യഹോ​വ​യിൽ ആശ്രയി​ക്കാൻ ഞാൻ പഠിച്ചു

യാൻ കൊർപാ ഓണ്ടോ പറഞ്ഞ പ്രകാരം

വർഷം 1942. റഷ്യയി​ലെ കുർസ്‌കി​നു സമീപ​ത്താ​യി ഹംഗേ​റി​യൻ പട്ടാള​ക്കാ​രു​ടെ കാവലിൽ ആയിരു​ന്നു ഞാൻ. രണ്ടാം ലോക മഹായു​ദ്ധ​ത്തിൽ റഷ്യ​ക്കെ​തി​രെ പോരാ​ടിയ അച്ചുതണ്ട്‌ ശക്തിക​ളു​ടെ തടവു​കാ​രാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങൾ. എന്നെ​ക്കൊണ്ട്‌ സ്വന്തം ശവക്കുഴി കുഴി​പ്പി​ച്ചിട്ട്‌, മേലാൽ ഞാൻ ഒരു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി അല്ലെന്നു പ്രസ്‌താ​വി​ക്കുന്ന ഒരു രേഖയിൽ ഒപ്പു​വെ​ക്കാ​നാ​യി എനിക്കു പത്തു മിനിറ്റ്‌ അനുവ​ദി​ച്ചു. തുടർന്ന്‌ എന്തു സംഭവി​ച്ചു എന്നു പറയു​ന്ന​തി​നു മുമ്പ്‌, ഈ സാഹച​ര്യ​ത്തി​ലേക്കു നയിച്ച സംഭവങ്ങൾ ഞാൻ വിവരി​ക്കാം.

ഇപ്പോൾ കിഴക്കൻ സ്ലോവാ​ക്യ​യിൽ സ്ഥിതി​ചെ​യ്യുന്ന ഒരു കൊച്ചു ഗ്രാമ​മായ സാഹൊ​റിൽ 1904-ൽ ആയിരു​ന്നു എന്റെ ജനനം. ഒന്നാം ലോക മഹായു​ദ്ധത്തെ തുടർന്ന്‌ ഈ ഗ്രാമം പുതു​താ​യി രൂപം​കൊണ്ട ചെക്കോ​സ്ലോ​വാ​ക്യ​യു​ടെ ഭാഗം ആയിത്തീർന്നു. ഞങ്ങളുടെ ഗ്രാമ​ത്തിൽ 200-ഓളം വീടു​ക​ളും രണ്ടു പള്ളിക​ളും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. ഒരെണ്ണം ഗ്രീക്കു കത്തോ​ലി​ക്ക​രു​ടെ​യും മറ്റേത്‌ കാൽവിൻ മതക്കാ​രു​ടെ​യും.

കാൽവിൻ മതക്കാ​രു​ടെ പള്ളിയിൽ പോയി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, ധാർമി​ക​മാ​യി കുത്തഴിഞ്ഞ ജീവിതം ആയിരു​ന്നു എന്റേത്‌. ഞങ്ങളുടെ അടുത്താ​യി തികച്ചും വ്യത്യ​സ്‌ത​നായ ഒരു വ്യക്തി താമസി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഒരിക്കൽ അദ്ദേഹം എന്നോടു സംഭാ​ഷണം നടത്തു​ക​യും വായി​ക്കാ​നാ​യി ഒരു ബൈബിൾ തരുക​യും ചെയ്‌തു. എന്റെ കൈ​കൊണ്ട്‌ ആദ്യമാ​യി ബൈബിൾ തൊടു​ന്നത്‌ അപ്പോ​ഴാണ്‌. ഏതാണ്ട്‌ ഈ സമയത്ത്‌, അതായത്‌ 1926-ൽ, ഞാൻ ബാർബൊ​റയെ വിവാഹം കഴിച്ചു. താമസി​യാ​തെ രണ്ടു കുട്ടി​ക​ളും ഉണ്ടായി, ബാർബൊ​റ​യും യാനും.

ബൈബിൾ വായി​ക്കാൻ ആരംഭി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​കാഞ്ഞ നിരവധി സംഗതി​കൾ അതിൽ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ പാസ്റ്റ​റോ​ടു സഹായം ആവശ്യ​പ്പെട്ടു. “വിദ്യാ​ഭ്യാ​സം ഉള്ളവർക്കു മാത്ര​മു​ള്ളതാ ബൈബിൾ, അതു മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ ശ്രമി​ക്കു​കയേ വേണ്ട,” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. തുടർന്ന്‌ അദ്ദേഹം എന്നെ ചീട്ടു കളിക്കാൻ ക്ഷണിച്ചു.

അതിനു​ശേ​ഷം, എനിക്കു ബൈബിൾ തന്ന ആളുടെ അടുത്തു ഞാൻ പോയി. അദ്ദേഹം ഒരു ബൈബിൾ വിദ്യാർഥി ആയിരു​ന്നു. യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ അന്ന്‌ അങ്ങനെ​യാണ്‌ അറിയ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നത്‌. എന്നെ സഹായി​ക്കാൻ അദ്ദേഹ​ത്തി​നു സന്തോ​ഷ​മാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത്‌ സത്യമാ​ണെന്നു ഞാൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കി. അമിത മദ്യപാ​നം നിർത്തിയ ഞാൻ നല്ല രീതി​യിൽ ജീവി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. യഹോ​വയെ കുറിച്ച്‌ മറ്റുള്ള​വ​രോ​ടു സംസാ​രി​ക്കാൻ പോലും തുടങ്ങി. 1920-കളുടെ ആരംഭ​ത്തിൽ ആയിരു​ന്നു സാഹൊ​റിൽ ബൈബിൾ സത്യം വിതയ്‌ക്ക​പ്പെ​ട്ടത്‌. പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ ബൈബിൾ വിദ്യാർഥി​ക​ളു​ടെ ഒരു സജീവ കൂട്ടം അവിടെ പ്രവർത്തന നിരത​മാ​യി.

