പറുദീസ കണ്ടെത്താ​നുള്ള അന്വേ​ഷ​ണം

പാസ്‌ക്കൽ സ്റ്റിസി പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

രാവേറെ ചെന്നി​രു​ന്നു. ദക്ഷിണ ഫ്രാൻസി​ലെ ബേസിയേ പട്ടണത്തി​ന്റെ നിരത്തു​കൾ ശൂന്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. മതഗ്ര​ന്ഥങ്ങൾ വിറ്റി​രുന്ന ഒരു കടയുടെ പുതു​താ​യി പെയി​ന്റ​ടിച്ച മതിലിൽ ഞാനും സുഹൃ​ത്തും ജർമൻ തത്ത്വചി​ന്ത​ക​നായ നീഷേ​യു​ടെ വാക്കുകൾ വലിയ കറുത്ത അക്ഷരങ്ങ​ളിൽ എഴുതി: ‘ദൈവങ്ങൾ മരിച്ചു​പോ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അതിമാ​നു​ഷൻ നീണാൾ വാഴട്ടെ!’ എന്നാൽ ഇതു ചെയ്യു​ന്ന​തി​ലേക്ക്‌ എന്നെ നയിച്ചത്‌ എന്താണ്‌?

ഞാൻ ജനിച്ചത്‌ ഫ്രാൻസി​ലാണ്‌, 1951-ൽ. ഇറ്റാലി​യൻ വംശജർ ആയിരു​ന്നു കത്തോ​ലി​ക്ക​രായ ഞങ്ങളുടെ കുടും​ബ​ക്കാർ. ഞാനൊ​രു ബാലൻ ആയിരു​ന്ന​പ്പോൾ, ഞങ്ങൾ അവധി​ക്കാ​ലത്ത്‌ ഇറ്റലി​യു​ടെ തെക്കൻ ഭാഗങ്ങൾ സന്ദർശി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. അവിടെ ഓരോ ഗ്രാമ​ത്തി​നും കന്യാ​മ​റി​യ​ത്തി​ന്റെ ഒരു പ്രതിമ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. വിഭൂ​ഷി​ത​മായ ആ കൂറ്റൻ പ്രതി​മ​ക​ളെ​യും വഹിച്ച്‌ മലകൾ കയറി​യുള്ള നീണ്ട പ്രദക്ഷി​ണ​ങ്ങ​ളിൽ മുത്തച്ഛന്റെ കൂടെ ഞാനും ആ പ്രതി​മ​ക​ളു​ടെ പിന്നാലെ പോകു​മാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കിലും അവയി​ലൊ​ന്നും എനിക്ക്‌ അൽപ്പം പോലും വിശ്വാ​സം ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല. ജെസ്യൂട്ട്‌ പുരോ​ഹി​ത​ന്മാർ നടത്തി​യി​രുന്ന ഒരു മതപാ​ഠ​ശാ​ല​യി​ലാണ്‌ ഞാൻ അടിസ്ഥാന വിദ്യാ​ഭ്യാ​സം പൂർത്തി​യാ​ക്കി​യത്‌. എന്നാൽ, എന്നിൽ ദൈവ​വി​ശ്വാ​സം അങ്കുരി​പ്പിച്ച എന്തെങ്കി​ലും അവരിൽനി​ന്നു കേട്ടതാ​യി ഞാൻ ഓർക്കു​ന്നില്ല.

മോൺപെ​ല്യേ സർവക​ലാ​ശാ​ല​യിൽ വൈദ്യ​ശാ​സ്‌ത്രം പഠിക്കാൻ ചേർന്ന​പ്പോ​ഴാണ്‌ ജീവി​തോ​ദ്ദേ​ശ്യ​ത്തെ കുറിച്ച്‌ ഞാൻ ചിന്തി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി​യത്‌. യുദ്ധത്തിൽ പരി​ക്കേ​റ്റി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, എന്റെ അച്ഛന്‌ എപ്പോ​ഴും ഡോക്ടർമാ​രു​ടെ പരിച​രണം ആവശ്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. യുദ്ധ​ക്കെ​ടു​തി​ക​ളിൽനിന്ന്‌ ആളുകളെ സൗഖ്യ​മാ​ക്കാൻ വളരെ സമയവും ശ്രമവും ചെലവ​ഴി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കാൾ മെച്ചമല്ലേ യുദ്ധം​തന്നെ അവസാ​നി​പ്പി​ക്കു​ന്നത്‌? എന്നാൽ, വിയറ്റ്‌നാം യുദ്ധം കൊടു​മ്പി​രി കൊള്ളു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തിൽ ശ്വാസ​കോശ അർബു​ദ​ത്തി​ന്റെ ചികി​ത്സ​യ്‌ക്കുള്ള ഒരേ​യൊ​രു മാർഗം അതിന്റെ അടിസ്ഥാന കാരണം—പുകയി​ല​യു​ടെ ഉപയോ​ഗം—ഇല്ലാതാ​ക്കുക എന്നതാ​യി​രു​ന്നു. വികസ്വര രാജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലെ വികല​പോ​ഷ​ണ​വും സമ്പന്ന രാജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലെ അതി​പോ​ഷ​ണ​വും നിമിത്തം ഉണ്ടാകുന്ന രോഗ​ങ്ങ​ളു​ടെ കാര്യ​മോ? ഭയങ്കര​മായ പരിണ​ത​ഫ​ലങ്ങൾ ഇല്ലായ്‌മ ചെയ്യാൻ ശ്രമി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പകരം അതിന്റെ കാരണങ്ങൾ നീക്കം ചെയ്യു​ന്ന​തല്ലേ മെച്ചം? ഭൂമി​യിൽ ഇത്രയ​ധി​കം കഷ്ടപ്പാട്‌ ഉള്ളത്‌ എന്തു​കൊണ്ട്‌? ഈ സ്വവി​നാ​ശക സമൂഹ​ത്തിന്‌ എന്തോ ഭയങ്കര കുഴപ്പം സംഭവി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടെന്ന്‌ എനിക്കു തോന്നി, ഇതി​നെ​ല്ലാം ഉത്തരവാ​ദി​കൾ ഗവൺമെ​ന്റു​കൾ ആണെന്നു ഞാൻ കരുതി.

