Dobre wieści z niespokojnych okolic

DO BIUR Towarzystwa Strażnica często nadchodzą listy w sprawie współchrześcijan, którzy mieszkają w krajach dotkniętych ostrym prześladowaniem. Jak im się wiedzie? Czy dalej służą Jehowie? Czy mają niezbędną żywność i odzienie?

Spieszymy z odpowiedzią, że przeważająca większość Świadków Jehowy w tych krajach mocno trwa w wierze. W dalszym ciągu lojalnie wyzyskują sposobności, żeby rozmawiać z drugimi o chwale królowania Jehowy. A sam Jehowa zgodnie ze swoim przyrzeczeniem błogosławi ich staraniom o zaspokojenie najkonieczniejszych potrzeb życiowych (Łuk. 12:22-31).

Bez względu na to, czego doznali ze strony czynników rządzących, Świadkowie Jehowy pamiętają o radzie, której apostoł Paweł udzielił swemu współpracownikowi imieniem Tymoteusz: „Zatem nawołuję (...), aby zanoszono błagania, modlitwy, wstawiennictwa i dziękczynienia dotyczące ludzi wszelkiego rodzaju, dotyczące królów i wszystkich tych, którzy są na wysokich stanowiskach, abyśmy dalej mogli prowadzić ciche i spokojne życie w pełni zbożnego oddania i powagi” (1 Tym. 2:1, 2). Zgodnie ze swymi modlitwami Świadkowie starają się też sumiennie przestrzegać wszystkich praw, które nie są sprzeczne z nakazami Bożymi. Szczególnie gorliwie przykładają się do spełniania woli Bożej, to znaczy do głoszenia drugim dobrej nowiny o Jego Królestwie.

KORZYSTNA ZMIANA NASTROJÓW

Przyjemnie jest stwierdzić, że niektóre rządy zmieniły w ostatnich latach stosunek do Świadków Jehowy; po latach oficjalnego zakazu przyznano im swobodę działania, a nawet prawne uznanie. Przykładem mogą tu być Hiszpania i Portugalia, gdzie za panujących poprzednio dyktatur Świadkowie byli poddawani represjom. Na obszarze Hiszpanii w chwili zniesienia zakazu, to jest w roku 1970, było czynnych 11 000 głosicieli. Po 11 latach ich liczba zwiększyła się do 48 000!

Jak traktują ich teraz władze tego kraju? Odpowiedzią niech będzie zdarzenie, jakie niedawno miało miejsce w Barcelonie. Zarząd miejski w swoim piśmie urzędowym potępił pewne tamtejsze pozbawione skrupułów sekty religijne, zaliczając do nich również Świadków Jehowy. Kiedy jednak do władz miasta wniesiono odwołanie, te natychmiast uznały pomyłkę i na tytułowej stronie następnego wydania zamieściły sprostowanie, w którym między innymi można było przeczytać: „Niniejszym podajemy do wiadomości, że to Stowarzyszenie [Świadków Jehowy] cieszy się najwyższym uznaniem Magistratu Barcelony oraz podległych mu organów administracyjnych”.

Równie pomyślna jest sytuacja w Portugalii. Kiedy w roku 1962 wydalono z tego kraju sześciu misjonarzy przysłanych przez Towarzystwo Strażnica, było tam zaledwie 1285 aktywnych Świadków Jehowy. Obecnie jest ich ponad 21 000, co w stosunku do ogólnej liczby ludności, wynoszącej niespełna 9 500 000, daje jednego głosiciela na 438 mieszkańców.

Chociaż w 1974 roku Świadkom Jehowy przyznano w Portugalii wolność, długo nie udawało się im urządzić zgromadzenia obwodowego w pewnym mieście na południu kraju. Dopiero po interwencji jednego z liberalnie nastrojonych burmistrzów uzyskano zezwolenie na wynajęcie sali prestiżowego teatru miejskiego. Na pierwszym posiedzeniu rady miejskiej, jakie odbyło się po zgromadzeniu, burmistrz i członkowie rady pogratulowali Świadkom Jehowy dobrej organizacji oraz wzorowego porządku, który bracia po sobie zostawili.

W innym portugalskim mieście Świadkowie zaproponowali, że w pawilonie wystaw rolniczych, gdzie zamierzali urządzić spotkanie, zrobią betonową posadzkę. Siedemdziesiąt osób stawiło się do tej pracy i wykonało ją w ciągu jednego dnia. Wzruszony burmistrz powiedział: „Nigdy bym w coś takiego nie uwierzył. Możecie tu odbyć tyle zgromadzeń, ile wam się podoba, wolni od opłat przez najbliższe trzy lata!”

