Maj

Kiedy w I wieku „na całym świecie” nastała wielka klęska głodu, nie ominęła żyjących wtedy chrześcijan. Mężczyźni będący głowami rodzin z pewnością martwili się, jak zadbają o potrzeby domowników. A co z młodymi, którzy planowali poszerzyć zakres służby? Może zastanawiali się, czy nie odłożyć tych planów w czasie. Bez względu na swoje warunki ci chrześcijanie dostosowali się do sytuacji. Wykorzystywali każdą okazję do głoszenia i z radością dzielili się ze współwyznawcami z Judei tym, co posiadali (Dzieje 11:29, 30). Ci, którzy otrzymali dary materialne, bezpośrednio odczuli na sobie wsparcie Jehowy (Mat. 6:31-33). Z pewnością zacieśniły się ich relacje z niosącymi im pomoc braćmi i siostrami. A ci, którzy coś ofiarowali albo w inny sposób brali udział w akcji niesienia pomocy, doświadczyli szczęścia wynikającego z dawania (Dzieje 20:35). w23.04 s. 16, ak. 12, 13

Czasami Jehowa odpowiada na nasze modlitwy, pobudzając osoby niebędące Świadkami, żeby nam pomogły. Na przykład pobudził króla Artakserksesa, żeby ten pozwolił Nehemiaszowi powrócić do Jerozolimy i odbudować miasto (Nehem. 2:3-6). Również dzisiaj Jehowa może posłużyć się tymi, którzy nie są Jego sługami, żeby nam pomogli, kiedy tego potrzebujemy. Jehowa zazwyczaj nie odpowiada na nasze modlitwy w spektakularny sposób. Ale zawsze daje nam to, czego potrzebujemy, żeby pozostać wobec Niego lojalni. Dlatego starajmy się zauważać, jak Jehowa odpowiada na nasze modlitwy. Od czasu do czasu rozmyślaj o tym, jak to robi (Ps. 66:19, 20). Musimy okazywać wiarę nie tylko, modląc się do Jehowy, ale też akceptując Jego odpowiedź na nasze modlitwy, bez względu na to, jaką przybierze formę (Hebr. 11:6). w23.05 s. 11, ak. 13; s. 12, ak. 15, 16

Kiedy oddaliśmy się Jehowie, obiecaliśmy, że zawsze będziemy Mu służyć i spełniać Jego wolę. Powinniśmy dotrzymać tej obietnicy. Wypełnianie jej nie przekracza naszych możliwości. Jehowa stworzył nas przecież po to, żebyśmy żyli zgodnie z Jego wolą (Obj. 4:11). Wszczepił nam potrzeby duchowe i ukształtował na swój obraz. Dlatego możemy się do Niego przybliżać, a spełnianie Jego woli sprawia nam przyjemność. Co więcej, kiedy robimy to, co się Mu podoba, i naśladujemy Jego Syna, ‛zaznajemy pokrzepienia’ (Mat. 11:28-30). Dalej więc pogłębiaj swoją miłość do Jehowy. Rozmyślaj, co dobrego już dla ciebie zrobił i co jeszcze zrobi w przyszłości. Im bardziej kochasz Jehowę, tym łatwiej będzie ci okazywać Mu posłuszeństwo (1 Jana 5:3). Jezus z powodzeniem spełniał wolę Jehowy, ponieważ modlił się do Niego o pomoc i skupiał się na czekającej go nagrodzie (Hebr. 5:7; 12:2). Tak jak Jezus proś Jehowę o wsparcie i miej żywo w pamięci nadzieję życia wiecznego. w23.08 ss. 27, 28, ak. 4, 5

Wszyscy cenimy osoby, które są cierpliwe. Dlaczego? Wzbudzają one nasz szacunek, bo potrafią na coś czekać, nie okazując zdenerwowania. Cieszymy się, że cierpliwie znoszą nasze błędy. A osobie, która studiowała z nami Biblię, jesteśmy wdzięczni, że cierpliwie pomagała nam zrozumieć, przyjąć lub zastosować jakąś naukę biblijną. Jednak największe docenianie wzbudza w nas cierpliwość, którą okazuje nam Jehowa Bóg! Chociaż cenimy cierpliwość u innych, nam samym nie zawsze łatwo jest ją okazywać. Na przykład kiedy stoimy w korku, może nam być trudno zachować spokój, zwłaszcza gdy się śpieszymy. Kiedy inni nas irytują, możemy stracić panowanie nad sobą. A czasami wyzwaniem może być czekanie na obiecany przez Jehowę nowy świat. Jednak we wszystkich takich sytuacjach musimy być bardziej cierpliwi. w23.08 s. 20, ak. 1, 2

