Poszanowanie rzeczy świętych

1, 2. (a) Dlaczego należy mieć w poszanowaniu proroctwa? (b) Dlaczego trzeba darzyć głębokim szacunkiem okup zgotowany przez Boga?

WSPANIAŁE dzieła Jehowy, Jego zamierzenia wobec nas i wszystko, co uczynił dla świata ludzkiego, naprawdę trudno dokładnie wyliczyć. Skoro tylko ród ludzki popadł w kłopoty z powodu grzechu Adamowego i dostał się pod wyrok potępienia, zaraz ukazano mu nadzieję na przyszłość. I tak wśród ogromu tego, co pochodzi od Jehowy i jest święte, znajdujemy dziś także Jego pierwsze proroctwo zanotowane w Biblii: „Nieprzyjaźń też położę między tobą i między niewiastą, i między nasieniem twoim i między nasieniem jej; to potrze tobie głowę, a ty mu potrzesz piętę.” (1 Mojż. 3:15) Jehowa w swej serdecznej życzliwości dodał później dalsze szczegóły i w sumie zgotował ponad trzysta proroctw dotyczących „nasienia”, które miało przyjść, aby nie było żadnych wątpliwości, kogo ono właściwie oznaczało. Przez cały przeciąg dziejów kierował biegiem wydarzeń w taki sposób, żeby te proroctwa dokładnie się spełniły na Jezusie Chrystusie, obiecanym Wyzwolicielu. Jehowa w tym wypadku dokonał czegoś naprawdę niezwykłego i apostoł Jan wyjaśnia to w następujący sposób: „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.” „W tym objawiła się miłość Boga do nas, iż Syna swego jednorodzonego posłał Bóg na świat, abyśmy przezeń żyli.” — Jana 3:16; 1 Jana 4:9.

² Postanowienie co do życia wiecznotrwałego, jakie Jehowa przedsięwziął przez Jezusa Chrystusa, nie jest rzeczą zwyczajną. Jest to coś wyjątkowego, coś, do czego należy się odnosić z największym poszanowaniem. Apostoł Paweł w Liście do Hebrajczyków 10:28, 29 ujął to w następujące słowa: „Kto przekracza Prawo Mojżeszowe, ponosi śmierć bez miłosierdzia na podstawie zeznania dwóch albo trzech świadków. Pomyślcie, o ileż surowszej kary stanie się winien ten, kto by podeptał Syna Bożego i zbezcześcił Krew Przymierza, przez które został uświęcony, i obelżywie zachował się wobec Ducha łaski.” — BT.

NAUKI

3. Czego jeszcze dokonał Jezus poza dostarczeniem okupu?

³ Znalazłszy się na ziemi, jednorodzony Syn Boży nie tylko złożył ofiarę okupu na rzecz ludzkości, ale uczynił jeszcze znacznie więcej. Wystąpił w roli nauczyciela świętej prawdy Bożej i ustanowił dla innych przykład postępowania zgodnego z wolą Bożą. Jezus obwieścił poselstwo od Boga i oświadczył: „Nauka moja nie jest moją, lecz tego, który mnie posłał. Jeśli kto chce pełnić wolę jego, ten pozna, czy ta nauka jest z Boga, czy też Ja sam od siebie mówię.” „Jam się narodził i na to przyszedł na świat, aby dać świadectwo prawdzie; każdy, kto z prawdy jest, słucha głosu mego.” — Jana 7:16, 17; 18:37.