എന്നിരു​ന്നാ​ലും, മതപര​മായ കടുത്ത എതിർപ്പ്‌ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. എനിക്കു ഭ്രാന്താ​ണെന്നു പറഞ്ഞ്‌ പ്രാ​ദേ​ശിക പള്ളിയി​ലെ പുരോ​ഹി​തൻ എന്റെ കുടും​ബാം​ഗ​ങ്ങളെ എല്ലാവ​രെ​യും​തന്നെ എനിക്ക്‌ എതിരെ തിരിച്ചു. എന്നാൽ എന്റെ ജീവിതം ഉദ്ദേശ്യ​പൂർണം ആകുക​യാ​യി​രു​ന്നു. സത്യ​ദൈ​വ​മായ യഹോ​വയെ സേവി​ക്കാൻ ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു​റച്ചു. അങ്ങനെ 1930-ൽ, ഞാൻ യഹോ​വ​യ്‌ക്കുള്ള എന്റെ സമർപ്പണം സ്‌നാ​പ​ന​ത്താൽ പ്രതീ​ക​പ്പെ​ടു​ത്തി.

കഠിന പരി​ശോ​ധ​ന​ക​ളു​ടെ ആരംഭം

1938-ൽ ഞങ്ങളുടെ പ്രദേശം, രണ്ടാം ലോക മഹായു​ദ്ധ​ത്തിൽ ജർമനി​യു​മാ​യി കൂട്ടു​ചേർന്ന ഹംഗറി​യു​ടെ ആധിപ​ത്യ​ത്തി​ലാ​യി. ആയിര​ത്തിൽ താഴെ മാത്രം ആളുകൾ ഉണ്ടായി​രുന്ന ഞങ്ങളുടെ ഗ്രാമ​ത്തിൽ അപ്പോൾ ഏതാണ്ട്‌ 50 സാക്ഷികൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. പ്രസംഗ വേല ഞങ്ങളുടെ ജീവ​നെ​യും സ്വാത​ന്ത്ര്യ​ത്തെ​യും അപകട​പ്പെ​ടു​ത്തു​മാ​യി​രു​ന്നു എങ്കിലും ഞങ്ങൾ അതിൽ തുടർന്നു.

1940-ൽ, എന്നെ നിർബ​ന്ധിച്ച്‌ ഹംഗേ​റി​യൻ സൈന്യ​ത്തിൽ ചേർത്തു. ഇനി​യെന്തു ചെയ്യും? കൊള്ളാം, ആളുകൾ തങ്ങളുടെ യുദ്ധാ​യു​ധങ്ങൾ സമാധാന ഉപകര​ണ​ങ്ങ​ളാ​യി അടിച്ചു തീർക്കു​ന്ന​തി​നെ കുറി​ച്ചുള്ള ബൈബിൾ പ്രവച​നങ്ങൾ ഞാൻ വായി​ച്ചി​രു​ന്നു. തക്കസമ​യത്ത്‌ ദൈവം ഭൂമി​യിൽനി​ന്നു യുദ്ധങ്ങളെ പൂർണ​മാ​യി നീക്കം ചെയ്യു​മെ​ന്നും എനിക്ക്‌ അറിയാ​മാ​യി​രു​ന്നു. (സങ്കീർത്തനം 46:9; യെശയ്യാ​വു 2:4) അങ്ങനെ ഞാൻ യുദ്ധത്തെ വെറു​ക്കാൻ ഇടയായി. പരിണത ഫലങ്ങൾ എന്തുതന്നെ ആയിരു​ന്നാ​ലും സൈന്യ​ത്തിൽ ചേരാ​തി​രി​ക്കാൻ ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു.

14 മാസത്തെ ജയിൽ ശിക്ഷയ്‌ക്കു വിധി​ക്ക​പ്പെട്ട ഞാൻ ഹംഗറി​യി​ലെ പാച്ചിൽവെച്ച്‌ ശിക്ഷ അനുഭ​വി​ച്ചു. വേറെ അഞ്ചു സാക്ഷി​ക​ളും ആ ജയിലിൽ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. പരസ്‌പരം സഹവസി​ക്കാൻ സാധി​ച്ചതു ഞങ്ങൾ വിലമ​തി​ച്ചു. എന്നുവ​രി​കി​ലും, കാലിൽ ചങ്ങലയിട്ട്‌ കുറേ നാള​ത്തേക്ക്‌ എന്നെ ഏകാന്ത തടവിൽ ആക്കി. യുദ്ധവു​മാ​യി ബന്ധപ്പെട്ട ജോലി ചെയ്യാൻ വിസ്സമ്മ​തി​ച്ച​പ്പോൾ ഞങ്ങളെ മർദിച്ചു. കൂടാതെ, ഉച്ചയ്‌ക്കു രണ്ടു മണിക്കൂർ ഒഴികെ ദിവസം മുഴു​വ​നും അനങ്ങാതെ നിൽക്കാൻ ഞങ്ങൾ നിർബ​ന്ധി​ത​രാ​യി. ഈ അഗ്നിപ​രീക്ഷ മാസങ്ങ​ളോ​ളം തുടർന്നു. എങ്കിലും ഞങ്ങൾ സന്തുഷ്ടർ ആയിരു​ന്നു. കാരണം ദൈവ​മു​മ്പാ​കെ ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഒരു ശുദ്ധ മനസ്സാക്ഷി ഉണ്ടായി​രു​ന്നു.