Na polecenie Jehowy Gedeon zredukował wielkość armii o ponad 99 procent. Mógłby sobie pomyśleć: „Czy ta zmiana jest naprawdę konieczna? Czy to się uda?”. Okazał jednak posłuszeństwo. Obecnie starsi naśladują Gedeona, kiedy wprowadzają zalecane przez organizację zmiany (Hebr. 13:17). Gedeon posłuchał Jehowy pomimo swoich obaw oraz ryzyka, jakie musiał podjąć (Sędz. 9:17). Jehowa zapewnił go o swoim wsparciu. Dzięki temu Gedeon był przekonany, że może na Niego liczyć, gdy będzie bronił Jego ludu. Starsi mieszkający w rejonach, gdzie nasza działalność jest zakazana, mogą naśladować Gedeona. Odważnie przewodzą na zebraniach i w służbie kaznodziejskiej, chociaż grozi im za to areszt, przesłuchanie, utrata pracy albo brutalne traktowanie. W trakcie wielkiego ucisku starsi będą musieli posłusznie stosować się do otrzymywanych wskazówek — bez względu na związane z tym ryzyko. w23.06 ss. 5, 6, ak. 12, 13

Jehowa zadbał o to, żeby dobre czyny arcykapłana Jehojady zostały utrwalone dla naszego pouczenia (Rzym. 15:4). A gdy Jehojada zmarł, został uhonorowany przez to, że „pochowano go w Mieście Dawida razem z królami, gdyż zrobił wiele dobrego dla Izraela w sprawach dotyczących prawdziwego Boga i Jego domu” (2 Kron. 24:15, 16). Relacja o Jehojadzie może nam wszystkim pomóc rozwijać bojaźń przed Bogiem. Chrześcijańscy starsi naśladują Jehojadę, kiedy zachowują czujność i lojalnie chronią trzodę Bożą (Dzieje 20:28). Z jego przykładu mogą się czegoś nauczyć również bracia i siostry w podeszłym wieku. Jeśli boją się Jehowy i pozostają wobec Niego lojalni, On może się nimi posługiwać do wykonywania swojej woli. A młodzi mogą wyciągnąć lekcje z tego, jak Jehowa traktował Jehojadę. Podobnie jak On powinni z godnością i szacunkiem odnosić się do starszych, lojalnych osób, zwłaszcza tych, które od wielu lat wiernie służą Jehowie (Prz. 16:31). My też lojalnie wspierajmy tych, ‛którzy wśród nas przewodzą’, i bądźmy im posłuszni (Hebr. 13:17). w23.06 s. 17, ak. 14, 15

Podczas zebrań kierujmy się rozsądkiem, jeśli chodzi o to, ile razy się zgłosić. Gdybyśmy robili to zbyt często, prowadzący mógłby się czuć przymuszony do udzielania nam głosu, chociaż inni nie mieli jeszcze okazji się wypowiedzieć. To mogłoby ich zniechęcać do podnoszenia ręki (Kazn. 3:7). Gdy w trakcie zebrania zgłasza się wielu obecnych, prawdopodobnie nie będziemy się wypowiadać tak często, jak byśmy chcieli. Być może prowadzący w ogóle nie udzieli nam głosu. To może zniechęcać, ale nie powinniśmy się obrażać (Kazn. 7:9). Jeżeli nie masz okazji wypowiadać się tak często, jak byś chciał, możesz uważnie słuchać odpowiedzi innych, a po zebraniu ich za nie pochwalić. Dla braci i sióstr twoja pochwała może być równie zachęcająca, jak komentarz, którego chciałeś udzielić. w23.04 ss. 23, 24, ak. 14-16