4. Dlaczego zrozumienie świętych tajemnic trzeba uważać za szczególny przywilej?

⁴ Nie wszyscy odnoszą się z poszanowaniem do świętej prawdy; niektórzy są jej po prostu niegodni. Pewne doniesienie o dziele nauczania Jezusa i o jego posługiwaniu się przypowieściami podaje: „A gdy był na osobności, pytali go ci, którzy z nim byli wespół z dwunastoma, o te podobieństwa [przypowieści, BT; Kow]. I odpowiedział im: Powierzono wam tajemnicę Królestwa Bożego; tym zaś, którzy są zewnątrz, wszystko podaje się w podobieństwach, aby patrząc widzieli, a nie ujrzeli, i słuchając słyszeli, a nie rozumieli, żeby się czasem nie nawrócili i nie dostąpili odpuszczenia.” (Marka 4:10-12) Zrozumienie świętych tajemnic Bożych i znaczenia nauk biblijnych jest naprawdę specjalnym przywilejem zastrzeżonym dla tych, którzy miłują Boga. Dokładna wiedza o Królestwie Bożym jest skarbem, który pozyskują ci, co pilnie się przykładają do studiowania Pisma świętego. Czy masz w takim poważaniu święte nauki, że je regularnie studiujesz? — Jana 17:3; 1 Kor. 2:10, 14, 15.

KRÓLESTWO

5. Jaką wartość Jezus przypisał Królestwu Niebios?

⁵ Jezus wysoko cenił Królestwo Niebios, a świadczą o tym jego nauki. „Podobne jest Królestwo Niebios do skarbu ukrytego w roli, który człowiek znalazł, ukrył, i uradowany odchodzi i sprzedaje wszystko, co ma, i kupuje oną rolę. Znowu podobne jest Królestwo Niebios do kupca, szukającego pięknych pereł, który, gdy znalazł jedną perłę drogocenną, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją.” (Mat. 13:44-46) Jezus zobrazował tu własną gotowość zrezygnowania ze wszystkiego, nawet z życia, byleby zyskać Królestwo. Kto mógłby okazać większe poszanowanie dla rzeczy świętej? A jak zdołał tego dokonać? Nie przez długie rozmyślanie o śmierci, lecz przez to, że dzięki wierze spoglądał poza nią, aby się radować tym wielkim, świętym skarbem, jakim jest Królestwo Niebios. Postawę jego trafnie opisał nam apostoł Paweł: „Pilnie [patrzmy] na Głównego Pośrednika i Udoskonaliciela naszej wiary, Jezusa. Dla radości, która była wystawiona przed nim, zniósł pal męki, pogardzając hańbą, i zasiadł po prawicy tronu Bożego.” — Hebr. 12:2, NW.

6. Co wynikło dla Jezusa z faktu, że postępował zgodnie ze swą nauką, zanotowaną w Ewangelii według Mateusza 6:19-33?

⁶ Tak wysoko ceniąc prawdziwe wartości, Jezus mógł udzielić praktycznego pouczenia na ten temat: „Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi (...). Ale gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie podkopują i nie kradną. Albowiem gdzie jest skarb twój — tam będzie i serce twoje. (...) Szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a wszystko inne będzie wam dodane.” (Mat. 6:19-21, 33) Jezus w pełni stosował się do tego, czego nauczał, bo rzeczywiście szukał najpierw Królestwa, a wszystko inne zostało mu dodane.

7. W jakiej działalności są obecnie zaangażowani ci, którzy mają poszanowania dla Królestwa?

⁷ Królestwo to jest teraz już ustanowione. Jest święte. Czy masz dla niego poszanowanie? Kto należy do zboru prawdziwych chrześcijan, ten w dobie obecnej ogłasza publicznie to, co zostało przepowiedziane w księdze Objawienia 11:17: „Dziękujemy tobie, Jehowo Boże, Wszechmocny, który jesteś i któryś był, że objąłeś wielką władzę swoją i zacząłeś królować.” (NW) Tak się przejawia poszanowanie w czynie. Obojętność w stosunku do rzeczy świętych nie przysparza uznania Bożego. Nie chcemy wykazywać ducha Laodycejczyków. „A do anioła zboru w Laodycei napisz: To mówi ten, który jest Amen, świadek wierny i prawdziwy, początek stworzenia Bożego: Znam uczynki twoje, żeś ani zimny, ani gorący. Obyś był zimny albo gorący! A tak, żeś letni, a nie gorący, ani zimny, wypluję cię z ust moich.” (Obj. 3:14-18) Weźmy sobie do serca wagę tego, żeby bardzo stanowczo popierać Królestwo Niebios!