വിട്ടു​വീ​ഴ്‌ചാ പ്രതി​സ​ന്ധി

സൈന്യ​ത്തിൽ ചേർന്ന്‌ യുദ്ധത്തെ പിന്തു​ണ​യ്‌ക്കു​ന്നതു വളരെ പ്രധാ​ന​മാ​ണെന്ന്‌ ബോധ്യ​പ്പെ​ടു​ത്താ​നാ​യി ഒരു ദിവസം 15 കത്തോ​ലി​ക്കാ പുരോ​ഹി​ത​ന്മാർ ഞങ്ങളെ സന്ദർശി​ച്ചു. ചർച്ചയ്‌ക്കി​ട​യിൽ ഞങ്ങൾ പറഞ്ഞു: “ആത്മാവ്‌ അമർത്യ​മാ​ണെ​ന്നും യുദ്ധത്തിൽ കൊല്ല​പ്പെ​ടു​ന്ന​പക്ഷം ഞങ്ങൾ സ്വർഗ​ത്തിൽ പോകു​മെ​ന്നും ബൈബി​ളിൽനി​ന്നു തെളി​യി​ക്കാ​മെ​ങ്കിൽ ഞങ്ങൾ സൈന്യ​ത്തിൽ ചേരാം.” തീർച്ച​യാ​യും അവർക്ക്‌ അതിനു സാധി​ച്ചില്ല. ചർച്ച തുടരാ​നൊട്ട്‌ അവർ മിന​ക്കെ​ട്ടു​മില്ല.

1941-ൽ എന്റെ ജയിൽ ശിക്ഷ അവസാ​നി​ച്ചു. വീണ്ടും കുടും​ബ​ത്തോട്‌ ഒത്തു​ചേ​രാൻ ഞാൻ കാത്തി​രി​ക്കുക ആയിരു​ന്നു. എന്നാൽ എന്നെ ചങ്ങല​കൊണ്ട്‌ ബന്ധിച്ച്‌ ഹംഗറി​യി​ലെ ഷാരൊ​ഷ്‌പാ​ട്ടെ​കി​ലുള്ള സൈനിക താവള​ത്തി​ലേക്കു കൊണ്ടു​പോ​കു​ക​യാണ്‌ ചെയ്‌തത്‌. അവിടെ എത്തി​ച്ചേർന്ന​പ്പോൾ, എനിക്കു മോച​ന​ത്തി​നുള്ള ഒരു സുവർണാ​വ​സരം വീണു​കി​ട്ടി. “വീട്ടിൽ പോകു​മ്പോൾ നീ 200 പെങ്കോ അടയ്‌ക്കു​മെന്ന്‌ ഉറപ്പാ​ക്കുന്ന ഈ രേഖയിൽ ഒപ്പു​വെ​ച്ചാൽ മാത്രം മതി,” എന്നോടു പറഞ്ഞു.

“അത്‌ എങ്ങനെ സാധി​ക്കും?” ഞാൻ ചോദി​ച്ചു. “നിങ്ങൾക്കു പണം എന്തിനാ?”

“പണത്തിനു പകരം, സൈനി​കർക്കുള്ള വൈദ്യ പരി​ശോ​ധ​ന​യിൽ നീ പരാജ​യ​പ്പെട്ടു എന്നു തെളി​യി​ക്കുന്ന ഒരു സർട്ടി​ഫി​ക്കറ്റ്‌ നിനക്കു തരാം,” എന്നോടു പറഞ്ഞു.

എനിക്ക്‌ അപ്പോൾ നിർണാ​യ​ക​മായ ഒരു തീരു​മാ​നം എടു​ക്കേണ്ടി വന്നു. ഒരു വർഷത്തിൽ ഏറെയാ​യി ഞാൻ മൃഗീയ പീഡനം സഹിക്കുക ആയിരു​ന്നു; അത്‌ എന്നെ വളരെ അവശനാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. ഇപ്പോ​ഴി​താ കുറച്ച്‌ പണം അടയ്‌ക്കാ​മെ​ന്നേ​റ്റാൽ സ്വത​ന്ത്ര​നാ​കാം. “ചിന്തിച്ചു നോക്കട്ടെ,” ഞാൻ പറഞ്ഞു.

