‘എല്ലാവർക്കും എല്ലാമാ​യി​ത്തീ​രു​ന്നു’

എനിക്കും ബൈബിൾസ​ത്യ​ത്തോ​ടു താത്‌പ​ര്യം തോന്നി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു. മമ്മി കൊണ്ടു​വ​ന്നി​രുന്ന ബൈബിൾപ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളി​ലെ വിഷയങ്ങൾ, പ്രത്യേ​കിച്ച്‌ അതിലെ ചിത്രങ്ങൾ എനിക്ക്‌ ഒത്തിരി ഇഷ്ടമാ​യി​രു​ന്നു. പഠിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ മമ്മി എന്നോടു പറയു​ന്നതു പപ്പയ്‌ക്ക്‌ ഇഷ്ടമി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ എനിക്ക്‌ അവയെ​ല്ലാം അറിയ​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു, അതു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ മമ്മി​യോ​ടു ചോദ്യ​ങ്ങൾ ചോദി​ക്കും. പപ്പ വീട്ടി​ലി​ല്ലാത്ത സമയത്ത്‌ മമ്മി എന്നെ പഠിപ്പി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. അതിന്റെ ഫലമായി യഹോ​വ​യ്‌ക്കു ജീവിതം സമർപ്പി​ക്കാൻ ഞാനും തീരു​മാ​നി​ച്ചു. 1943-ൽ എനിക്കു പത്തു വയസ്സു​ള്ള​പ്പോൾ, ഇംഗ്ലണ്ടി​ലെ ബ്ലാക്ക്‌പൂ​ളിൽവെച്ച്‌ ഞാൻ സ്‌നാ​ന​മേറ്റു.

യഹോ​വയെ സേവി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങു​ന്നു

അക്കാലം​മു​തൽ മമ്മിയും ഞാനും കൂടി ക്രമമാ​യി വയൽസേ​വ​ന​ത്തിൽ ഏർപ്പെ​ടാൻ തുടങ്ങി. ബൈബിൾസ​ന്ദേശം അറിയി​ക്കു​ന്ന​തി​നു ഞങ്ങൾ ഗ്രാമ​ഫോൺ ഉപയോ​ഗി​ച്ചു. വളരെ വലിയ ഒരു ഉപകര​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു അത്‌, ഏതാണ്ട്‌ നാലര കിലോ​ഗ്രാം ഭാരം വരും. എന്നെ​പ്പോ​ലെ ഒരു കൊച്ചു​കു​ട്ടി അതും ചുമന്നു​കൊണ്ട്‌ നടക്കു​ന്നത്‌ ഒന്നു ചിന്തി​ച്ചു​നോ​ക്കൂ!

എനിക്ക്‌ ഏകദേശം 14 വയസ്സുള്ളപ്പോൾ ഞാൻ മുൻനി​ര​സേ​വനം ചെയ്യു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ചിന്തി​ച്ചു​തു​ടങ്ങി. ആദ്യം സഞ്ചാര​ദാ​സ​നോട്‌ (ഇന്നത്തെ സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​രകൻ) ഇതെപ്പറ്റി സംസാ​രി​ക്കാൻ മമ്മി എന്നോടു പറഞ്ഞു. മുൻനി​ര​സേ​വനം ചെയ്യാൻ വേണ്ട പണം കണ്ടെത്തു​ന്ന​തിന്‌ ഏതെങ്കി​ലും തൊഴിൽ പഠി​ച്ചെ​ടു​ക്കാൻ അദ്ദേഹം എന്നോടു പറഞ്ഞു. ഞാൻ അങ്ങനെ ചെയ്‌തു. രണ്ടു വർഷം ജോലി ചെയ്‌ത​തി​നു ശേഷം മറ്റൊരു സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​ര​ക​നോ​ടു മുൻനി​ര​സേ​വനം തുടങ്ങു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ഞാൻ സംസാ​രി​ച്ചു. അപ്പോൾ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: “ധൈര്യ​മാ​യി തുടങ്ങി​ക്കോ​ളൂ!”