SŁUŻBA KRÓLESTWA

8. Jak naśladowcy Jezusa okazywali poszanowanie dla niego samego i jego nauk?

⁸ Naśladowcy Jezusa z należytym poszanowaniem powtarzali jego słowa, utrwalali je na piśmie oraz przekazywali innym, a ponadto również żyli według jego nauki. Do takich należał apostoł Paweł. Nie miał on możliwości osobiście przysłuchiwać się naukom Jezusa, ale podobnie jak my mógł czytać na ten temat; z zainteresowaniem więc dowiadujemy się, jak oceniał rzeczy święte: „Wszystko, co stanowiło dla mnie zysk, ze względu na Chrystusa uznałem za stratę. I owszem, nawet uznaję wszystko za stratę ze względu na najwyższą cenę znajomości Chrystusa Jezusa, Pana mojego. Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa.” — Filip. 3:7, 8, BT.

9. Jakie dobrodziejstwa przedstawiają dla nas słowa apostoła Pawła, wyrażające wdzięczność za służbę kaznodziejską?

⁹ Człowiekowi temu, apostołowi Pawłowi, powierzono pewną świętą misję, a on ze swej strony miał pełne poszanowanie dla tej służby, dla zadania otrzymanego od Chrystusa Jezusa: „Dzięki składam Temu, który mię przyoblekł mocą, Chrystusowi Jezusowi, naszemu Panu, że uznał mnie za godnego wiary, skoro przeznaczył do posługi mnie, który pierwej byłem bluźniercą i prześladowcą, i oszczercą. Dostąpiłem jednak miłosierdzia, ponieważ uczyniłem to z nieświadomości, w niewierze. A nad miarę obfita okazała się łaska [życzliwość niezasłużona, NW] naszego Pana z wiarą i miłością, w Chrystusie Jezusie! Nauka to zasługująca na wiarę i godna całkowitego uznania, że Chrystus Jezus przyszedł na świat zbawić grzeszników, spośród których pierwszy jestem ja. Lecz dostąpiłem miłosierdzia z tego względu, żeby we mnie pierwszym Jezus Chrystus pokazał całą wielkoduszność jako wzorzec dla tych, którzy w Niego wierzyć będą dla życia wiecznego.” (1 Tym. 1:12-16, BT) Okoliczność, że Paweł pospisywał takie szczegóły, wskazuje na jego pokorę; cenimy sobie tę informację, bo być może i my nie przez całe życie znaliśmy święte sprawy Boże i Jego wolę. Widzimy stąd, że bez względu na to, co czyniliśmy w przeszłości — liczy się to, co czynimy od czasu poznania woli Bożej, ważne jest, jak się ustosunkowujemy do zaofiarowanej nam publicznej służby Bożej. Czy przejawiasz takie samo poszanowanie, jak apostoł Paweł?

10. Jak pełnimy udostępnioną nam świętą służbę?

¹⁰ Służba kaznodziejska jest częścią składową naszego wielbienia, naszego świętego nabożeństwa. Kiedy apostoł Paweł poznał prawdę, złożył Jehowie uroczyste przyrzeczenie spełniania Jego woli; zachęca to nas do tego samego i zależnie od stopnia naszego poszanowania rzeczy świętych będziemy się rzeczywiście starali spełniać wolę Bożą. Zastanawiając się nad spisanym Słowem Bożym, dochodzimy do przekonania, że jest to jedyna właściwa droga, jaką należy obrać. Apostoł Paweł usilnie wzywał swych braci, by nieprzerwanie stali w świętej służbie. „Upraszam was przez miłosierdzie Boże, bracia, żebyście składali swe ciała jako ofiarę żywą, świętą, pożądaną u Boga, to jest świętą służbę siłą waszego rozumu. I porzućcie ukształtowanie według tego systemu rzeczy, natomiast przemieńcie się przez przeobrażenie umysłu, abyście sami siebie przekonali o dobrej i pożądanej, i doskonałej woli Boga.” (Rzym. 12:1, 2, NW) Ta święta służba i wielbianie oznacza wyłączne oddanie Jehowie. Apostoł Paweł wiedział o tym, ponieważ znał sprawozdanie o kuszeniu Jezusa, jak również Pisma Hebrajskie. A o kuszeniu Jezusa można w Ewangelii według Mateusza 4:10 przeczytać: „Wówczas Jezus rzekł mu: ‚Idź precz, Szatanie! Napisano bowiem: „Wielbij Jehowę, twego Boga, i tylko dla niego pełnij świętą służbę.”’” — Mat. 4:10, NW.

