Powody do szczęścia tego narodu

1, 2. (a) Co przemawia za tym, że jeszcze przeszło 600 lat na tym odrodzonym narodzie spoczywało błogosławieństwo Jehowy? (b) Jak apostoł Paweł potwierdził wobec króla Agryppy, że ówcześni Żydzi rzeczywiście stanowili naród?

PO CUDOWNYM odrodzeniu w roku 537 p.n.e. Izrael jako naród istniał jeszcze przeszło 605 lat. Jehowa uznał za wskazane, żeby w tym czasie nadal posyłać do niego swych proroków, i prawie do końca wspomnianego okresu, naród ów pozostawał w stanie szczególnej łaski u Boga. Jakieś sześćset lat po odrodzeniu narodu, obrzezany faryzeusz imieniem Saul, rodem z Tarsu, pochodzący z pokolenia Beniamina, podsumował błogosławione przywileje narodu, którego członkiem się urodził, i wyłuszczył je następującymi słowami: „Czymże tedy góruje Żyd? Albo co za pożytek jest z obrzezania? Wielki pod każdym względem. Przede wszystkim ten, że im zostały powierzone wyrocznie Boże”. W innym miejscu ten sam Saul napisał o ‚braciach swoich, którzy wedle ciała byli jego rodakami’: „Izraelitami są, ich jest synostwo Boże, chwała, przymierza i nadanie Zakonu; ich służba Boża i obietnice. Ich są ojcowie i z nich pochodzi Chrystus wedle ciała” (Rzym. 3:1, 2; Rzym. 9:3-5, Kow). Istotnie więc mieli wszelkie powody, żeby być szczęśliwi!

² Określając swych rodaków mianem „narodu”, tenże pisarz oświadczył przed królem Agryppą w mieście Cezarei: „Życie (...) upłynęło mi od początku wśród mego narodu, i to w Jerozolimie, (...) żyłem według zasad najsurowszego stronnictwa naszej religii, jako faryzeusz. A teraz stoję tu jako oskarżony, ponieważ oczekuję obietnicy danej przez Boga ojcom naszym. A naród nasz na dwanaście pokoleń podzielony, ufa przecież, że stanie się jej uczestnictwem, i dlatego służy Bogu nieustannie, za dnia i w nocy. Czyż uważa się to u was za rzecz niepodobną, że Bóg wskrzesza umarłych? (...) aż po dzień dzisiejszy (...) składam świadectwo przed małymi i wielkimi. Przy tym nie mówię nic, czego nie przepowiedzieli już prorocy i Mojżesz: że Mesjasz cierpieć będzie, że jako pierwszy z martwych powstanie i że ludowi izraelskiemu oraz poganom światłość głosić będzie”. — Dzieje 26:4-8, 22, 23, Kow.

3. Jakie powody do szczęścia miał odrodzony naród izraelski?

³ Odrodzony naród starożytnego Izraela miał więc wiele i to ważnych powodów do szczęścia. Znał czyste wielbienie jedynego żywego i prawdziwego Boga, Jehowy, jego Życiodawcy, wobec czego mógł się od Niego spodziewać ochrony przed demonicznymi duchami pod wodzą „księcia demonów”, Szatana Diabła. Jehowa zresztą był nie tylko jego Bogiem, ale także niebiańskim Sędzią i Prawodawcą (Izaj. 33:22, BT). Izraelici w prostej linii pochodzili od Abrahama, przyjaciela Jehowy, od jego syna Izaaka, jego wnuka Jakuba i z kolei od dwunastu synów Jakuba. Toteż byli wszyscy spowinowaceni między sobą według ciała i tym samym tworzyli jedną wielką rodzinę, czyli naród braci i sióstr; faktycznie byli jednym „ludem”, jednym „narodem”. Ponieważ wywodzili się bezpośrednio od Abrahama, Izaaka i Jakuba, którzy otrzymali obietnice Boże, i ponieważ zostali przez Jehowę Boga wyprowadzeni z niewoli egipskiej, więc byli naprawdę Jego wybranym dziedzictwem, Jego własnością. Naród ten rzeczywiście należał do Jehowy Boga.