എനിക്ക്‌ ഏറ്റവും പ്രിയ​പ്പെട്ട പുസ്‌തകം ഒരു അരാജ​ക​ത്വ​വാ​ദി എഴുതി​യത്‌ ആയിരു​ന്നു. അതിലെ വാചകങ്ങൾ ഞാൻ ചുവരു​ക​ളിൽ എഴുതി​പ്പി​ടി​പ്പി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ക്രമേണ ഞാനും ഒരു അരാജ​ക​ത്വ​വാ​ദി ആയിത്തീർന്നു. മതവി​ശ്വാ​സ​മോ ധാർമിക നിയമ​ങ്ങ​ളോ ഇല്ലായി​രുന്ന എനിക്ക്‌ ഒരു ദൈവ​ത്തി​ന്റെ​യോ യജമാ​ന​ന്റെ​യോ ആവശ്യം തോന്നി​യില്ല. എന്റെ അഭി​പ്രാ​യ​ത്തിൽ, മറ്റുള്ള​വരെ ഭരിക്കാ​നും ചൂഷണം ചെയ്യാ​നും സമ്പത്തും ശക്തിയു​മു​ള്ളവർ സൃഷ്ടി​ച്ച​താ​യി​രു​ന്നു ദൈവ​വും മതവു​മൊ​ക്കെ. ‘ഭൂമി​യിൽ ഞങ്ങൾക്കു വേണ്ടി കഠിനാ​ധ്വാ​നം ചെയ്യുക. സ്വർഗ​ത്തി​ലെ പറുദീ​സ​യിൽ നിങ്ങളു​ടെ പ്രതി​ഫലം വലുതാ​യി​രി​ക്കും’ എന്ന്‌ അവർ പറയു​ന്ന​തു​പോ​ലെ എനിക്കു തോന്നി. എന്നാൽ, ദൈവ​ങ്ങ​ളു​ടെ കാലം അസ്‌ത​മി​ച്ചി​രു​ന്നു. അത്‌ ആളുകളെ അറിയി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു. അതിനുള്ള ഒരു വിധമാ​യി​രു​ന്നു ചുവ​രെ​ഴുത്ത്‌.

തത്‌ഫ​ല​മാ​യി, എന്റെ പഠനകാ​ര്യ​ങ്ങൾ രണ്ടാം സ്ഥാന​ത്തേക്കു തള്ളപ്പെട്ടു. അതിനി​ടെ, ഭൂമി​ശാ​സ്‌ത്ര​വും പരിസ്ഥി​തി​ശാ​സ്‌ത്ര​വും പഠിക്കാൻ ഞാൻ മോൺപെ​ല്യേ​യി​ലെ മറ്റൊരു സർവക​ലാ​ശാ​ല​യിൽ ചേർന്നു, അവിടെ വിപ്ലവം നടമാ​ടി​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ എത്രയ​ധി​കം പരിസ്ഥി​തി​ശാ​സ്‌ത്രം പഠിച്ചു​വോ അത്രയ​ധി​കം നമ്മുടെ മനോ​ഹ​ര​മായ ഗ്രഹം മലീമ​സ​മാ​കു​ന്നതു കണ്ടു, അത്‌ എന്നിൽ വെറു​പ്പു​ള​വാ​ക്കി.

ഞാൻ ഓരോ വർഷവും വേനല​വ​ധി​ക്കാ​ലത്ത്‌ മറ്റുള്ള​വ​രു​ടെ വാഹന​ങ്ങ​ളിൽ സൗജന്യ​മാ​യി ആയിര​ക്ക​ണ​ക്കി​നു കിലോ​മീ​റ്റർ യൂറോ​പ്പി​ലെ​ങ്ങും ചുറ്റി​ക്ക​റങ്ങി. യാത്ര​യ്‌ക്കി​ട​യിൽ, മാനവ​രാ​ശി​യെ ബാധി​ച്ചി​രി​ക്കുന്ന തിന്മയും അപക്ഷയ​വും ഞാൻ നേരിട്ടു കണ്ടു. നൂറു​ക​ണ​ക്കി​നു ഡ്രൈ​വർമാ​രു​മാ​യുള്ള എന്റെ സംസാരം വെളി​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ​തും മറ്റൊ​ന്നു​മല്ല. പറുദീസ കണ്ടെത്താ​നുള്ള എന്റെ അന്വേ​ഷ​ണ​ത്തിൽ, ഒരിക്കൽ സുന്ദര​മായ ക്രീറ്റ്‌ ദ്വീപി​ലെ മനോ​ജ്ഞ​മായ ചില കടലോ​രങ്ങൾ കാണാ​നി​ട​യാ​യി. അവയെ എണ്ണ മൂടി​യി​രി​ക്കു​ന്നതു കണ്ട്‌ എനിക്ക്‌ അതീവ ദുഃഖം തോന്നി. ഭൂമി​യിൽ എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും പറുദീ​സ​യു​ടെ ഒരു അംശ​മെ​ങ്കി​ലും അവശേ​ഷി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ?

തിരികെ കൃഷി​യി​ലേക്ക്‌

സമൂഹ​ത്തി​ന്റെ കഷ്ടതകൾക്കുള്ള പരിഹാ​രം എന്ന നിലയിൽ കൃഷി​യി​ലേക്കു മടങ്ങാൻ ഫ്രാൻസി​ലെ പരിസ്ഥി​തി​വാ​ദി​കൾ മുറവി​ളി കൂട്ടു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. സ്വന്തം കൈ​കൊ​ണ്ടു ജോലി ചെയ്യാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു. അതു​കൊണ്ട്‌ ദക്ഷിണ ഫ്രാൻസി​ലെ സേവെൻ പർവത​നി​ര​യു​ടെ അടിവാ​ര​ത്തുള്ള ഒരു കൊച്ചു ഗ്രാമ​ത്തിൽ കല്ലു​കൊ​ണ്ടു നിർമിച്ച ഒരു പഴയ വീട്‌ ഞാൻ വാങ്ങി. അതിന്റെ വാതി​ലിൽ “ഇപ്പോ​ഴത്തെ പറുദീസ” എന്ന അമേരി​ക്കൻ ഹിപ്പി​ക​ളു​ടെ ആപ്‌ത​വാ​ക്യം ഞാൻ എഴുതി​വെച്ചു. അതിലെ വന്ന ഒരു ജർമൻ യുവതി എന്റെ സഖി ആയിത്തീർന്നു. ഗവൺമെന്റ്‌ പ്രതി​നി​ധി​യായ മേയറു​ടെ മുമ്പാ​കെ​വെച്ച്‌ ഞാൻ വിവാഹം കഴിക്കുന്ന പ്രശ്‌ന​മേ​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. സഭയിൽവെ​ച്ചോ? അതു ചിന്തി​ക്കാൻ പോലും ഞാൻ ഇഷ്ടപ്പെ​ട്ടില്ല!