Studiuj Słowo Boże i nad nim rozmyślaj. Tak jak drzewo jest silne dzięki głębokim korzeniom, tak my możemy pozostać niezachwiani dzięki temu, że nasza wiara jest mocno zakorzeniona w Słowie Bożym. W miarę jak drzewo rośnie, rozrastają się też jego korzenie. Podobnie gdy my studiujemy i rozmyślamy, wzmacniamy naszą wiarę i przekonanie, że zasady Boże są najlepsze (Kol. 2:6, 7). Rozmyślajmy o tym, jak Jehowa w przeszłości zapewniał swoim sługom wskazówki, kierownictwo i ochronę. Na przykład Ezechiel otrzymał pokrzepiającą wizję, w której zobaczył, jak anioł dokładnie mierzy świątynię. Z tej wizji płyną praktyczne wnioski dotyczące tego, jak stawać w obronie czystego wielbienia Jehowy (Ezech. 40:1-4; 43:10-12). My też odnosimy korzyści, gdy poświęcamy czas na studium i rozmyślanie o głębokich sprawach zawartych w Słowie Bożym. Nasze serce będzie niezłomne, jeśli całkowicie ufamy Jehowie (Ps. 112:7). w23.07 s. 18, ak. 15, 16

Biblia opisuje wielu młodych mężczyzn, którzy byli godni naśladowania. Kochali oni Jehowę i na różne sposoby troszczyli się o Jego sług. Możesz też brać wzór z dojrzałych chrześcijan należących do twojej rodziny lub zboru (Hebr. 13:7). A najwspanialszym wzorem jest Jezus Chrystus (1 Piotra 2:21). Kiedy wnikliwie analizujesz postępowanie takich mężczyzn, zwracaj uwagę na ich wyjątkowe przymioty (Hebr. 12:1, 2). Potem zdecyduj, jak zamierzasz ich naśladować. Mężczyzna odznaczający się umiejętnością myślenia starannie rozważa różne możliwości, zanim podejmie działania. Powinieneś bardzo się starać, żeby rozwinąć tę umiejętność i nigdy jej nie stracić. Na początku poznawaj zasady biblijne i rozmyślaj o tym, dlaczego wychodzą one na dobre. Potem kieruj się nimi, żeby podejmować decyzje, które podobają się Jehowie (Ps. 119:9). To duży krok w kierunku duchowej dojrzałości (Prz. 2:11, 12; Hebr. 5:14). w23.12 ss. 24, 25, ak. 4, 5

Rodzice mogą skutecznie uczyć swoje dzieci, jak łagodnie reagować na zarzuty dotyczące ich wierzeń (Jak. 3:13). Niektórzy ćwiczą rozmowy w trakcie rodzinnego wielbienia. Biorą wtedy pod uwagę tematy, które mogą pojawić się w szkole. Omawiają i pokazują w praktyce, jak udzielać odpowiedzi, i uczą swoje dzieci, jak reagować w sposób łagodny i przyjazny. Takie ćwiczenia mogą pomóc młodym chrześcijanom używać przekonujących argumentów, a także przekonać samych siebie, że ich wierzenia mają solidne podstawy. W serwisie jw.org, w sekcji „Nastolatki”, znajdują się „Materiały ćwiczeniowe” oraz artykuły z serii „Młodzi ludzie pytają”. Zostały one tak opracowane, żeby pomóc młodym umocnić wiarę i przygotować odpowiedzi własnymi słowami. Gdy w gronie rodziny studiujemy te materiały, wszyscy możemy uczyć się bronić swoich wierzeń w łagodny i przyjazny sposób. w23.09 s. 17, ak. 10; s. 18, ak. 15, 16

Czy kiedykolwiek wyznaczyłeś sobie cel duchowy, ale trudno było ci go osiągnąć? Jeśli tak, to nie jesteś sam. Na przykład Philip chciał popracować nad jakością i ilością swoich modlitw, ale brakowało mu na to czasu. Celem Eriki było punktualne docieranie na zbiórki do służby kaznodziejskiej, ale nadal spóźniała się prawie na każdą z nich. Jeśli zmierzasz do celu, którego jeszcze nie osiągnąłeś, nie myśl, że jesteś do niczego. Nawet stosunkowo proste cele często wymagają czasu i ciężkiej pracy. Już sam fakt, że się nie poddałeś, pokazuje, że cenisz swoją więź z Jehową i chcesz dawać Mu to, co najlepsze. Jehowa ceni twoje wysiłki i nie oczekuje więcej, niż możesz dać (Ps. 103:14; Mich. 6:8). Twój cel powinien być więc rozsądny, odpowiedni do twoich warunków. w23.05 s. 26, ak. 1, 2