4. (a) Jakie znaczenie miała dla tego narodu okoliczność, że był „nasieniem Abrahamowym”? (b) Jakie dalsze znamienne błogosławieństwa miały nadejść za pośrednictwem tego narodu? Jakie wydarzenie z roku 33 n.e. było ich punktem szczytowym?

⁴ Wszystko przemawiało za tym, żeby Izraelici spełnili rolę obiecanego „nasienia Abrahamowego”, przez które wszystkie narody ziemi miały po wieczne czasy zjednywać sobie błogosławieństwa (1 Mojż. 22:18; 26:2-5; 28:13, 14). Jedynie im powierzone były „wyrocznie”, czyli wypowiedzi Jehowy Boga, gdyż posiadali święte Pisma, w których skład wchodziły: Prawo, Prorocy i Psalmy. Mieli niezwykły przywilej, że wychowywali się na wszystkich tych świętych „wyroczniach Bożych”, przedkładających im wspaniałe obietnice i nadzieje. Za pośrednictwem proroka Mojżesza weszli jako naród w specjalny związek, czyli przymierze ze swoim Bogiem; a w wyniku odrębnego przymierza Bożego, zawartego z królewską linią rodową wiernego Dawida, posiadali Boską obietnicę wiecznotrwałego Królestwa pod rządami Jego Mesjasza, inaczej mówiąc Chrystusa. Obiecano im nawet, że ten Mesjasz czyli Chrystus przyjdzie bezpośrednio do nich i urodzi się w ich narodzie (Dan. 9:24-26). Mieli obietnicę, że mesjański Król, gdy przybędzie, wjedzie triumfalnie do ich stołecznego miasta Jeruzalem, by przynieść im pokój i wybawienie (Zach. 9:9). W myśl dokumentów historycznych stało się tak rzeczywiście w z góry ustalonym czasie, w roku 33 n.e. — Mat. 21:1-14; Jana 12:12-18.

5. Jaka straszna klęska spadła na ten naród w roku 70 n.e.? Jakie w związku z tym wyłaniają się niepokojące pytania?

⁵ Pomimo tak wielkiego uprzywilejowania naród cielesnego Izraela latem roku 70 n.e. spotkała katastrofa. Stołeczne miasto Jeruzalem zostało po raz drugi zburzone, drogocenna świątynia — to miejsce wielbienia Boga — została zrównana z ziemią, zaś kraina judzka opustoszała, tym razem na skutek działań legionów rzymskich. Żydów, którzy przeżyli klęskę, uprowadzono w charakterze jeńców i sprzedano w niewolę między wszystkie narody. Dlaczego tak się stało? Dlaczego cielesny naród izraelski popadł w takie nieszczęście?

6. Jaki związek przyczynowy łączył pierwszą i drugą klęskę?

⁶ Przypomnijmy sobie, dlaczego już poprzednio zasłużył sobie na podobną klęskę narodową. Skoro szczęście narodu zależało od tego, by za swego Boga miał Jehowę, to nieszczęście dosięgło go dlatego, że odstąpił od wielbienia Jehowy Boga, swego Wybawiciela, który mu błogosławił i go bronił. Druga klęska, która spadła na ten naród, nastąpiła z tej samej przyczyny. Pod wpływem tradycji i nakazów ludzkich serca jego członków zakamieniały w niewierze, tak iż porzucili święte „wyrocznie Boże”. Na domiar złego uchylili się też od przyjęcia z uznaniem obiecanego Mesjasza, Syna Bożego. W tej sytuacji stracili wszelką podstawę do tego, by być „szczęśliwym” narodem Jehowy.

