Aktualne wydarzenia w świetle Biblii
NAUKOWIEC I JEGO WIARA W BOGA
◆ Angielski naukowiec Isaac Newton, który żył na przełomie XVII i XVIII wieku, opracował zasady rachunku różniczkowego i całkowego, opisał właściwości światła i sformułował prawo ciążenia. „Encyclopaedia Britannica” wydaje o jego słynnej książce „Matematyczne zasady filozofii przyrody” opinię, że jest to „jedno z najważniejszych dzieł w dziejach nowożytnej nauki”. Z niedawno wydanej książki pod tytułem „The Religion of Isaac Newton” [Religia Isaaca Newtona] wynika, że ten sławny uczony żywił głęboki szacunek dla Biblii jako Słowa Bożego. Jego zainteresowanie Stwórcą nie obudziło się dopiero w starości. Temat ten był raczej przedmiotem jego rozmyślań i badań od samej młodości.
Recenzja wspomnianej nowej książki, opublikowana w czasopiśmie „Scientific American” (z sierpnia roku 1975), podaje, że „Newton (...) uznawał dwa sposoby badania wszechświata stworzonego przez Boga: jeden — na podstawie księgi natury, a drugi — za pomocą Pisma Świętego”. Jak sam oświadczył, przy studiowaniu obu ksiąg trzymał się następującego kryterium: „Prawda zawsze tkwi w prostocie, a nie w zawiłości i wieloznaczności. (...) On jest Bogiem porządku, a nie zamieszania”. (zobacz List 1 do Koryntian 14:33). Ludzie, którzy sobie wmawiają, że rozumują naukowo, zrobiliby dobrze, gdyby pomyśleli o tych słowach, kiedy się skłaniają do odmówienia wiarogodności prostemu i rzetelnemu sprawozdaniu biblijnemu o dziele stwarzania, łącznie ze stworzeniem pierwszej pary ludzkiej, powstaniem grzechu oraz postanowieniem co do okupu dla ludzkości.
Recenzja ta wskazuje, że Newton „nie dbał o sofistyczne wyjaśnienia Trójcy [niebiblijnej nauki o trójjedynym Bogu]. Wszechpotężnego Boga, w którego wierzył, łączył z prostymi słowami Pisma Świętego, a nie z abstrakcyjną filozofią”. Na początku lat dziewięćdziesiątych XVII stulecia Newton opracował rękopis, w którym usiłował udowodnić, że wersety biblijne używane na poparcie trójcy to przykłady późniejszego skażenia tekstu oryginalnego. Badania prowadzone od tamtego czasu potwierdziły słuszność jego poglądu. Dotyczy to zwłaszcza wersetu z Listu 1 Jana 5:7, obecnie uznanego nawet w przekładach katolickich za nieautentyczne słowa, dodane do oryginału z zamiarem poparcia dogmatu o trójcy.
POMIESZANIE JĘZYKÓW
◆ Z doniesień Biblii wynika, że miasto Babel na równinie Szinear w Mezopotamii było miejscem, na którym wskutek interwencji Boga doszło do pomieszania mowy ludzkiej (Rodz. 11:1-9). W zamieszczonej na łamach gazety New York Times recenzji nowo wydanej książki „After Babel” (Spuścizna wieży Babel), pióra George’a Steinera, profesora Uniwersytetu Genewskiego, powiedziano coś niecoś o ogromnej dziś różnorodności języków. Wskazano tam, że obecnie na całej ziemi ludzie posługują się ponad 5000 poszczególnych języków. Warto zaznaczyć, że języki szeregu „prymitywnych” ludów są właściwie bardzo skomplikowane, pod niektórymi względami bardziej niż języki ludów uważanych za oświecone. I tak wykazano w tej książce, że „przymierające głodem szczepy Indian z Amazonii” potrafią przy opisywaniu swego położenia używać więcej form czasu niż miał ich do dyspozycji sławny grecki uczony Platon.
Skąd i dlaczego wzięły się te różnice językowe, pozostaje wciąż zagadką dla językoznawców. W recenzji książki „After Babel” wspomniano, że po całych stronach pytań na temat zasadniczych przyczyn tych różnic najbardziej „typową uwagą są słowa: ‛Tego nikt nie wie’”. Rzeczywiście więc biblijne wyjaśnienie pozostaje jedynym wiarogodnym sprawozdaniem historycznym o tym, jak doszło do takiego pomieszania języków.
KOŚCIÓŁ WE FRANCJI CHYLI SIĘ KU UPADKOWI
◆ We Francji, gdzie 85 procent ludności to katolicy, niedawne badania ujawniły, że od roku 1971 zmniejszyła się o ponad jedną czwartą liczba osób regularnie obecnych na nabożeństwach. Wówczas 22 procent zapytanych podało się za regularnych uczestników mszy; ostatnio było takich jeszcze tylko 16 procent. Sonda ta pozwoliła również stwierdzić, że tylko około jednej trzeciej francuskich katolików uznaje, iż dzisiaj Jezus „naprawdę żyje”, podczas gdy pozostałe dwie trzecie albo się z tym nie zgadzały, albo też nie wypowiadały swego zdania. Arcybiskup Robert Coffy, przewodniczący komitetu biskupów francuskich do spraw duszpasterstwa, nazwał wyniki powyższej analizy „niepokojącymi” oraz zwrócił uwagę na ważną przyczynę tego problemu, mówiąc: „Trzeba przyznać, że odpowiedzialni za taki stan jesteśmy niewątpliwie my wszyscy — biskupi, kapłani, a także inni działacze”. Chrystus Jezus powiedział, że drzewo poznaje się po owocach; jeśli owoce są złe, to nie może drzewo być dobre (Mat. 7:16-20). A na co wskazują owoce Kościoła we Francji?