എന്തു തീരു​മാ​നം എടുക്കും? ഭാര്യ​യെ​യും കുട്ടി​ക​ളെ​യും കുറിച്ച്‌ എനിക്കു ചിന്തി​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു. ഏതാണ്ട്‌ ആ സമയത്ത്‌ എനിക്ക്‌ ഒരു സഹവി​ശ്വാ​സി​യിൽനിന്ന്‌ പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ജ​ന​ക​മായ ഒരു കത്ത്‌ കിട്ടി. അപ്പൊ​സ്‌ത​ല​നായ പൗലൊസ്‌ യഹോ​വ​യു​ടെ പിൻവ​രുന്ന വാക്കുകൾ ഉദ്ധരി​ക്കുന്ന എബ്രായർ 10:38 അദ്ദേഹം ആ കത്തിൽ എഴുതി​യി​രു​ന്നു: “എന്നാൽ ‘എന്റെ നീതി​മാൻ വിശ്വാ​സ​ത്താൽ ജീവി​ക്കും; പിൻമാ​റു​ന്നു എങ്കിൽ എന്റെ ഉള്ളത്തിന്നു അവനിൽ പ്രസാ​ദ​മില്ല.’” അധികം താമസി​യാ​തെ, സൈനിക താവള​ത്തി​ലെ രണ്ടു ഹംഗേ​റി​യൻ ഉദ്യോ​ഗസ്ഥർ എന്നോടു സംസാ​രി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ഒരാൾ ഇങ്ങനെ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെട്ടു: “ബൈബിൾ തത്ത്വങ്ങൾ ഇത്ര ബലിഷ്‌ഠ​മാ​യി ഉയർത്തി​പ്പി​ടി​ക്കു​ന്ന​തിൽ ഞങ്ങൾ നിങ്ങളെ എത്രമാ​ത്രം ആദരി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടെ​ന്നോ! തളർന്നു പിന്മാ​റ​രുത്‌!”

200 പെങ്കോ​യ്‌ക്കു സ്വാത​ന്ത്ര്യം വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്‌ത​വ​രോ​ടു പിറ്റേ​ദി​വസം ഞാൻ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “ഞാൻ ജയിലിൽ ആകാൻ യഹോ​വ​യാം ദൈവം അനുവ​ദി​ച്ച​തി​നാൽ, എന്റെ മോച​ന​വും അവൻ തന്നെ നടത്തി​ക്കൊ​ള്ളും. അതിനാ​യി ഞാൻ പണം അടയ്‌ക്കില്ല.” അതു​കൊണ്ട്‌ എന്നെ പത്തു വർഷത്തെ ജയിൽ ശിക്ഷയ്‌ക്കു വിധിച്ചു. എന്നാൽ എന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു വിട്ടു​വീഴ്‌ച ചെയ്യി​ക്കാ​നുള്ള ശ്രമങ്ങൾ അതോടെ അവസാ​നി​ച്ചില്ല. ആയുധ​മൊ​ന്നും ഉപയോ​ഗി​ക്കു​ക​പോ​ലും ചെയ്യാതെ, സൈന്യ​ത്തിൽ വെറും രണ്ടു മാസം സേവി​ക്കാൻ ഒരുക്ക​മാ​ണെ​ങ്കിൽ കോടതി എനിക്കു മാപ്പു തരാ​മെന്ന്‌ അറിയി​ച്ചു! എന്നാൽ ഞാൻ അതും നിരസി​ച്ചു. അങ്ങനെ വീണ്ടും എന്റെ ജയിൽവാ​സം ആരംഭി​ച്ചു.

പീഡനം വർധി​ക്കു​ന്നു

എന്നെ വീണ്ടും പാച്ചിലെ ജയിലിൽ ആക്കി. ഇത്തവണ പീഡനം അതിക​ഠി​നം ആയിരു​ന്നു. കൈകൾ പുറകി​ലേക്കു കൂട്ടി​ക്കെ​ട്ടി​യിട്ട്‌ രണ്ടു മണിക്കൂ​റോ​ളം ആ കൈക​ളിൽ എന്നെ തൂക്കി​നിർത്തി. തന്മൂലം എന്റെ തോളു​ക​ളു​ടെ സ്ഥാനം തെറ്റി. അത്തരം പീഡനം ആറു മാസ​ത്തോ​ളം തുടർന്നു. തളർന്നു പിന്മാ​റാ​ഞ്ഞ​തി​നു യഹോ​വ​യ്‌ക്കു നന്ദി കൊടു​ക്കാൻ മാത്രമേ എനിക്കു കഴിയൂ.

രാഷ്‌ട്രീ​യ തടവു​കാ​രും യഹൂദ​രും 26 യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളും അടങ്ങിയ ഞങ്ങളുടെ ഒരു കൂട്ടത്തെ 1942-ൽ, കുർസ്‌ക്‌ നഗരത്തിൽ ജർമൻ സൈന്യം ആധിപ​ത്യം ഉറപ്പി​ച്ചി​രുന്ന ഒരു പ്രദേ​ശ​ത്തേക്കു കൊണ്ടു​പോ​യി. അവി​ടെ​വെച്ച്‌ ഞങ്ങളെ ജർമൻകാർക്കു കൈമാ​റി. പോരാ​ട്ട​ത്തിൽ ഏർപ്പെ​ട്ടി​രുന്ന സൈനി​കർക്ക്‌ ആവശ്യ​മായ ആഹാര​വും ആയുധ​ങ്ങ​ളും വസ്‌ത്ര​വും എത്തിക്കാൻ അവർ ജയിൽപു​ള്ളി​കളെ നിയോ​ഗി​ച്ചു. ആ നിയമനം ക്രിസ്‌തീയ നിഷ്‌പ​ക്ഷ​ത​യ്‌ക്കു നിരക്കാ​ത്തത്‌ ആയതു​കൊണ്ട്‌ സാക്ഷി​ക​ളായ ഞങ്ങൾ അതു നിരസി​ച്ചു. തത്‌ഫ​ല​മാ​യി ഞങ്ങളെ ഹംഗറി​ക്കാ​രു​ടെ അടുക്ക​ലേക്കു തിരി​ച്ച​യച്ചു.