7. (a) Jakie wyłaniają się teraz nader ważne pytania? (b) Dlaczego nie jest potrzebny odrodzony naród cielesnego Izraela?

⁷ Wyłaniają się teraz nader istotne pytania: Czy w ramach spełnienia obietnic Bożych, zawartych w Biblii świętej, miało nastąpić jeszcze jedno odrodzenie cielesnego Izraela, narodu rodowitych, obrzezanych Żydów? Czy ustanowienie Republiki Izrael w dniu 15 maja 1948 roku jest nowożytnym spełnieniem proroctwa i czy obietnica Jehowy, dana Abrahamowi a dotycząca błogosławienia wszystkich rodzin i narodów ziemi, ma się spełnić na tej demokratycznej Republice Izrael? Według Pisma świętego odpowiedź brzmi stanowczo: Nie! Nie ma potrzeby takiego odrodzenia cielesnego Izraela. Dlaczego? Ponieważ trzydzieści siedem lat przed zburzeniem Jeruzalem i tamtejszej świątyni w roku 70 n.e. Jehowa Bóg już wyłonił prawdziwy naród, na którym odtąd miały się spełniać proroctwa z Jego świętych „wyroczni”, a to ku błogosławieństwu wielkiego mnóstwa ludzi, żyjących i umarłych.

NARODZINY IZRAELA DUCHOWEGO

8, 9. (a) Kiedy nastąpiły narodziny Izraela duchowego? (b) Co działo się w Jeruzalem po triumfalnym wjeździe Króla Syjonu, Chrystusa Jezusa, w ramach spełnienia proroctwa Zachariasza 9:9?

⁸ Narodziny tego narodu miały miejsce w Jeruzalem, w 6 dniu miesiąca Siwan roku 33 n.e.; dzień ten rodowici, obrzezani Żydzi nazywali Szabout (co znaczy: „Tygodnie”), a Żydzi mówiący po grecku — Pentekostos (co po grecku znaczy: „pięćdziesiąty” albo „Pięćdziesiątnica”).

⁹ Zgodnie ze znaczeniem nazwy „Pięćdziesiątnica” zdarzyło się to w pięćdziesiątym dniu od chwili zmartwychwstania Jezusa Mesjasza, czyli Chrystusa, którego pochowano w grobie położonym tuż za murami Jeruzalem. Był on tym Królem Syjonu, który wjechał do Jeruzalem w myśl proroctwa zanotowanego w księdze Zachariasza 9:9, lecz kilka dni później niewierni przywódcy religijni zabili go rękami żołnierzy rzymskich. Na trzeci dzień po jego uśmierceniu wszechmocny Bóg Jehowa wszakże wzbudził go z martwych i wywyższył do życia niebiańskiego w charakterze Mesjasza czyli Chrystusa, wiecznego Dziedzica królestwa Dawida, z którym Bóg zawarł był przymierze co do Królestwa. Przed wstąpieniem do nieba Jezus Mesjasz, czyli Chrystus, przykazał wiernym uczniom, by pozostali w Jeruzalem, aż na nich zstąpi duch święty. — Dzieje 1:1-15.

10. (a) W jaki sposób spełniło się w dniu Pięćdziesiątnicy proroctwo Joela 2:28, 29? Czego to było dowodem? (b) Jakie pierwociny Jezus Chrystus ofiarował wówczas Jehowie?