അങ്ങനെ, 1949 ഏപ്രി​ലിൽ, ഞങ്ങളുടെ വാടക​വീ​ട്ടി​ലെ സാധന​ങ്ങ​ളിൽ കുറെ ഞങ്ങൾ മറ്റുള്ള​വർക്കു കൊടു​ത്തു, ബാക്കി ഞങ്ങൾ വിറ്റു. എന്നിട്ട്‌ ഞാനും മമ്മിയും മാഞ്ചസ്റ്റ​റിന്‌ അടുത്തുള്ള മിഡിൽട​ണി​ലേക്കു പോയി. അവിടെ ഞങ്ങൾ മുൻനി​ര​സേ​വനം തുടങ്ങി. നാലു മാസം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ മുൻനി​ര​സേ​വ​ന​ത്തിന്‌ എനിക്ക്‌ ഒരു സഹോ​ദ​രനെ കൂട്ടു​കി​ട്ടി. പുതു​താ​യി തുടങ്ങിയ ഇർലാം സഭയിൽ സേവി​ക്കാൻ ബ്രാ​ഞ്ചോ​ഫീസ്‌ ഞങ്ങളോട്‌ ആവശ്യ​പ്പെട്ടു. മമ്മി മറ്റൊരു സഭയിൽ ഒരു സഹോ​ദ​രി​യോ​ടൊ​പ്പം മുൻനി​ര​സേ​വനം തുടർന്നു.

പുതിയ സഭയിൽ മീറ്റി​ങ്ങു​കൾ നടത്താൻ യോഗ്യ​ത​യുള്ള സഹോ​ദ​രങ്ങൾ തീരെ കുറവാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌, എനിക്കു വെറും 17 വയസ്സേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ എങ്കിലും മീറ്റി​ങ്ങു​കൾ നടത്താ​നുള്ള ഉത്തരവാ​ദി​ത്വം എന്നെയും കൂടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന സഹോ​ദ​ര​നെ​യും ഏൽപ്പിച്ചു. പിന്നീട്‌, സഹായം ആവശ്യ​മാ​യി​രുന്ന ബക്‌സ്റ്റൻ സഭയി​ലേക്ക്‌ എന്നെ ക്ഷണിച്ചു. അവിടെ ഏതാനും ചില പ്രചാ​രകർ മാത്രമേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. ഇതെല്ലാം ഭാവി​നി​യ​മ​ന​ങ്ങൾക്കാ​യി എന്നെ ഒരുക്കി​യെന്നു പറയാ​നാ​കും.

1951-ൽ വാച്ച്‌ടവർ ഗിലെ​യാദ്‌ ബൈബിൾസ്‌കൂ​ളിൽ പങ്കെടു​ക്കാൻ ഞാൻ അപേക്ഷ അയച്ചു. എന്നാൽ, 1952 ഡിസം​ബ​റിൽ സൈനി​ക​സേ​വ​ന​ത്തി​നു ഹാജരാ​കാൻ എന്നോട്‌ ആവശ്യ​പ്പെട്ടു. മുഴു​സ​മ​യ​ശു​ശ്രൂ​ഷ​ക​നാ​യ​തു​കൊണ്ട്‌ എന്നെ ഒഴിവാ​ക്ക​ണ​മെന്ന്‌ അപേക്ഷി​ച്ചെ​ങ്കി​ലും കോടതി എന്നെ ഒരു ശുശ്രൂ​ഷ​ക​നാ​യി അംഗീ​ക​രി​ച്ചില്ല. പകരം എന്നെ ആറു മാസം ജയിൽശി​ക്ഷ​യ്‌ക്കു വിധിച്ചു. അവി​ടെ​യാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ എനിക്കു ഗിലെ​യാ​ദി​ന്റെ 22-ാമത്തെ ക്ലാസ്സി​ലേക്കു ക്ഷണം ലഭിച്ചു. അങ്ങനെ, 1953 ജൂ​ലൈ​യിൽ ജോർജിക്‌ എന്ന കപ്പലിൽ ഞാൻ ന്യൂ​യോർക്കി​ലേക്കു യാത്ര പുറ​പ്പെട്ടു.

