും മാസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ്‌ ഞാൻ വീണ്ടും സിയാ​റ​റി​ലിൽ എത്തി. ആ സമയത്താ​ണു ഞാൻ വീടു​തോ​റു​മുള്ള സാക്ഷീ​ക​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ ആദ്യരു​ചി അറിഞ്ഞത്‌. നേതൃ​ത്വം വഹിച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന ആൾ എന്നോട്‌ “ഈ ഭാഗത്തു നീ പോകുക, ഞാൻ ആ വഴിയേ പോകാം” എന്നു നിർദേ​ശി​ച്ചു. ഭയമു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടും ഞാൻ വളരെ നല്ല ഒരു സ്‌ത്രീ​ക്കു രണ്ടു കൂട്ടം ചെറു​പു​സ്‌ത​കങ്ങൾ സമർപ്പി​ച്ചു. ഞാൻ എലൻബർഗി​ലേക്കു മടങ്ങി​പ്പോ​യ​പ്പോൾ വീടു​തോ​റു​മുള്ള ശുശ്രൂഷ തുടർന്നു. ഇപ്പോൾ ഏതാണ്ട്‌ 70 വർഷങ്ങൾക്കു​ശേഷം അത്തരം സേവനം എനിക്ക്‌ ഇപ്പോ​ഴും വലിയ സന്തോ​ഷ​മാണ്‌.

ലോക ആസ്ഥാനത്തെ സേവനം

താമസി​യാ​തെ, വാച്ച്‌ടവർ സൊ​സൈ​റ​റി​യു​ടെ ലോക ആസ്ഥാന​മായ ബ്രുക്ലിൻ ബെഥേ​ലിൽ സേവി​ച്ചി​രുന്ന ഒരാൾ അവിടെ സേവി​ക്കാൻ സന്നദ്ധനാ​കാൻ എന്നെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ചു. ഞങ്ങളുടെ സംഭാ​ഷണം നടന്ന്‌ അധികം താമസി​യാ​തെ ബെഥേ​ലിൽ സഹായ​ത്തി​ന്റെ ആവശ്യ​മു​ള്ള​താ​യി വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​മാ​സി​ക​യിൽ ഒരു അറിയി​പ്പു വന്നു. ഞാൻ അപേക്ഷി​ച്ചു. 1930 മാർച്ച്‌ 10-ന്‌ ന്യൂ​യോർക്ക്‌, ബ്രുക്ലി​നി​ലെ ബെഥേൽ സേവന​ത്തിന്‌ എത്തി​ച്ചേ​രാൻ അറിയി​പ്പു കിട്ടി​യ​പ്പോ​ഴത്തെ എന്റെ സന്തോഷം ഞാൻ ഒരിക്ക​ലും മറക്കു​ക​യില്ല. അങ്ങനെ​യാ​ണു ‘നശിച്ചു​പോ​കാത്ത ആഹാര​ത്തി​നു’വേണ്ടി പ്രവർത്തി​ക്കുന്ന എന്റെ മുഴു​സമയ ജീവി​ത​വൃ​ത്തി തുടങ്ങി​യത്‌.

ഒരു പെയിൻറർ ആയുള്ള എന്റെ പരിച​യ​സ​മ്പത്തു നിമിത്തം എന്തെങ്കി​ലും എഴുതാൻ ഞാൻ നിയമി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടേ​ക്കു​മെന്ന്‌ ഒരുവൻ ചിന്തി​ച്ചേ​ക്കാം. മറിച്ച്‌, എന്റെ ആദ്യ​ജോ​ലി ഫാക്ടറി​യി​ലെ തുന്നൽ യന്ത്രത്തിൽ പണി​ചെ​യ്യുക എന്നതാ​യി​രു​ന്നു. ഇതു വളരെ മുഷി​പ്പ​നായ ഒരു ജോലി​യാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ആറില​ധി​കം വർഷം ഞാൻ ആ ജോലി ആസ്വദി​ച്ചു. ഞങ്ങൾ വാത്സല്യ​പൂർവം പഴയ യുദ്ധക്കപ്പൽ എന്നു വിളി​ച്ചി​രുന്ന വലിയ റോട്ട​റി​പ്രസ്സ്‌ ഉത്‌പാ​ദി​പ്പിച്ച ചെറു​പു​സ്‌ത​കങ്ങൾ, ഒരു കൺവേയർ ബൽററി​ലൂ​ടെ താഴത്തെ നിലയി​ലേക്ക്‌ അയയ്‌ക്ക​പ്പെട്ടു. യുദ്ധക്ക​പ്പ​ലിൽനി​ന്നു ചെറു​പു​സ്‌ത​കങ്ങൾ കിട്ടുന്ന അതേ വേഗത്തിൽ അവ പിൻചെ​യ്യാൻ കഴിയു​മോ എന്നു കാണു​ന്ന​തിൽ ഞങ്ങൾക്കു രസം തോന്നി.