ഞങ്ങൾ മിക്ക​പ്പോ​ഴും ചെരിപ്പ്‌ ഉപയോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്നില്ല. എന്റെ നീണ്ട മുടി ഞാൻ ചീകി​യൊ​തു​ക്കി​യി​രു​ന്നില്ല, ദീക്ഷ വളരെ​യ​ധി​കം വളർന്നി​രു​ന്നു. കൃഷി ചെയ്‌ത്‌ പഴവർഗ​ങ്ങ​ളും പച്ചക്കറി​ക​ളും ഉണ്ടാക്കു​ന്നത്‌ എനിക്ക്‌ ഒരു ഹരമാ​യി​രു​ന്നു. വേനൽക്കാല ആകാശം നീലിമ ചാർത്തി, സിക്കേദ പ്രാണി​കൾ ഗാനമു​തിർത്തു, കുറ്റി​ച്ചെ​ടി​പ്പൂ​ക്കൾ സുഗന്ധം പരത്തി. ഞങ്ങൾ കൃഷി ചെയ്‌ത്‌ ഉണ്ടാക്കിയ മെഡി​റ്റ​റേ​നി​യൻ പഴവർഗങ്ങൾ—മുന്തി​രി​ങ്ങ​യും അത്തിപ്പ​ഴ​വും—നല്ല നീരുള്ളവ ആയിരു​ന്നു! ഒരു പറുദീ​സ​യിൽ ഞങ്ങൾ ഇടം കണ്ടെത്തി​യ​തു​പോ​ലെ തോന്നി.

ദൈവ​ത്തിൽ വിശ്വ​സി​ച്ചു തുടങ്ങു​ന്നു

സർവക​ലാ​ശാ​ല​യിൽ വെച്ച്‌ ഞാൻ കോശ ജീവശാ​സ്‌ത്രം, ഭ്രൂണ​വി​ജ്ഞാ​നം, ശരീര​ഘ​ടനാ ശാസ്‌ത്രം എന്നിവ പഠിച്ചി​രു​ന്നു. അവയു​ടെ​യെ​ല്ലാം സങ്കീർണ​ത​യും പൊരു​ത്ത​വും എന്നിൽ വലിയ മതിപ്പ്‌ ഉളവാക്കി. ദിവസ​വും സൃഷ്ടി​കളെ നേരിട്ട്‌ നിരീ​ക്ഷി​ക്കാ​നും അവയെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ധ്യാനി​ക്കാ​നും എനിക്കു കഴിഞ്ഞ​തി​നാൽ, അവയുടെ മനോ​ഹാ​രി​ത​യും വികാസ സാധ്യ​ത​ക​ളും എന്നിൽ വിസ്‌മ​യാ​ദ​രവ്‌ ഉളവാക്കി. ദിവസ​വും പ്രകൃ​തി​യു​ടെ ഓരോ വശങ്ങൾ എന്റെ മുന്നിൽ ചുരു​ള​ഴി​ഞ്ഞു. ഒരു ദിവസം, മലമ്പ്ര​ദേ​ശത്ത്‌ ദീർഘ​മാ​യി നടക്കാൻ പോയ അവസര​ത്തിൽ ജീവി​തത്തെ കുറിച്ചു ഗഹനമാ​യി വിചി​ന്തനം ചെയ്‌ത ഞാൻ ഒരു സ്രഷ്ടാവ്‌ തീർച്ച​യാ​യും ഉണ്ടായി​രി​ക്കണം എന്ന നിഗമ​ന​ത്തിൽ എത്തി. ദൈവ​ത്തിൽ വിശ്വ​സി​ക്കാൻ ഞാൻ ഹൃദയാ നിശ്ചയി​ച്ചു​റച്ചു. മുമ്പൊ​ക്കെ, ശൂന്യ​താ​ബോ​ധ​വും ഭയങ്കര ഏകാന്ത​ത​യും എനിക്ക്‌ അനുഭ​വ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ദൈവ​ത്തിൽ വിശ്വ​സി​ക്കാൻ തുടങ്ങിയ ദിവസം ഞാൻ എന്നോ​ടു​തന്നെ പറഞ്ഞു, ‘പാസ്‌കൽ, നീ മേലാൽ തനിച്ചാ​യി​രി​ക്കില്ല.’ അത്‌ അസാധാ​ര​ണ​മായ ഒരു അനുഭൂ​തി ആയിരു​ന്നു.

താമസി​യാ​തെ, ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഒരു പെൺകു​ട്ടി പിറന്നു—അമാൻഡിൻ. അവൾ ഞങ്ങളുടെ കണ്ണിലു​ണ്ണി ആയിരു​ന്നു. ഇപ്പോൾ ദൈവ​ത്തിൽ വിശ്വ​സി​ക്കാൻ തുടങ്ങിയ സ്ഥിതിക്ക്‌ എനിക്ക്‌ അറിയാ​മാ​യി​രുന്ന ചില ധാർമിക നിയമങ്ങൾ ഞാൻ അനുസ​രി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. മോഷ​ണ​വും ഭോഷ്‌കു പറച്ചി​ലും നിർത്തി. ചുറ്റു​മു​ള്ള​വ​രു​മാ​യി ഉണ്ടായി​രുന്ന അനേകം പ്രശ്‌നങ്ങൾ ഒഴിവാ​ക്കാൻ ഇത്‌ എന്നെ സഹായി​ച്ചു. ഞങ്ങൾക്കു പ്രശ്‌നങ്ങൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു, ഞങ്ങളുടെ പറുദീസ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ച തരത്തി​ലുള്ള ഒന്നായി​രു​ന്നില്ല. പ്രാ​ദേ​ശിക മുന്തിരി കൃഷി​ക്കാർ ഉപയോ​ഗിച്ച കീടനാ​ശി​നി​ക​ളും കളനാ​ശി​നി​ക​ളും ഞങ്ങളുടെ വിളക​ളെ​യും മലിന​മാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. ദുഷ്ടത എന്തു​കൊണ്ട്‌ എന്ന ചോദ്യ​ത്തിന്‌ എനിക്ക്‌ ഉത്തരം കിട്ടി​യില്ല. തന്നെയു​മല്ല, കുടുംബ ജീവി​തത്തെ കുറി​ച്ചുള്ള ധാരാളം വിവരങ്ങൾ ഞാൻ വായി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും എന്റെ സഖിയു​മാ​യുള്ള ചൂടു​പി​ടിച്ച വാഗ്വാ​ദങ്ങൾ ഒഴിവാ​ക്കാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. ഞങ്ങൾക്ക്‌ അധികം സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളൊ​ന്നും ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല. ഉള്ളവരാ​കട്ടെ ചതിയ​ന്മാ​രും ആയിരു​ന്നു; എന്നെ വഞ്ചിക്കാൻ എന്റെ സഖിയെ പ്രേരി​പ്പി​ക്കാൻ പോലും അവരിൽ ചിലർ ശ്രമിച്ചു. മെച്ചമായ പറുദീ​സ​യ്‌ക്കു വേണ്ടി പിന്നെ​യും കാത്തി​രി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു.