അവിടെ എത്തിയ എനിക്ക്‌ 1953-ലെ പുതിയ ലോക സമുദാ​യം സമ്മേള​ന​ത്തിൽ പങ്കെടു​ക്കാൻ സാധിച്ചു. അവി​ടെ​നിന്ന്‌ സ്‌കൂൾ നടക്കുന്ന ന്യൂ​യോർക്കി​ലെ സൗത്ത്‌ ലാൻസി​ങി​ലേക്കു ഞാൻ ട്രെയിൻ കയറി. ജയിലിൽനിന്ന്‌ പുറത്തി​റ​ങ്ങി​യിട്ട്‌ അധിക​മാ​കാ​ത്ത​തി​നാൽ എന്റെ കൈയിൽ പണം കുറവാ​യി​രു​ന്നു. ട്രെയി​നിൽനിന്ന്‌ ഇറങ്ങി സൗത്ത്‌ ലാൻസി​ങി​ലേക്കു പോകാൻ ബസ്സു കയറി​യ​പ്പോൾ ബസ്സുകൂ​ലി തീരെ നിസ്സാ​ര​തു​ക​യാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ഒരു യാത്ര​ക്കാ​ര​നിൽനിന്ന്‌ എനിക്ക്‌ അതു കടം മേടി​ക്കേ​ണ്ടി​വന്നു.

ഒരു വിദേ​ശ​നി​യ​മ​നം

മിഷന​റി​വേല ചെയ്യു​ന്ന​വർക്ക്‌, ‘എല്ലാവർക്കും എല്ലാമാ​യി​ത്തീ​രാ​നുള്ള’ വിദഗ്‌ധ​പ​രി​ശീ​ലനം ഗിലെ​യാദ്‌ സ്‌കൂൾ നൽകി. (1 കൊരി. 9:22) ഞങ്ങൾ മൂന്നു പേരെ, പോൾ ബ്രൂണി​നെ​യും റെയ്‌മണ്ട്‌ ലീച്ചി​നെ​യും എന്നെയും ഫിലി​പ്പീൻസി​ലേക്കു നിയമി​ച്ചു. വിസ കിട്ടു​ന്ന​തി​നു​വേണ്ടി കുറച്ച്‌ മാസങ്ങൾ കാത്തി​രി​ക്കേ​ണ്ടി​വന്നു. ഒടുവിൽ ഞങ്ങൾ കപ്പൽ കയറി. റോട്ടർഡാം, മധ്യധ​ര​ണ്യാ​ഴി, സൂയസ്‌ കനാൽ, ഇന്ത്യൻ മഹാസ​മു​ദ്രം, മലേഷ്യ, ഹോങ്‌കോങ്‌ എല്ലാം കടന്ന്‌ 47 ദിവസ​ത്തി​നു ശേഷം ഞങ്ങൾ 1954 നവംബർ 19-നു മനില​യിൽ എത്തി​ച്ചേർന്നു.

അങ്ങനെ, പുതിയ ആളുക​ളു​മാ​യി, പുതിയ ദേശവു​മാ​യി, ഒരു പുതിയ ഭാഷയു​മാ​യി ഇണങ്ങി​ച്ചേ​രാ​നുള്ള ശ്രമങ്ങൾ ആരംഭി​ച്ചു. എന്നാൽ ഞങ്ങളെ മൂന്നു പേരെ​യും ആദ്യം നിയമി​ച്ചത്‌ കിസോൺ സിറ്റി​യി​ലെ സഭയി​ലേ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു. ആ നഗരത്തി​ലെ മിക്കവ​രും ഇംഗ്ലീ​ഷാ​ണു സംസാ​രി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌. അതു​കൊണ്ട്‌ ആറു മാസം കഴിഞ്ഞ​പ്പോ​ഴും തഗലോഗ്‌ ഭാഷയി​ലെ ഏതാനും ചില വാക്കുകൾ മാത്രമേ ഞങ്ങൾക്കു പഠിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു​ള്ളൂ. എന്നാൽ ഞങ്ങളുടെ അടുത്ത നിയമനം ഈ പ്രശ്‌നം പരിഹ​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു.

1955 മെയ്യിൽ വയൽസേ​വനം കഴിഞ്ഞ്‌ ഞങ്ങൾ തിരി​ച്ചെ​ത്തി​യ​പ്പോൾ ലീച്ച്‌ സഹോ​ദ​ര​നെ​യും എന്നെയും കാത്ത്‌ ഞങ്ങളുടെ മുറി​യിൽ കത്തുകൾ കിടപ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങളെ സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​ര​ക​ന്മാ​രാ​യി നിയമി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടുള്ള കത്തുക​ളാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. എനിക്ക്‌ അന്ന്‌ 22 വയസ്സേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. പക്ഷേ പുതിയ വിധങ്ങ​ളിൽ ‘എല്ലാവർക്കും എല്ലാമാ​യി​ത്തീ​രാൻ’ ഈ നിയമനം എനിക്ക്‌ അവസരം തന്നു.