പിന്നീടു ഞാൻ ഗ്രാമ​ഫോൺ നിർമി​ക്കുന്ന വകുപ്പ്‌ ഉൾപ്പെടെ പല വകുപ്പു​ക​ളിൽ ജോലി ചെയ്‌തു. റെക്കോർഡു​ചെയ്‌ത ബൈബിൾ സന്ദേശങ്ങൾ കേൾപ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു വീട്ടു​കാ​രു​ടെ വാതിൽപ​ടി​യി​ങ്കൽ ഞങ്ങൾ ഈ യന്ത്രങ്ങൾ ഉപയോ​ഗി​ച്ചു. ഞങ്ങളുടെ ഡിപ്പാർട്ടു​മെൻറി​ലെ സന്നദ്ധ​സേ​വകർ ഒരു ലംബ ഗ്രാമ​ഫോൺ രൂപകൽപ്പ​ന​ചെ​യ്‌ത്‌ ഉത്‌പാ​ദി​പ്പി​ച്ചു. ഈ ഗ്രാമ​ഫോൺ മുന്നമേ റെക്കോർഡു​ചെയ്‌ത സന്ദേശങ്ങൾ കേൾപ്പി​ക്കു​ക​മാ​ത്രമല്ല, ചെറു​പു​സ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളും ഒരുപക്ഷേ ഒരു സാൻഡ്‌വി​ച്ചും വെച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കാ​നുള്ള ഇടം പ്രദാ​നം​ചെ​യ്യു​ക​യും ചെയ്‌തു. 1940-ൽ മിച്ചിഗൻ, ഡട്രോ​യി​റ​റി​ലെ ഒരു കൺ​വെൻ​ഷ​നിൽ ഈ ഉപകര​ണ​ത്തി​ന്റെ ഉപയോ​ഗം പ്രകടി​പ്പി​ച്ചു​കാ​ണി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ പദവി എനിക്കു ലഭിച്ചു.

എന്നിരു​ന്നാ​ലും, ഞങ്ങൾ നാടൻ യന്ത്രങ്ങൾ നിർമി​ക്കു​ന്ന​തി​ല​ധി​കം ചെയ്‌തു. ഞങ്ങൾ പ്രധാ​ന​പ്പെട്ട ആത്മീയ പരിഷ്‌കാ​ര​ങ്ങ​ളും വരുത്തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ ഒരു കുരി​ശും കിരീ​ട​വും സഹിത​മുള്ള ഒരു പിൻ ധരിക്കുക പതിവാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ യേശു ഒരു കുരി​ശി​ലല്ല, പിന്നെ​യോ നേരെ​യുള്ള സ്‌തം​ഭ​ത്തി​ലാ​ണു വധിക്ക​പ്പെ​ട്ട​തെന്നു ഞങ്ങൾ പിന്നീടു മനസ്സി​ലാ​ക്കാ​നി​ട​യാ​യി. (പ്രവൃ​ത്തി​കൾ 5:30) തന്നിമി​ത്തം ഈ പിൻ ധരിക്കു​ന്നതു നിർത്തി. പിന്നു​ക​ളിൽനി​ന്നു കൊളു​ത്തു​കൾ വേർപെ​ടു​ത്തു​ന്നത്‌ എന്റെ പദവി​യാ​യി​രു​ന്നു. പിന്നീട്‌ അതിലെ സ്വർണം ഉരുക്കി വിററു.

