Stań w jednym szeregu z zachowującym prawość ludem Jehowy
„Co do mnie, będę chodził w prawości. (...) Pośród rzesz zgromadzonych będę błogosławił Jehowę” (Ps. 26:11, 12).
1, 2. (a) Jak niektóre religie w chrześcijaństwie zdobywają zwolenników? (b) Jaką metodą nauczania posługiwał się Jezus? (Mat. 11:28-30).
W ROKU 1985 na znak oddania się Jehowie ochrzczono 189 800 osób stających się Jego chrześcijańskimi świadkami. Znaczy to, że na każdy dzień przypadało przeciętnie 520 ochrzczonych. W jaki sposób wszyscy ci ludzie powzięli decyzję zgłoszenia się do chrztu? Czy przybyli na jakieś zebrania masowe, posłuchali kaznodziei umiejącego odwołać się do uczuć i potem pod wpływem emocji opowiedzieli się „za Chrystusem”? Takie właśnie spotkania organizują niektóre wyznania protestanckie i ruchy przebudzenia religijnego. Czy jednak w taki sposób zdobywał zwolenników sam Chrystus?
2 Kiedy starannie przeanalizujemy publiczną działalność Jezusa, nie stwierdzimy, iżby grał na czyichś uczuciach. Czy na przykład przyciągał słuchaczy muzyką lub specjalnie przygotowanym chórem? Albo czy posługiwał się zręcznie chwytami psychologicznymi, żeby wywołać poczucie winy, a potem skłonić zebranych do wypróżnienia kieszeni? Przeciwnie, jego sposób nauczania pobudzał ludzi do myślenia i wyciągania wniosków. Ponieważ większość słuchaczy była Żydami, więc mieli już pewne wiadomości zaczerpnięte z Pism Hebrajskich. Toteż mógł skłaniać ich do rozumowania opartego na posiadanej wiedzy, żeby potrafili rozpoznać w nim Mesjasza (Mateusza, rozdziały 5-7; Łuk. 13:10-21).
3. Skąd wiemy, że Paweł swoim nauczaniem nie rozbudzał jedynie emocji?
3 Podobnie było z Pawłem. Zdaniem niektórych brakowało mu talentu krasomówczego, ale umiał odwoływać się do zdolności wyciągania logicznych wniosków (Dzieje 20:7-9; 2 Kor. 10:10; 11:6). Napisał wszak: „Upraszam was przez zmiłowanie Boże, bracia, żebyście składali swe ciała na ofiarę żywą, przyjemną Bogu — na świętą służbę pełnioną waszą zdolnością rozumowania. (...) przemieńcie się przez przeobrażenie umysłu [starajcie się o przemianę waszych myśli, Romaniuk], abyście sami dla siebie sprawdzili, co jest dobrą i przyjemną, i doskonałą wolą Boga” (Rzym. 12:1, 2).
4. Jakie kroki musi poczynić każdy, zanim będzie mógł być ochrzczony jako Świadek Jehowy?
4 Dzisiaj też do chrztu, czyli całkowitego zanurzenia w wodzie, dopuszczane są osoby, które studiowały Pismo Święte i starannie rozważały jego nauki, zanim uczyniły ten poważny krok (Dzieje 17:11, 12). Nie podjęły pochopnej decyzji pod wpływem wzruszenia. Przeciwnie, przed zgłoszeniem się do chrztu systematycznie chodziły na zebrania chrześcijańskie, żeby nabyć dokładnej wiedzy o Jehowie Bogu i Jego zamierzeniach urzeczywistnianych za pośrednictwem Jezusa Chrystusa (Hebr. 10:25). Brały już regularnie udział w chrześcijańskiej służbie kaznodziejskiej, dzieląc się z innymi dobrą nowiną o Królestwie (Dzieje 5:42; 1 Kor. 9:16). Potem w ostatnich tygodniach przed chrztem uważnie rozpatrzyły z różnymi starszymi zboru ponad 120 pytań dotyczących nauk biblijnych i postępowania chrześcijanina, jak również przeanalizowały setki wspierających je wersetów Pisma. W ten sposób jeszcze przed chrztem stanęły w szeregach ludu zachowującego prawość, ludu mającego uznanie Jehowy (Dzieje 8:34-36).a