അക്കാലത്ത്‌ ഫിലി​പ്പീൻസിൽ പൊതു​പ്ര​സം​ഗ​മെന്നു പറഞ്ഞാൽ, അതു ശരിക്കും പൊതു​ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ മുന്നിൽവെച്ച്‌ നടത്തു​ന്ന​താ​ണെന്നു ഞാൻ പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ മനസ്സി​ലാ​ക്കി. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​ര​ക​നാ​യുള്ള എന്റെ ആദ്യത്തെ പൊതു​പ്ര​സം​ഗം ഞാൻ നടത്തി​യതു ഗ്രാമ​ത്തി​ലെ തുറസ്സായ ഒരു സ്ഥലത്ത്‌, ഒരു കടയുടെ മുന്നിൽവെ​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു. സർക്കി​ട്ടി​ലെ വ്യത്യ​സ്‌ത​സ​ഭകൾ സന്ദർശി​ച്ച​പ്പോൾ ഇതു​പോ​ലുള്ള പല ‘സ്റ്റേജു​ക​ളിൽനിന്ന്‌’ ഞാൻ പ്രസം​ഗങ്ങൾ നടത്തി. പൊതു​സ്ഥ​ല​ങ്ങ​ളി​ലെ തുറന്ന വേദികൾ, ചന്തസ്ഥലങ്ങൾ, പാർക്കു​കൾ എന്നിവി​ട​ങ്ങ​ളിൽ നിന്നും അതു​പോ​ലെ മുനി​സി​പ്പൽഹാ​ളി​ന്റെ മുന്നിൽ നിന്നും ബാസ്‌ക​റ്റ്‌ബോൾ കോർട്ടിൽ നിന്നും തെരു​വി​ന്റെ കോണിൽ നിന്നു​കൊ​ണ്ടും ഒക്കെ ഞാൻ പ്രസം​ഗങ്ങൾ നടത്തി. ഒരിക്കൽ സാൻ പാബ്ലോ സിറ്റി​യിൽ ചന്തസ്ഥല​ത്തു​നിന്ന്‌ പ്രസം​ഗി​ക്കാൻ കഴിയാ​തെ​വന്നു. കോരി​ച്ചൊ​രി​യുന്ന മഴയാ​യി​രു​ന്നു കാരണം. രാജ്യ​ഹാ​ളിൽവെച്ച്‌ പ്രസംഗം നടത്താ​മെന്ന്‌ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​പ്പെട്ട സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രോ​ടു ഞാൻ പറഞ്ഞു. എല്ലാം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ഇത്‌ ഒരു പൊതു​പ്ര​സം​ഗ​മാ​യി റിപ്പോർട്ട്‌ ചെയ്യാൻ കഴിയു​മോ​യെന്നു സഹോ​ദ​ര​ന്മാർ എന്നോടു ചോദി​ച്ചു. അതൊരു പൊതു​വേ​ദി​യിൽവെച്ചല്ല നടത്തി​യത്‌ എന്നതാ​യി​രു​ന്നു അവർ പറഞ്ഞ കാരണം.

സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ വീടു​ക​ളി​ലാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങൾ എപ്പോ​ഴും താമസി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌. ചെറു​താ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും വൃത്തി​യുള്ള വീടു​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു എല്ലാം. പലക​കൊ​ണ്ടുള്ള തറയിൽ വിരിച്ച പായ ആയിരു​ന്നു എന്റെ മെത്ത. പലയി​ട​ത്തും കുളി​മു​റി ഇല്ലായി​രു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ വെളി​യിൽ നിന്ന്‌ കുളി​ക്കാൻ ഞാൻ പഠിച്ചു. ജീപ്പി​ലും ബസ്സിലും ആണ്‌ ഞാൻ യാത്ര ചെയ്‌തി​രു​ന്നത്‌, മറ്റു ദ്വീപു​ക​ളി​ലേക്കു പോകു​മ്പോൾ ബോട്ടി​ലും. എന്റെ സേവന​കാ​ലത്ത്‌ ഒരിക്കൽപോ​ലും എനിക്കു സ്വന്തമാ​യി ഒരു കാറു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നില്ല.

