„Pójdźcie za mną, a uczynię was rybakami ludzi”
1-3. (a) Jakie dzieło miał Jezus na uwadze, zapraszając ludzi, aby szli za nim? (b) Jak reakcja pierwszych zaproszonych świadczyła o ich wierze?
JAN CHRZCICIEL zakończył swoją działalność, a teraz Jezus, Pomazaniec Boży, podjął ogłaszanie ekscytującego wezwania: „Okażcie skruchę, bo przybliżyło się królestwo niebios” (Mat. 3:2; 4:12-17, NW). Ale nie tylko sam Jezus Chrystus miał obwieszczać dobrą nowinę. Idąc kiedyś brzegiem Jeziora Galilejskiego, zobaczył, jak Szymon Piotr i Andrzej zarzucali sieć rybacką. Skierował do nich zaproszenie: „Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi”. Nie ociągali się z decyzją. „Natychmiast” rzucili sieć i poszli za Jezusem. Potem Jezus ujrzał Jakuba z Janem w łodzi rybackiej. Przywołał ich, a ci również „natychmiast” opuścili łódź i swego ojca, aby przyłączyć się do Jezusa (Mat. 4:18-22).
2 Jezus własnym wspaniałym przykładem szkolił tych nowych uczniów na „rybaków ludzi”. Towarzyszyli mu stale, gdy „obchodził całą Galileę, nauczając w synagogach i głosząc dobrą nowinę o królestwie, i uwalniając ludzi od wszelkich chorób i dolegliwości” (Mat. 4:23, Biblia poznańska).
3 W Kafarnaum na terenie Galilei Jezus zobaczył Mateusza (Lewiego) siedzącego przed izbą skarbową i rzekł mu: „Pójdź za Mną”. Mateusz od razu zaniechał zbierania podatków i został naśladowcą Jezusa (Mat. 9:9; Marka 2:14). Ponownie wyruszywszy w drogę, „Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski”, aby nauczać i głosić dobrą nowinę o Królestwie, a także dokonywać uzdrowień. Liczba jego naśladowców wzrastała, niemniej jednak powiedział: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo” (Mat. 9:35-38).
4. (a) Po co wybrano apostołów? (b) Czego Jezus oczekiwał od tych, którzy poszli za nim?
4 Spośród tych pierwszych uczniów Jezus wybrał teraz dwunastu na apostołów, „aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki” (Marka 3:14). Wierni apostołowie mieli później stać się fundamentem zboru chrześcijańskiego (Efez. 2:20; Apok. 21:14). Byli oni chętni, gotowi do służby, toteż z radością przyłączyli się do Jezusa w dziele Królestwa. Jezus pouczył ich odpowiednio, po czym polecił im udać się do miast i wiosek, gdzie mieli odwiedzać ludzi po domach. Rzekł im: „Idąc głoście, mówiąc: ‛Przybliżyło się królestwo niebios’”. Jezus dał uczniom do zrozumienia, że czeka ich niełatwa praca i że wielu wprost nie będzie chciało ich słuchać. Mieli jednak dawać świadectwo nawet władcom i ludziom z narodów. Potrzebna im była ofiarność i odwaga, gdyż powiedział: „Kto nie przyjmuje swego pala męki, a idzie za mną, nie jest mnie godzien” (Mat. 10:7-18, 38, NW).
5. Dlaczego niektórzy nie nadają się na naśladowców Chrystusa?
5 Nie każdy korzystał z zaproszenia Jezusa, aby pójść za nim. Był na przykład pewien człowiek majętny, który stawiał wyżej dobra materialne niż bogactwo duchowe, jakim mógłby się cieszyć, głosząc dobrą nowinę o Królestwie (Mat. 19:16-24). Inni także się wymawiali, jak to wynika z doniesień Ewangelii według Łukasza 9:57-62:
„Gdy szli drogą, ktoś powiedział do Niego [Jezusa]: ‛Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz!’ Jezus mu odpowiedział: ‛Lisy mają nory i ptaki powietrzne — gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł oprzeć’. Do innego rzekł: ‛Pójdź za Mną’. Ten zaś odpowiedział: ‛Panie, pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca’. Odparł mu: ‛Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże’. Jeszcze inny rzekł: ‛Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu’. Jezus mu odpowiedział: ‛Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego’”.