ഓരോ വാരത്തി​ലും അഞ്ചര ദിവസത്തെ തിരക്കു​പി​ടിച്ച വേലയു​ടെ പട്ടിക ഞങ്ങൾക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും വാരാ​ന്ത​ങ്ങ​ളിൽ ഞങ്ങൾ ക്രിസ്‌തീയ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ ഏർപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ഒരു ദിവസം, ഞങ്ങളിൽ 16 പേർ ബ്രുക്ലി​നിൽ അറസ്‌ററു ചെയ്യ​പ്പെ​ടു​ക​യും ജയിലി​ല​ട​യ്‌ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്‌തു. എന്തിന്‌? ആ നാളു​ക​ളിൽ എല്ലാ മതവും വ്യാജ​മ​ത​ത്തി​ന്റെ പര്യാ​യ​മാ​ണെന്നു ഞങ്ങൾ കരുതി​യി​രു​ന്നു. തന്നിമി​ത്തം ഞങ്ങൾ ഒരു വശത്തു “മതം ഒരു കെണി​യും ഒരു വഞ്ചനയു​മാ​കു​ന്നു” എന്നും മറുവ​ശത്തു “ദൈവ​ത്തെ​യും രാജാ​വായ ക്രിസ്‌തു​വി​നെ​യും സേവി​ക്കുക” എന്നും എഴുതിയ ബോർഡു​കൾ വഹിച്ചി​രു​ന്നു. ഈ ബോർഡു​കൾ വഹിച്ച​തി​നു ഞങ്ങളെ ജയിലി​ല​ടച്ചു, എന്നാൽ വാച്ച്‌ടവർ സൊ​സൈ​റ​റി​യു​ടെ വക്കീലായ ഹെയ്‌ഡൻ കൊവിം​ഗ്‌ടൻ ഞങ്ങളെ ജാമ്യ​ത്തി​ലി​റക്കി. അക്കാലത്ത്‌ ആരാധ​നാ​സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം ഉൾപ്പെ​ടുന്ന അനേകം കേസുകൾ ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളി​ലെ സുപ്രീം കോട​തി​യിൽ നടക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ബെഥേ​ലി​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തും നമ്മുടെ വിജയ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള റിപ്പോർട്ടു​കൾ ആദ്യം കേൾക്കു​ന്ന​തും പുളക​പ്ര​ദ​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഒടുവിൽ എന്റെ പെയിൻറിങ്‌ പരിചയം പ്രയോ​ജ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തിയ ജോലി​കൾക്കു ഞാൻ നിയമി​ത​നാ​യി. ന്യൂ​യോർക്ക്‌ നഗരത്തി​ലെ അഞ്ചു ചെറു​പ​ട്ട​ണ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നായ സ്‌ററാ​ററൻ ഐലണ്ടിൽ നമുക്കു ഡബ്ലിയൂ​ബി​ബി​ആർ എന്ന റേഡി​യോ നിലയം ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. നിലയ​ത്തി​ന്റെ റേഡി​യോ ടവറു​കൾക്ക്‌ 60-ൽപ്പരം മീററർ ഉയരമു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവയ്‌ക്ക്‌ മൂന്നു സെററ്‌ താങ്ങു​വ​യ​റു​കൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. ഞാൻ .9 മീററർ നീളവും 20 സെൻറീ​മീ​ററർ വീതി​യു​മുള്ള ഒരു പലകയിൽ ഇരിക്കവേ ഒരു കൂട്ടു​ജോ​ലി​ക്കാ​രൻ എന്നെ ഉയർത്തി​പ്പി​ടി​ച്ചു. തറയിൽനിന്ന്‌ ഉയർന്ന ആ ചെറിയ ഇരുപ്പി​ട​ത്തിൽ ഇരുന്നു ഞാൻ താങ്ങു​വ​യ​റു​ക​ളും ടവറു​ക​ളും പെയിൻറു​ചെ​യ്‌തു. ആ ജോലി ചെയ്യവേ ഞങ്ങൾ വളരെ​യ​ധി​കം പ്രാർഥി​ച്ചി​ല്ലേ എന്നു പലരും എന്നോടു ചോദി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌!

ഞാൻ ഒരിക്ക​ലും മറക്കു​ക​യി​ല്ലാത്ത ഒരു വേനൽക്കാല ജോലി ഫാക്ടറി​ക്കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ന്റെ ജനാലകൾ കഴുകു​ന്ന​തും ജനൽപ്പ​ടി​കൾ പെയിൻറു ചെയ്യു​ന്ന​തു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ അതിനെ ഞങ്ങളുടെ വേനല​വധി എന്നു വിളിച്ചു. ഞങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ മരത്തട്ടു​കൾ സജ്ജീക​രി​ക്കു​ക​യും ബ്ലോക്ക്‌ ആൻഡ്‌ ററാക്കിൾ ഉപയോ​ഗി​ച്ചു എട്ടുനി​ല​ക്കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ലേക്കു ഞങ്ങളെ ഉയർത്തു​ക​യും താഴ്‌ത്തു​ക​യും ചെയ്‌തു.