ഒടുവിൽ ഞങ്ങളെ കുർസ്‌കി​ലുള്ള പ്രാ​ദേ​ശിക ജയിലി​ലാ​ക്കി. തുടർന്ന്‌ റബർ ദണ്ഡു​കൊണ്ട്‌ ദിവസം മൂന്നു പ്രാവ​ശ്യം വീതം ഞങ്ങളെ അടിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഇതു ദിവസ​ങ്ങ​ളോ​ളം തുടർന്നു. ഒരിക്കൽ ചെന്നി​ക്കിട്ട്‌ അടികി​ട്ടിയ ഞാൻ നിലത്തു വീണു. അടി​കൊ​ള്ളവേ, ‘മരിക്കു​ന്നത്‌ അത്ര ബുദ്ധി​മു​ട്ടല്ല’ എന്നു ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. എന്റെ ശരീരം മുഴുവൻ മരച്ചു പോയി​രു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ ഞാനൊ​ന്നും അറിഞ്ഞില്ല. മൂന്നു ദിവസ​ത്തേക്കു കഴിക്കാൻ യാതൊ​ന്നും ലഭിച്ചില്ല. തുടർന്നു കോട​തി​യിൽ ഹാജരാ​ക്കിയ ഞങ്ങളിൽ ആറു​പേരെ വധശി​ക്ഷ​യ്‌ക്കു വിധിച്ചു. ശിക്ഷ നടപ്പാ​ക്കി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞങ്ങളിൽ 20 പേർ മാത്രമേ ശേഷി​ച്ചു​ള്ളൂ.

1942 ഒക്ടോ​ബ​റിൽ കുർസ്‌കിൽവെച്ച്‌ നേരിട്ട വിശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ പരി​ശോ​ധ​നകൾ ഞാൻ അനുഭ​വി​ച്ച​തിൽ വെച്ച്‌ ഏറ്റവും കഠിന​മാ​യി​രു​ന്നു. തന്റെ ജനം കടുത്ത പ്രതി​കൂല സാഹച​ര്യ​ത്തെ അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ച്ച​പ്പോൾ പുരാതന കാലത്തെ യെഹോ​ശാ​ഫാത്ത്‌ രാജാവ്‌ നടത്തിയ അപേക്ഷ​കൾക്കു സമാന​മാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങളുടെ വാക്കു​ക​ളും: “ഞങ്ങളുടെ നേരെ വരുന്ന ഈ വലിയ സമൂഹ​ത്തോ​ടെ​തിർപ്പാൻ ഞങ്ങൾക്കു ശക്തിയില്ല; എന്തു ചെയ്യേണ്ടു എന്നു അറിയു​ന്ന​തു​മില്ല; എങ്കിലും ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകൾ നിങ്ക​ലേക്കു തിരി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു.”—2 ദിനവൃ​ത്താ​ന്തം 20:12.

ഞങ്ങൾക്കാ​യി പൊതു ശവക്കുഴി കുത്താൻ ഞങ്ങളെ 20 പേരെ​യും 18 ഹംഗേ​റി​യൻ പട്ടാള​ക്കാ​രു​ടെ കാവലിൽ പുറ​ത്തേക്കു കൊണ്ടു​പോ​യി. കുഴി കുത്തി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ, ഭാഗി​ക​മാ​യി ഇപ്രകാ​രം എഴുതി​യി​രുന്ന ഒരു രേഖയിൽ ഒപ്പു​വെ​ക്കാൻ ഞങ്ങൾക്കു പത്തു മിനി​റ്റു​ണ്ടെന്ന്‌ അവർ പറഞ്ഞു: “യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ഉപദേ​ശങ്ങൾ തെറ്റാണ്‌. മേലാൽ ഞാനതു വിശ്വ​സി​ക്കു​ക​യോ അതിനെ പിന്താ​ങ്ങു​ക​യോ ഇല്ല. എന്റെ മാതൃ​രാ​ജ്യ​മായ ഹംഗറി​ക്കു​വേണ്ടി ഞാൻ പോരാ​ടും . . . റോമൻ കത്തോ​ലി​ക്കാ സഭയിൽ ചേരു​ക​യാ​ണെന്ന്‌ എന്റെ ഒപ്പിനാൽ ഞാൻ സമ്മതി​ച്ചു​കൊ​ള്ളു​ന്നു.”