Ludzie, którzy są odważni, mogą odczuwać strach, ale nie pozwalają, żeby powstrzymał ich od robienia tego, co właściwe. Daniel był bardzo odważnym młodym człowiekiem. Wnikliwie badał pisma proroków Bożych, w tym także proroctwa Jeremiasza. Dzięki takiej analizie zrozumiał, że długi pobyt Żydów w niewoli babilońskiej wkrótce się skończy (Dan. 9:2). Obserwowanie, jak spełniają się natchnione proroctwa, niewątpliwie umocniło zaufanie Daniela do Jehowy, a ludzie, którzy zawsze polegają na Bogu, potrafią być niezwykle odważni (por. Rzymian 8:32, 37-39). Co najważniejsze, Daniel często modlił się do swojego niebiańskiego Ojca (Dan. 6:10). Wyznawał grzechy i mówił o swoich uczuciach. Prosił też o pomoc (Dan. 9:4, 5, 19). Był takim samym człowiekiem jak my, więc odwaga nie była jego cechą wrodzoną. Musiał ją rozwijać dzięki studium i modlitwom oraz poleganiu na Jehowie. w23.08 s. 3, ak. 4; s. 4, ak. 7

Gdy jesteśmy posłuszni władzom, odnosimy z tego korzyści my sami, a także inni. W jaki sposób? Na przykład unikamy kar nakładanych na osoby nieprzestrzegające prawa (Rzym. 13:1, 4). Nasze posłuszeństwo może też mieć wpływ na to, jak władze postrzegają Świadków Jehowy. Wiele lat temu w Nigerii żołnierze wtargnęli do Sali Królestwa w trakcie zebrania, bo poszukiwali uczestników zamieszek, którzy protestowali przeciwko płaceniu podatków. Ale dowódca rozkazał żołnierzom wyjść i powiedział: „Świadkowie Jehowy nie podburzają przeciw płaceniu podatków”. Za każdym razem, gdy przestrzegasz prawa, dbasz o dobrą reputację ludu Jehowy — co pewnego dnia może stanowić ochronę dla twoich współwyznawców. w23.10 s. 9, ak. 13

Niektórzy słudzy Jehowy już od wielu lat czekają na koniec tego systemu rzeczy. Z ludzkiego punktu widzenia spełnienie obietnic Bożych może się odwlekać. Jehowa pokazał, że rozumie takie obawy, kiedy zapewnił proroka Habakuka: „Wizja ta spełni się w wyznaczonym czasie. Szybko zmierza do swojego końca. Nie okaże się kłamstwem. Nawet jeśli wydaje się odwlekać, wciąż jej wyczekuj! Bo sprawdzi się niezawodnie. Nie opóźni się!” (Hab. 2:3). Czy korzyść z tego zapewnienia miał odnieść tylko Habakuk? Czy ma ono znaczenie również dla nas obecnie? Pod natchnieniem apostoł Paweł odniósł je do chrześcijan czekających na nowy świat (Hebr. 10:37). Rzeczywiście, możemy być pewni, że nawet jeśli obiecane wybawienie wydaje się odwlekać, to „sprawdzi się niezawodnie. Nie opóźni się!”. w23.04 s. 30, ak. 16

Izraelici odrzucili wyraźne dowody na to, że Mojżesz jest przedstawicielem Jehowy (Liczb 14:10, 11). Wielokrotnie pokazali, że nie chcą uznać roli Mojżesza. Z tego powodu Jehowa nie pozwolił im wejść do Ziemi Obiecanej (Liczb 14:30). Jednak byli Izraelici, którzy stosowali się do wskazówek od Boga. Na przykład Jehowa powiedział o Kalebie: „Całym sercem za mną podążał” (Liczb 14:24). Bóg go nagrodził, a nawet pozwolił mu wybrać, gdzie będzie mieszkał w Ziemi Obiecanej (Joz. 14:12-14). Dobrym przykładem posłuszeństwa wobec Jehowy byli też Izraelici, którzy weszli do Ziemi Obiecanej. Kiedy w miejsce Mojżesza wodzem Izraela został Jozue, „do końca jego życia odnoszono się do niego z wielkim respektem” (Joz. 4:14). Jehowa błogosławił Izraelitom i wprowadził ich do ziemi, którą im obiecał (Joz. 21:43, 44). w24.02 s. 21, ak. 6, 7