O CZYM STANOWI CHRZEST
5. Z czyim postępowaniem utożsamia się człowiek przystępujący do chrztu?
5 Co osiąga ten, kto się daje ochrzcić? Przede wszystkim utożsamia się z największym człowiekiem prawym, jaki chodził po ziemi — z Chrystusem Jezusem. On sam dał pod tym względem przykład, gdy w wieku około 30 lat poddał się ochrzczeniu (Łuk. 3:21-23). Później zostawił swym naśladowcom polecenie, żeby nauczali i chrzcili po całym świecie (Mat. 28:19, 20). Ale czy to znaczy, że jego uczniowie powinni chrzcić każdą osobę bez wyjątku, niezależnie od jej postępowania w danym czasie?
6, 7. (a) Czego się oczekuje od prawdziwego naśladowcy Chrystusa? (b) Co jest rozumiane przez świętość?
6 Apostoł Piotr przedstawia właściwy punkt widzenia, pisząc: „Stańcie się świętymi w całym swoim sprawowaniu, gdyż napisano: ‛Bądźcie święci, ponieważ ja jestem święty’” (1 Piotra 1:15, 16). Co w takim razie dla chrześcijanina oddanego Bogu znaczy być „świętym”?
7 W.E. Vine podaje w swoim dziele Expository Dictionary of New Testament Words (Słownik objaśniający wyrażenia z Nowego Testamentu), że greckie słowo hagios (tłumaczone na „święty”) „zasadniczo oznacza odłączony (...), a stąd w Piśmie Świętym — w moralnym i duchowym sensie — odłączony od grzechu i przez to poświęcony Bogu”. Inny znawca języka greckiego wyjaśnia, że „chodzi o szczególne podobieństwo do Boga”. Takie zrozumienie sprawy oczywiście stawia wysokie wymagania tym, którzy chcą być ochrzczeni jako prawdziwi chrześcijanie. Wymagana jest od nich prawość, a więc ‛stanowcze trzymanie się normy moralnych wartości’, w wypadku chrześcijan — wartości Chrystusowych (Jana 17:17-19; 18:36, 37).
8. (a) Jakie mierniki postępowania przyjęte były w zborze pierwszych chrześcijan? (b) Czy teraz chrześcijaństwo trzyma się tych mierników? Podaj miejscowe przykłady.
8 Prawdziwy zbór chrześcijański zawsze kładł nacisk na prawość, na utrzymywanie organizacji w czystości. Dlatego i Paweł nakazał pierwszym chrześcijanom, aby „przestali się zadawać z każdym, kto będąc nazywany bratem jest rozpustnikiem albo chciwcem, albo bałwochwalcą, rzuca obelgi, jest pijakiem albo zdziercą; nawet nie jadajcie z takim. (...) ‛Usuńcie spośród siebie niegodziwca’” (1 Kor. 5:9-13; 2 Jana 10, 11). Czy w chrześcijaństwie duchowni stosują do swej trzody ten wysoki miernik prawości? Nawet ludzi, którzy już zwyczajowo popełniają wszelkiego rodzaju rażące grzechy i przestępstwa, gotowi są uznawać za członków biernych lub aktywnych. Zasady biblijne nie dopuszczają takiego pobłażania (por. Jer. 8:5, 6, 10).
9. Co skłania wielu do oddania się Bogu i chrztu?
9 Przestrzeganie wśród Świadków Jehowy tych właśnie wysokich mierników pociąga osoby miłujące prawdę i prawość, by oddać się najwyższemu Władcy Wszechświata, Jehowie Bogu (Hab. 3:18, 19). Dostrzegają wyraźną różnicę między postępowaniem religii świata a Świadkami Jehowy. Owszem, większość przejawia lekceważący stosunek do czystego wielbienia (1 Piotra 4:3, 4). Jednakże ludzie ceniący sobie prawość tysiącami kierują się ku prawdzie. Dają wyraz miłości do Boga i Jego zasad, zgłaszając się do chrztu w wodzie (por. Marka 1:10; Jana 3:23; Dzieje 8:36).