എന്റെ പ്രാർഥ​ന​കൾക്കുള്ള ഉത്തരം

ജീവി​ത​ത്തിൽ എന്നെ വഴി കാട്ടണമേ എന്ന്‌ എനിക്ക്‌ അറിയാ​വുന്ന വിധത്തിൽ ഞാൻ ദൈവ​ത്തോ​ടു പ്രാർഥി​ച്ചു. ഒരു ഞായറാഴ്‌ച പ്രഭാ​ത​ത്തിൽ ഇറൻ ലോ​പ്പെസ്‌ എന്ന സൗഹൃ​ദ​ഭാ​വ​മുള്ള ഒരു വനിത​യും അവരുടെ മകനും ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ വന്നു. ആ വനിത ഒരു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി ആയിരു​ന്നു. അവർക്കു പറയാ​നു​ള്ളതു ഞാൻ കേൾക്കു​ക​യും അവരുടെ മറ്റൊരു സന്ദർശനം സ്വാഗതം ചെയ്യു​ക​യും ചെയ്‌തു. പിന്നീട്‌ രണ്ടു പുരു​ഷ​ന്മാർ എന്നെ കാണാൻ വന്നു. ഞങ്ങളുടെ സംഭാ​ഷ​ണ​ത്തിൽ നിന്ന്‌ രണ്ടു കാര്യങ്ങൾ എന്റെ മനസ്സിൽ പതിഞ്ഞു—പറുദീ​സ​യും ദൈവ​രാ​ജ്യ​വും. ഞാൻ ആ സംഗതി​കൾ ഭദ്രമാ​യി ഹൃദയ​ത്തിൽ സംഗ്ര​ഹി​ച്ചു. മാസങ്ങൾ കടന്നു​പോ​യ​പ്പോൾ, ശുദ്ധമായ ഒരു മനസ്സാ​ക്ഷി​യും യഥാർഥ സന്തുഷ്ടി​യും ഉണ്ടായി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കിൽ, ഞാൻ ദൈവ​വു​മാ​യി കാര്യങ്ങൾ നേരെ ആക്കേണ്ട​തു​ണ്ടെന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കി.

ഞങ്ങളുടെ ജീവി​തത്തെ ദൈവ​വ​ച​ന​വു​മാ​യി പൊരു​ത്ത​പ്പെ​ടു​ത്തേ​ണ്ട​തിന്‌ എന്നെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ ആദ്യം എന്റെ സഖി ചായ്‌വു കാട്ടി. പിന്നീട്‌ അവൾ, ദൈവ​ത്തെ​യും അവന്റെ നിയമ​ങ്ങ​ളെ​യും പരിഹ​സി​ക്കുന്ന ആളുക​ളു​മാ​യി ചങ്ങാത്ത​ത്തി​ലാ​യി. ഒരു വസന്തത്തി​ലെ സായാ​ഹ്ന​ത്തിൽ വീട്ടി​ലെ​ത്തിയ ഞാൻ ഞെട്ടി​പ്പോ​യി. അവിടെ ആരും ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല. എന്റെ സഖി മൂന്നു വയസ്സുള്ള മകളെ​യും കൊണ്ട്‌ സ്ഥലം വിട്ടി​രു​ന്നു. അവർ മടങ്ങി​വ​രും എന്നു വിചാ​രിച്ച്‌ ഞാൻ ദിവസ​ങ്ങ​ളോ​ളം കാത്തി​രു​ന്നു—എന്നാൽ ആ വിചാരം വെറു​മൊ​രു പാഴ്‌ക്കി​നാവ്‌ മാത്ര​മാ​യി. ദൈവത്തെ പഴിക്കു​ന്ന​തി​നു പകരം എന്നെ സഹായി​ക്കാൻ ഞാൻ അവനോ​ടു പ്രാർഥി​ച്ചു.

താമസി​യാ​തെ, ഞാൻ ബൈബിൾ എടുത്ത്‌ അത്തിമ​ര​ത്തി​ന്റെ ചുവട്ടിൽ ചെന്നി​രുന്ന്‌ വായി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ, ഞാൻ അതിലെ വാക്കുകൾ ആർത്തി​യോ​ടെ വിഴു​ങ്ങു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു എന്നു പറയാം. മനഃശാ​സ്‌ത്ര​ജ്ഞ​രു​ടെ​യും മനോ​വി​ശ​കലന വിദഗ്‌ധ​രു​ടെ​യും സർവവിധ ഗ്രന്ഥങ്ങ​ളും ഞാൻ വായി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, ബൈബി​ളി​ലു​ള്ള​തരം ജ്ഞാനം ഞാൻ ഒരിക്ക​ലും കണ്ടെത്തി​യി​രു​ന്നില്ല. ഈ പുസ്‌തകം ദിവ്യ​മാ​യി നിശ്വ​സ്‌ത​മാ​ക്ക​പ്പെ​ട്ടത്‌ ആയിരി​ക്കണം. യേശു​വി​ന്റെ പഠിപ്പി​ക്ക​ലും മനുഷ്യ പ്രകൃതം സംബന്ധിച്ച അവന്റെ ഗ്രാഹ്യ​വും എന്നെ അമ്പരപ്പി​ച്ചു. സങ്കീർത്ത​ന​ങ്ങ​ളിൽനിന്ന്‌ എനിക്ക്‌ ആശ്വാസം ലഭിച്ചു, സദൃശ​വാ​ക്യ​ങ്ങ​ളി​ലെ പ്രാ​യോ​ഗിക ജ്ഞാനം എന്നെ അതിശ​യി​പ്പി​ച്ചു. പ്രകൃ​തി​യെ കുറിച്ചു പഠിക്കു​ന്നത്‌ വളരെ നല്ലതാ​ണെ​ങ്കി​ലും ദൈവ​ത്തോട്‌ ഒരു വ്യക്തിയെ അടുപ്പി​ക്കുന്ന കാര്യ​ത്തിൽ അതിന്‌ ‘അവന്റെ വഴിക​ളു​ടെ അറ്റങ്ങൾ’ വെളി​പ്പെ​ടു​ത്താ​നേ സാധിക്കൂ എന്നു ഞാൻ പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ മനസ്സി​ലാ​ക്കി.—ഇയ്യോബ്‌ 26:14.