പത്തു മിനിറ്റു കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ കൽപ്പന വന്നു: “വലത്തോ​ട്ടു തിരിയൂ! ശവക്കു​ഴി​യി​ലേക്കു നടക്കൂ!” തുടർന്ന്‌ ഇങ്ങനെ ഉത്തരവി​ട്ടു: “ഒന്നാമ​നും മൂന്നാ​മ​നും കുഴി​യി​ലി​റങ്ങൂ!” രേഖയിൽ ഒപ്പു​വെ​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ അവർക്കു രണ്ടു​പേർക്കും പത്തു മിനിറ്റു കൂടി അനുവ​ദി​ച്ചു. ഒരു സൈനി​കൻ ഇങ്ങനെ അഭ്യർഥി​ച്ചു: “നിങ്ങളു​ടെ വിശ്വാ​സം ഉപേക്ഷി​ച്ചിട്ട്‌ ശവക്കു​ഴി​യിൽനിന്ന്‌ കയറിവാ!” ആരും ഒരക്ഷരം മിണ്ടി​യില്ല. തുടർന്ന്‌ മേൽനോ​ട്ടം വഹിച്ചി​രുന്ന ഉദ്യോ​ഗസ്ഥൻ അവരെ രണ്ടു​പേ​രെ​യും വെടി​വെച്ചു.

“ബാക്കി​യു​ള്ള​വരെ എന്തു ചെയ്യണം?” ഒരു സൈനി​കൻ അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടു ചോദി​ച്ചു.

“അവരെ കെട്ടി​യിട്‌,” അദ്ദേഹം ആക്രോ​ശി​ച്ചു. “കുറച്ചു കൂടി പീഡി​പ്പി​ച്ചിട്ട്‌ രാവിലെ ആറു മണിക്ക്‌ അവരെ തട്ടാം.”

പെട്ടെന്ന്‌ ഞാനാകെ വിവശ​നാ​യി. ഇനിയും പീഡനം സഹിക്കാൻ എനിക്കു ശേഷി ഇല്ലാഞ്ഞ​തി​നാൽ ഞാൻ വിട്ടു​വീഴ്‌ച ചെയ്യു​മോ എന്നായി​രു​ന്നു എന്റെ പേടി. അല്ലാതെ മരണഭ​യം​കൊണ്ട്‌ ആയിരു​ന്നില്ല. അതു​കൊണ്ട്‌ മുന്നോ​ട്ടു നീങ്ങി​നിന്ന്‌ ഞാൻ ഇങ്ങനെ ചോദി​ച്ചു: “സാർ, താങ്കൾ വെടി​വെച്ചു കൊന്നവർ ചെയ്‌ത അതേ ലംഘനമേ ഞങ്ങളും ചെയ്‌തി​ട്ടു​ള്ളൂ, പിന്നെ ഞങ്ങളെ വെടി​വെ​ക്കാ​ത്തത്‌ എന്താ?”

എന്നാൽ അവർ ഞങ്ങളെ വെടി​വെ​ച്ചില്ല. കൈകൾ പുറകി​ലേക്കു കൂട്ടി​ക്കെ​ട്ടി​യിട്ട്‌ ആ കൈക​ളിൽ ഞങ്ങളെ തൂക്കി​നിർത്തി. ഞങ്ങളുടെ ബോധം നശിക്കു​മ്പോൾ അവർ വെള്ളം തളിക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ശരീര ഭാരം മൂലം തോളി​ന്റെ സ്ഥാനം തെറ്റി​യ​തി​നാൽ വേദന അതിക​ഠി​നം ആയിരു​ന്നു. മൂന്നു മണിക്കൂ​റോ​ളം ഈ പീഡനം തുടർന്നു. യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​കളെ ആരെയും മേലാൽ വെടി​വെ​ക്ക​രു​തെന്ന്‌ പെട്ടെന്ന്‌ ഒരു ഉത്തരവു​ണ്ടാ​യി.

കിഴ​ക്കോ​ട്ടു നീങ്ങി രക്ഷപ്പെ​ടു​ന്നു

മൂന്നാഴ്‌ച കഴിഞ്ഞ്‌ ഞങ്ങളെ കൂട്ട​ത്തോ​ടെ ഡോൺ നദിയു​ടെ തീര​ത്തേക്കു നടത്തി കൊണ്ടു​പോ​യി. അതിന്‌ ദിവസ​ങ്ങ​ളെ​ടു​ത്തു. ഞങ്ങൾ ജീവ​നോ​ടെ തിരിച്ചു വരുക​യി​ല്ലെന്ന്‌ മേൽനോ​ട്ടം വഹിച്ചി​രുന്ന ഉദ്യോ​ഗ​സ്ഥ​ന്മാർ ഞങ്ങളോ​ടു പറഞ്ഞു. പകൽ സമയത്ത്‌ വെറും പാഴ്‌വേ​ല​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങൾ ചെയ്യേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നത്‌—കുഴി കുഴി​ക്കുക, എന്നിട്ട്‌ അതു നികത്തുക. സായാ​ഹ്ന​ങ്ങ​ളിൽ ഞങ്ങൾക്ക്‌ അൽപ്പ​മൊ​ക്കെ സ്വാത​ന്ത്ര്യം ഉണ്ടായി​രു​ന്നു.