6. Jak w myśl opisu z Ewangelii według Łukasza 10:1-20 Jezus szkolił i zachęcał swych naśladowców?
6 Po przedstawieniu tych ujemnych przykładów Łukasz przechodzi do spraw pozytywnych. Opisuje, jak Jezus spośród swoich naśladowców wybrał 70, których rozesłał po dwóch, aby w charakterze pionierów przygotowali teren na jego przybycie. Mieli powiadamiać ludzi o tym, że „Królestwo Boże jest blisko” (Łuk. 10:1-16, Gryglewicz). Wszystkich 70 ta służba napełniła wielką radością. Ale Jezus wskazał im na ważniejszy powód do szczęścia: „Cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie” (Łuk. 10:17, 20).
JEZUS DAJE PRZYKŁAD
7, 8. Wymień niektóre dobrodziejstwa, jakich dostąpili pierwsi „rybacy ludzi” dzięki stałej współpracy z Jezusem?
7 Natchnieni pisarze biblijni: Mateusz, Marek, Łukasz i Jan, dokładnie relacjonują, jak pierwsi uczniowie Jezusa współpracowali z nim w dziele głoszenia i nauczania, co w rezultacie przyniosło wiele pożytku im samym oraz drugim ludziom. Jezus uczył ich mnóstwa wspaniałych szczegółów o Królestwie i tymi prawdami mogli dzielić się z chętnymi słuchaczami. Przede wszystkim starał się pomóc swym uczniom, by zrozumieli, jak bardzo cenna była ich pozycja niewolników lub inaczej sług, szafarzy Jehowy Boga i Chrystusa Jezusa (Mat. 6:24; porównaj z tym Ewangelię według Łukasza 12:37, 42, 43).
8 Jezus pracował, tak zresztą jak i jego Ojciec. Chciał, żeby jego uczniowie także byli pracownikami, zaangażowanymi w obwieszczaniu orędzia Królestwa (Jana 4:34; 5:17; 9:4). Zatem mniej więcej przez trzy lata Jezus szkolił swych uczniów, aby byli „rybakami ludzi”. Zapowiedział im też, że będą traktowani nie inaczej niż on, ich Pan. Widzieli jego przykład, jego reakcję na cierpienia; ustanowił dla nich wzór godny ścisłego naśladowania (Mat. 10:22-26; 1 Piotra 2:21). Jezus uczył ich wielu rzeczy, które wiedział od Boga; zaobserwowali również, jak spełnił liczne proroctwa. Wszystko to umocniło ich wiarę.
9. Czego Jezus uczył swych naśladowców o ich stosunku do Boga?
9 Jezus zachęcał ich też pokornie, aby wzorowali się na nim jako niewolnicy Boży. Powiedział:
„Kto z was, mając sługę [niewolnika, NW], który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: ‛Pójdź i siądź do stołu’? Czy nie powie mu raczej: ‛Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił’? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: ‛Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać’” (Łuk. 17:7-10; porównaj z tym List 1 do Koryntian 7:22, 23 oraz Apokalipsę 19:5).
10. W jaki sposób przykład Jezusa okazał się składnikiem jego szkolenia naśladowców do służby Bożej?
10 Kiedy działalność Jezusa na ziemi dobiegała końca, zebrał apostołów na uroczystość paschalną i tu na odosobnieniu udzielił im wielu rad oraz zachęt. Umył im też nogi, aby zwrócić uwagę na potrzebę usługiwania innym; rzekł przy tym: „Dałem wam przykład, abyście tak czynili, jak Ja uczyniłem. Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Sługa nie jest większy od pana ani posłaniec nie jest większy od tego, który go posyła. Czy wy to rozumiecie? A jeśli tak będziecie czynić, szczęśliwi będziecie” (Jana 13:15-17, B. pozn.).