നിത്യ​ജീ​വ​നി​ലേക്കു നയിക്കുന്ന സത്യം, നിങ്ങളു​ടെ കുടും​ബ​ജീ​വി​തം സന്തുഷ്ടമാക്കൽa എന്നീ പുസ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളും സാക്ഷികൾ എനിക്കു തന്നു. അവയുടെ വായന എന്റെ കണ്ണു തുറപ്പി​ച്ചു. വ്യാപ​ക​മായ മലിനീ​ക​രണം, യുദ്ധങ്ങൾ, വർധി​ച്ചു​വ​രുന്ന അക്രമം, ആണവ ഉന്മൂല​നാ​ശ​ത്തി​ന്റെ ഭീഷണി തുടങ്ങിയ സംഗതി​കൾ മനുഷ്യൻ അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ക്കു​ന്നത്‌ എന്തു​കൊ​ണ്ടെന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ സത്യം പുസ്‌തകം എന്നെ സഹായി​ച്ചു. എന്റെ ഉദ്യാ​ന​ത്തിൽനിന്ന്‌ ഞാൻ കണ്ട ചെമന്ന ആകാശം പിറ്റേ​ന്നത്തെ നല്ല കാലാ​വ​സ്ഥയെ വിളി​ച്ചോ​തി​യ​തു​പോ​ലെ, ഈ സംഭവ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ദൈവ​രാ​ജ്യം സമീപ​മാ​ണെന്നു തെളി​യി​ച്ചു. കുടും​ബ​ജീ​വി​തം പുസ്‌ത​ക​ത്തി​ന്റെ കാര്യ​ത്തി​ലാ​ണെ​ങ്കിൽ, അത്‌ എന്റെ സഖിയെ കാണിച്ച്‌ ബൈബിൾ ബുദ്ധി​യു​പ​ദേശം ബാധക​മാ​ക്കു​ക​വഴി സന്തുഷ്ട​രാ​യി​രി​ക്കാൻ കഴിയു​മെന്ന്‌ അവളോ​ടു പറയാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു. എന്നാൽ അത്‌ ഒരിക്ക​ലും സാധി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നില്ല.

ആത്മീയ പുരോ​ഗതി വരുത്തൽ

എനിക്കു കൂടുതൽ കാര്യങ്ങൾ അറിയാൻ ആഗ്രഹം ഉണ്ടായി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, എന്നെ സന്ദർശി​ക്കാൻ റൊബർ എന്ന ഒരു സാക്ഷി​യോട്‌ ഞാൻ ആവശ്യ​പ്പെട്ടു. ഞാൻ സ്‌നാ​പ​ന​മേൽക്കാൻ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു എന്നു പറഞ്ഞ​പ്പോൾ അദ്ദേഹം അമ്പരന്നു​പോ​യി. അങ്ങനെ ഒരു ബൈബിൾ അധ്യയനം തുടങ്ങി. ഞാൻ പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ പഠിക്കുന്ന കാര്യ​ങ്ങളെ കുറിച്ചു മറ്റുള്ള​വ​രോ​ടു സംസാ​രി​ക്കാ​നും രാജ്യ​ഹാ​ളിൽനി​ന്നു ലഭിച്ച പ്രസി​ദ്ധീ​ക​ര​ണങ്ങൾ വിതരണം ചെയ്യാ​നും തുടങ്ങി.

ഉപജീ​വ​ന​മാർഗം കണ്ടെത്തുക എന്ന ഉദ്ദേശ്യ​ത്തിൽ മേസ്‌തി​രി​പ്പണി പഠിക്കുന്ന ഒരു കോഴ്‌സിൽ ഞാൻ ചേർന്നു. ആളുക​ളു​ടെ മേൽ ദൈവ​വ​ച​ന​ത്തിന്‌ ഉള്ള നല്ല സ്വാധീ​നത്തെ കുറിച്ചു മനസ്സി​ലാ​ക്കിയ ഞാൻ സഹ വിദ്യാർഥി​ക​ളോ​ടും അധ്യാ​പ​ക​രോ​ടും അനൗപ​ചാ​രി​ക​മാ​യി പ്രസം​ഗി​ക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള അവസരം പ്രയോ​ജ​ന​പ്പെ​ടു​ത്തി. ഒരു ദിവസം വൈകു​ന്നേരം ഒരു ഇടനാ​ഴി​യിൽ വെച്ച്‌ ഞാൻ സെർഷി​നെ കണ്ടുമു​ട്ടി. അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ കൈവശം ഏതാനും മാസി​കകൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. “നിങ്ങൾക്കു വായന ഇഷ്ടമാ​ണെന്നു തോന്നു​ന്ന​ല്ലോ,” ഞാൻ പറഞ്ഞു. “അതേ, എന്നാൽ ഈ പുസ്‌ത​കങ്ങൾ വായിച്ച്‌ ഞാൻ മുഷിഞ്ഞു.” “വളരെ നല്ല എന്തെങ്കി​ലും വിവരങ്ങൾ വായി​ക്കാൻ നിങ്ങൾ ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ?” ഞാൻ അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടു ചോദി​ച്ചു. ഞങ്ങൾ ദൈവ​രാ​ജ്യ​ത്തെ കുറിച്ച്‌ വളരെ നല്ല ഒരു ചർച്ച നടത്തി. അതേത്തു​ടർന്ന്‌ അദ്ദേഹം കുറെ സാഹി​ത്യ​ങ്ങൾ സ്വീക​രി​ച്ചു. പിറ്റേ വാരം അദ്ദേഹം എന്നോ​ടൊ​പ്പം രാജ്യ​ഹാ​ളിൽ വന്നു, അങ്ങനെ ഒരു ബൈബിൾ അധ്യയനം ആരംഭി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു.

വീടു​തോ​റു​മുള്ള സുവി​ശേഷ പ്രസം​ഗ​ത്തിൽ എനിക്കു പങ്കെടു​ക്കാൻ കഴിയു​മോ എന്ന്‌ ഒരു ദിവസം ഞാൻ റൊബ​റി​നോ​ടു ചോദി​ച്ചു. അദ്ദേഹം തന്റെ അലമാ​ര​യിൽ നിന്ന്‌ എനിക്ക്‌ ഒരു സൂട്ട്‌ എടുത്തു തന്നു. പിറ്റേ ഞായറാഴ്‌ച, ആദ്യമാ​യി, ഞാൻ അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടൊ​പ്പം ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ പങ്കെടു​ത്തു. ഒടുവിൽ 1981 മാർച്ച്‌ 7-ന്‌ യഹോ​വ​യാം ദൈവ​ത്തി​നുള്ള എന്റെ സമർപ്പണം ജലസ്‌നാ​പ​ന​ത്താൽ ഞാൻ പ്രതീ​ക​പ്പെ​ടു​ത്തി.