പിന്തു​ണ​ക്കുന്ന ഒരു കുടും​ബം

1932-ൽ എന്റെ പിതാവു മരിച്ചു. ഞാൻ വീട്ടിൽ പോയി അമ്മയെ ശുശ്രൂ​ഷി​ക്ക​ണ​മോ​യെന്നു ഞാൻ ശങ്കിച്ചു. അങ്ങനെ സൊ​സൈ​റ​റി​യു​ടെ പ്രസി​ഡ​ണ്ടായ റതർഫോർഡ്‌ സഹോ​ദരൻ ഇരുന്നി​രുന്ന അധ്യക്ഷ മേശയിൽ ഞാൻ ഒരുദി​വസം ഉച്ചഭക്ഷ​ണ​ത്തി​നു മുമ്പ്‌ ഒരു കുറിപ്പു വെച്ചു. അതിൽ അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടു സംസാ​രി​ക്കാൻ അനുവാ​ദ​ത്തി​നു ഞാൻ അപേക്ഷി​ച്ചു. എന്റെ ഉത്‌കണ്‌ഠ മനസ്സി​ലാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടും വീട്ടിൽ അപ്പോ​ഴും താമസി​ക്കുന്ന സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​രൻമാർ എനിക്കു​ണ്ടെന്നു തിരിച്ചറിഞ്ഞുകൊ​ണ്ടും അദ്ദേഹം ചോദി​ച്ചു, “ബെഥേ​ലിൽ താമസി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു കർത്താ​വി​ന്റെ വേല ചെയ്യാൻ നീ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു​വോ?”

“തീർച്ച​യാ​യും ഞാൻ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു,” ഞാൻ പ്രതി​വ​ചി​ച്ചു.

തന്നിമി​ത്തം ഇവിടെ കഴിയാ​നുള്ള എന്റെ തീരു​മാ​ന​ത്തോട്‌ അമ്മ യോജി​ക്കു​ന്നു​വോ എന്നറി​യാൻ ഞാൻ അമ്മക്കെ​ഴു​താൻ അദ്ദേഹം നിർദേ​ശി​ച്ചു. ഞാൻ അതാണു ചെയ്‌തത്‌. എന്റെ തീരു​മാ​ന​ത്തോ​ടു പൂർണ​മാ​യി യോജി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ അമ്മ തിരി​ച്ചെ​ഴു​തി. റതർഫോർഡ്‌ സഹോ​ദ​രന്റെ ദയയെ​യും ബുദ്ധ്യു​പ​ദേ​ശ​ത്തെ​യും ഞാൻ യഥാർഥ​മാ​യി വിലമ​തി​ച്ചു.

ഞാൻ ബെഥേ​ലിൽ കഴിഞ്ഞ അനേകം വർഷങ്ങ​ളിൽ ഞാൻ എന്റെ കുടും​ബ​ത്തി​നു ക്രമമാ​യി എഴുതു​ക​യും യഹോ​വയെ സേവി​ക്കാൻ അവരെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്കു​ക​യും ചെയ്യു​മാ​യി​രു​ന്നു, അമ്മ എന്നെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു​പോ​ലെ. അമ്മ 1937 ജൂ​ലൈ​യിൽ മരിച്ചു. അവർ ഞങ്ങളുടെ കുടും​ബ​ത്തിന്‌ എന്തൊരു പ്രചോ​ദ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു! എന്റെ മൂത്ത സഹോ​ദ​ര​നും സഹോ​ദ​രി​യു​മായ പോളും എസ്ഥേറും എന്റെ ഇളയ സഹോ​ദ​രി​യായ ലോയി​സും മാത്രമേ സാക്ഷി​ക​ളാ​കാ​തി​രു​ന്നു​ള്ളു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും പോൾ ഞങ്ങളുടെ വേല​യോട്‌ ആനുകൂ​ല്യം കാണി​ക്കു​ക​യും ഞങ്ങൾ ആദ്യ രാജ്യ​ഹാൾ പണിത സ്ഥലം നൽകു​ക​യും ചെയ്‌തു.

1936-ൽ എന്റെ ഇളയ സഹോ​ദ​രി​യായ ഈവാ ഒരു പയനിയർ അഥവാ മുഴു​സ​മ​യ​പ്ര​സം​ഗക ആയിത്തീർന്നു. അതേ വർഷം അവൾ റാൾഫ്‌ തോമ​സി​നെ വിവാ​ഹം​ചെ​യ്‌തു. 1939-ൽ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ സഭകളെ സേവി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ അവർ സഞ്ചാര​പ്ര​വർത്ത​ന​ത്തി​നു നിയമി​ക്ക​പ്പെട്ടു. പിന്നീട്‌ അവർ മെക്‌സി​ക്കോ​യി​ലേക്കു പോയി അവിടെ രാജ്യ​വേ​ല​യിൽ സഹായി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ 25 വർഷം ചെലവ​ഴി​ച്ചു.

