Pytania czytelników

◼ Czy byłoby rzeczą wskazaną, żeby pozwolić swemu dziecku na zamieszkanie u świeckich krewnych w sytuacji, gdy zapewniłoby mu to korzyści materialne?

Biblia mówi, że rodzice mają przywilej i obowiązek troszczyć się o dzieci, w tym również o zapewnienie im niezbędnej opieki duchowej. Zlekceważenie tego wyznaczonego przez Boga zadania tylko dlatego, żeby dziecko mogło odnieść korzyści materialne przez zamieszkanie u niechrześcijańskiego krewnego, byłoby ze strony chrześcijanina i jego żony przejawem krótkowzroczności.

W niektórych krajach wysyłanie dziecka na dłuższy czas do rodziny jest zwyczajem dość rozpowszechnionym. Często postępują tak rodzice mieszkający w odległych rejonach, gdzie są ograniczone możliwości zdobycia wykształcenia. Wysyłają wtedy dziecko do rodziny w mieście (albo do internatu), żeby mogło pobierać gruntowniejsze nauki lub zapoznać się z bardziej postępowym stylem życia. Zwykle oczekuje się, że dziecko będzie pomagać w pracach domowych lub w jakiś inny sposób odwdzięczy się krewnym za przyjęcie go do domu.

Kroki takie podejmuje się z myślą o korzyściach materialnych, tymczasem wcale nie muszą one być tak znaczne, jakby się wydawało. Doświadczenie uczy, że wyrywanie dziecka z kręgu rodziny i zmuszanie go do zamieszkania w domu krewnych z dala od rodziców często odbija się na nim niekorzystnie. Zamiast traktować je na równi ze wszystkimi innymi dziećmi, krewni na ogół uważają je za kogoś w rodzaju służącego i stawiają w gorszej pozycji. Nietrudno sobie wyobrazić rozczarowanie i poczucie krzywdy ogarniające zwykle młodego człowieka, który słusznie czy niesłusznie odnosi wrażenie, iż jest traktowany niesprawiedliwie. (Porównaj z tym Księgę Rodzaju 27:30-41). Ponieważ w rezultacie czuje się wytrącony z równowagi i nieszczęśliwy, może mu to utrudniać naukę, choćby nawet chodził do bardzo dobrej szkoły. Czy więc rzeczywiście na tym korzysta? Nierzadko też następstwem pozbawienia dziecka właściwego wychowania przez kochających rodziców jest potem jego złe sprawowanie.

Rady Słowa Bożego zapobiegają takim ujemnym skutkom. Biblia przede wszystkim zaleca, żeby opiekę nad dziećmi sprawowali rodzice. Oczywiście Jehowa Bóg wie, że mogą powstać sytuacje krańcowe, kiedy dziećmi musi się zająć ktoś inny.a Dlatego radzi swoim sługom, żeby się opiekowali dziećmi nie mającymi ojca lub osieroconymi przez oboje rodziców (Powt. Pr. 14:28, 29; 16:9-14; 24:17-21; 26:12, 13; Ps. 10:14; Jak. 1:27). Biblia jednak kładzie głównie nacisk na to, żeby rodzice sami zaspokajali materialne, duchowe i uczuciowe potrzeby swoich dzieci. (Zobacz List 1 do Tymoteusza 5:8).

Bóg nakazał rodzicom: „Będziesz tego uczył [moich słów] również swoich synów, to znaczy rozmawiaj o tym, siedząc w domu i idąc drogą, i kładąc się, i wstawając” (Powt. Pr. 11:18, 19). Czy rodzice mogliby się wywiązać z tej powinności, gdyby nie zmuszeni koniecznością wysyłali dzieci na dłuższy czas do świeckich krewnych? Nie, muszą być z dziećmi, żeby je systematycznie korygować i pouczać, jak również po to, aby przebywały w otoczeniu kochających je ludzi, czego młodzież bardzo potrzebuje (Efez. 6:4; Prz. 6:20). Rzecz całkiem oczywista, że nie służyłoby to trwałej (a co dopiero wiecznej) pomyślności chrześcijańskiego dziecka, gdyby je odesłać do świeckiej rodziny z uwagi na zdobycie wykształcenia kosztem pouczeń biblijnych we własnym domu. Chrześcijanie na całym świecie wiedzą, że wychowanie dziecka na sługę Jehowy jest w tym systemie rzeczy zadaniem trudnym, wymagającym nieustannego nadzoru rodzicielskiego. Widoki na powodzenie w tym zakresie na pewno by zmalały, gdyby dziecko musiało być z dala od rodzinnego domu po prostu ze względu na korzyści materialne.

Weźmy tu pod uwagę przykład Jezusa, który wychowywał się w małym galilejskim miasteczku Nazaret. Józef i Maria byli posłuszni Bogu i Jezus dorastał przy nich w Nazarecie, gdzie mu „przybywało mądrości i wzrostu oraz łaski u Boga i u ludzi” (Łuk. 2:41-52, Nowy Przekład).

Teraźniejszy system rzeczy kładzie silny nacisk na zdobycie wykształcenia i powodzenie pod względem finansowym. Nieraz się słyszy, jak świeccy rodzice mówią: „Nie chcę, żeby mój syn zamiatał ulicę”. Chrześcijańscy rodzice mogą się zarazić takimi poglądami na wykształcenie i korzyści materialne. Ci wszakże, którzy ufają mądrości Jehowy, będą przede wszystkim zabiegać o to, by ich dzieci zaskarbiły sobie „właściwą podstawę na przyszłość, aby mocno uchwycić rzeczywiste życie” (1 Tym. 6:9, 19).

[Przypis]