¹⁰ Od tamtej chwili do święta Pięćdziesiątnicy uczniom pozostało tylko dziesięć dni oczekiwania. Wówczas to zgromadziło się ich około stu dwudziestu w sali na piętrze pewnego domu w Jeruzalem. Nagle okazało się, że na nich wszystkich został wylany święty duch Boży, co było spełnieniem proroctwa Joela 2:28, 29. Słychać było szum jakby gwałtownego wiatru, a nad ich głowami pojawiły się języczki ognia; prócz tego zaczęli też mówić obcymi językami, których nigdy przedtem nie znali. Było to potwierdzeniem faktu, że Jezus Chrystus przybył już do niebios przed oblicze Boże i zasiadł po Jego prawicy, uczyniony „Panem i Chrystusem” (Dzieje 2:1-36). Ponieważ rzecz działa się w proroczym dniu Pięćdziesiątnicy, kiedy arcykapłan izraelski składał Bogu w świątyni jeruzalemskiej pierwociny żniw pszenicznych, więc i Jezus Chrystus jako Arcykapłan Boży złożył wtedy Bogu w ofierze pierwociny duchowe. A co stanowiło te pierwociny? Zbór chrześcijański, reprezentowany przez stu dwudziestu uczniów zgromadzonych owego dnia w Jeruzalem (2 Mojż. 34:22-24; 3 Mojż. 23:15-21). Zostali oni zrodzeni z ducha Bożego, aby byli „niejako pierwocinami jego stworzenia”. — Jak. 1:18, Kow.

11. Skąd wiemy, że te wydarzenia oznaczały narodziny nowego narodu? Czyje miejsce zajął ów naród?

¹¹ W taki to sposób w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. narodził się nowy naród, na którego czele stanął niebiański Król, Pan Jezus Chrystus (Kol. 1:13). Mianem narodu posłużył się sam apostoł Piotr, który był tam obecny w owym znamiennym dniu i który pobudzony mocą wylanego ducha świętego nawet wygłosił przemówienie wstępne. Pisząc swój pierwszy list do członków tego zrodzonego z ducha zboru, Piotr oświadczył: „Ci, którzy nie wierzą Słowu [obrzezani na ciele Żydzi], potykają się oń, na co zresztą są przeznaczeni. Ale wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, NARODEM świętym, LUDEM nabytym, abyście rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości” (1 Piotra 2:8, 9). Ponieważ Jehowa Bóg odrzucił naród rodowitych, obrzezanych Izraelitów, bo ci wzgardzili Jezusem i nie przyjęli go jako Chrystusa oraz Pana, więc ten nowy naród chrześcijański zajął w oczach Bożych miejsce dawnego Izraela.

12. Jakich ludzi zaczęto przyjmować do tego narodu po trzech latach i czterech miesiącach jego istnienia?

¹² Przez pierwsze trzy lata i cztery miesiące swego istnienia nowy „naród święty” składał się wyłącznie z osób, które już poprzednio były albo rodowitymi Żydami, albo tak zwanymi „prozelitami”, to znaczy ludźmi nawróconymi na judaizm i w następstwie tego poddanymi obrzezce oraz zaliczonymi do Izraelitów (Dzieje 2:5-11, 33-42). Tymczasem wczesną jesienią roku 36 n.e. Jehowa Bóg przestał wyróżniać obrzezanych Żydów i prozelitów, natomiast posłał apostoła Piotra do Cezarei, aby tam nawrócił italskiego setnika Korneliusza i jego bogobojnych przyjaciół na wiarę w Jezusa jako Mesjasza czyli Chrystusa z postanowienia Jehowy. Ci wierzący „poganie” otrzymali następnie ducha świętego z nieba i pod jego wpływem zaczęli prorokować (Dzieje 10:1 do 11:18). Odtąd już nieobrzezani poganie, którzy uwierzyli w Mesjasza Jehowy, byli nadal przyjmowani do „narodu świętego”, powiększając tym samym liczbę członków tego nowego narodu, „Izraela Bożego”. — Gal. 6:16.

