‘ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ, ਮੇਰੀ ਜਾਨ,

ਮੇਰੀਏ ਘੁੱਗੀਏ, ਮੇਰੀ ਬੇਦਾਗ਼ ਮਹਿਬੂਬਾ, ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹ!

ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਤ੍ਰੇਲ ਨਾਲ ਭਿੱਜਿਆ ਪਿਆ ਹੈ,

ਮੇਰੇ ਵਾਲ਼ਾਂ ਦੀਆਂ ਲਟਾਂ ਰਾਤ ਦੀ ਨਮੀ ਨਾਲ।’+

28 ਮੋਆਬ ਦੇ ਵਾਸੀਓ, ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਚਟਾਨਾਂ ʼਤੇ ਰਹੋ,

ਉਸ ਘੁੱਗੀ ਵਰਗੇ ਬਣ ਜਾਓ ਜੋ ਤੰਗ ਘਾਟੀ ਦੇ ਪਾਸਿਆਂ ʼਤੇ ਆਲ੍ਹਣਾ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ।’”