അരിഷ്ട​കാ​ലത്തെ സഹായം

അമാൻഡി​നും അവളുടെ മാതാ​വും വിദേ​ശത്ത്‌ എവി​ടെ​യാ​ണെന്നു ഞാൻ കണ്ടുപി​ടി​ച്ചു. സങ്കടക​ര​മെന്നു പറയട്ടെ, എന്റെ മകളെ കാണു​ന്ന​തിൽനിന്ന്‌ അവളുടെ മാതാവ്‌ എന്നെ വിലക്കി—അവൾ താമസി​ക്കുന്ന രാജ്യത്തെ നിയമ​ങ്ങ​ളു​ടെ പിൻബ​ല​വും അതിനു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ നിരാ​ശ​നാ​യി. അമാൻഡി​ന്റെ മാതാവ്‌ മറ്റൊ​രാ​ളെ വിവാഹം കഴിച്ചി​രു​ന്നു. എന്റെ യാതൊ​രു സമ്മതവും കൂടാതെ എന്റെ മകളെ ദത്തെടു​ത്ത​താ​യി അവളുടെ ഭർത്താ​വിൽനിന്ന്‌ ഔദ്യോ​ഗി​ക​മായ അറിയി​പ്പു ലഭിച്ച​പ്പോൾ എന്റെ നിരാശ ഒന്നുകൂ​ടി വർധിച്ചു. എന്റെ കുട്ടി​യു​ടെ മേൽ എനിക്ക്‌ പിന്നീട്‌ യാതൊ​രു അവകാ​ശ​വും ഇല്ലാതാ​യി. നിയമ നടപടി​കൾ സ്വീക​രി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും, കുട്ടിയെ സന്ദർശി​ക്കാ​നുള്ള അവകാശം എനിക്കു നിഷേ​ധി​ക്ക​പ്പെട്ടു. വലി​യൊ​രു ഭാരം ചുമന്നു നടക്കു​ന്നതു പോ​ലെ​യാണ്‌ എനിക്കു തോന്നി​യത്‌, അത്രയ്‌ക്കു വലുതാ​യി​രു​ന്നു എന്റെ വേദന.

എന്നാൽ അനേകം വിധങ്ങ​ളിൽ യഹോ​വ​യു​ടെ വചനം എന്നെ താങ്ങി. ഞാൻ തീർത്തും നിരാ​ശ​നാ​യി​രുന്ന ഒരു ദിവസം സദൃശ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ 24:10-ലെ വാക്കുകൾ ഞാൻ വീണ്ടും വീണ്ടും ആവർത്തി​ച്ചു: “കഷ്ടകാ​ലത്തു നീ കുഴഞ്ഞു​പോ​യാൽ നിന്റെ ബലം നഷ്ടം തന്നേ.” മാനസി​ക​മാ​യി തകരാ​തി​രി​ക്കാൻ ഈ വാക്യം എന്നെ സഹായി​ച്ചു. മറ്റൊരു അവസര​ത്തിൽ മകളെ കാണാൻ കഴിയാ​തെവന്ന ഞാൻ ശുശ്രൂ​ഷ​യ്‌ക്കാ​യി പുറ​പ്പെട്ടു, അപ്പോൾ ഞാൻ പുസ്‌തക ബാഗിന്റെ പിടി​യിൽ ശക്തിയാ​യി അമർത്തി പിടി​ച്ചി​രു​ന്നു. അത്തരം പ്രയാ​സ​ക​ര​മായ സമയങ്ങ​ളിൽ സങ്കീർത്തനം 126:6-ന്റെ സത്യത അനുഭ​വി​ക്കാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞി​രു​ന്നു. ആ വാക്യം ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: “വിത്തു ചുമന്നു കരഞ്ഞും വിതെ​ച്ചും​കൊ​ണ്ടു നടക്കുന്നു; കററ ചുമന്നും ആർത്തും​കൊ​ണ്ടു വരുന്നു.” ഞാൻ തിരി​ച്ച​റിഞ്ഞ പ്രധാ​ന​പ്പെട്ട ഒരു പാഠമുണ്ട്‌: ഗുരു​ത​ര​മായ പ്രശ്‌നങ്ങൾ നേരി​ടു​മ്പോൾ, ആവതെ​ല്ലാം ചെയ്‌തു​ക​ഴിഞ്ഞ്‌ അവയെ​ക്കു​റി​ച്ചു മറന്നു​ക​ള​യു​ക​യും യഹോ​വ​യു​ടെ സേവന​ത്തിൽ തുടരാ​നുള്ള ദൃഢനി​ശ്ച​യ​ത്തോ​ടെ മുന്നോ​ട്ടു പോകു​ക​യും വേണം. അതാണ്‌ സന്തോഷം നിലനിർത്താ​നുള്ള ഒരേ​യൊ​രു മാർഗം.

മെച്ചമായ ഒന്ന്‌ എത്തിപ്പി​ടി​ക്കാൻ ശ്രമി​ക്കു​ന്നു

ഞാൻ വരുത്തിയ മാറ്റങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ച എന്റെ പ്രിയ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ സർവക​ലാ​ശാ​ലാ പഠനത്തിൽ തുടരാൻ എന്നെ സഹായി​ക്കാ​മെ​ന്നേറ്റു. ഞാൻ അവർക്കു നന്ദി പറഞ്ഞു. എന്നാൽ എന്റേതു മറ്റൊരു ലക്ഷ്യം ആയിരു​ന്നു. മാനവ തത്ത്വശാ​സ്‌ത്രം, അതീ​ന്ദ്രി​യ​വാ​ദം, ജ്യോ​തി​ഷം തുടങ്ങിയ സംഗതി​ക​ളിൽ നിന്ന്‌ സത്യം എന്നെ മുക്തനാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. യുദ്ധത്തിൽ ഒരിക്ക​ലും പരസ്‌പരം കൊ​ന്നൊ​ടു​ക്കു​ക​യി​ല്ലാത്ത സുഹൃ​ത്തു​ക്കളെ എനിക്കു ലഭിച്ചു. ഭൂമി​യിൽ ഇത്രയ​ധി​കം കഷ്ടപ്പാട്‌ ഉള്ളത്‌ എന്തു​കൊണ്ട്‌ എന്ന ചോദ്യ​ത്തിന്‌ എനിക്ക്‌ ഒടുവിൽ ഉത്തരം കിട്ടി. ദൈവ​ത്തോ​ടുള്ള കൃതജ്ഞത നിമിത്തം അവനെ എന്റെ മുഴു ശക്തി​യോ​ടെ സേവി​ക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു. യേശു തന്നെത്തന്നെ ശുശ്രൂ​ഷ​യ്‌ക്കു വേണ്ടി ഉഴിഞ്ഞു​വെ​ച്ചി​രു​ന്നു, അവന്റെ മാതൃക അനുക​രി​ക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു.