വയൽസേ​വ​ന​ത്തിൽ ഏർപ്പെ​ടു​ന്ന​തും സഭകൾ സന്ദർശി​ക്കു​ന്ന​തും തഗലോഗ്‌ ഭാഷ പഠിക്കാൻ എന്നെ സഹായി​ച്ചു. ഭാഷ പഠിക്കാ​നാ​യി ഞാൻ പ്രത്യേക ഭാഷാ​ക്ലാ​സ്സി​നൊ​ന്നും പോയില്ല. വയൽസേ​വ​ന​ത്തി​ലും മീറ്റി​ങ്ങു​ക​ളി​ലും സഹോ​ദ​രങ്ങൾ പറയു​ന്നതു കേട്ടാണു പഠിച്ചത്‌. സഹോ​ദ​രങ്ങൾ എന്നെ സഹായി​ച്ചു. അവരുടെ ക്ഷമയും സത്യസ​ന്ധ​മായ അഭി​പ്രാ​യ​ങ്ങ​ളും ഞാൻ അങ്ങേയറ്റം വിലമ​തി​ക്കു​ന്നു.

കാലം കടന്നു​പോ​യ​പ്പോൾ പുതിയ നിയമ​നങ്ങൾ എനിക്കു കിട്ടി. അവയു​മാ​യി പൊരു​ത്ത​പ്പെ​ട്ടു​പോ​കാൻ ഞാൻ പഠിച്ചു. 1956-ൽ നേഥൻ നോർ സഹോ​ദരൻ ഫിലി​പ്പീൻസ്‌ സന്ദർശി​ച്ച​പ്പോൾ അവിടെ നടന്ന ദേശീയ കൺ​വെൻ​ഷന്റെ പബ്ലിക്ക്‌ റിലേ​ഷൻസ്‌ ഡിപ്പാർട്ടു​മെന്റ്‌ എന്നെയാണ്‌ ഏൽപ്പി​ച്ചത്‌. ഇക്കാര്യ​ത്തിൽ എനിക്ക്‌ അനുഭ​വ​പ​രി​ച​യ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. മറ്റുള്ളവർ എന്നെ സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടെ സഹായി​ച്ചു. ഒരു വർഷം തികയു​ന്ന​തി​നു മുമ്പ്‌ മറ്റൊരു ദേശീയ കൺ​വെൻ​ഷൻ ക്രമീ​ക​രി​ച്ചു. ലോകാ​സ്ഥാ​ന​ത്തു​നിന്ന്‌ ഫ്രഡറിക്‌ ഫ്രാൻസ്‌ സഹോ​ദ​ര​നാ​ണു വന്നത്‌. കൺ​വെൻ​ഷൻ മേൽവി​ചാ​ര​ക​നാ​യി സേവി​ച്ചതു ഞാനാ​യി​രു​ന്നു. ആളുക​ളു​മാ​യി ഇണങ്ങി​ച്ചേ​രാ​നുള്ള ഫ്രാൻസ്‌ സഹോ​ദ​രന്റെ മനസ്സൊ​രു​ക്ക​ത്തിൽനിന്ന്‌ പലതും പഠിക്കാൻ ആ സമയത്ത്‌ എനിക്കു കഴിഞ്ഞു. ഫിലി​പ്പീൻസി​ന്റെ പരമ്പരാ​ഗ​ത​വേ​ഷ​മായ ബറോംഗ്‌ തഗലോഗ്‌ ധരിച്ച്‌ ഫ്രാൻസ്‌ സഹോ​ദരൻ പൊതു​പ്ര​സം​ഗം നടത്തി​യ​പ്പോൾ അവിടു​ത്തെ സഹോ​ദ​ര​ങ്ങൾക്കു വളരെ​യ​ധി​കം സന്തോ​ഷ​മാ​യി.