PRACE SPOŁECZNE I WZAJEMNA POMOC

Nawet tam, gdzie jeszcze sroży się prześladowanie, Świadkowie Jehowy również modlą się za sprawujących władzę. Proszą Boga, aby ci ludzie w sposób bardziej zrównoważony i tolerancyjny potraktowali ich działalność. Nie żywią do nich urazy. Chętnie nawet biorą udział w pracach społecznych organizowanych lokalnie w takich krajach.

Na przykład w jednym z państw afrykańskich pewna gmina postanowiła własnymi siłami wybudować w czynie społecznym drogę i szkołę. Zaplanowano, że praca rozpocznie się o szóstej rano. Świadkowie Jehowy stawili się przed szóstą i w czasie dnia nie robili żadnych przerw. Niektórzy inni mieszkańcy gminy przyszli dużo później i pracowali mało wydajnie. Potem zaczęli się kłócić. Bracia wykonali pracę aż do końca. Dzięki swej sumienności mają odtąd dobrą opinię u mieszkańców całej okolicy.

A oto doniesienie z innego kraju w Afryce, gdzie Świadkowie nie dali się zmóc prześladowaniom: „Pod względem materialnym naszym braciom trzymanym w obozach ograniczonej swobody (...) udało się w tym roku w znacznej mierze zaopatrzyć we własnym zakresie. Mieli dobre zbiory. Mimo to niektórym trzeba było udzielić pomocy, zwłaszcza jeśli chodzi o odzież i lekarstwa. Towarzystwo Strażnica chętnie podjęło się tego zadania”.

W gruncie rzeczy w każdym zborze Świadków Jehowy podejmuje się niezbędne kroki, aby ulżyć tym, którzy znaleźli się naprawdę w potrzebie. W razie klęsk żywiołowych spieszą z natychmiastową pomocą miejscowe i sąsiednie biura oddziałów Towarzystwa Strażnica (Dzieje 2:44-47; 6:1-6).

KORZYSTNE WRAŻENIE

Świadkowie Jehowy, podobnie jak opacznie rozumiani pierwsi chrześcijanie, często mają tak zwaną „złą prasę”. Za czasów apostoła Pawła niektórzy Żydzi mieszkający w Rzymie tak mu przedstawili, ile wiedzą o chrystianizmie: „Wiadomo nam, że ta sekta wszędzie spotyka się ze sprzeciwem” (Dzieje 28:22, Biblia poznańska). Tam wszakże, gdzie władze miały sposobność przyjrzeć się Świadkom Jehowy z bliska, częstokroć przynosiło to nadzwyczaj pomyślne rezultaty. Dlaczego? Ponieważ siłą rzeczy musiały uznać, że Świadkowie są uczciwymi i praworządnymi ludźmi, którzy ponadto przyczyniają się do poprawy stosunków społecznych przez zaszczepianie wysokich zasad moralnych osobom studiującym z nimi Biblię. Potwierdzają to na przykład wieści z Gambii, republiki położonej na zachodnim wybrzeżu Afryki. Czytamy: „Dobra praca jest wykonywana również w więzieniach. Świadkowie Jehowy są zresztą jedyną grupą religijną, której dano wstęp do pewnych zamkniętych rejonów, a to właśnie ze względu na osiągnięte sukcesy w dopomaganiu więźniom do przeobrażenia swego życia”.

Z innego kraju afrykańskiego, gdzie Świadkowie Jehowy nie zostali jeszcze prawnie uznani, nadeszła wiadomość: „Władze darzą braci dużym szacunkiem. Jakże miło było słuchać, gdy urzędnicy pozytywnie wypowiadali się o naszych braciach i chwalili ich za uczciwość oraz pracowitość”.

Świadkowie Jehowy gorąco pragną, aby ludzie wszelkiego pokroju doszli do poznania Jehowy Boga i Chrystusa Jezusa. Dlatego będą nadal głosić dobrą nowinę o rządzie Królestwa Bożego przedstawicielom wszystkich warstw społecznych, łącznie z osobami „na wysokich stanowiskach”. W odniesieniu do tych osób będą się również modlić, ‛abyśmy wszyscy mogli prowadzić życie ciche i spokojne, w pełni zbożnego oddania’ (1 Tym. 2:1, 2; Jana 17:3).