ZBÓR

11. Jak Jezus i Paweł okazali szacunek dla zboru?

¹¹ Apostoł Paweł miał też w poszanowaniu to postanowienie Boże, które umożliwia łączność z innymi współsługami. „Dzięki składam Bogu — któremu służę, tak jak przodkowie moi, z czystym sumieniem — wspominając nieustannie na ciebie (...) w modlitwach moich.” (2 Tym. 1:3, Kow) „Dziękuję Bogu zawsze za was, za łaskę Bożą, która wam jest dana w Chrystusie Jezusie.” (1 Kor. 1:4) Paweł poważał drugich chrześcijan, mając ich za część składową świętej własności Bożej, ponieważ wiedział, że jednym z celów działalności Jezusa na ziemi było założenie zboru, czyli zorganizowanie społeczności osób zespolonych praktykowaniem czystego wielbienia Boga i spełnianiem Jego woli. Członkowie tego zboru zostali namaszczeni świętym duchem Bożym i przyjęci u Boga za synów. Cały ten zespół lub ciało, złożone ze 144 000 namaszczonych chrześcijan, naśladowców stóp Jezusa, opisano jako małżonkę Baranka, Chrystusa Jezusa. (Obj. 19:7) Chrystus karmi i pielęgnuje swój zbór, a nawet złożył za niego własne życie. (Efez. 5:25-29) Zatem zbór także należy do rzeczy świętych i trzeba go mieć w wielkim poszanowaniu; wszyscy jego członkowie powinni sobie cenić całą społeczność braci. — Dzieje 20:28.

12. Jak możemy dzisiaj okazać poszanowanie dla zboru, biorąc pod uwagę przykład Jezusa i Pawła?

¹² Dzisiaj na ziemi również znaleźć można członków zboru chrześcijańskiego. W dodatku przyłączyła się do nich wielka rzesza „drugich owiec”. Widzialna społeczność ludu Jehowy działa tu na ziemi pod kierownictwem Jego ducha, trzyma się Jego świętego Słowa i musi być traktowana jako własność Boga. Zaszczytem jest, szczególnie w dzisiejszych czasach, należeć do grona oddanych Bogu, prawdziwych chrześcijan, i okazywać miłość innym członkom zboru. Kiedy jeszcze Jezus był na ziemi osobiście obcował z tymi, którzy weszli w skład społeczności oddanych Bogu chrześcijan, możemy więc być pewni, że gdyby w dobie obecnej przebywał na ziemi w ciele, okazałby w taki sam sposób poszanowanie dla tego postanowienia Bożego. Ale nawet ze swego niebiańskiego stanowiska troszczy się o potrzeby i sprawy zboru sług Bożych, obojętnie, czy w danym miejscu zebrani są w dużej, czy niewielkiej liczbie. (Mat. 18:20) Dlatego też dzisiejsi chrześcijanie, spoglądając na przykład Mistrza, mają zbór w poszanowaniu, a okazują to przez regularne zgromadzanie się, do czego zresztą usilnie zachęcał apostoł Paweł: „Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo wierny jest ten, który dał obietnicę; i baczmy jedni na drugich w celu pobudzenia się do miłości i dobrych uczynków, nie opuszczając wspólnych zebrań naszych, jak to jest u niektórych w zwyczaju, lecz dodając sobie otuchy, a to tym bardziej, im lepiej widzicie, że się ten dzień przybliża.” — Hebr. 10: 23-25.

