Wdzięczność obdarowanych przysparza szczęścia dawcy
PRZYPOMNIJMY sobie młodą parę, o której była mowa w pierwszym artykule. Oto już tylko we dwoje oglądają po kolei wszystkie otrzymane prezenty. O każdym z nich mówią, że jest im bardzo potrzebny. Pani młoda starannie układa prześcieradła i poszewki na specjalnej, łatwo dostępnej półce, naczynia ustawia w szafkach kuchennych, srebro stołowe wkłada do szuflady, a opiekacz stawia na stole w kuchni, żeby był pod ręką na co dzień.
Razem wieszają każdy obraz w najodpowiedniejszym miejscu; to samo robią z zegarami. Jednym z nowych obrusów przykrywają stół, przy którym będą spożywać posiłki. Odpowiednio dobrane serwetki, ustawione na stole w otrzymanych w prezencie kółkach, nadają całości eleganckiego wyglądu.
Ale szczególnie zadowoleni są z podarowanego im elektrycznego otwieracza do konserw. Pani młoda uważa, że często będzie korzystać z tego urządzenia. Otrzymali je od serdecznej przyjaciółki, która, jak wiedzą, sama nie może sobie na coś takiego pozwolić. Bardzo się cieszą również z narzuty na łóżko, wykonanej przez sędziwą ciocię cierpiącą na artretyzm rąk. Pracowała nad tym artystycznym rękodziełem wiele miesięcy. Cóż za wyraz miłości!
Cenią sobie każdy prezent. Nawet nie przyszłoby im do głowy odnieść którąś z otrzymanych rzeczy, by ją wymienić na coś innego lub na pieniądze. Teraz na nich kolej, by okazać miłość i podziękować. Czy znajdą na to czas?
Czy ktoś z Was otrzymał jakiś prezent — kosztowny lub niedrogi — może bukiet kwiatów, koszyk owoców albo po prostu roślinę doniczkową? A może bliska przyjaciółka posprzątała Twoje mieszkanie, gdy byłaś chora, albo przygotowała posiłek dla Twojej rodziny, gdy sama nie mogłaś tego zrobić? Czy jej za to podziękowaliście?
Jakże łatwo jest powiedzieć: „dziękuję”. Wystarczy tylko niewielki wydech. Nazbyt często zapomina się jednak o tym słowie. Kiedyś pewien taksówkarz zwrócił pozostawiony w jego samochodzie portfel. Cóż za miły prezent! A tymczasem właściciel przyjął portfel bez słowa. Można sobie wyobrazić, jakie wrażenie na taksówkarzu wywarł ten brak wdzięczności. Wyznał z przykrością: „Żeby chociaż powiedział ‛dziękuję’”.
W jednym wydaniu niniejszego czasopisma była mowa o grupie uczniów, którzy założyli klub w celu niesienia ludziom pomocy. „Kiedy ktoś zmotoryzowany znalazł się w tarapatach, pomagali naprawić przebitą dętkę, dostarczali paliwa, gdy go nieoczekiwanie zabrakło, albo ratowali w jeszcze inny sposób” — czytamy w tym artykule. „Nie pobierali żadnych opłat za wyświadczane przysługi. Prosili tylko kierowców o przesłanie do klubu listu z podziękowaniem”. Ile ich nadeszło? Rzecznik klubu powiedział: „Do tej chwili otrzymaliśmy jedynie dwa listy, chociaż z kartoteki klubu wynika, że w okresie dwóch lat naszej zorganizowanej działalności udzieliliśmy pomocy ponad 150 zmotoryzowanym”.
A jak gorąco dziękowałbyś, gdyby Ci ktoś uratował życie? Pomyśl, jak wspaniały prezent Ci ofiarowano! Pewien mężczyzna z narażeniem życia ratował pasażerów z tonącego statku i zdołał wyrwać ze szponów śmierci 17 osób, po czym w stanie skrajnego wyczerpania został odwieziony do domu. Zapytany po latach, co mu utkwiło w pamięci po tak wspaniałej akcji ratowniczej, odpowiedział: „Tylko to, że nikt spośród tych 17, którym uratowałem życie, nigdy mi nie podziękował”.
Czy podziękowanie za wyświadczoną uprzejmość, prezent albo dar życia jest oznaką słabości? Czy tacy ludzie są skłonni dziękować Jehowie Bogu, Wielkiemu Życiodawcy, za własne życie? Jeżeli nie stać ich na podziękowanie komuś, kogo widzą, czy można się spodziewać, że podziękują Temu, którego nie widzą? (1 Jana 4:20).
Czy można się dziwić, że obecnie tylu młodych nie potrafi serdecznie podziękować za otrzymany dar lub okazaną życzliwość? Jeśli rodzice nie używają słów „proszę” i „dziękuję”, to najprawdopodobniej nie będą tego robić ich dzieci.
Brak doceniania to jeden ze znaków, po których można poznać, że żyjemy w „dniach ostatnich”. Apostoł Paweł ostrzegł: „W dni ostatnie nastaną czasy krytyczne, trudne do zniesienia. Ludzie bowiem będą się lubować w sobie samych, (...) niewdzięczni” (2 Tymoteusza 3:1, 2).
Jak okazać wdzięczność
Produkcja i sprzedaż kart z gotowymi podziękowaniami jest dziś kwitnącym interesem. Treść niektórych takich kart pięknie wyraża nasze uczucia. Łatwo je kupić i wysłać do osób, które nam dały prezent czy wyświadczyły uprzejmość. Czy jednak własnoręczne dopisanie kilku słów od siebie, żeby w ten sposób okazać docenianie, nie świadczyłoby o serdeczności i życzliwości? Można by na przykład wspomnieć o otrzymanym prezencie, o tym, jak bardzo go sobie cenimy, i o radości, którą nam sprawia albo sprawi.
A czy dawca nie ucieszyłby się, gdybyśmy w miarę możliwości jeszcze osobiście mu podziękowali, uścisnęli dłoń, czule go objęli lub innym gestem wyrazili naszą sympatię? Jeżeli uskarżamy się na brak czasu, to pomyślmy, ile czasu, wysiłku i pieniędzy ofiarował nam dawca. Nasza wdzięczność przysporzy mu szczęścia.
Warto zawsze pamiętać o słowach największego dawcy, Jezusa: „Więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania” (Dzieje Apostolskie 20:35). Wkrótce, w nadchodzącym ziemskim Raju sprawiedliwości, ludzie nie tylko będą codziennie dziękować Jehowie Bogu za dar życia, lecz także okazywać sobie nawzajem serdeczną wdzięczność za życzliwość. Starajmy się już dziś być wdzięczni, żeby sobie zaskarbić uznanie Jehowy i naszych bliźnich.