Zmienia się panowanie nad światem

GDYBYŚ mógł, Czytelniku, wybrać sobie rząd, to na jaki byś się zdecydował? Najprawdopodobniej większość z nas wolałaby, żeby był stabilny i zapewniał rozsądną miarę wolności osobistej. Taki rząd musiałby być w stanie położyć tamę przestępczości, zaprowadzić pokój i sprawiedliwość społeczną oraz umożliwić osiągnięcie dobrobytu. Na pewno chcielibyśmy, aby nie był ciemięski i skorumpowany.

Niestety, większość dotychczasowych rządów nie odpowiadała tym wymaganiom. Zastanówmy się, jak świat wygląda w drugiej połowie XX wieku. Co na nim widać? Nędzę, przekupstwo, nieudolność, ucisk, niesprawiedliwość społeczną, zbrodnie, napięte stosunki międzynarodowe. Oto plon tysięcy lat panowania człowieka.

Oczywiście bywali władcy bezstronni i utalentowani. A niektórym systemom politycznym udawało się przez pewien czas zachowywać stabilność i dość skutecznie działać. Jednakże ogólnie biorąc rządy ludzkie nie dokonały tego, czego w powszechnym odczuciu się od nich oczekuje. Słuszna jest więc następująca wypowiedź biblijna: „Nie do ziemskiego człowieka należy jego droga. Do człowieka, który idzie, nie należy nawet pokierowanie swoim krokiem” (Jeremiasza 10:23). Innymi słowy nie zostaliśmy tak stworzeni, byśmy umieli samodzielnie stanowić o swoich sprawach.

Właśnie dlatego warto wiedzieć, że zmienia się panowanie nad światem. Co przez to rozumieć? Niebawem codzienne zawiadywanie całokształtem życia ludzkości przejdzie w ręce zupełnie nowego rządu, który we wszystkim uzyska pomyślne rezultaty. Taką radykalną zmianę przepowiedział Bóg i jest ona tematem przewodnim Biblii.

Bóg okazuje zainteresowanie rządami

Bóg interesuje się sposobem sprawowania władzy nad ludźmi. Uważnie obserwuje, w jakiej mierze rządy wypełniają swe obowiązki, i niekiedy dokonuje z nimi rozrachunku. Co więcej, w Biblii opisano z góry dzieje ważniejszych systemów politycznych, istniejących w ciągu minionych 2500 lat. Księga Daniela, która powstała ponad pięć wieków przed narodzinami Chrystusa, zapowiedziała proroczo klęskę Babilonu oraz rozkwit i upadek Medo-Persji, Grecji i Rzymu. Jest w niej nawet mowa o wyłonieniu się współczesnej anglo-amerykańskiej potęgi światowej. Zapoznajmy się pokrótce z tymi zdumiewającymi proroctwami, a lepiej zrozumiemy, co to znaczy, że zmienia się panowanie nad światem.

Pierwsze z nich to dany przez Boga sen, w którym mocarstwa polityczne, jakie pojawiały się kolejno od czasów Daniela, zostały wyobrażone przez ogromny posąg. Wtem kamień oderwany od góry bez udziału rąk uderzył w ów posąg i skruszył go. Starł potęgi na proch niczym „plewy z letniego klepiska, i porwał je wiatr, tak iż nie znaleziono po nich ani śladu” (Daniela 2:31-43).

Sens powyższej wypowiedzi wyjaśniono w tym samym rozdziale Księgi Daniela. Wykazano tam, że zawodne rządy ludzkie zastąpi coś, co je niepomiernie przewyższa. Czytamy: „Za dni tych królów Bóg nieba ustanowi królestwo, którego nigdy nie dosięgnie zguba. I to królestwo nie zostanie przekazane żadnemu innemu ludowi. Zdruzgocze ono wszystkie owe [ludzkie] królestwa i położy im kres, lecz samo będzie trwać po czasy niezmierzone (...). I sen jest niezawodny, a jego wykładnia godna zaufania” (Daniela 2:44, 45).

Lecz na tym nie koniec. W drugiej wizji następujące po sobie mocarstwa światowe przedstawiono jako wielkie zwierzęta, mające cechy charakterystyczne odpowiadających im potęg politycznych. Daniel mógł je wszystkie zobaczyć, a w końcu ujrzał też niebiański tron „Przedwiecznego”, budzący lęk, podziw i szacunek. Teraz pokazano mu coś, co miało się wydarzyć, ale nie za jego czasów, lecz obecnie, za panowania anglo-amerykańskiego mocarstwa światowego. Widział, jak majestatyczny niebiański Trybunał Jehowy sądzi owe potęgi (Daniela 7:2-12). Z dalszych wersetów wynika, iż Bóg orzekł zmianę panowania. A komu je przyznał?