13. Jakie korzyści — między innymi — odnosimy z istnienia zboru?

¹³ Właśnie w zborze nadarza się najlepsza sposobność do przejawiania poszanowania dla spisanego Słowa Bożego. Studiuje się je na zebraniach zborowych. Używa się go również przy studium osobistym i w nakazanym przez Boga dziele ogłaszania dobrej nowiny o Królestwie. Ze względu na szacunek dla Królestwa prawdziwy zbór obwieszcza dzisiaj dobrą nowinę o tym Królestwie po całym świecie na świadectwo wszystkim narodom, zanim nadejdzie koniec, jak to postanowił Bóg. — Mat. 24:14.

MODLITWA

14. Dlaczego niezbędne jest poszanowanie dla modlitwy?

¹⁴ Nie tylko apostoł Paweł modlił się za zbór. Jezus również przez modlitwę wyraził poszanowanie dla trzody wielbicieli Jehowy. Modlitwa Jezusa, zanotowana w 17 rozdziale Ewangelii według Jana, szeroko uwzględniała zamierzenia Jehowy, jak również pomyślność zboru. „Już nie jestem na świecie lecz oni są na świecie, a Ja do ciebie idę. Ojcze święty, zachowaj w imieniu twoim tych, których mi dałeś, aby byli jedno, jak my. (...) Ja dałem im słowo twoje, a świat ich znienawidził, ponieważ nie są ze świata [częścią świata, NW], jak Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich wziął ze świata, lecz abyś ich zachował ode złego. (...) A nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy przez ich słowa uwierzą we mnie.” (Jana 17:11, 14, 15, 20) Święty zbór może istnieć i rozrastać się tylko dzięki błogosławieństwu i pomocy Ojca niebiańskiego, Jehowy. Nie działamy niezależnie od Jehowy. Przykład poszanowania przywileju modlitwy, jaki dał nam Jezus, jest naprawdę godny uwagi i powinien być dla nas wytyczną w życiu codziennym. Chcąc osiągnąć dobre wyniki w świętej służbie Bożej, musimy się regularnie modlić. Czy pamiętasz o modlitwie każdego dnia? — Jana 16:23, 24; 1 Tes. 5:17.

ODDANIE SIĘ BOGU

15. Dlaczego ważne są takie kroki, jak oddanie się Bogu i chrzest?

¹⁵ Dalszym szczególnym przywilejem, który trzeba mieć w wielkim poszanowaniu, jest oddanie się Bogu oraz chrzest. Nikt inny jak właśnie Jezus dał pod tym względem przykład, on też skłonił swych naśladowców do obrania podobnego, słusznego sposobu postępowania: „Wtedy to nadszedł Jezus z Galilei nad Jordan do Jana, aby dać mu się ochrzcić. Lecz Jan zrazu chciał go powstrzymać od tego i rzekł: ‚Ja powinienem być ochrzczony przez ciebie, a ty przychodzisz do mnie?’ Jezus zaś odpowiedział mu: ‚Zgódź się na to, niech teraz tak będzie! Bo godzi się, abyśmy w ten sposób wypełnili wszystko, co słuszne.’ Wtedy Jan zgodził się na jego żądanie. Bezpośrednio po chrzcie Jezus wyszedł z wody. Wtedy otworzyły się przed nim niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego w postaci gołębicy i spływającego nań. A głos z nieba odezwał się: ‚Ten jest Syn mój miły, którego upodobałem sobie.’”(Mat. 3:13-17, Kow) Jezus ponadto nie pozostawił żadnej wątpliwości co do tego, że po jego śmierci nie należało zarzucić chrztu, ponieważ Ewangelia według Mateusza 28:19, 20 zawiera takie jego polecenie: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem.” (NW) Na wszystkich, którzy będą mieli w poszanowaniu to święte postanowienie, miało ono sprowadzić błogosławieństwa pod panowaniem Królestwa.