1983-ൽ, ഞാൻ മേസ്‌തി​രി ജോലി നിർത്തി മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​ക​നാ​യി. എന്റെ പ്രാർഥ​ന​യ്‌ക്കുള്ള ഉത്തരമാ​യി ഒരു പാർക്കിൽ എനിക്ക്‌ അംശകാല ജോലി കിട്ടി, അങ്ങനെ എന്റെ ചെലവു​കൾ നടന്നു. സെർഷി​നോ​ടൊ​പ്പം—മേസ്‌തി​രി ജോലി പഠിപ്പി​ക്കുന്ന സ്‌കൂ​ളിൽവെച്ചു ഞാൻ സാക്ഷ്യം കൊടുത്ത യുവാവ്‌—പയനിയർ സ്‌കൂ​ളിൽ സംബന്ധി​ക്കു​ന്നത്‌ എത്രയോ സന്തോ​ഷ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു! മൂന്നു വർഷം നിരന്തര പയനി​യ​റാ​യി പ്രവർത്തിച്ച എനിക്കു യഹോ​വ​യു​ടെ സേവന​ത്തിൽ കൂടുതൽ ചെയ്യണ​മെ​ന്നാ​യി. അങ്ങനെ 1986-ൽ, പാരീ​സിൽനിന്ന്‌ വളരെ അകലെ​യ​ല്ലാത്ത മനോ​ഹ​ര​മായ ഒരു പട്ടണമായ പ്രൊ​വാ​നിൽ ഒരു പ്രത്യേക പയനി​യ​റാ​യി ഞാൻ നിയമി​ത​നാ​യി. വൈകു​ന്നേരം വീട്ടിൽ തിരി​ച്ചെ​ത്തു​മ്പോൾ, യഹോ​വയെ കുറിച്ചു മറ്റുള്ള​വ​രോ​ടു സംസാ​രി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞ വളരെ നല്ല ദിവസ​ത്തെ​പ്രതി ഞാൻ മുട്ടിൽനിന്ന്‌ അവനു നന്ദി പറയു​മാ​യി​രു​ന്നു. വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ, ജീവി​ത​ത്തിൽ എനിക്ക്‌ ഏറ്റവും സന്തോഷം ലഭിക്കു​ന്നത്‌ ദൈവ​ത്തോ​ടു സംസാ​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴും ദൈവത്തെ കുറിച്ചു സംസാ​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴു​മാണ്‌.

ഫ്രാൻസി​ന്റെ തെക്കുള്ള ഒരു കൊച്ചു പട്ടണമായ സേയ്‌ബ​സാ​നിൽ താമസി​ച്ചി​രുന്ന 68 വയസ്സുള്ള എന്റെ അമ്മയുടെ സ്‌നാ​പനം ആയിരു​ന്നു എനിക്കു വലിയ സന്തോഷം നൽകിയ മറ്റൊരു സംഗതി. അമ്മ ബൈബിൾ വായി​ക്കാൻ തുടങ്ങി​യ​തോ​ടെ ഞാൻ വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തി​നും ഉണരുക!യ്‌ക്കു​മുള്ള വരിസം​ഖ്യ അമ്മയ്‌ക്ക്‌ അയച്ചു കൊടു​ത്തു. വളരെ ചിന്തി​ക്കുന്ന പ്രകൃ​ത​ക്കാ​രി​യാ​യി​രുന്ന അമ്മ, താൻ വായിച്ച സംഗതി​ക​ളിൽ സത്യം ഉണ്ടെന്ന്‌ പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു.

ബെഥേൽ—വിശി​ഷ്ട​മായ ഒരു ആത്മീയ പറുദീസ

സൊ​സൈറ്റി പ്രത്യേക പയനി​യർമാ​രു​ടെ എണ്ണം കുറയ്‌ക്കാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ച​പ്പോൾ ശുശ്രൂ​ഷാ പരിശീ​ലന സ്‌കൂ​ളി​നും ബെഥേൽ സേവന​ത്തി​നും വേണ്ടി ഞാൻ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ഫ്രാൻസി​ലെ ബ്രാഞ്ച്‌ ഓഫീ​സി​ലേക്ക്‌ അപേക്ഷ അയച്ചു. യഹോ​വയെ ഏറ്റവും മെച്ചമാ​യി എനിക്ക്‌ എങ്ങനെ സേവി​ക്കാൻ കഴിയും എന്ന്‌ അവൻ തന്നെ തീരു​മാ​നി​ക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹി​ച്ചു. ഏതാനും മാസങ്ങൾക്കു ശേഷം, 1989 ഡിസം​ബ​റിൽ, വടക്കു​പ​ടി​ഞ്ഞാ​റൻ ഫ്രാൻസി​ലെ ലൂവി​യ​യി​ലുള്ള ബെഥേ​ലി​ലേക്ക്‌ എനിക്കു ക്ഷണം ലഭിച്ചു. തത്‌ഫ​ല​മാ​യി, എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾക്ക്‌ തീരെ സുഖമി​ല്ലാ​തി​രുന്ന സമയത്ത്‌ അവരെ പരിപാ​ലി​ക്കു​ന്ന​തിൽ എന്റെ സഹോ​ദ​ര​നെ​യും ഭാര്യ​യെ​യും സഹായി​ക്കാൻ എനിക്കു സാധിച്ചു. ആയിര​ക്ക​ണ​ക്കി​നു കിലോ​മീ​റ്റർ അകലെ എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും മിഷനറി സേവന​ത്തിൽ ആയിരു​ന്നെ​ങ്കിൽ, എനിക്ക്‌ അതിനു കഴിയു​മാ​യി​രു​ന്നില്ല.

അമ്മ എന്നെ കാണാൻ ബെഥേ​ലിൽ പല പ്രാവ​ശ്യം വന്നിട്ടുണ്ട്‌. എന്നെ വിട്ട്‌ ജീവി​ക്കു​ന്നത്‌ അമ്മയെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം പ്രയാ​സ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, അമ്മ പലപ്പോ​ഴും ഇങ്ങനെ പറയു​മാ​യി​രു​ന്നു: “മോനേ, ബെഥേ​ലിൽതന്നെ നിൽക്കൂ. നീ അവിടെ യഹോ​വയെ സേവി​ക്കു​ന്ന​താണ്‌ എനിക്കു സന്തോഷം.” ദുഃഖ​ക​ര​മെന്നു പറയട്ടെ, എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ രണ്ടു പേരും ഇന്നു ജീവി​ച്ചി​രി​പ്പില്ല. ഭൂമി അക്ഷരീ​യ​മായ ഒരു പറുദീസ ആയി മാറു​മ്പോൾ അവരെ കാണാ​നാ​യി ഞാൻ ആകാം​ക്ഷാ​പൂർവം കാത്തി​രി​ക്കു​ന്നു!