Tak jak lekarz może uzyskać informacje o naszym sercu, sprawdzając puls, tak my możemy dowiedzieć się, jak silna jest nasza miłość do Boga, zastanawiając się, jak bardzo kochamy innych. Jeśli zauważymy, że nasza miłość do współwyznawców osłabła, może to wskazywać, że coś podobnego dzieje się z naszą miłością do Boga. Ale kiedy cały czas staramy się okazywać braciom i siostrom miłość, świadczy to o tym, że nasza miłość do Boga jest silna. Dlaczego powinniśmy być zaniepokojeni, jeśli nasza miłość do braci i sióstr słabnie? Bo może to oznaczać, że jesteśmy w duchowym niebezpieczeństwie. Wyraźnie na to wskazał apostoł Jan: „Kto nie kocha brata, którego widzi, nie może kochać Boga, którego nie widzi” (1 Jana 4:20). Czego się z tego uczymy? Jehowa jest z nas zadowolony tylko wtedy, kiedy ‛kochamy jedni drugich’ (1 Jana 4:7-9, 11). w23.11 s. 8, ak. 3; s. 9, ak. 5, 6

W młodości król Jehoasz podjął mądrą decyzję. Chociaż nie miał ojca, mógł liczyć na wskazówki od wiernego arcykapłana Jehojady. Pouczał on Jehoasza jak własnego syna. Dzięki temu Jehoasz postanowił służyć Jehowie i pomagać w tym innym. Zorganizował nawet naprawę Jego świątyni (2 Kron. 24:1, 2, 4, 13, 14). Jeżeli już od dziecka uczysz się kochać Jehowę i kierować Jego zasadami, to otrzymałeś wspaniały dar (Prz. 2:1, 10-12). Rodzice mogą cię szkolić na wiele sposobów. Jeśli stosujesz się do opartych na Biblii rad, będą oni szczęśliwi. Co więcej, sprawisz radość Bogu i nawiążesz z Nim trwałą przyjaźń (Prz. 22:6; 23:15, 24). Czy nie warto więc naśladować przykładu, który w młodości dał Jehoasz? w23.09 ss. 8, 9, ak. 3-5

Jehowa obiecuje, że wysłucha naszych modlitw. Bóg kocha swoich wiernych sług, dlatego nigdy nie lekceważy ich próśb (Ps. 10:17; 37:28). Nie oznacza to jednak, że spełni wszystko, o co Go prosimy. Na pewne rzeczy być może będziemy musieli poczekać do nowego świata. Jehowa bierze pod uwagę, jaki związek nasze prośby mają z Jego zamierzeniem (Izaj. 55:8, 9). Pragnie między innymi, żeby ludzie cieszyli się życiem na ziemi, zjednoczeni pod Jego panowaniem. Ale Szatan twierdzi, że ludziom byłoby lepiej, gdyby rządzili się sami (Rodz. 3:1-5). Żeby udowodnić, że Szatan kłamie, Jehowa pozwolił, by ludzie sami sprawowali rządy. Ale to doprowadziło do wielu problemów (Kazn. 8:9). Rozumiemy, że póki co Jehowa ich wszystkich nie rozwiąże. w23.11 s. 21, ak. 4, 5

Jehowa obiecał, że Abraham ‛zostanie ojcem wielu narodów’ i że dzięki niemu „otrzymają błogosławieństwo wszystkie rodziny na ziemi”. Ale gdy miał 100 lat, a Sara 90, obiecany syn jeszcze się nie urodził. Z ludzkiego punktu widzenia nie można już było na to liczyć. Dla Abrahama była to prawdziwa próba. Mimo to „miał nadzieję i wierzył, że może się stać ojcem wielu narodów” (Rzym. 4:18, 19). I w końcu ta nadzieja się spełniła. Został ojcem Izaaka — długo wyczekiwanego syna (Rzym. 4:20-22). Tak jak Abraham my też możemy podobać się Bogu, zostać uznani za prawych i być Jego przyjaciółmi. Właśnie to podkreślił Paweł, gdy napisał: „Słowa ‚został uznany za prawego’ zapisano (...) nie tylko ze względu na niego [Abrahama], ale też ze względu na nas, którzy będziemy za takich uznani, bo wierzymy w Tego, który wskrzesił Jezusa” (Rzym. 4:23, 24). Podobnie jak Abraham, musimy mieć wiarę popartą uczynkami oraz nadzieję. w23.12 s. 7, ak. 16, 17