1939-ൽ എന്റെ സഹോ​ദ​രി​മാ​രായ ആലീസും ഫ്രാൻസ​സും പയനി​യർസേ​വനം ഏറെറ​ടു​ത്തു. ഉണ്ടാക്കാൻ ഞാൻ സഹായി​ച്ചി​രുന്ന ഗ്രാമ​ഫോൺ ഉപകര​ണ​ത്തി​ന്റെ ഉപയോ​ഗം പ്രകടി​പ്പി​ച്ചു​കാ​ണി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ 1941-ൽ സെൻറ്‌ലൂ​യിസ്‌ കൺ​വെൻ​ഷ​നി​ലെ ഒരു ഡിപ്പാർട്ടു​മെൻറ്‌ കൗണ്ടറി​ന്റെ പിന്നിൽ ആലീസ്‌ ഇരിക്കു​ന്നതു കണ്ടത്‌ എന്തൊരു സന്തോ​ഷ​മാ​യി​രു​ന്നു! കുടുംബ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​ങ്ങൾ നിമിത്തം ആലീസി​നു ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ പയനി​യ​റിങ്‌ മുട​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നെ​ങ്കി​ലും അവൾ മൊത്തം 40-ൽപ്പരം വർഷം മുഴു​സ​മ​യ​ശു​ശ്രൂ​ഷ​യിൽ ചെലവ​ഴി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. ഫ്രാൻസസ്‌ 1944-ൽ വാച്ച്‌ടവർ ഗിലെ​യാദ്‌ ബൈബിൾസ്‌ക്കൂ​ളിൽ സംബന്ധി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പോയി, കുറേ​ക്കാ​ലം മിഷന​റി​യാ​യി പ്യൂർട്ടോ​റി​ക്ക​യിൽ സേവി​ക്ക​യും ചെയ്‌തു.

കുടും​ബ​ത്തി​ലെ ഏററവും ഇളയ രണ്ടു​പേ​രായ ജോയ​ലും എൽവു​ഡും 1940-കളുടെ തുടക്ക​ത്തിൽ മോണ്ടാ​ന​യിൽ പയനി​യർമാ​രാ​യി. ജോയൽ ഒരു വിശ്വ​സ്‌ത​സാ​ക്ഷി​യാ​യി തുടർന്ന്‌ ഇപ്പോൾ ഒരു ശുശ്രൂ​ഷാ​ദാ​സ​നാ​യി സേവി​ക്കു​ന്നു. എൽവുഡ്‌ 1944-ൽ എന്റെ ഹൃദയ​ത്തി​നു വലിയ സന്തോഷം കൈവ​രു​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു ബെഥേ​ലിൽ എന്നോടു ചേർന്നു. ഞാൻ വീട്ടിൽനി​ന്നു പോകു​മ്പോൾ അവന്‌ അഞ്ചുവ​യ​സ്സു​തന്നെ ഇല്ലായി​രു​ന്നു. നേരത്തെ പ്രസ്‌താ​വി​ച്ച​തു​പോ​ലെ, “ദൈവ​ത്തി​ന്റെ വചനമായ വിശു​ദ്ധ​ബൈ​ബിൾ ദിവസ​വും വായി​ക്കുക” എന്ന ആ ബോർഡ്‌ ഫാക്ടറി​ക്കെ​ട്ടി​ട​ത്തിൽ എഴുതു​ന്ന​തിന്‌ ഞങ്ങൾ ഒരുമി​ച്ചു പണി​യെ​ടു​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. വർഷങ്ങ​ളിൽ ആ ബോർഡു കണ്ട എത്രപേർ ബൈബിൾ വായി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടെന്നു ഞാൻ മിക്ക​പ്പോ​ഴും അതിശ​യി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌.

എൽവുഡ്‌ 1956 വരെ ബെഥേ​ലിൽ സേവിച്ചു, അന്ന്‌ അവൻ എമാ ഫൈറ്‌ള​റി​നെ വിവാഹം ചെയ്‌തു. അനേക​വർഷ​ക്കാ​ലം എൽവു​ഡും എമായും മുഴു​സ​മ​യ​ശു​ശ്രൂ​ഷ​യിൽ ഒരുമി​ച്ചു വേല​ചെ​യ്‌തു. കുറേ​ക്കാ​ലം ആഫ്രി​ക്ക​യി​ലെ കെനി​യാ​യി​ലും സ്‌പെ​യി​നി​ലും സേവിച്ചു. എൽവുഡ്‌ കാൻസർ ബാധിച്ച്‌ 1978-ൽ സ്‌പെ​യി​നിൽവെച്ചു മരിച്ചു. എമാ സ്‌പെ​യ്‌നിൽ ഇന്നോളം പയനി​യർവേ​ല​യിൽ തുടർന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.