PRAWOŚĆ OPARTA NA MIŁOŚCI I WYTRWAŁOŚCI
10. Czego potrzeba chrześcijaninowi, żeby zachował prawość?
10 Prawość ma swoją cenę. Jezus wskazał na to wyraźnie, gdy zaprosił ludzi, żeby zostali jego naśladowcami: „Jeżeli ktoś chce pójść za mną, niech się wyrzeknie siebie samego [zapomni o sobie, Przekład współczesny] i podejmie swój pal męki, i niech naśladuje mnie bezustannie” (Marka 8:34). Droga prawości chrześcijańskiej obejmuje przechodzenie prób i ponoszenie ofiar — i to z tego samego powodu, co Chrystus, mamy bowiem wspólnego wroga, Szatana (Efez. 6:11, 12). Toteż w celu naśladowania Jezusa „bezustannie” potrzeba wytrwałości. Dlatego oddanie się Bogu jest niełatwą decyzją; nie powinno więc być przelotnym kaprysem. Mimo to niektórzy kilka miesięcy lub lat po chrzcie odchodzą od prawdy. Czym można to wytłumaczyć?
11. Z jakich przyczyn niektórzy mogli nie wytrwać na drodze prawości?
11 Prawdopodobnie ten i ów potraktował chrzest raczej emocjonalnie niż z pełną rozwagą. Inni być może oczekiwali szybkich rezultatów i zdobyli się na samolubne, krótkoterminowe oddanie. Bez względu na to, jaka była przyczyna, utracili silną więź z Jehową. Nie ‛patrzyli pilnie’ na swego Wzorodawcę, Jezusa Chrystusa (Hebr. 12:1, 2). Skutkiem tego ich miłość do Boga zanikła, a ich prawość wkrótce się załamała. A dlaczego tak ważnym czynnikiem jest również miłość? Ponieważ tylko ona stanowi mocną podstawę trwałego oddania się Jehowie (Marka 12:30, 31; 1 Jana 4:7, 8, 16; 5:3).
OBLICZENIE KOSZTÓW PRAWOŚCI
12. Jakie postępowanie przed chrztem nakazuje rozsądek?
12 Jezus nie zachęcał uczniów do ślepego naśladowania go bez obliczenia kosztów. Radził przecież: „Kto z was, chcąc zbudować wieżę, nie siada najpierw i nie oblicza wydatków, żeby zobaczyć, czy mu wystarczy na wykończenie?” Istotnie, człowiek roztropny starannie rozważa, jak wkroczyć w przyszłość. Musi się upewnić co do swoich pobudek, zanim weźmie na siebie pełną odpowiedzialność za swe chrześcijańskie oddanie i chrzest. A Jezus wskazał, co to może oznaczać, gdy zakończył: „Zatem bądźcie pewni, że nikt z was, kto się nie pożegna z całym swoim mieniem, nie potrafi być moim uczniem” (Łuk. 14:28-33).
13. O co chodziło Jezusowi, gdy mówił o ‛nienawidzeniu’ członków rodziny, skoro główną treścią jego nauki jest miłość? (Mat. 22:37-40).
13 Oddanie się Jehowie wymaga, żeby w spełnianiu woli Bożej zachowywać prawość całą duszą. Nie wolno dopuścić, by ktokolwiek z ludzi albo jakiekolwiek majętności wyparły miłość do Boga. Dlatego Jezus oświadczył: „Jeżeli ktoś przychodzi do mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, i żony, i dzieci, i braci, i sióstr, i nawet własnej duszy, nie potrafi być moim uczniem” (Łuk. 14:26). Co jednak miał na myśli, gdy mówił o nienawidzeniu członków własnej rodziny i wręcz samego siebie? Skoro uczył naśladowców, żeby miłowali nawet nieprzyjaciół, w jakim sensie użył tu zwrotu ‛mieć w nienawiści’? (Łuk. 6:27, 35). Nienawidzić, oznacza tu mniej miłować (por. Mat. 12:46-50).