ഒരു ഡിസ്‌ട്രിക്‌റ്റ്‌മേൽവിചാരകനായിട്ടായിരുന്നു എന്റെ അടുത്ത നിയമനം. അതു കൂടുതൽ പൊരു​ത്ത​പ്പെ​ടു​ത്തൽ ആവശ്യ​മാ​ക്കി​ത്തീർത്തു. ആ സമയത്ത്‌ പുതിയ ലോക സമുദാ​യ​ത്തി​ന്റെ സന്തോഷം എന്ന ചലച്ചി​ത്രം ഞങ്ങൾ പ്രദർശി​പ്പി​ച്ചു. മിക്ക​പ്പോ​ഴും തുറസ്സായ സ്ഥലങ്ങളി​ലാണ്‌ അതു കാണി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌. ചില​പ്പോൾ പ്രാണി​കൾ ഞങ്ങൾക്കൊ​രു പ്രശ്‌ന​മാ​യി​രു​ന്നു. പ്രൊ​ജ​ക്‌ട​റി​ന്റെ വെളിച്ചം കണ്ട്‌ വരുന്ന പ്രാണി​കൾ അതിൽ പറ്റിപ്പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കും. പ്രദർശനം കഴിഞ്ഞ്‌ പ്രൊ​ജ​ക്‌ടർ വൃത്തി​യാ​ക്കു​ന്നതു നല്ലൊരു പണിത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. ഈ പ്രദർശ​നങ്ങൾ സംഘടി​പ്പി​ക്കു​ന്നത്‌ അത്ര എളുപ്പ​മ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ, യഹോ​വ​യു​ടെ സംഘടന ലോക​മെ​മ്പാ​ടും വ്യാപി​ച്ചി​രി​ക്കുന്ന ഒന്നാ​ണെന്നു മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യ​പ്പോ​ഴുള്ള ആളുക​ളു​ടെ പ്രതി​ക​രണം ഞങ്ങൾക്കു സംതൃ​പ്‌തി നൽകി.

സമ്മേള​നങ്ങൾ നടത്തു​ന്ന​തിന്‌ അനുമതി കൊടു​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ കത്തോ​ലി​ക്കാ​പു​രോ​ഹി​ത​ന്മാർ ചില പ്രാ​ദേ​ശിക അധികാ​രി​ക​ളു​ടെ മേൽ സമ്മർദം ചെലുത്തി. പള്ളിക​ളു​ടെ അടുത്താ​ണു പ്രസം​ഗങ്ങൾ നടന്നി​രു​ന്ന​തെ​ങ്കിൽ പള്ളിമ​ണി​കൾ മുഴക്കി അവർ നമ്മുടെ പരിപാ​ടി​യെ ശല്യ​പ്പെ​ടു​ത്തു​മാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കിലും വേല പുരോ​ഗ​മി​ച്ചു. ആ സ്ഥലങ്ങളി​ലുള്ള പലരും ഇന്ന്‌ യഹോ​വ​യു​ടെ ആരാധ​ക​രാണ്‌.

വീണ്ടും പുതിയ നിയമ​നങ്ങൾ!

ബ്രാ​ഞ്ചോ​ഫീ​സിൽ നിയമി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടുള്ള ഒരു കത്ത്‌ 1959-ൽ എനിക്കു കിട്ടി. ഈ സേവനം പുതിയ പല പാഠങ്ങ​ളും എന്നെ പഠിപ്പി​ച്ചു. പിന്നീട്‌ മേഖലാ​സ​ന്ദർശ​നങ്ങൾ നടത്തു​ന്ന​തി​നു മറ്റു രാജ്യങ്ങൾ സന്ദർശി​ക്കാൻ എന്നോട്‌ ആവശ്യ​പ്പെട്ടു. അങ്ങനെ ഒരു യാത്ര​യിൽ തായ്‌ലൻഡിൽ മിഷന​റി​യാ​യി സേവി​ച്ചി​രുന്ന ജാനറ്റ്‌ ഡുമാണ്ട്‌ എന്ന സഹോ​ദ​രി​യെ ഞാൻ പരിച​യ​പ്പെട്ടു. ഞങ്ങൾ പരസ്‌പരം കത്തുകൾ അയയ്‌ക്കാൻ തുടങ്ങി. പിന്നീട്‌ ഞങ്ങൾ വിവാ​ഹി​ത​രാ​യി. ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച്‌ ദൈവത്തെ സേവി​ക്കാൻ തുടങ്ങി​യിട്ട്‌ ഇപ്പോൾ 51 വർഷം കഴിഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു.