വിവാ​ഹ​വും കുടും​ബ​വും

1953 സെപ്‌റ​റം​ബ​റിൽ ആലീസ്‌ റിവെ​റാ​യെ വിവാ​ഹം​ക​ഴി​ക്കാൻ ഞാൻ ബെഥേൽ വിട്ടു, അവൾ ഞാൻ സംബന്ധി​ച്ചി​രുന്ന ബ്രുക്ലിൻ, സെൻട്രൽ സഭയിലെ ഒരു പയനി​യ​റാ​യി​രു​ന്നു. എനിക്കു സ്വർഗീയ പ്രത്യാ​ശ​യാ​ണു​ള്ള​തെന്നു ഞാൻ ആലീസി​നെ അറിയി​ച്ചു, എന്നിട്ടും അവൾ എന്നെ വിവാഹം കഴിക്കു​ന്ന​തിൽ തത്‌പ​ര​യാ​യി​രു​ന്നു.—ഫിലി​പ്പി​യർ 3:14.

ബെഥേ​ലിൽ 23 വർഷം താമസി​ച്ച​ശേഷം പയനി​യർവേ​ല​യിൽ എന്നെയും ആലീസി​നെ​യും പോറ​റു​ന്ന​തിന്‌ ഒരു പെയിൻറ​റാ​യി ലൗകി​ക​ജോ​ലി തുടങ്ങു​ന്നത്‌ ഒരു ക്രമീ​ക​ര​ണം​ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. ആരോ​ഗ്യ​പ​ര​മായ കാരണ​ങ്ങ​ളാൽ ആലീസിന്‌ പയനി​യ​റിങ്‌ നിർത്തേ​ണ്ടി​വ​ന്ന​പ്പോൾപോ​ലും അവൾ എല്ലായ്‌പോ​ഴും പിന്തുണ നൽകു​ന്ന​വ​ളാ​യി​രു​ന്നു. 1954-ൽ ഞങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ ആദ്യ കുട്ടിയെ പ്രതീ​ക്ഷി​ച്ചു. പ്രസവം സുകര​മ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ഞങ്ങളുടെ പുത്ര​നായ ജോണി​നു കുഴപ്പ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. സിസേ​റി​യൻശ​സ്‌ത്ര​ക്രി​യ​യു​ടെ സമയത്ത്‌ ആലീസിന്‌ വളരെ​യ​ധി​കം രക്തം നഷ്ടപ്പെ​ട്ട​തു​കൊണ്ട്‌ അവൾ ജീവി​ക്കു​മെന്നു ഡോക്ടർമാർ വിചാ​രി​ച്ചില്ല. ഒരു ഘട്ടത്തിൽ അവളുടെ സ്‌പന്ദ​നം​പോ​ലും അവർക്കു കണ്ടുപി​ടി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. എന്നിട്ടും അവൾ ആ രാത്രി​യെ അതിജീ​വി​ക്കു​ക​യും കാല​ക്ര​മ​ത്തിൽ പൂർണ​സു​ഖം പ്രാപി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു.

ചുരു​ക്കം​ചി​ല വർഷങ്ങൾക്കു​ശേഷം, ആലീസി​ന്റെ പിതാവു മരിച്ച​പ്പോൾ അവളുടെ അമ്മയോ​ടു​കൂ​ടെ​യാ​യി​രി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾ ലോംഗ്‌ ഐലണ്ടിൽ കുറേ​ക്കൂ​ടെ ദൂരെ പോയി. ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഒരു കാർ ഇല്ലായി​രു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ നടന്നി​രു​ന്നു, അല്ലെങ്കിൽ ബസ്സും ഭൂഗർഭ വാഹന​വും ഉപയോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്നു. അങ്ങനെ പയനി​യർവേ​ല​യിൽ തുടരാ​നും എന്റെ കുടും​ബത്തെ പോറ​റാ​നും എനിക്കു കഴിഞ്ഞു. മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​യു​ടെ സന്തോ​ഷങ്ങൾ ഏതു ത്യാഗ​ങ്ങ​ളെ​ക്കാ​ളും വളരെ മുൻതൂ​ക്ക​മു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നു. ഒരു സാക്ഷി​യാ​യി​ത്തീ​രാൻ നേട്ടമു​ണ്ടാ​ക്കാ​മാ​യി​രുന്ന ബേസ്‌ബോൾ ജീവി​ത​വൃ​ത്തി ഉപേക്ഷിച്ച ജോ നാത്താ​ലി​യെ​പ്പോ​ലുള്ള ആളുകളെ സഹായി​ച്ചത്‌ എന്റെ അനേകം അനു​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളിൽ ഒന്നുമാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു.