Ktoś podobny do Syna Człowieczego

Daniel udziela zachwycającej odpowiedzi:

„Oglądałem w widzeniach nocnych, a tu z obłokami niebios akurat nadchodził ktoś podobny do Syna Człowieczego; i uzyskał dostęp do Przedwiecznego, i przyprowadzono go tuż przed Niego. Dano mu też panowanie i dostojeństwo, i królestwo, żeby ludy, narodowości i języki służyły wszystkie właśnie jemu. Panowanie jego jest panowaniem niezmiernie trwałym, które nie przeminie, a jego królestwo nie będzie doprowadzone do zguby” (Daniela 7:13, 14).

Tak więc Daniel miał zapowiedzieć, iż „Przedwieczny”, sam Jehowa Bóg, położy kres nieudolnym, ciemięskim rządom ludzkim. Zastąpi je czymś tak wspaniałym, że przechodzi to wszelkie nasze wyobrażenia — niewidzialnym Królestwem, sprawującym władzę z nieba. Ale kim jest „ktoś podobny do Syna Człowieczego”, mający otrzymać owo Królestwo?

Nie musimy się tego domyślać. „Synem Człowieczym” nazywał siebie Jezus. Swą obecność opisał jako okres, gdy „Syn Człowieczy przybędzie w chwale i z nim wszyscy aniołowie” (Mateusza 25:31). Zapytany na rozprawie sądowej przez arcykapłana żydowskiego, czy jest „Chrystusem, Synem Bożym”, odrzekł: „Sam to powiedziałeś. Mówię wam wszakże: Odtąd będziecie oglądać Syna Człowieczego siedzącego po prawicy mocy i przychodzącego na obłokach nieba” (Mateusza 26:63, 64).a

Ostatnie ziemskie mocarstwo światowe

Około 600 lat po czasach Daniela apostoł Jan spisał w natchnieniu od Boga biblijną Księgę Objawienia. Nawiązując do tamtych mocarstw światowych, nazywa je ona potężnymi „królami”: „I siedmiu jest królów; pięciu upadło, jeden jest, inny jeszcze nie przyszedł, a gdy przyjdzie, będzie mógł krótko tylko pozostać” (Objawienie 17:9, 10, Biblia warszawska [przedtem znana jako Nowy Przekład Brytyjskiego i Zagranicznego Towarzystwa Biblijnego albo NP]).

Pięciu „królów”, którzy wtedy już upadli, to Egipt, Asyria, Babilon, Medo-Persja i Grecja. Cesarstwo rzymskie ‛było’. Siódme imperium, obecne anglo-amerykańskie mocarstwo światowe, oczywiście miało dopiero przyjść. Według Księgi Objawienia żadna inna potęga nie przetrwa tej siódmej. Ona jest ostatnią i następnej już nie będzie.

Wcale jednak nie powinno nas to przerażać, lecz raczej budzić zachwyt! Niesprawiedliwe, wojownicze panowanie człowieka dobiega kresu. Proroctwa jednogłośnie mówią o doniosłej zmianie w sposobie sprawowania władzy nad ziemią — samolubne rządy ludzkie ustąpią miejsca sprawiedliwemu panowaniu z niebios — Królestwu Bożemu.

Rząd Królestwa

Ale czym jest owo Królestwo? W grę wchodzi daleko więcej niż dobroczynny wpływ na serce i życie człowieka oraz o wiele więcej niż działalność tak zwanego Kościoła chrześcijańskiego. Królestwo Boże jest realnym rządem. Ma króla i towarzyszących mu współwładców, ma terytorium oraz poddanych. I właśnie ono zapewni wspomniane już cudowne błogosławieństwa.

Królem tego Królestwa jest Jezus. Przyrównał on siebie do człowieka szlachetnego rodu, który „wyruszył do dalekiego kraju, aby zapewnić sobie władzę królewską i powrócić”. O tym przyszłym okresie powiedział: „Kiedy już Syn Człowieczy przybędzie w chwale i z nim wszyscy aniołowie, wtedy zasiądzie na swym chwalebnym tronie” (Łukasza 19:12; Mateusza 25:31).