33 രാജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലുള്ള യഹോ​വ​യു​ടെ ജനത്തെ സന്ദർശി​ക്കാ​നുള്ള പദവി എനിക്കു കിട്ടി. വ്യത്യ​സ്‌ത​ത​ര​ത്തി​ലുള്ള ആളുക​ളു​മാ​യി ഇടപെ​ടു​ന്നത്‌ ഒരു വെല്ലു​വി​ളി​ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ എന്റെ ആദ്യത്തെ നിയമ​നങ്ങൾ അതിനാ​യി എന്നെ ഒരുക്കി​യെന്ന്‌ എനിക്കു പറയാ​നാ​കും. ഈ സന്ദർശ​നങ്ങൾ കൂടുതൽ വിശാ​ല​മാ​യി കാര്യങ്ങൾ കാണാൻ എന്നെ പഠിപ്പി​ച്ചു. എല്ലാ തരത്തി​ലു​മുള്ള ആളുക​ളെ​യും യഹോവ സ്വീക​രി​ക്കു​ന്നു. യഹോ​വ​യു​ടെ സ്‌നേഹം എത്ര വിശാ​ല​മാണ്‌!—പ്രവൃ. 10:34, 35.

ഇപ്പോ​ഴും പൊരു​ത്ത​പ്പെ​ടു​ത്ത​ലു​കൾ

ഫിലി​പ്പീൻസി​ലെ സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളോ​ടൊത്ത്‌ സേവി​ക്കു​ന്നത്‌ എത്ര സന്തോഷം നൽകു​ന്നെ​ന്നോ! ഞാൻ ഇവിടെ സേവി​ക്കാൻ തുടങ്ങി​യ​പ്പോൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്ന​തി​ന്റെ പത്ത്‌ ഇരട്ടി​യാണ്‌ ഇപ്പോൾ ഇവിടു​ത്തെ പ്രചാ​ര​ക​രു​ടെ എണ്ണം. ജാനറ്റും ഞാനും ഇപ്പോൾ കിസോൺ സിറ്റി​യി​ലെ ഫിലി​പ്പീൻസ്‌ ബ്രാ​ഞ്ചോ​ഫീ​സിൽ സേവി​ക്കു​ന്നു. വിദേ​ശ​നി​യ​മനം തുടങ്ങി​യിട്ട്‌ 60 വർഷത്തിൽ അധിക​മാ​യെ​ങ്കി​ലും യഹോവ ആവശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​ത​നു​സ​രിച്ച്‌ പൊരു​ത്ത​പ്പെ​ടു​ത്തൽ വരുത്തി കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാൻ ഞാൻ ഇപ്പോ​ഴും തയ്യാറാ​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട​തുണ്ട്‌. ഇയ്യിടെ വന്ന സംഘട​നാ​പ​ര​മായ മാറ്റങ്ങ​ളും നമ്മൾ സേവന​ത്തിൽ വഴക്കം കാണി​ക്കേ​ണ്ടത്‌ ആവശ്യ​മാ​ക്കി​ത്തീർക്കു​ന്നു.

ഒരു കാര്യം യഹോ​വ​യു​ടെ ഇഷ്ടമാ​ണെന്നു തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞാൽ അതിന​നു​സ​രിച്ച്‌ പ്രവർത്തി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾ നല്ല ശ്രമം ചെയ്യുന്നു. അങ്ങനെ​യൊ​രു ജീവി​ത​മാണ്‌ ഏറ്റവും സംതൃ​പ്‌തി തരുന്നത്‌. ആവശ്യ​മായ പൊരു​ത്ത​പ്പെ​ടു​ത്ത​ലു​കൾ വരുത്തി സഹോ​ദ​ര​ങ്ങളെ നന്നായി സേവി​ക്കാ​നും ഞങ്ങൾ ശ്രമി​ക്കു​ന്നു. യഹോവ ആവശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്നി​ട​ത്തോ​ളം ‘എല്ലാവർക്കും എല്ലാമാ​യി​ത്തീ​രാൻ’ ഞങ്ങൾ ഉറച്ച്‌ തീരു​മാ​നി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.