16. Kiedy należy dać się ochrzcić?

¹⁶ Oddanie się Bogu i chrzest poprzedzać musi oczywiście poszanowanie dla niektórych innych świętych spraw. Trzeba najpierw poznać wolę Bożą. Skoro jednak człowiek zaczyna już żywić szacunek dla świętych prawd o chrzcie, wówczas byłoby mądrze z jego strony, gdyby postąpił zgodnie z przykładem Jezusa i dał się ochrzcić. Powstrzymywanie się od tego kroku nie jest przejawem wiary i poszanowania dla owego świętego zrządzenia, umożliwiającego wejście do zboru. Czy ty, drogi czytelniku, już się oddałeś Bogu?

DUCH ŚWIĘTY

17. Dlaczego mamy w poszanowaniu ducha Świętego?

¹⁷ Jezus wskazał dobitnie, że kto prawidłowo chce być ochrzczony, ten powinien przede wszystkim mieć w poszanowaniu Ojca, poza tym Syna (i całe postanowienie co do złożonej przez niego ofiary okupu), jak również działanie ducha Bożego. Duch ten, czyli czynna moc Boża, jest czymś, do czego należy się odnosić z uwagą i wielkim szacunkiem, ponieważ jest święty. Mocą ducha świętego dokonano niezliczonych potężnych dzieł. Znalazł on zastosowanie już przy stwarzaniu. (1 Mojż. 1:2; Ps. 104:30) Duch święty sprawił, że pojawiły się proroctwa. (Dzieje 28:25; 2 Piotra 1:21) Współdziałał w cudownych narodzinach Jezusa. Potrafi też skłonić ludzi do służenia Bogu i głoszenia dobrej nowiny. (Dzieje 2:1-4; Marka 13:11) Mocą ducha świętego Jezus uczynił na ziemi wiele cudów. Dla pokazania, czego dokona Królestwo Boże w zakresie uzdrowienia narodów, Jezus przywracał zdrowie opętanym przez demony, niewidomym, głuchym i obłożnie chorym; faryzeusze mimo to krytykowali go, mówiąc, że działa pod wpływem mocy diabelskiej. Takim postępowaniem faryzeusze nie tylko okazali brak poszanowania dla ducha świętego, ale popełnili niewybaczalny grzech, ponieważ Jezus oświadczył: „Dlatego powiadam wam: Każdy grzech i bluźnierstwo będzie ludziom odpuszczone, ale bluźnierstwo przeciw Duchowi nie będzie odpuszczone. A jeśliby ktoś rzekł słowo przeciwko Synowi Człowieczemu, będzie mu odpuszczone, ale kto by mówił przeciwko Duchowi Świętemu, nie będzie mu odpuszczone ani w tym wieku [systemie rzeczy, NW], ani w przyszłym.” — Mat. 12:31, 32.

18. Podaj przykład braku poszanowania dla tego, co uczynił Jezus?

¹⁸ Nie tylko faryzeusze przejawili brak poszanowania dla cudownych dzieł Jezusa; nawet niejedni spośród tych ludzi, których Jezus osobiście uzdrowił, nie potrafili uszanować tej tak świętej rzeczy. „Gdy wszedł do pewnej wioski, wyszło naprzeciw niego dziesięciu trędowatych mężów, którzy stanęli z daleka. I podnieśli głos swój, mówiąc: Jezusie, Mistrzu! Zmiłuj się nad nami. A gdy ich ujrzał, rzekł do nich: Idźcie, ukażcie się kapłanom. A gdy szli, zostali oczyszczeni. Jeden z nich zaś, widząc, że został uzdrowiony, wrócił się, donośnym głosem chwaląc Boga. I padł na twarz do nóg jego, dziękując mu, a był to Samarytanin. A Jezus odezwał się i rzekł: Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? A gdzie jest dziewięciu?” (Łuk. 17:12-17) Czyż to faktycznie nie jest dziwne? Tylko jeden na dziesięciu zastanowił się nad tym, że wypada wyrazić swoje uznanie. Tak samo też przy końcu tysiącletniego panowania Chrystusa Króla, kiedy Szatan zostanie uwolniony z więzienia, może się znaleźć spora liczba osób, które nie okażą poszanowania dla uzdrowienia narodów, dokonanego pod władzą Królestwa. — Obj. 20:7-10.