A w jakim czasie „Syn Człowieczy” miał przybyć? Nie musimy tego zgadywać. Powyższe słowa Jezusa są częścią jego odpowiedzi na pytanie: „Co będzie znakiem twej obecności i zakończenia systemu rzeczy?” (Mateusza 24:3, 30). Jak już nieraz wykazywano na łamach niniejszego czasopisma, „obecność” ta rozpoczęła się niewidzialnie w niebiosach w roku 1914, wraz z końcem „czasów wyznaczonych narodom” (Łukasza 21:24).b

Jak zapowiedziano w rozdziale 12 Księgi Objawienia, Jezus objął wtedy władzę i zrzucił Szatana z niebios w pobliże ziemi. Głos w niebie obwieścił: „Teraz nastało wybawienie i moc, i królestwo Boga naszego oraz władza Jego Chrystusa, ponieważ zrzucony został oskarżyciel braci naszych”. Wyjaśnia to, dlaczego od tej chwili coraz bardziej pogarsza się sytuacja na świecie. Głos oznajmia dalej: „Biada ziemi i morzu, ponieważ zstąpił do was Diabeł z wielkim gniewem, wiedząc, że mało ma czasu!” (Objawienie 12:9-12).

Krótki ten czas niebawem upłynie. Kilka rozdziałów dalej widzimy, jak otoczony chwałą Jezus siedzi na białym koniu. Występuje w charakterze „Słowa Bożego”. ‛Pobije narody i będzie nimi rządził laską żelazną’. Zgodnie z tym, co przepowiedział Daniel, zostaną one zdruzgotane przez podobne do kamienia Królestwo Boże, które ma się rozrosnąć i napełnić całą ziemię (Objawienie 19:11-16, Bw; Daniela 2:34, 35, 44, 45).

Zezwierzęciałe ziemskie potęgi polityczne nigdy już nie będą ciemiężyć ludzkości!

Współwładcy

Ale to jeszcze nie wszystko. Daniel napisał w natchnieniu, że Królestwo ma otrzymać nie tylko „ktoś podobny do Syna Człowieczego”, lecz także „lud złożony ze świętych Najwyższego” (Daniela 7:27).

O kogo tu chodzi? Księga Objawienia mówi o Baranku, Jezusie Chrystusie: „Odkupiłeś Bogu ludzi z każdego plemienia i języka, i ludu, i narodu i uczyniłeś ich królestwem i kapłanami Bogu naszemu, i mają królować nad ziemią”. Ponadto powiadamia, że zostaną oni „kapłanami Boga i Chrystusa, i będą królować z nim przez tysiąc lat”. Podaje ich liczbę — 144 000 (Objawienie 5:9, 10; 14:1; 20:6).

Oni są tymi, których Bóg Najwyższy wybiera, by wspólnie z Jego Synem, Jezusem Chrystusem, władali nad światem. Czy nasza przyszłość mogłaby się znaleźć w lepszych rękach? Nie, Królestwo będzie najlepszym z możliwych rządów, zdecydowanie przewyższającym wszystko, co dotychczas poznał człowiek. Pod tym panowaniem cała ziemia zostanie przeobrażona w raj, jak to od samego początku zamierzył Bóg.

Przeczytaj następny artykuł i zastanów się, czy właśnie taki rząd byś sobie wybrał.

[Przypisy]

[Ramka na stronie 4]

„Główny temat nauki Jezusa”

„Naczelne miejsce w kazaniach Jezusa zajmuje temat królestwa Bożego” (New Catholic Encyclopedia).

„[Królestwo Boże] powszechnie uważa się za główny temat nauki Jezusa” (Encyclopædia Britannica).

Ale kiedy ostatnio słyszałeś, jak ów „główny temat nauki Jezusa” omawiano w kościele?

[Ramka na stronie 5]

Zamieszanie wokół Królestwa Bożego

Niektórzy uważają, że Królestwem Bożym jest „kościół na ziemi”, a zdaniem innych dzisiejszy świat „będzie się dotąd przekształcał pod wpływem chrześcijańskim, aż się przerodzi w Królestwo”. Jeszcze inni twierdzą, iż Królestwo Boże to „panowanie Boga w sercu i życiu danej jednostki”.

Ale czy Królestwo Boże to tylko tyle? Czy rzeczywiście ma to być jedynie system religijny, stopniowa przemiana polityczna albo stan duchowy w sercach ludzkich?