KAPITEL 2

Daut juuch hule air an dem andrer

“Wat God t’hoopmåkt hät, dört kair uutenanermåke.” (Marcos 10:9)

Air dail wat Jehovaa forlangt fon sijn dijners is dat sai sich anhule air am andrer mit groot lijb. (Salmo 18:25) Im forfrigt leewend is dit nöörg, weegen ån dës sort lijb air kan ni sich up der ander forlåte. Un dat is nöörg dat, der kërl un fruug eer lijb ümer gröter wart.

Hüütsendåg is ni licht im forfrigt leewend sich air an der ander hule mit groot lijb. Taum dij forfrigt leewend behüüte, duu must twai daile dårtau måke.

1 DAU DIJ FORFRIGT LEEWEND FEELE WËRD GEEWE

WAT DAI BIJBEL SÄGT: “Dat jij uunersuike wat fon daile häwe mëste wërd.” (Filipenses 1:10) Dij forfrigt leewend is air fon der daile wat mëste wërd hät. Dau ni dij forfrigt leewend besijdlåte weegen irgends air anerd dail.

Jehovaa wil dat jij juuch bekümre air mitm andrer un t’hoop air fröölig leewend häwe. (Eclesiastes 9:9) God wil dat’s duu nij ais dij kërl urer dijn fruug besijdlötst, åwer dat jij bëd ruuterfijne wosoo air der ander fröölig måke. (1 Coríntios 10:24) Måk dat dij kërl urer dijn fruug fornimt dat’s duu der bruukst un dat dai feele wërd tau dij hät.

Air kërl bringt sijne fruug ain tass të; air kërl kümt na huus un sijn fruug däit kåke

DUU KAST SOO MÅKE:

Dau dij ümer tijd ruuterneeme dat jij bëd t’hoopblijwe koine, un låt dat kair dail urer mësch juuch forstööre däit.
Daut t’hoop denke: Dau ümtuusche “ik denk . . .” up “wij denke . . .”

Air kërl un ain fruug häwe sich tijd ruuternåme taum fortele un wat eete

2 DAU DIJN HÄRTS BEHÜÜTE

WAT DAI BIJBEL SÄGT: “Jërer ainsig wat bijblijwt kijke nå ain fruug, bet hai wünsch oiwer eer hät taum sich eer neeme, hät al ine härts huurerig mit eer måkt.” (Mateus 5:28) Wen air mësch andenke däit an daile wat ni rëgen sin, dai is ni reäl tau sij kërl urer sijn fruug.

Jehovaa sägt duu schast dijn härts behüüte. (Provérbios 4:23 un Jeremias 17:9) Dårtau, must duu uppasse nå dat wat’s duu kijke däist. (Mateus 5:29, 30) Dau der reäl dijner Jó nåmåke. Hai hät aine akord mit sijne oogen måkt taum nij ais nå ain anerd fruug kijke mit wünsch. (Jó 31:1) Wäs trecht taum nij ais huurerbijler kijke un taum ni anfänge aine andrer mësch lijre wat ni dij kërl urer dijn fruug is.

Air kërl hät air bijld fon sijne fruug upm sijm arbëdsdisch

DUU KAST SOO MÅKE:

Dau tau ale klår låte dat’s duu forfrigt büst un lijbe däist dij kërl urer dijn fruug.
Dau dij ankëre an dat wat dij kërl urer dijn fruug forneeme däit. Wen em urer eer ni gefale däit ain ümgang wat’s duu häst, dau dårmit glijk anhule.