NIEZLICZONE DOBRODZIEJSTWA

19. Wymień parę rzeczy świętych, które słudzy Boży powinni dziś mieć w poszanowaniu.

¹⁹ Ile mógłbyś wyliczyć rzeczy świętych, które stały się dla ciebie dobrodziejstwem? Wspomnieliśmy tu tylko małą ich część. Do ogromnej liczby dobrodziejstw, jakich dostąpili słudzy Jehowy, należy między innymi prawda, oświecenie, nabranie szacunku dla zamierzeń Jehowy. Podczas gdy świat błądzi po omacku w ciemnościach duchowych, słudzy Jehowy mają za przewodnika Jego prorocze Słowo i wiedzą, co niesie przyszłość. Dlatego też nie znają strachu. „Mamy więc słowo prorockie jeszcze więcej potwierdzone, a wy dobrze czynicie, trzymając się go niby pochodni świecącej w ciemnym miejscu, dopóki dzień nie zaświta i nie wzejdzie jutrzenka w sercach waszych. Przede wszystkim to wiedzcie, że wszelkie proroctwo Pisma nie podlega dowolnemu wykładowi. Albowiem proroctwo nie przychodziło nigdy z woli ludzkiej, lecz wypowiadali je ludzie Boży, natchnieni Duchem Świętym.” — 2 Piotra 1:19-21.

20-22. Jakie cudowne dzieła sprawił Jehowa dla ludzi według słów Psalmu 107?

²⁰ Piękny przykład poszanowania wszystkiego, co uczynił Jehowa, znajdujemy w Psalmie 107. Psalmista kilkakrotnie wysławia w nim święte dzieła Jehowy tymi samymi słowami, powtarzającymi się w wierszach 8, 15, 21 i 31: „Niechże będą składane Jehowie dziękczynienia za jego serdeczną życzliwość i za jego cudowne dzieła, sprawione dla synów ludzkich.” (NW) Jehowa uczynił doprawdy wiele dobrego dla stworzeń ludzkich. Nigdy nie był obojętny na ich potrzeby czy kłopoty. Jest wielkim Wybawcą i Wyzwolicielem. „Gdy wołali do Pana w utrapieniu swoim, z ucisku ich wyrywał i prowadził ich prostą drogą, aby przyszli do miasta, w którym by mieszkali.” — Ps. 107:6, 7.

²¹ Jehowę Boga mamy w poszanowaniu również za Jego wielkie miłosierdzie i za przebaczanie naszych grzechów, jak też za uzdrowienie oraz za opiekę nad tymi spośród stworzeń, które starają się Jemu służyć. Okazuje On wielką gotowość pojednania się z tymi, co żałują swoich błędów. „Posyła słowo swe i uzdrawia ich, a wybawia ich z grobu.” — Ps. 107:20.

²² Jehowa jest ponadto Dawcą wszelkiego dobrego pokarmu duchowego; gdy słudzy Jego pozostają lojalni, błogosławi ich duchowym dobrobytem. Znajduje upodobanie w przejawianym przez nich poszanowaniu rzeczy świętych. Toteż dzisiejsi słudzy Jehowy wkroczyli w okres pomyślności duchowej, jaką opisano w proroczym Psalmie 107:35-38: „Pustynie obraca w jeziora, a ziemię suchą w strumienie wód, i osadza w nich głodnych, aby zakładali miasta ku mieszkaniu; którzy posiewają pole, a sadzą winnice i zgromadzają sobie pożytek z urodzaju. Tak im on błogosławi, że się bardzo rozmnażają, a dobytku ich nie umniejsza.”