1967-ൽ ന്യൂ​യോർക്ക്‌ പ്രദേ​ശത്ത്‌ അവസ്ഥകൾ ഏറെ വഷളാ​യ​തോ​ടെ, എന്റെ സ്വന്ത പട്ടണമായ എലൻബർഗിൽ താമസി​ക്കാൻ ആലീസി​നെ​യും ജോണി​നെ​യും തിരികെ കൊണ്ടു​പോ​കാൻ ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. എന്റെ അമ്മയുടെ ഇത്രയ​ധി​കം കൊച്ചു​മ​ക്ക​ളും അവരുടെ മക്കളും മുഴു​സ​മ​യ​ശു​ശ്രൂ​ഷ​യിൽ പങ്കെടു​ക്കു​ന്നതു കാണു​ന്നതു പ്രതി​ഫ​ല​ദാ​യ​ക​മാ​ണെന്നു ഞാൻ കണ്ടെത്തു​ന്നു. ചിലർ ബെഥേ​ലിൽ പോലും സേവി​ക്കു​ന്നു. ജോൺ അവന്റെ ഭാര്യ​യോ​ടും മക്കളോ​ടും​കൂ​ടെ വിശ്വ​സ്‌ത​മാ​യി യഹോ​വയെ സേവി​ക്കു​ന്നു.

സങ്കടക​ര​മെ​ന്നു പറയട്ടെ, 1989-ൽ എനിക്ക്‌ എന്റെ പ്രിയ​പ്പെട്ട ഭാര്യ ആലീസി​നെ മരണത്തിൽ നഷ്ടപ്പെട്ടു. മുഴു​സ​മ​യ​ശു​ശ്രൂ​ഷ​യിൽ തിര​ക്കോ​ടെ ഏർപ്പെ​ടു​ന്നതു നഷ്ടം സഹിച്ചു​നിൽക്കു​ന്ന​തിന്‌ എന്നെ സഹായി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്റെ സഹോ​ദ​രി​യായ ആലീസും ഞാനും ഇപ്പോൾ ഒരുമി​ച്ചു പയനി​യ​റിങ്‌ ആസ്വദി​ക്കു​ന്നു. ഒരു മേൽക്കൂ​ര​യിൻകീ​ഴിൽ വീണ്ടും ജീവി​ക്കു​ന്ന​തും ഈ അതി​പ്ര​ധാന വേലയിൽ തിര​ക്കോ​ടെ ഏർപ്പെ​ടു​ന്ന​തും എത്ര നല്ലതാണ്‌!

1994-ലെ വസന്തത്തിൽ കഴിഞ്ഞ 25 വർഷത്തിൽ ആദ്യമാ​യി ഞാൻ ബെഥേൽ സന്ദർശി​ച്ചു. ഞാൻ 40-ൽപ്പരം വർഷം മുമ്പ്‌ കൂട്ടത്തിൽ വേല​ചെയ്‌ത ഡസൻക​ണ​ക്കി​നാ​ളു​കളെ കാണു​ന്നത്‌ എന്തൊരു സന്തോ​ഷ​മാ​യി​രു​ന്നു! 1930-ൽ ഞാൻ ബെഥേ​ലിൽ പോയ​പ്പോൾ ബ്രുക്ലിൻ ബെഥേൽ കുടും​ബ​ത്തിൽ 250 പേരേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളു. എന്നാൽ ഇന്ന്‌ ബെഥേൽകു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ അംഗങ്ങ​ളു​ടെ എണ്ണം 3,500-ൽ കൂടു​ത​ലാണ്‌!