14. Jak reagują niektórzy przyjaciele i krewni, gdy ktoś zostaje Świadkiem Jehowy? (Jana 15:18, 19).
14 Kiedy ktoś zostaje chrześcijańskim świadkiem na rzecz Jehowy, od razu ma możność poznać, kto jest jego prawdziwym przyjacielem. Niektórzy zapewne będą go unikać lub bojkotować za to, że porzucił poprzednią religię, choćby nawet sami nie zajmowali się należycie żadną religią. Jezus obiecał jednak, że wynagrodzi każdą taką stratę, mówiąc: „Nie ma nikogo, kto by zostawił dom lub braci, lub siostry, lub matkę, lub ojca, lub dzieci, lub pola przez wzgląd na mnie i na dobrą nowinę, a kto by nie otrzymał stokrotnie teraz, w tym okresie (...), a w nadchodzącym systemie rzeczy — życia wiecznego” (Marka 10:29, 30).
15. Dlaczego niektórzy są gotowi patrzeć z góry na Świadków Jehowy?
15 W niektórych wypadkach oddanie się Bogu i zachowywanie prawości mogą oznaczać utratę respektu w oczach innych ludzi (1 Kor. 4:12, 13). Dlaczego tak się dzieje? Ponieważ przyjąłeś teraz sposób oddawania czci Bogu nie uważany powszechnie za godny szacunku (por. Marka 2:15, 16). Przede wszystkim nie jest w poważaniu ‛niepokojenie współobywateli praktyką religijną wymagającą chodzenia od domu do domu’. Nie przysparza popularności pójście do więzienia, żeby nie naruszyć neutralności w sprawach związanych z nacjonalizmem i patriotyzmem (Jana 18:36). Nie spotyka się z uznaniem odmówienie transfuzji krwi z pobudek sumienia wyszkolonego na Biblii, chociaż obecnie plaga AIDS każe poniektórym ponownie przemyśleć tę sprawę (por. Dzieje 15:28, 29; 17:6, 7; 24:5).
16. Co pomaga nam zachowywać prawość?
16 Mimo że droga chrześcijańskiej prawości jest wąska i pełna prób, mamy do dyspozycji stałą pomoc (Mat. 7:13, 14). Toteż Paweł słusznie napisał: „Wszystkiemu potrafię sprostać dzięki Temu, który mi udziela mocy” (Filip. 4:13). A nabywać tej mocy możemy przez ustawiczną modlitwę, przez studium Słowa Bożego i przez łączność ze zborem chrześcijańskim. Jako ochrzczeni członkowie ludu zachowującego prawość zdołamy pozostać wierni i lojalni w mocy, która pochodzi od Jehowy (Efez. 4:11-13; 6:18; Ps. 119:105).
DOBRODZIEJSTWA PŁYNĄCE Z ZACHOWYWANIA PRAWOŚCI
17. Do jakich błogosławieństw może prowadzić chrzest?
17 Krok oddania się Bogu i chrzest wiodą do licznych błogosławieństw. Pierwszym z nich może być poszerzenie się zakresu służby Bożej i czerpanie z niej większego zadowolenia. Otwiera się na przyszłość szansa podjęcia zadań pioniera pomocniczego, co w niejednym wypadku prowadzi do stałej i specjalnej służby pionierskiej, działalności misjonarskiej, pracy w obwodzie lub okręgu oraz w domu Betel. (Zobacz tekst w ramce na stronie 24). Przed braćmi ochrzczonymi otwiera się sposobność usługiwania innym w charakterze sług pomocniczych, a z czasem starszych w zborze. Chcąc jednak zaznawać wszystkich tych błogosławieństw, trzeba odpowiadać temu samemu podstawowemu wymaganiu — zachowywać prawość (1 Tym. 3:1-10).
18. Jak życie oddanego Bogu sługi powinno oddziaływać na drugich, z którymi się styka?
18 Dobrodziejstwa towarzyszące życiu sługi oddanego Bogu i strzegącego prawości mnożą się i oddziałują na drugich. W wyniku ścisłego naśladowania przykładu Chrystusa można się stać lepszym mężem lub żoną, ojcem albo matką (1 Piotra 2:21; Efez. 5:21-33; 6:4). Młodzi nawiązują budującą więź z rodzicami, nauczycielami i starszymi w zborze (Tyt. 2:6, 7). Ochrzczony chrześcijanin staje się lepszym sąsiadem, pracodawcą lub pracownikiem (Mat. 22:39; Efez. 6:5-9; Tyt. 2:9, 10). Każdy chrześcijanin powinien na wzór Chrystusa stać się pokrzepieniem dla drugich, zgodnie ze słowami Jezusa: „Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, bo jestem łagodnie usposobiony i uniżony w sercu, a znajdziecie pokrzepienie dla dusz swoich” (Mat. 11:29).
