Klucz do religii prawdziwej

W NASZYM XX wieku chrześcijaństwo ma rzekomo więcej wyznawców niż każda inna religia. Jednocześnie obecne stulecie jest najbardziej niespokojnym okresem w historii ludzkości. Skąd się bierze ta sprzeczność?

Po pierwsze wielu nie traktuje swojej religii serio. Nie odgrywa ona w ich życiu decydującej roli, tylko jest sprawą całkiem uboczną. Z drugiej strony ci, którzy na kwestie wiary zapatrują się poważnie, wyznają liczne przeciwstawne poglądy, a nawet trzymają się krańcowo odmiennych mierników moralnych. Ponadto dzielą ich różnice narodowościowe, rasowe i ekonomiczne. Nie dość na tym: ludzie ci oszukują, a nawet prześladują jedni drugich, prowadzą ze sobą wojny i wzajemnie się zabijają. Na przykład — dwa największe konflikty zbrojne w dziejach świata miały miejsce między narodami „chrześcijańskimi”.

Do jakiego to prowadzi wniosku? Otóż albo chrystianizm nie może być religią prawdziwą, albo nie każdy, kto się podaje za chrześcijanina, jest nim w rzeczywistości. Założyciel chrystianizmu, Jezus Chrystus, wskazał na tę drugą ewentualność. Swego czasu wspomniał o ludziach, którzy mieli do niego mówić: „Panie, Panie”. Innymi słowy, mieli się podawać za chrześcijan i twierdzić, iż uznają go za swego Pana. Mieli też być bardzo zajęci dokonywaniem w jego imieniu czegoś na pozór bardzo ważnego. Mimo to Jezus ma im powiedzieć: „Nigdy was nie znałem! Precz ode mnie wy, którzy popełniacie bezprawie” (Mat. 7:22, 23).a

Na pewno nikt z nas nie chciałby się znaleźć w takiej sytuacji! Jak więc rozstrzygnąć, czy rzeczywiście jesteśmy chrześcijanami? Czy istnieje jakiś klucz do określenia religii prawdziwej?

KLUCZ

Owszem, taki klucz istnieje. Oczywiście na to, czy ktoś jest prawdziwym naśladowcą Chrystusa, składa się wiele czynników. Osoba taka musi na przykład mieć silną wiarę w Boga, gdyż „bez wiary nie można zdobyć Jego upodobania” (Hebr. 11:6). Również jej uczynki powinny być właściwe. Uczeń Jakub ostrzegał, iż „wiara bez uczynków jest martwa” (Jak. 2:26). Ponadto apostoł Paweł podkreślił wagę zdobycia „dokładnej wiedzy co do Jego woli, we wszelkiej mądrości i w duchowym pojmowaniu” (Kol. 1:9). Jednakże żadne z powyższych wymagań jeszcze nie jest kluczem do chrystianizmu.

Można dobrze znać Biblię, mieć silną wiarę i pilnie spełniać dobre uczynki, a mimo to być jedynie imitacją chrześcijanina. Dlaczego? Apostoł Paweł wyjaśnił: „Chociażbym mówił językami ludzi oraz aniołów, lecz nie miałbym miłości, stałbym się brzęczącym kawałkiem mosiądzu lub pobrzmiewającym cymbałem. A gdybym miał dar prorokowania i był obeznany ze wszystkimi świętymi tajemnicami oraz wszelką wiedzą, i gdybym miał wszelką wiarę, tak iżbym góry przenosił, ale nie miałbym miłości, byłbym niczym. A jeślibym rozdał całe swe mienie drugim na pokarm i zrzekł się własnego ciała, żeby się tym szczycić, lecz nie miałbym miłości, na nic by mi się to nie przydało” (1 Kor. 13:1-3).

Tak więc kluczem do poznania religii prawdziwej jest uświadomienie sobie, że u jej podstaw leży szczera miłość. Wiara, dobre uczynki i dokładna wiedza są bardzo ważne, wręcz niezbędne. Niewielki jednak przyniosą pożytek, gdy nie wypływają z miłości. Dlaczego? Co powoduje, że owa cecha ma tak decydujące znaczenie?

[Przypis]