ആത്മീയാ​ഹാ​ര​ത്താൽ പോഷി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു

മിക്ക ദിവസ​വും രാവിലെ ഞാൻ ഞങ്ങളുടെ വീടിന്റെ അടുത്തുള്ള യാക്കിമാ നദീതീ​ര​ത്തു​കൂ​ടെ നടക്കുന്നു. അവി​ടെ​നിന്ന്‌ എനിക്ക്‌ വായു​വി​ലേക്കു 4,300 മീററർ ഉയർന്നു നിൽക്കുന്ന പകി​ട്ടേ​റിയ ഹിമാ​വൃത റെയ്‌നീർപർവതം കാണാ​നാ​വും. വന്യമൃ​ഗങ്ങൾ ധാരാ​ള​മുണ്ട്‌. ചില​പ്പോൾ ഞാൻ മാനിനെ കാണാ​റുണ്ട്‌. ഒരിക്കൽ ഞാൻ ഒരു മ്ലാവി​നെ​പ്പോ​ലും കണ്ടു.

ഒററയ്‌ക്കി​രി​ക്കുന്ന ഈ പ്രശാന്ത സമയങ്ങൾ യഹോ​വ​യു​ടെ അത്ഭുത​ക​ര​മായ കരുത​ലു​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു ധ്യാനി​ക്കാൻ എന്നെ അനുവ​ദി​ക്കു​ന്നു. യഹോ​വ​യാം ദൈവത്തെ വിശ്വ​സ്‌ത​മാ​യി സേവി​ക്കു​ന്ന​തിൽ തുടരാ​നുള്ള ശക്തിക്കു​വേണ്ടി ഞാൻ പ്രാർഥി​ക്കു​ന്നു. നടന്നു​പോ​കു​മ്പോൾ വിശേ​ഷാൽ “യഹോ​വ​യു​ടെ ഹൃദയത്തെ സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്കൽ” എന്ന പാട്ടു പാടു​ന്ന​തും എനിക്കി​ഷ്ട​മാണ്‌. അതിലെ വാക്കുകൾ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: “യാഹേ ഞങ്ങൾ സമർപ്പി​തർ; നിൻ വേല ചെയ്യും ജ്ഞാനത്താൽ. ഞങ്ങൾക്കു​ണ്ടാ​കും പങ്കപ്പോൾ നിന്നെ മോദി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തിൽ.”

യഹോ​വ​യു​ടെ ഹൃദയത്തെ സന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്കുന്ന ഒരു വേല ചെയ്യാൻ തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്ത​തിൽ ഞാൻ സന്തുഷ്ട​നാണ്‌. വാഗ്‌ദത്തം ചെയ്യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കുന്ന സ്വർഗീയ പ്രതി​ഫലം പ്രാപി​ക്കു​ന്ന​തു​വരെ ഈ വേല ചെയ്യു​ന്ന​തിൽ തുടരാൻ ഇടയാ​കട്ടെ എന്നു ഞാൻ പ്രാർഥി​ക്കു​ന്നു. ‘നശിച്ചു​പോ​കാത്ത ആഹാര​ത്തി​നു​വേണ്ടി പ്രവർത്തി​ക്കാൻ’ തങ്ങളുടെ ജീവി​തത്തെ ഉപയോ​ഗി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മററു​ള്ള​വ​രെ​യും ഈ വിവരണം പ്രേരി​പ്പി​ക്ക​ട്ടേ​യെ​ന്നാണ്‌ എന്റെ ആഗ്രഹം.—യോഹ​ന്നാൻ 6:27.

[23-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

എൽവുഡ്‌, “ദൈവ​വ​ച​ന​മായ വിശുദ്ധ ബൈബിൾ ദിവസ​വും വായി​ക്കുക” എന്ന ബോർഡ്‌ എഴുതു​ന്നു

[24-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഗ്രാൻഡ്‌ സൂട്ട​റോ​ടും ജോൺ കഴ്‌സ​നോ​ടും കൂടെ 1940-ലെ കൺ​വെൻ​ഷ​നിൽ പുതിയ ഗ്രാമ​ഫോൺ പ്രകടി​പ്പി​ച്ചു​കാ​ണി​ക്കു​ന്നു

[25-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

1944-ൽ, സത്യത്തി​ലാ​യി​രുന്ന ഞങ്ങളെ​ല്ലാം മുഴു​സ​മ​യ​ശു​ശ്രൂ​ഷ​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു: ഡേവിഡ്‌, ആലീസ്‌, ജോയൽ, ഈവാ, എൽവുഡ്‌, ഫ്രാൻസസ്‌

[25-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഇപ്പോഴും ജീവി​ച്ചി​രി​ക്കുന്ന കൂടപ്പി​റ​പ്പു​കൾ ഇടത്തു​നിന്ന്‌: ആലീസ്‌, ഈവാ, ജോയൽ, ഡേവിഡ്‌, ഫ്രാൻസസ്‌