23. Dlaczego powinniśmy dziś mieć w poważaniu Słowo Boże i Jego postanowienia?

²³ Ludzie, którzy nie mają w poszanowaniu świętego Słowa Jehowy i nie posługują się nim, nie znajdą nigdzie dobrobytu duchowego, wiary, radości, nadziei, swobody i bezpieczeństwa, jakimi się cieszą słudzy Boży. Poszanowanie świętego Słowa Bożego przynosi z sobą wiele korzyści. Przestrzeganie praw Bożych przyczynia się na przykład do zdrowia i odpowiedniej troski o ciało, będące przecież darem Bożym. Posłuszeństwo wobec tego, co słuszne i prawe, zapewnia czyste sumienie, ulepsza też stosunki panujące w rodzinach. Rozumiemy wtedy jasno, dlaczego tak ważne jest trzymanie się z dala od teraźniejszego systemu rzeczy. A wszystko to możliwe jest pod warunkiem opierania się na Słowie Bożym. Stanowi ono ochronę przed uwikłaniem się w zło. „Stały pokarm jest dla dojrzałych, dla tych, którzy wskutek ćwiczenia mają wyostrzony zmysł, aby móc rozróżniać między dobrem a złem.” (Hebr. 5:14, Kow) Kto jest świadomy swych potrzeb duchowych, ten — zgodnie ze słowami Jezusa z Ewangelii według Mateusza 5:3 — osiągnie szczęście. Cenimy sobie fakt, że Jehowa zaspokaja nasze potrzeby duchowe. Naszą miarą wartości jest Jego Słowo i korzystamy z każdej sposobności, by się jeszcze więcej z niego nauczyć. Z wdzięcznością przyjmujemy stałą opiekę i ochronę, jaką Bóg roztacza nad swymi sługami. Lud Jehowy stoi w jaskrawym przeciwieństwie do niewdzięcznej i obojętnej ludzkości, opisanej w Liście 2 do Tymoteusza 3:2.

24. Jakim ostrzeżeniem jest postępowanie Ezawa?

²⁴ W dobie obecnej, która jest okresem wielkiego oświecenia duchowego, niebezpieczna byłaby postawa niewdzięcznika. Przypomnijmy sobie Ezawa i okazany przez niego brak poszanowania. Dla niego obojętna była waga świętego postanowienia Jehowy. Wiele stuleci po śmierci Ezawa apostoł Paweł wskazał chrześcijanom na doniesienie o jego zachowaniu, aby ich zachęcić do poszanowania rzeczy świętych. W Liście do Hebrajczyków 12:16, 17 czytamy: „Niech nie będzie [wśród was] rozpustników ani ludzi lekceważących świętość, jak Ezaw, który za jedną potrawę sprzedał pierworodztwo. Wiecie, jak potem jeszcze uzyskać pragnął błogosławieństwo, lecz z niczym był odprawiony, bo nie zdołał już odmienić myśli ojca, choć zabiegał o to ze łzami.” — Kow.

25. Jaki sposób postępowania jest rozsądny?

²⁵ Zatem mądrze postępuje dzisiaj ten, kto sobie wysoko ceni rzeczy święte i o nie się ubiega. Zaoszczędzisz sobie łez i smutku, gdy będziesz pamiętać o Ezawie i innych przykładach wspomnianych w Piśmie świętym. Szanuj prawdziwe wartości. Bądź wdzięczny za nie. Skoro tych rzeczy będziesz „szukał jak srebra i jak skarbów ukrytych tropić je będziesz — to wtedy zrozumiesz bojaźń Jehowy i znajdziesz (...) wiedzę o Bogu.” (Prz. 2:4, 5, NW) Przytoczone stwierdzenie jest stanowcze. Jeżeli będziemy pilnie szukać tych wartości, jeżeli będziemy je mieć w poszanowaniu, to zgodnie z zapewnieniem Jehowy zrozumiemy bojaźń Bożą i znajdziemy wiedzę o Bogu. Kto tak czyni, temu nastręcza się wspaniała sposobność rozwijania u innych większego poszanowania rzeczy świętych, a przy tym i sam darzy uwagą Jehowę. „Któż jest mądry? Ten będzie zarówno przestrzegał tych rzeczy, jak też weźmie pod uwagę czyny wynikłe z serdecznej życzliwości Jehowy. (...) Niechże będą składane Jehowie dziękczynienia za jego serdeczną życzliwość i za jego cudowne dzieła, sprawione dla synów ludzkich.” — Ps. 107:43, 31, NW.