Pytania czytelników
● O jakim „starym przykazaniu” i „nowym przykazaniu” wspomina tekst Listu 1 Jana 2:7, 8?
Wiersze, których dotyczy pytanie, brzmią jak następuje: „Bracia! Nie nowe przykazanie wam piszę, ale przykazanie stare, któreście mieli od początku; stare przykazanie jest to Słowo, któreście słyszeli od początku. Przy tym i nowe przykazanie piszę wam, co jest prawdziwe w nim i w was bo ciemność przemija, a prawdziwa światłość już świeci.” — 1 Jana 2:7, 8, NT.
Czy apostoł Jan, pisząc o „starym przykazaniu”, miał na myśli Prawo Mojżeszowe? Bardzo to wątpliwe, bo przecież pisał do chrześcijan, którzy nie podlegali temu Prawu (Rzym. 6:14). Ponieważ zasadniczym tematem listu Jana jest miłość, więc wydaje się raczej, że powoływał się na słowa Jezusa: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie” (Jana 13:34). Kiedy Jan pisał swój pierwszy list (około roku 98 n.e.), minęło już przeszło sześćdziesiąt lat od czasu, gdy Jezus u zarania chrystianizmu ustanowił to przykazanie miłości. Toteż Jan mógł słusznie się wyrazić, że to było „stare przykazanie”.
Czym wobec tego jest „nowe przykazanie”, o jakim wspomina wiersz ósmy? Chodzi chyba o to samo, które Jan dopiero co nazwał „starym przykazaniem”. Trudno byłoby sobie wyobrazić, żeby Jan dawał naśladowcom Chrystusa rzeczywiście „nowe” przykazanie, odmienne od tego, którego uczył Jezus. Ale w jakim sensie Jan mógł nazwać je „nowym”?
Otóż mógł je nazwać nowym z tych samych względów, co i Jezus. Wymagało ono gotowości oddania życia za braci, czego nie żądało Prawo Mojżeszowe (Jana 15:12, 13). Ponadto było nowe w tym rozumieniu, że aktualne było zastosowanie go na nowo; w warunkach zmieniającej się sytuacji było to nawet sprawą pilną. Pod koniec pierwszego wieku n.e. nie żył już prawie żaden z apostołów, a wśród zborów zaczęła się ujawniać „tajemnica bezbożności”. Chrześcijanie, do których Jan pisał, mogli dostrzec te zmiany i odczuć na nowo potrzebę miłości (2 Tes. 2:6-8). Apostoł Jan słusznie im napisał o „nowym przykazaniu”, że ‚jest prawdziwe w Chrystusie i w nich’, ponieważ przestrzegali go w swym życiu, tak samo jak w swoim czasie Jezus. W kontekście Jan wykazuje, że chrześcijanin, który nie miłuje swego brata, tkwi w ciemności. Chyba więc ze względu na pogłębienie się miłości wśród licznych naśladowców Chrystusa Jan mógł napisać, iż ‚ciemność przemija, a świeci prawdziwa światłość’.
Ponieważ tekst Listu 1 Jana 2:7, 8 nastręcza pewne trudności, pewna liczba współczesnych tłumaczy Biblii decyduje się na wolny przekład tych wierszy, zgodny wszakże z powyższym wyjaśnieniem. Na przykład „The New English Bible” (Nowa Biblia Angielska) podaje: „Drodzy przyjaciele, nie daję wam nowego nakazu. Ten sam stary nakaz zawsze mieliście przed sobą; starym nakazem jest orędzie, które słyszeliście na początku. A jednak jest to nowy nakaz, który wam daję — nowy w tym znaczeniu, że ciemność mija i już jaśnieje rzeczywiste światło. Na Chrystusie się to sprawdziło i okazuje się prawdą także w waszym życiu.” Zobacz ponadto „Biblię Tysiąclecia”.
Jak z tego widać, zarówno określenie „stare przykazanie”, jak i „nowe przykazanie”, najwyraźniej odnoszą się do nakazu Jezusa, żeby jego naśladowcy miłowali się wzajemnie, tak jak on ich umiłował.