എന്റെ മുമ്പാകെ രണ്ടു വഴികളേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. ഒന്നുകിൽ അവിടെ കിടന്നു മരിക്കുക, അല്ലെങ്കിൽ ജർമൻകാ​രിൽനി​ന്നു രക്ഷപ്പെട്ട്‌ റഷ്യക്കാർക്കു കീഴട​ങ്ങുക. തണുത്തു മരവിച്ച ഡോൺ നദി കുറുകെ കടന്ന്‌ രക്ഷപ്പെ​ടാൻ ഞങ്ങളിൽ മൂന്നു പേർ മാത്രമേ തീരു​മാ​നി​ച്ചു​ള്ളൂ. 1942 ഡിസംബർ 12-ന്‌ യഹോ​വ​യോ​ടു പ്രാർഥി​ച്ചിട്ട്‌ ഞങ്ങൾ അവിടെ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടു. റഷ്യൻ ഭാഗ​ത്തെ​ത്തിയ ഞങ്ങളെ ഉടനെ 35,000-ത്തോളം തടവു​കാ​രുള്ള ഒരു ജയിലിൽ അടച്ചു. വസന്തകാ​ലം ആയപ്പോ​ഴേ​ക്കും അവരിൽ 2,300 പേരേ ജീവ​നോ​ടെ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. ബാക്കി​യു​ള്ളവർ പട്ടിണി​മൂ​ലം മരിച്ചു.

സ്വാത​ന്ത്ര്യം—എങ്കിലും ദുരന്തം

ശേഷിച്ച യുദ്ധകാ​ലത്തെ ഞാൻ അതിജീ​വി​ച്ചു. ഒരു റഷ്യൻ തടവു​കാ​രൻ എന്നനി​ല​യിൽ പിന്നെ​യും കുറേ മാസങ്ങൾ കഴി​യേണ്ടി വന്നു. അവസാനം 1945 നവംബ​റിൽ, സാഹൊ​റി​ലെ ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ ഞാൻ മടങ്ങി​യെത്തി. ഞങ്ങളുടെ കൃഷി​സ്ഥ​ല​മൊ​ക്കെ ആകെ താറു​മാ​റാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ എല്ലാം ആദ്യം മുതൽ തുട​ങ്ങേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്നു. യുദ്ധസ​മ​യത്ത്‌ എന്റെ ഭാര്യ​യും കുട്ടി​ക​ളും കൃഷി​യി​ട​ത്തിൽ പണി​യെ​ടു​ത്തി​രു​ന്നു. എങ്കിലും, 1944 ഒക്‌ടോ​ബ​റിൽ റഷ്യൻ സൈന്യം അടു​ത്തെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ അവരെ അവിടെ നിന്നും കിഴക്കു ഭാഗ​ത്തേക്ക്‌ ഒഴിച്ചു​മാ​റ്റി. ഞങ്ങളുടെ സമ്പത്തെ​ല്ലാം കൊള്ള​യ​ടി​ക്ക​പ്പെട്ടു.

ഏറ്റവും ദാരു​ണ​മാ​യി, ഞാൻ തിരി​ച്ചെ​ത്തി​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും എന്റെ ഭാര്യ ഒരു രോഗി​യാ​യി മാറി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. 1946 ഫെബ്രു​വ​രി​യിൽ അവൾ മരിച്ചു. അവൾക്കു വെറും 38 വയസ്സേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. അഞ്ചു വർഷത്തി​ല​ധി​കം നീണ്ടു​നിന്ന ദുഷ്‌ക​ര​മായ വേർപാ​ടി​നു ശേഷമുള്ള ഒത്തു​ചേരൽ ആസ്വദി​ക്കാൻ വളരെ കുറച്ചു സമയമേ ഞങ്ങൾക്കു ലഭിച്ചു​ള്ളൂ.

യോഗ​ങ്ങ​ളിൽ സംബന്ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടും വീടു​തോ​റു​മുള്ള ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ പങ്കെടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടും ഞാൻ ആത്മീയ സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളിൽനിന്ന്‌ ആശ്വാസം കണ്ടെത്തി. 1947-ൽ, ഏതാണ്ട്‌ 400 കിലോ​മീ​റ്റർ അകലെ​യുള്ള ബർണോ​യി​ലെ ഒരു കൺ​വെൻ​ഷ​നിൽ സംബന്ധി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി ഞാൻ കുറച്ചു പണം കടം വാങ്ങി. അവി​ടെ​വെച്ച്‌, വാച്ച്‌ ടവർ ബൈബിൾ ആൻഡ്‌ ട്രാക്‌റ്റ്‌ സൊ​സൈ​റ്റി​യു​ടെ അന്നത്തെ പ്രസി​ഡ​ന്റാ​യി​രുന്ന നേഥൻ എച്ച്‌. നോർ ഉൾപ്പെ​ടെ​യുള്ള ക്രിസ്‌തീയ സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളിൽനിന്ന്‌ എനിക്കു വളരെ സാന്ത്വ​ന​വും പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​വും ലഭിച്ചു.

യുദ്ധാ​ന​ന്ത​രം ലഭിച്ച സ്വാത​ന്ത്ര്യം അധികം നിണ്ടു​നി​ന്നില്ല. 1948-ൽ കമ്യൂ​ണി​സ്റ്റു​കാർ ഞങ്ങളെ അടിച്ച​മർത്താൻ തുടങ്ങി. യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ചെക്കോ​സ്ലോ​വാ​ക്യ​യി​ലെ വേലയ്‌ക്കു നേതൃ​ത്വം വഹിച്ചി​രുന്ന നിരവധി സഹോ​ദ​ര​ങ്ങളെ 1952-ൽ അറസ്റ്റു ചെയ്‌തു. സഭകളു​ടെ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വം എനിക്കു ലഭിച്ചു. 1954-ൽ, എന്നെയും അറസ്റ്റു ചെയ്‌ത്‌ നാലു വർഷത്തെ ജയിൽ ശിക്ഷയ്‌ക്കു വിധിച്ചു. ക്രിസ്‌തീയ നിഷ്‌പക്ഷത മുറുകെ പിടി​ച്ച​തിന്‌ എന്റെ മകൻ യാനും കൊച്ചു​മകൻ യൂറി​യും തടവി​ലാ​ക്ക​പ്പെട്ടു. പ്രാഗി​ലെ പാൻക്രാ​റ്റ്‌സ്‌ സെൻട്രൽ ജയിലിൽ ഞാൻ രണ്ടു വർഷം കിടന്നു. 1956-ൽ പൊതു​മാപ്പ്‌ ലഭിച്ച ഞാൻ മോചി​ത​നാ​യി.