Gdy spotyka cię budząca strach próba, pamiętaj, że Jehowa widzi nie tylko samą sytuację, ale też twoje uczucia. Na przykład Jehowa dostrzegał nie tylko to, że Izraelici byli w Egipcie źle traktowani, ale też ‛jakiego bólu zaznawali’ (Wyjścia 3:7). Być może się zastanawiasz, jak Jehowa cię wspiera, kiedy przechodzisz jakąś przerażającą próbę. Proś Go, żeby pomógł ci to dostrzec (2 Król. 6:15-17). Następnie zastanów się: „Czy wzmocniło mnie jakieś przemówienie lub wypowiedź na zebraniu? Czy zachęciła mnie jakaś nasza publikacja, materiał filmowy albo piosenka? Czy ktoś podzielił się ze mną pokrzepiającą myślą lub wersetem?”. Łatwo moglibyśmy uznać naszych kochających współwyznawców oraz pokarm duchowy za coś oczywistego. Są to jednak wyjątkowe dary od Jehowy (Izaj. 65:13; Marka 10:29, 30). Świadczą one o Jego trosce (Izaj. 49:14-16). I są dowodem na to, że możesz Mu ufać. w24.01 ss. 4, 5, ak. 9, 10

Tuż przed powrotem do nieba Jezus przypomniał swoim uczniom o zadaniu świadczenia o nim „w Jerozolimie, w całej Judei, Samarii i aż do najdalszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8; Łuk. 24:46-48). Wkrótce potem żydowscy przywódcy aresztowali apostołów Piotra i Jana i przyprowadzili ich przed Sanhedryn. Zakazali im głosić, a nawet im grozili (Dzieje 4:18, 21). Piotr i Jan odpowiedzieli: „Co jest słuszne w oczach Bożych — słuchać was czy Boga? Oceńcie sami. My jednak nie możemy przestać mówić o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy” (Dzieje 4:19, 20). Kiedy uczniowie zostali wypuszczeni, zwrócili się do Jehowy w modlitwie, w której skupili się na wykonywaniu Jego woli. A On odpowiedział na ich szczerą modlitwę (Dzieje 4:31). w23.05 s. 5, ak. 11, 12

Przez wieki między Jehową a Jego ukochanym Synem powstała niezwykle silna więź miłości. Jest to najdłużej istniejąca więź we wszechświecie. W słowach dzisiejszego tekstu czytamy, jak Jehowa otwarcie wyraził swoją miłość do Jezusa. Mógł po prostu powiedzieć: „To właśnie ten, którego darzę uznaniem”. Chciał jednak wyraźnie nam pokazać, jak bardzo kocha Jezusa, i nazwał go swoim „ukochanym Synem”. Był z niego dumny, zwłaszcza że Jezus był gotowy oddać swoje życie (Efez. 1:7). Jezus nie miał żadnych wątpliwości co do tego, jakimi uczuciami darzy go Ojciec. Miał głębokie przekonanie, że Jehowa go kocha, i wielokrotnie o tym wspominał (Jana 3:35; 10:17; 17:24). w24.01 s. 28, ak. 8

Wyobraź sobie taką sytuację: osoba, na której ci zależy, mówi o tobie coś okropnego. Wiesz, że to kłamstwo. Ale niektórzy zaczynają w nie wierzyć. Co gorsza, powtarzają je i zaczyna w nie wierzyć coraz więcej osób. Jak byś się czuł? Z pewnością czułbyś się źle z powodu takiego oszczerstwa. Ten przykład pomaga nam zrozumieć, co czuł Jehowa, kiedy Jego reputacja została zszargana. Jeden z Jego duchowych synów skłamał o Nim w rozmowie z pierwszą kobietą. Ewa uwierzyła w te kłamstwa. To spowodowało, że Adam i Ewa zbuntowali się przeciwko Jehowie. W rezultacie wszyscy ludzie grzeszą i w końcu umierają (Rodz. 3:1-6; Rzym. 5:12). Problemy, które obecnie widzimy, takie jak śmierć, wojny czy cierpienia, istnieją z powodu kłamstw wypowiedzianych przez Szatana. Czy Jehowa odczuwa ból z powodu tego oszczerstwa i jego skutków? Z pewnością. Ale nie stał się zgorzkniały ani nie chowa urazy. Tak naprawdę dalej jest „szczęśliwym Bogiem” (1 Tym. 1:11). w24.02 s. 8, ak. 1, 2