19. Jakie jeszcze dobrodziejstwo wynika z kroku oddania się Bogu?
19 Ogromnym dobrodziejstwem wyłaniającym z oddania się i chrztu jest nawiązanie pokojowych stosunków ze Stwórcą. Dzięki temu człowiek osiąga spokój wewnętrzny. Paweł zresztą doradzał: „Nie dręczcie się troską, lecz we wszystkim przez modlitwę i błaganie połączone z dziękczynieniem zaznajamiajcie z prośbami swymi Boga; a pokój Boży, który przewyższa wszelką myśl, będzie za pośrednictwem Chrystusa Jezusa strzegł waszych serc i władz umysłowych” (Filip. 4:6, 7).
20. (a) Na czym jest oparty „pokój Boży”? (b) Jakie widoki otwierają się przed osobą, która zostaje ochrzczona?
20 „Pokój Boży” opiera się na głębokim zrozumieniu przykładu i ofiary Jezusa. Ta wiedza o Chrystusie pobudza wielu do okazania szczerej skruchy i faktycznej zmiany postępowania, czyli ‛zawrócenia’ od grzechu (Dzieje 3:19, 20). W konsekwencji człowiek oddany Bogu jakby mówił za psalmistą: „Co do mnie, będę chodził w prawości. (...) Pośród rzesz zgromadzonych będę błogosławił Jehowę” (Ps. 26:11, 12). Kto zostaje ochrzczony dla usymbolizowania swego oddania się Bogu, ten staje w jednym szeregu z Jego ludem zachowującym prawość na całym świecie (1 Piotra 2:17). Ponadto ‛chwyta się mocno rzeczywistego życia’, wiecznego życia, które obiecał Jehowa za pośrednictwem Chrystusa Jezusa (1 Tym. 6:19; Tyt. 1:2).
[Przypis]
a W „Strażnicy” nr 12/CVI nakreślono na stronach 20-22 właściwy sposób postępowania w sprawie chrztu i podano dwa pytania, które się stawia kandydatom pod koniec przemówienia wygłaszanego z tej okazji.
Jak byś odpowiedział:
● Co przede wszystkim pociągnęło pierwszych chrześcijan do prawdy nauczanej przez Chrystusa i apostołów?
● Jaki związek ma świętość z poszczególnym chrześcijaninem i ze zborem?
● Na czym musi opierać się prawość?
● Co obejmuje obliczenie kosztów prawości?
● Jakie dobrodziejstwa wynikają z zachowywania prawości?
[Ramka na stronie 24]
PRZYWILEJE DOSTĘPNE W SŁUŻBIE PEŁNOCZASOWEJ
Pionier pomocniczy: Ochrzczony kaznodzieja, który każdego miesiąca spędza minimum 60 godzin w działalności głoszenia.
Pionier stały: Ochrzczony kaznodzieja, który poświęca przeciętnie 90 godzin w miesiącu na głoszenie.
Pionier specjalny: Ochrzczony kaznodzieja, który miesiąc w miesiąc pracuje co najmniej 140 godzin w służbie głoszenia i otrzymuje niewielkie kieszonkowe na podstawowe wydatki. Tacy pionierzy są zwykle przydzielani do grup działających na oddaleniu i małych zborów.
Misjonarz z Gilead: Ochrzczony kaznodzieja, który w Biblijnej Szkole Strażnicy — Gilead zdobył przygotowanie do pracy zagranicznej; miesięcznie spędza także minimum 140 godzin w służbie.
Nadzorcy obwodu i okręgu: Podróżujący starsi, którzy odwiedzają zbory i obwody w celu budowania braci bezpośrednio w służbie oraz na zebraniach. Spędzają wiele godzin w pracy polowej.
Służba w Betel: Pełnią ją pełnoczasowi kaznodzieje w biurach oddziałów Towarzystwa Strażnica i drukarniach na całym świecie.
[Ilustracja na stronie 22]
Chrzest otwiera drogę (...)
[Ilustracja na stronie 23]
(...) do służby wymagającej zachowywania prawości