11. (a) Gdzie można znaleźć relację o serdecznej rozmowie Jezusa z apostołami przed jego aresztowaniem? (b) Jak przy tej okazji Jezus podkreślił związek wiary z uczynkami? (c) W jakim sensie uczniowie mogą dokonywać dzieł większych od dzieł Mistrza?
11 Jezus po odprawieniu zdrajcy, Judasza, pouczył swych jedenastu wiernych apostołów o nowej uroczystości — na pamiątkę swej śmierci. Rozmawiał z nimi, jak się mówi z ludźmi zaufanymi. Przygotował ich do wzięcia na siebie odpowiedzialności po jego odejściu (Jana 13:30 do 16:33). Na dowód swej wiary w Chrystusa uczniowie będą musieli wykonywać dzieła podobne jego dziełom. Dlatego dodał im otuchy słowami: „Zaprawdę powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem i większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca” (Jana 14:12). Jezus ograniczył swą działalność do ziemi palestyńskiej, ale po jego śmierci i zmartwychwstaniu dzieło Królestwa miało objąć znacznie rozleglejsze obszary. Uczniowie mieli rozprzestrzeniać to przyszłe dzieło. Z czasem dobra nowina o Królestwie miała być głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom, a potem miał nadejść koniec (Mat. 24:14).
12. Jaka istnieje współzależność między miłością do Chrystusa a naszymi uczynkami?
12 Przy tej ostatniej sposobności porozmawiania z uczniami Jezus uwydatnił potrzebę ofiarnej miłości:
„Jeśli mnie miłujecie, przykazań moich przestrzegać będziecie. (...) Kto ma przykazania moje i przestrzega ich, ten mnie miłuje; a kto mnie miłuje, tego też będzie miłował Ojciec i Ja miłować go będę, i objawię mu samego siebie. (...) Jeśli kto mnie miłuje, słowa mojego przestrzegać będzie, i Ojciec mój umiłuje go, i do niego przyjdziemy, i u niego zamieszkamy. Kto mnie nie miłuje, ten słów moich nie przestrzega, a przecież słowo, które słyszycie, nie jest moim słowem, lecz Ojca, który mnie posłał” (Jana 14:15, 21, 23, 24, NP).
Jakże to konieczne, by zachowywać przykazania Jezusa Chrystusa!
OBIECANY POMOCNIK
13. Na jaką pomoc mogli liczyć naśladowcy Jezusa po jego odejściu? Do czego mieli być pobudzeni?
13 Apostołów łączyła bliska więź z Jezusem. Kiedy chcieli coś wiedzieć lub wyłonił się jakiś problem, mogli zwracać się w tej sprawie do niego. Ale teraz miał odejść do swego Ojca. Prosił więc Ojca, żeby dał im innego pomocnika, świętego ducha Bożego, który by ich pouczał i przypominał im wszystko, co słyszeli od Jezusa (Jana 14:16, 17, 25, 26). Czekało ich w związku z tym zadanie intensywnego dawania świadectwa, gdyż Syn Boży dodał: „Kiedy przybędzie pomocnik, którego wyślę wam od Ojca, duch prawdy pochodzący od Ojca, ten da świadectwo o mnie; wy z kolei także macie dawać świadectwo, gdyż jesteście ze mną od początku” (Jana 15:26, 27, NW).
14. W jaki sposób uczniowie mieli później dodatkowo poznać wiele prawd?
14 Jezus w owym czasie po prostu nie mógł przekazać uczniom wszystkiego. Jednakże po zesłaniu ducha świętego mieli uzyskać pełniejsze zrozumienie, co by ich lepiej wyposażyło do leżącego przed nimi zadania (Jana 16:12-14). Ileż to dodaje otuchy! Kto naśladuje Jezusa jako niewolnik Boży, zawsze może ufnie oczekiwać pomocy z góry i kierownictwa na drodze prawdy — za pośrednictwem ducha świętego.
15. (a) Dlaczego chrześcijanie muszą zawsze zachowywać ścisłą więź z Jezusem Chrystusem, stosownie do porównania z winoroślą? (b) Jaką rolę odgrywa w tym miłość chrześcijańska?