Co pomoże ci wykazać się takim zdecydowaniem jak Józef? Już teraz postanów sobie, jak zareagujesz na pokusę. Naucz się natychmiast mówić „nie” temu, czego Jehowa nienawidzi. Nawet się nad tym nie zastanawiaj (Ps. 97:10; 119:165). Dzięki temu nigdy się nie zachwiejesz. Możliwe, że nie masz wątpliwości, że znalazłeś prawdę, i chcesz służyć Jehowie całym sercem, ale mimo to coś cię powstrzymuje przed oddaniem się Mu i chrztem. Jeśli tak, weź sobie do serca przykład króla Dawida i podobnie jak on błagaj Jehowę: „Boże, przebadaj mnie i poznaj moje serce. Zbadaj mnie i poznaj dręczące mnie myśli. Zobacz, czy nie schodzę na jakąś zgubną drogę, i prowadź mnie drogą wieczności” (Ps. 139:23, 24). Jehowa błogosławi tym, „którzy Go z całych sił szukają”. Dowodzisz tego, jeśli starasz się osiągnąć cel, jakim jest oddanie Mu życia i przyjęcie chrztu (Hebr. 11:6). w24.03 s. 6, ak. 13-15

Arcykapłan reprezentował ludzi przed Bogiem. Pierwszy arcykapłan w Izraelu, Aaron, został wyznaczony przez Jehowę, gdy oddano do użytku przybytek. Jednak apostoł Paweł wyjaśnił, że „musiało być wielu następujących po sobie kapłanów, ponieważ śmierć nie pozwalała im sprawować tego urzędu nieprzerwanie” (Hebr. 7:23-26). A ponieważ arcykapłani byli niedoskonali, musieli składać ofiary za własne grzechy. Wyraźnie odróżniało to izraelskich arcykapłanów od wielkiego Arcykapłana, Jezusa Chrystusa. Jako nasz Arcykapłan, Jezus jest „sługą (...) prawdziwego namiotu, który postawił Jehowa, a nie człowiek” (Hebr. 8:1, 2). Paweł wyjaśnił, że „skoro on żyje wiecznie, to sprawuje urząd kapłański bez następców”. Dodał, że Jezus jest „nieskalany, oddzielony od grzeszników” i że w przeciwieństwie do izraelskich arcykapłanów „nie musi codziennie składać ofiar (...) za własne grzechy”. w23.10 s. 26, ak. 8, 9

Wyrażenie „poprzednie niebo” odnosi się do rządów będących pod wpływem Szatana i demonów (Mat. 4:8, 9; 1 Jana 5:19). W Biblii słowo „ziemia” może się odnosić do ludzi (Rodz. 11:1; Ps. 96:1). Wyrażenie „poprzednia ziemia” oznacza więc niegodziwe społeczeństwo. Jehowa nie naprawi istniejącego „nieba” i „ziemi” — On je całkowicie usunie. Zastąpi je „nowym niebem i nową ziemią”, czyli nowym rządem i nowym społeczeństwem. Jehowa sprawi, że zarówno ziemia, jak i ludzie znowu będą doskonali. Jak zapowiedział Izajasz, cała nasza planeta stanie się pięknym miejscem przypominającym ogród Eden. Również każdemu z nas zostanie przywrócona doskonałość. Kulawi, niewidomi i niesłyszący zostaną uleczeni. Nawet umarli powrócą do życia (Izaj. 25:8; 35:1-7). w23.11 s. 4, ak. 9, 10

„Wielki ucisk” rozpocznie się nagle (Mat. 24:21). Jednak w przeciwieństwie do wielu innych kataklizmów nie będzie on zaskoczeniem dla wszystkich. Jakieś 2000 lat temu Jezus ostrzegł swoich naśladowców, żeby się na niego przygotowali. Jeśli tak zrobimy, łatwiej nam będzie przetrwać ten trudny okres i pomóc w tym innym (Łuk. 21:36). Żeby okazywać Jehowie posłuszeństwo i ufać, że On nas ochroni, będzie nam potrzebna wytrwałość. Jak się zachowamy, jeśli nasi bracia stracą część lub nawet całość swojego dobytku? (Hab. 3:17, 18). Żeby nieść im pomoc, będzie nam potrzebne współczucie. Co zrobimy, jeśli w czasie ataku koalicji narodów przez pewien czas będziemy musieli mieszkać pod jednym dachem z wieloma współwyznawcami? (Ezech. 38:10-12). Żeby przetrwać ten trudny czas, będzie nam potrzebna żarliwa miłość. w23.07 s. 2, ak. 2, 3