13. Przedstaw pogląd apostoła Pawła na wierzących z pogan, którzy weszli w skład „narodu świętego”.

¹³ W myśl wyjaśnienia apostoła Pawła ci wierzący spośród pogan stali się współobywatelami dotychczasowych członków „narodu świętego”; apostoł napisał: „Wy, niegdyś poganie w ciele, nazywani nieobrzezanymi przez tych, których nazywają obrzezanymi na skutek obrzezki dokonanej ręką na ciele, byliście w tym czasie bez Chrystusa, dalecy od społeczności izraelskiej i obcy przymierzom zawierającym obietnicę, nie mający nadziei i bez Boga na świecie. Ale teraz wy, którzyście niegdyś byli dalecy, staliście się w Chrystusie Jezusie bliscy przez krew Chrystusową. Albowiem On jest pokojem naszym, On sprawił, że z dwojga jedność powstała, i zburzył w ciele swoim stojącą pośrodku przegrodę z muru nieprzyjaźni (...); i przyszedłszy, zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy są blisko. Albowiem przez niego mamy dostęp do Ojca, jedni i drudzy w jednym Duchu. Tak więc już nie jesteście obcymi i przychodniami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga, zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus”. — Efez. 2:11-20.

14. Jakie więzy łączyły ten nowy naród? Jakie obywatelstwo posiadali jego członkowie?

¹⁴ Ponieważ rasa i narodowość człowieka nie decydowała już o tym, kogo Bóg wprowadził do swego nowego narodu, więc też jego członków nie łączyły więzy cielesne; współobywatelami byli oni dla siebie wskutek więzi duchowej. Stanowili naród duchowy. Byli nie tylko namaszczeni świętym duchem Bożym w celu rozgłaszania wszędzie dobrej nowiny o Królestwie Bożym, lecz zostali także zrodzeni z ducha Bożego, aby być duchowymi dziećmi Bożymi, posiadającymi nadzieję i obietnicę członkostwa w niebiańskim Królestwie Bożym u boku Jezusa Chrystusa. Toteż słusznie apostoł Paweł mógł do nich napisać: „Nasza zaś przynależność obywatelska jest w niebie, skąd też oczekujemy Zbawiciela, Pana naszego Jezusa Chrystusa” (Filip. 3:20, Wk, uw. marg.). Zatem omawianym „narodem świętym” jest duchowy Izrael Boży.

15. Dlaczego Jehowa nie potrzebował ponownie odradzać cielesnego Izraela po klęsce z roku 70 n.e.?

¹⁵ Do roku 70 n.e., przez trzydzieści siedem lat od śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, liczba członków duchowego narodu izraelskiego zdążyła sięgnąć licznych tysięcy. Ludzie ci mieszkali w obrębie imperium rzymskiego, jak również poza jego granicami. Dlatego kiedy legiony rzymskie pod wodzą Tytusa zburzyły Jeruzalem i świątynię oraz spustoszyły ziemię judzką, co pociągnęło za sobą ruinę narodu rodowitych, obrzezanych Izraelitów — Jehowa Bóg nie potrzebował już wskrzeszać tego odrzuconego narodu ani w tamtych czasach, ani w dobie obecnej. W chwili klęski narodu żydowskiego w roku 70 n.e. Jehowa Bóg od trzydziestu siedmiu lat miał swój „święty naród” duchowego Izraela.

16. Na kim więc spełniają się obecnie proroctwa biblijne? Jaki to ma wpływ na „naród, którego Bogiem jest Jehowa”?

¹⁶ Właśnie na tym Izraelu duchowym i za jego pośrednictwem aż do dnia dzisiejszego spełniają się w dalszym ciągu proroctwa biblijne. Do czasów współczesnych przeżyli rodowici Żydzi, cieleśni potomkowie przetrzebionego narodu izraelskiego, dlaczego więc nie mieliby tym bardziej przeżyć do chwili obecnej członkowie prawdziwego, duchowego „Izraela Bożego”? Ku czci i chwale Jehowy Boga oraz dzięki Jego ochronie i opiece pewien ostatek tego duchowego „Izraela Bożego” rzeczywiście dziś istnieje i naprawdę cieszy się niewymownym szczęściem ‚narodu, którego Bogiem jest Jehowa’. — Ps. 33:12, NW; Gal. 6:16.

[Ilustracja na stronie 10]

Narodziny nowego narodu w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e.