15 Powodzenie w dziele mogli naśladowcy Jezusa zapewnić sobie przez zachowywanie ścisłej jedności z nim i okazywanie się jego uczniami. Fakt ten Jezus zilustrował przykładem winorośli i jej gałęzi, przy czym położył nacisk na potrzebę pozostania w winorośli i wydawania owoców ku chwale Ojca. Owoce takie miały powstawać przez świadczenie o Królestwie i przejawianie osobowości chrześcijańskiej. Ludzie mieli rozpoznawać w nich jego uczniów po panującej wśród nich szczerej miłości (Mat. 21:43; Jana 13:34, 35; 15:1-12; zobacz też Strażnicę nr C/7).
NIE NALEŻĄ DO TEGO ŚWIATA
16. (a) Czego Jezus uczył swych naśladowców o ich pozycji w świecie, jak to wynika z Ewangelii według Jana 15:17-22? (b) Dlaczego im to wpajał?
16 Wszyscy, którzy stają się „rybakami ludzi”, żywią tę silną miłość do siebie nawzajem. Ponieważ jednak idą za swoim Mistrzem, Chrystusem Jezusem, świat ich nie miłuje. Jezusa przecież świat nie miłował, gdyż nie stanowił jego części składowej (Jana 15:17-22; 16:1, Brandstaetter). Świadomość tego dopomaga prawdziwym chrześcijanom w dochowywaniu na wzór Jezusa wierności podczas prób. Ludzie ze świata nie znają Jehowy Boga ani tego, którego posłał, Jezusa Chrystusa. Nie rozumieją nauk Jezusa i nie pojmują, na czym polega miłość chrześcijańska. Nienawidząc jego naśladowców, dogadzają pragnieniom Diabła (Jana 8:42-44; 14:30; 16:11).
17. Co miało spotkać niektórych naśladowców Chrystusa dlatego, że nie należą do świata?
17 Ponieważ prawdziwi chrześcijanie ‛nie należą do tego świata’, nie wolno im przyswajać sobie światowego ducha samolubstwa, pychy i niezgody. Mogą dzięki temu przysparzać chwały Bogu i wydawać obfite owoce na dowód tego, że są uczniami. Ale oznacza to dla nich udręki, gdyż Jezus ostrzegł:
„Wyłączą was z synagogi. Owszem, nadchodzi godzina, w której każdy, kto was zabije, będzie sądził, że oddaje cześć Bogu” (Jana 16:2-4; 15:8-10).
NIE OSAMOTNIENI W SŁUŻBIE BOŻEJ
18, 19. (a) O czyjej miłości zostali zapewnieni uczniowie Jezusa? Z jakiego powodu? (b) Dlaczego ważna jest świadomość faktu, że sługa Jehowy nigdy nie jest osamotniony? Co więc powinien czynić?
18 Słudzy Boży mogą liczyć na Jehowę, gdyż kieruje się On wielką miłością. Jezus udzielił takiego zapewnienia: „Sam Ojciec bowiem kocha was, ponieważ pokochaliście mnie i uwierzyliście, że wyszedłem jako przedstawiciel Ojca” (Jana 16:27, NW). Słudzy Jehowy nie wykonują dzieła sami; jest to dzieło Boże, które prowadzą jako Jego szafarze. Zawsze też mają otwartą drogę do szukania pomocy Jehowy w modlitwie. Jezus rzekł: „O cokolwiek byście prosili Ojca, da wam w imię moje” (Jana 16:23, 24). Z chwilą aresztowania Jezusa nastały dla jego naśladowców trudne czasy, co im zresztą zapowiedział:
„Oto nadchodzi godzina, a nawet już nadeszła, że się rozproszycie — każdy w swoją stronę, a Mnie zostawicie samego. Ale Ja nie jestem sam, bo Ojciec jest ze Mną. To wam powiedziałem, abyście pokój we Mnie mieli. Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (Jana 16:32, 33).