Małżeństwa mogą się sporo nauczyć od Akwilasa i Pryscylli, których przykład ceniło wielu pierwszych chrześcijan (Rzym. 16:3, 4). Razem pracowali, głosili i pomagali innym (Dzieje 18:2, 3, 24-26). Tak naprawdę kiedy Biblia mówi o Akwilasie i Pryscylli, zawsze wymienia ich razem. Jak małżeństwa mogą ich naśladować? Pomyślcie o swoich licznych obowiązkach — czy niektóre z nich moglibyście wykonywać razem zamiast osobno? Na przykład Akwilas i Pryscylla razem głosili. Czy też planujesz udział w służbie ze współmałżonkiem? Poza tym Akwilas i Pryscylla razem pracowali. Być może ty i twój współmałżonek nie pracujecie w tym samym miejscu, ale może moglibyście wspólnie wykonywać obowiązki domowe (Kazn. 4:9). Kiedy pomagacie sobie w różnych zadaniach, możecie poczuć się jak zespół i będziecie mieli okazję do rozmowy. w23.05 ss. 22, 23, ak. 10-12

Od czasu do czasu każdy z nas odczuwa strach. Gdy król Saul próbował zabić Dawida, ten uciekł do filistyńskiego miasta Gat. Panujący tam król, Achisz, szybko zorientował się, że Dawid to słynny wojownik, o którym śpiewano, że pokonał „dziesiątki tysięcy” Filistynów. Dawid „bardzo się zląkł” (1 Sam. 21:10-12). Bał się, co Achisz z nim zrobi. Dzięki czemu pokonał strach? W Psalmie 56 Dawid opisuje uczucia, jakie towarzyszyły mu w Gat. Otwarcie mówi tam o swoich obawach, ale wyjaśnia też, jak je pokonał. Kiedy się bał, ufał Jehowie (Ps. 56:1-3, 11). I się nie zawiódł. Z Jego błogosławieństwem obmyślił nietypową, ale skuteczną strategię — udawał szalonego! Achisz zaczął go postrzegać bardziej jako irytującego dziwaka niż zagrożenie, a to umożliwiło Dawidowi ucieczkę (1 Sam. 21:13 do 22:1). w24.01 s. 2, ak. 1-3

Kim są osoby wspomniane w dzisiejszym tekście dziennym? To zmartwychwstali pomazańcy. Kiedy więc pod koniec wielkiego ucisku ostatni pomazańcy zostaną zabrani z ziemi, jednym z ich pierwszych zadań będzie udział w walce. Razem z Chrystusem i jego świętymi aniołami będą walczyć w ostatecznej wojnie z wrogami Boga. Pomyśl: niektórzy pomazańcy na ziemi są w podeszłym wieku i mają niewiele sił. Ale w niebie będą walczyć u boku swojego Walecznego Króla, Jezusa Chrystusa, jako potężne, nieśmiertelne stworzenia duchowe. Po Armagedonie będą razem z nim pomagać ludziom odzyskać doskonałość. Bez wątpienia zrobią wtedy dla swoich kochanych braci i sióstr więcej dobrego, niż kiedykolwiek byli w stanie jako niedoskonali ludzie! w24.02 ss. 6, 7, ak. 15, 16

Chociaż niektórzy są gotowi, żeby oddać się Bogu i przyjąć chrzest, to mogą się przed tym wzbraniać. Być może zastanawiają się: „Co, jeśli popełnię poważny grzech i zostanę usunięty ze zboru?”. Jeśli masz takie obawy, możesz być pewny, że Jehowa pomoże ci we wszystkim ‛postępować, jak przystało na Jego sługę, tak by Mu się w pełni podobać’ (Kol. 1:10). Da ci też potrzebne do tego siły. Zrobił tak już w wypadku wielu osób (1 Kor. 10:13). Dlatego stosunkowo niewielu zostaje usuniętych ze zboru. Jehowa pomaga swoim sługom dochowywać Mu wierności. Każdy niedoskonały człowiek ma skłonność do robienia tego, co złe (Jak. 1:14). Ale to, czy jej ulegniesz, zależy od ciebie. W gruncie rzeczy to ty masz kontrolę nad swoim życiem. Chociaż niektórzy mogą twierdzić inaczej, to naprawdę możesz nauczyć się panować nad złymi pragnieniami. w24.03 s. 5, ak. 11, 12