“ഇപ്പോ​ഴത്തെ പറുദീസ” എന്ന വിശേ​ഷണം അർഹി​ക്കുന്ന ഏതെങ്കി​ലും ഭവനം ഉണ്ടെങ്കിൽ അത്‌ “ദൈവ ഭവന”മായ ബെഥേൽ ആണെന്നു ഞാൻ ഉറച്ചു വിശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു. യഥാർഥ പറുദീ​സ​യിൽ മറ്റെന്തി​നെ​ക്കാ​ളും അധികം ഉണ്ടായി​രി​ക്കേ​ണ്ടത്‌ ആത്മീയ​ത​യാണ്‌. ആത്മീയത മുറ്റി​നിൽക്കുന്ന അന്തരീ​ക്ഷ​മാണ്‌ ബെഥേ​ലി​ലേത്‌. ആത്മാവി​ന്റെ ഫലം നട്ടുവ​ളർത്തു​ന്ന​തി​നുള്ള അവസരം അവിടെ നമുക്കുണ്ട്‌. (ഗലാത്യർ 5:22, 23) അനുദിന ബൈബിൾ വാക്യ പരിചി​ന്ത​ന​ത്തിൽ നിന്നും വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തി​ന്റെ കുടുംബ അധ്യയ​ന​ത്തിൽ നിന്നും ലഭിക്കുന്ന സമൃദ്ധ​മായ ആത്മീയ ഭക്ഷണം എന്നെ ബെഥേൽ സേവന​ത്തി​നു ശക്തനാ​ക്കു​ന്നു. മാത്രമല്ല, ദശകങ്ങ​ളാ​യി യഹോ​വയെ വിശ്വ​സ്‌ത​മാ​യി സേവി​ക്കുന്ന ആത്മീ​യോ​ന്മു​ഖ​രായ സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളോ​ടൊ​ത്തു സഹവസി​ക്കാൻ കഴിയു​ന്ന​തി​നാൽ ആത്മീയ​മാ​യി നമുക്കു വളരാൻ കഴിയുന്ന അപൂർവ​മായ ഒരു സ്ഥലമാണ്‌ ബെഥേൽ. എന്റെ മകളിൽനി​ന്നു ഞാൻ ഇപ്പോൾ 17 വർഷമാ​യി വേർപെട്ടു കഴിയു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, ഉത്സാഹി​ക​ളായ നിരവധി യുവജ​ന​ങ്ങളെ ഞാൻ ബെഥേ​ലിൽ കണ്ടിട്ടുണ്ട്‌. ഞാൻ അവരെ എന്റെ മക്കളായി കരുതു​ന്നു. അവരുടെ ആത്മീയ പുരോ​ഗ​തി​യിൽ ഞാൻ സന്തോ​ഷി​ക്കു​ക​യും ചെയ്യുന്നു. കഴിഞ്ഞ എട്ടു വർഷം കൊണ്ട്‌ ഞാൻ ഏഴ്‌ വ്യത്യസ്‌ത നിയമ​നങ്ങൾ കൈകാ​ര്യം ചെയ്‌തി​ട്ടുണ്ട്‌. ആ മാറ്റങ്ങൾ അത്ര എളുപ്പം അല്ലായി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, ദീർഘ​കാല അടിസ്ഥാ​ന​ത്തിൽ നോക്കു​മ്പോൾ അത്തരം പരിശീ​ലനം വളരെ പ്രയോ​ജ​ന​പ്ര​ദ​മാണ്‌.

നൂറു മേനി ഫലം തരുന്ന ഒരുതരം ബീൻസ്‌ ആണ്‌ ഞാൻ കൃഷി ചെയ്‌തി​രു​ന്നത്‌. സമാന​മാ​യി, മോശ​മാ​യതു വിതയ്‌ക്കു​മ്പോൾ ഏറെ മോശ​മാ​യത്‌ ഒരു പ്രാവ​ശ്യ​മല്ല, നൂറു പ്രാവ​ശ്യം കൊയ്യു​മെന്ന്‌ ഞാൻ അനുഭ​വ​ത്തി​ലൂ​ടെ മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അനുഭ​വ​ത്തി​ലൂ​ടെ പഠിക്കുന്ന പാഠങ്ങൾക്കു കനത്ത വില ഒടു​ക്കേണ്ടി വരുന്നു. കാര്യങ്ങൾ അങ്ങനെ പഠിക്കാ​നല്ല, പിന്നെ​യോ യഹോ​വ​യു​ടെ വിധത്തിൽ വളർന്നു​വ​രാ​നാണ്‌ ഞാൻ ഇഷ്ടപ്പെ​ടു​ന്നത്‌. ക്രിസ്‌തീയ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ വളർത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​വന്ന യുവജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടേത്‌ എത്ര വലിയ പദവി​യാണ്‌! നിസ്സം​ശ​യ​മാ​യും യഹോ​വ​യു​ടെ സേവന​ത്തിൽ നല്ലതു വിതയ്‌ക്കു​ന്ന​താണ്‌ മെച്ചം, അപ്പോൾ സമാധാ​ന​വും സംതൃ​പ്‌തി​യും നൂറു മേനി കൊയ്യാൻ സാധി​ക്കും.—ഗലാത്യർ 6:7, 8.

ഞാൻ ഒരു പയനിയർ ആയിരു​ന്ന​പ്പോൾ, മുമ്പ്‌ ഞാൻ അരാജ​ക​ത്വ​വാദ വചനങ്ങൾ എഴുതിയ കടയുടെ മതിലിന്‌ അരികി​ലൂ​ടെ ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ കടന്നു​പോ​യി​ട്ടുണ്ട്‌. ജീവനുള്ള ദൈവ​ത്തെ​യും അവന്റെ ഉദ്ദേശ്യ​ത്തെ​യും കുറിച്ച്‌ ഞാൻ അകത്തു ചെന്ന്‌ ആ കടക്കാ​ര​നോ​ടു സംസാ​രി​ക്കുക പോലും ചെയ്‌തി​ട്ടുണ്ട്‌. അതേ, ദൈവം ജീവി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു! തന്നെയു​മല്ല, ഏകസത്യ ദൈവ​മായ യഹോവ വിശ്വ​സ്‌ത​നായ ഒരു പിതാ​വാണ്‌. അവൻ തന്റെ മക്കളെ ഒരിക്ക​ലും ഉപേക്ഷി​ക്കു​ക​യില്ല. (വെളി​പ്പാ​ടു 15:4) സകല ജനതക​ളിൽ നിന്നു​മുള്ള അനേകം ആളുകൾ ജീവനുള്ള ദൈവ​മായ യഹോ​വയെ സേവി​ക്കു​ക​യും സ്‌തു​തി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു​കൊണ്ട്‌ ഇപ്പോ​ഴത്തെ ആത്മീയ പറുദീ​സ​യും വരാനി​രി​ക്കുന്ന പുനഃ​സ്ഥാ​പിത പറുദീ​സ​യും കണ്ടെത്തു​മാ​റാ​കട്ടെ!

[അടിക്കു​റി​പ്പു​കൾ]

[26-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

പ്രകൃതിയിലെ അത്ഭുത​ങ്ങ​ളാൽ പ്രചോ​ദി​ത​നായ ഞാൻ, ദൈവ​ത്തിൽ വിശ്വ​സി​ക്കാൻ ഹൃദയാ നിശ്ചയി​ച്ചു​റച്ചു. (വലത്ത്‌) ഇന്നു ബെഥേൽ സേവന​ത്തിൽ