19 Jakże to ważne, by pamiętać, iż nigdy nie jesteśmy zdani tylko na samych siebie, tak jak i Jezus nie był sam w chwili aresztowania! Zdanie się na Jehowę w modlitwie, zwłaszcza w czasach ucisku lub trudności, ma nader istotne znaczenie! Jezus modlił się żarliwie i nieustannie w godzinie swej próby (Mat. 26:36-46; 27:46). Podobnie jego naśladowcy nigdy nie powinni powstrzymywać się od szukania pomocy Jehowy, ale raczej modlić się do Niego z ufnością i wiarą (Mat. 7:7, 8).
BŁAGALNA MODLITWA JEZUSA
20. Jakie sprawy — między innymi — poruszył Jezus w swej wspaniałej modlitwie zanotowanej w Ewangelii według Jana, w rozdziale 17?
20 Kiedy Jezus w ostatnią noc swego życia na ziemi już udzielił pouczeń wiernym naśladowcom, podniósł wzrok ku niebu i skierował do Jehowy słowa niezrównanej modlitwy na ich intencję. W modlitwie tej wspomniał, że dokończył swego dzieła na ziemi, ale że uczniowie dalej pozostaną pośród tego świata. Będą za jego przykładem nadal głosić dobrą nowinę o Królestwie i obwieszczać imię Jehowy. Dlatego błagał:
„Ojcze święty, czuwaj nad nimi przez wzgląd na twoje imię, które mi dałeś (...). Dałem im twe słowo, ale świat ich znienawidził, ponieważ nie są cząstką świata, jak i ja nie jestem cząstką świata. Nie proszę, żebyś ich zabrał ze świata, ale żebyś czuwał nad nimi z uwagi na tego, który jest zły. Nie są cząstką świata, jak i ja nie jestem cząstką świata. Uświęć ich za pośrednictwem prawdy; słowo twoje jest prawdą. Jak ty mnie posłałeś na świat, tak i ja posłałem ich na świat” (Jana 17:11, 14-18, NW).
21. Jak Jezus wyraził swą ufność w przyszły rozwój zboru chrześcijańskiego?
21 Modlitwa Jezusa sięgała daleko poza grono jedenastu wiernych apostołów. Dostrzegał on przed sobą zbór szybko rozprzestrzeniający się aż do objęcia całej ziemi, a w nim znacznie większą liczbę mężczyzn i niewiast wierzących w Syna Bożego dzięki słowu głoszonemu przez jego naśladowców. Powiedział przecież:
„Nie tylko za nimi proszę, lecz i za tymi, którzy uwierzą we mnie dzięki ich słowu, aby ci wszyscy byli jedno; jak ty Ojcze jesteś w jedności ze mną, a ja w jedności z tobą, by i oni byli w jedności z nami, aby świat uwierzył, żeś ty mnie posłał” (Jana 17:20, 21, NW).
22. W jaki sposób Jezus zakończył na ziemi swoje dzieło głównego Świadka Jehowy?
22 Wkrótce po tej modlitwie aresztowano Jezusa. Kiedy przyprowadzono go do przedstawiciela władzy, Piłata, oświadczył, że jego Królestwo nie jest cząstką świata i dlatego jego słudzy — którzy też nie są cząstką świata — nie podejmą literalnej walki. Jako naczelny Świadek Jehowy oznajmił: „Sam mówisz, że jestem królem. Ja się narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie; każdy, kto z prawdy jest, słucha głosu mego” (Jana 18:33-37, NP). Tak więc Jezus zostawił chrześcijanom wspaniały przykład do naśladowania w latach po jego zejściu z ziemskiej sceny wydarzeń. W tym samym dniu został zabity, wiernie dokończywszy dzieła, które Jehowa dał mu do przeprowadzenia (Jana 17:4). Jakże cudowny wzór postępowania ustanowił podczas swej służby na ziemi! Doprawdy skutecznie zachęcił swoich uczniów do pójścia w jego ślady, aby jako świadkowie Boga Jehowy wykonywać zaszczytną pracę „rybaków ludzi”!
[Ilustracja na stronie 8]
Jezus posłał uczniów, aby wstępowali do ludzi po domach
[Całostronicowa ilustracja na stronie 9]