VRIEND.
De bijbel beschrijft een ware vriend als iemand die aanhankelijker is dan een broeder, in zijn loyaliteit en vriendelijkheid bestendig is, zijn in benauwdheid verkerende metgezel te hulp komt en hem eerlijk raad geeft (Spr. 18:24; 17:17; 27:6, 9). Anderzijds heeft iemand die rijk is en geschenken geeft, veel vrienden die er alleen maar op uit zijn zelfzuchtig profijt van deze vriendschap te trekken (Spr. 14:20; 19:4, 6, 7). Jezus Christus gaf heel passend de raad om voor een avondmaaltijd geen vrienden uit te nodigen die iets kunnen terugdoen, maar personen die daartoe niet in staat zijn (Luk. 14:12-14). Jezus zelf gaf in dit opzicht het voorbeeld doordat hij geestelijke hulp bood aan degenen op wie werd neergezien. Om die reden werd hij als „een vriend van belastinginners en zondaars” bestempeld (Matth. 11:19). Maar Jezus gaf te kennen dat alleen degenen die zijn geboden gehoorzaamden, zijn werkelijke vrienden waren. Hij bewees zijn liefde voor zijn vrienden door afstand te doen van zijn ziel ten behoeve van hen en moedigde hen aan elkaar net zo lief te hebben. — Joh. 15:12-14.
Het is interessant dat de eerste-eeuwse christenen hun medegelovigen in het algemeen als „vrienden” aanduidden (3 Joh. 14). Dit sluit echter niet uit dat iemand met sommigen in de christelijke gemeente op vertrouwelijker voet staat dan met anderen, hetzij wegens familiebetrekkingen, nauwere omgang tengevolge van omstandigheden, dezelfde achtergronden of interesses, louter overeenkomst in persoonlijkheid, of wegens voortreffelijke christelijke hoedanigheden die men door genoten omgang bij hen heeft opgemerkt. Bepaalde hoedanigheden van Petrus, Jakobus en Johannes bewogen Jezus ertoe deze discipelen in veel voorrechten te laten delen; zo liet hij hen getuige worden van het transfiguratietafereel. Daarbij kan Jezus aan de toekomst hebben gedacht, met het oog op datgene wat hij voor deze drie mannen in petto had en waarvoor hij hen, zoals hij wist, in zijn dienst zou gebruiken. — Mark. 9:1-10; 14:32, 33; Luk. 8:51.
Hoewel een christen net als Jezus liefde voor de mensheid in het algemeen aan de dag legt, zal hij terecht alleen degenen die vrienden van God zijn de soort van liefde betonen die bij vriendschap hoort. Dat dit juist is, wordt beklemtoond door de vraag die aan de getrouwe koning Josafat werd gesteld: „Dient er aan de goddeloze hulp te worden verleend, en dient gij liefde te hebben voor hen die Jehovah haten?” (2 Kron. 19:2) Wie een vriend van de wereld wil zijn, maakt zich tot een vijand van God. — Jak. 4:4.
De meest in het oog springende vriendschap tussen mensen waarvan in de Hebreeuwse Geschriften gewag wordt gemaakt, was die welke tussen David en Jonathan bestond. Hoewel Jonathan de natuurlijke troonopvolger van zijn vader Saul was, koesterde hij geen haat jegens David en ging hij hem niet als een rivaal bezien. Hij erkende veeleer dat David Jehovah’s gunst genoot. Zo kwam het dat „de ziel van Jonathan nauw verbonden werd aan de ziel van David, en Jonathan kreeg hem lief als zijn eigen ziel” (1 Sam. 18:1). Toen Jonathan in de strijd gesneuveld was, hief David een grote weeklacht over het verlies van zijn vriend aan en zei: „Ik ben benauwd om u, mijn broeder Jonathan, gij waart mij zeer aangenaam. Uw liefde was mij wonderlijker dan de liefde van vrouwen” (2 Sam. 1:26). Deze vriendschap was mogelijk omdat zowel David als Jonathan loyaliteit jegens Jehovah God de eerste plaats in hun leven toekenden.