FILEMON

(„kochający”).

Chrześcijanin, który miał co najmniej jednego niewolnika i mieszkał w Kolosach, mieście leżącym w pd.-zach. Azji Mniejszej. W jego domu spotykał się tamtejszy zbór. Filemon był źródłem pokrzepienia dla innych chrześcijan oraz wzorem wiary i miłości. Apostoł Paweł uważał go za umiłowanego współpracownika (Flm 1, 2, 5-7; por. Kol 4:9 z Flm 10-12). Ponadto pragnął się u niego zatrzymać, co dobrze świadczy o jego gościnności (Flm 22; por. Dz 16:14, 15).

Paweł w osobistym liście do Filemona wspomniał też o Apfii i Archipie — zapewne członkach jego rodziny. Przypuszczalnie Apfia była żoną Filemona, Archip zaś — jego synem (Flm 2).

Jak się wydaje, Filemon został chrześcijaninem dzięki pracy Pawła (Flm 19). Co prawda nie głosił on w samych Kolosach (Kol 2:1), ale Filemon mógł się zapoznać z chrystianizmem podczas dwuletniej działalności apostoła w Efezie, kiedy to „wszyscy mieszkający w okręgu Azji [obejmującym także Kolosy] (...) usłyszeli słowo Pańskie” (Dz 19:10).

Jakiś czas przed nadejściem listu od Pawła Filemonowi uciekł niewolnik Onezym. Niewykluczone, że nawet ukradł on swemu panu pieniądze na podróż do Rzymu, gdzie później spotkał Pawła i został chrześcijaninem (Flm 10, 11, 18, 19; zob. NIEWOLNIK).