ഒടുവിൽ സ്വാത​ന്ത്ര്യം!

അവസാനം 1989-ൽ, ചെക്കോ​സ്ലോ​വാ​ക്യ​യു​ടെ മേലുള്ള കമ്യൂ​ണി​സ്റ്റു​കാ​രു​ടെ പിടി നഷ്ടപ്പെട്ടു. തുടർന്ന്‌ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ പ്രവർത്തനം നിയമ​പ​ര​മാ​യി രജിസ്റ്റർ ചെയ്യ​പ്പെട്ടു. അങ്ങനെ, കൂടി​വ​രു​ന്ന​തി​നും പരസ്യ​മാ​യി പ്രസം​ഗി​ക്കു​ന്ന​തി​നും ഞങ്ങൾക്കു സാധിച്ചു. അപ്പോൾ സാഹൊ​റിൽ ഏതാണ്ട്‌ നൂറ്‌ സാക്ഷികൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. ഓരോ പത്തു ഗ്രാമീ​ണ​രി​ലും ഒരാൾ വീതം യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി ആയിരു​ന്നു എന്നർഥം. ഏതാനും വർഷം മുമ്പ്‌, 200-ഓളം പേർക്ക്‌ ഇരിക്കാ​വുന്ന, ഭംഗി​യുള്ള ഒരു രാജ്യ​ഹാൾ ഞങ്ങൾ സാഹൊ​റിൽ പണിതു.

ആരോഗ്യ സ്ഥിതി ഇപ്പോൾ വളരെ മോശ​മാ​യ​തി​നാൽ, സഹോ​ദ​രങ്ങൾ എന്നെ രാജ്യ​ഹാ​ളി​ലേക്കു വാഹന​ത്തിൽ കൊണ്ടു​പോ​കു​ന്നു. അവിടെ ആയിരി​ക്കു​ന്നതു സന്തോ​ഷ​ക​ര​വും വീക്ഷാ​ഗോ​പുര അധ്യയ​ന​ത്തിൽ ഉത്തരങ്ങൾ പറയു​ന്നത്‌ ആസ്വാ​ദ്യ​വും ആണ്‌. നിരവധി കൊച്ചു​മക്കൾ ഉൾപ്പെടെ എന്റെ കുടും​ബ​ത്തി​ലെ മൂന്നു തലമു​റ​ക​ളിൽ പെട്ടവർ യഹോ​വയെ സേവി​ക്കു​ന്നതു കാണു​ന്ന​തിൽ ഞാൻ വിശേ​ഷാൽ സന്തുഷ്ട​നാണ്‌. തന്റെ കുടുംബ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​ങ്ങൾ വർധി​ക്കു​ന്ന​തു​വരെ അവരി​ലൊ​രാൾ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ഒരു സഞ്ചാര മേൽവി​ചാ​ര​ക​നാ​യി ചെക്കോ​സ്ലോ​വാ​ക്യ​യിൽ സേവിച്ചു.

അനേകം പരി​ശോ​ധനാ സമയങ്ങ​ളിൽ എനിക്കു ശക്തി പ്രദാനം ചെയ്‌ത​തിൽ ഞാൻ യഹോ​വ​യോ​ടു നന്ദിയു​ള്ള​വ​നാണ്‌. “അദൃശ്യ​ദൈ​വത്തെ കണ്ടതു​പോ​ലെ” എന്റെ ശ്രദ്ധ അവനിൽ കേന്ദ്രീ​ക​രി​ച്ച​താണ്‌ എന്നെ പുലർത്തി​യത്‌. (എബ്രായർ 11:27) അതേ, ഞാൻ അവന്റെ ശക്തി​യേ​റിയ വിമോ​ചന ഹസ്‌തം അനുഭ​വി​ച്ച​റി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇപ്പോൾ പോലും ഞാൻ ക്രിസ്‌തീയ യോഗ​ങ്ങ​ളിൽ സന്നിഹി​ത​നാ​കാൻ ശ്രമി​ക്കു​ന്ന​തും പരസ്യ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ അവന്റെ നാമത്തെ ഘോഷി​ക്കു​ന്ന​തിൽ എന്റെ കഴിവി​ന്റെ പരമാ​വധി ചെയ്യു​ന്ന​തും അതു​കൊ​ണ്ടാണ്‌.

[25-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

സാഹൊറിലെ രാജ്യ​ഹാൾ

[26-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

വീക്ഷാഗോപുര അധ്യയ​ന​ത്തിൽ ഉത്തരം പറയു​ന്ന​തി​നുള്ള പദവി ഞാൻ വിലമ​തി​ക്കു​ന്നു