Dlaczego na wyspie Reunion jest tyle Sal Królestwa

JAKIEŚ 650 kilometrów na wschód od Madagaskaru z otchłani Oceanu Indyjskiego nagle wynurza się wysepka Reunion. Ma zaledwie 60 kilometrów długości i 50 szerokości, ale słynie z kopuł wulkanów, od czasu do czasu ziejących ogniem. Najwyższy szczyt, wygasły wulkan Piton des Neiges (Góra Śniegu), sięga 3069 metrów nad poziomem morza. W południowo-wschodniej części wyspy wznosi się na wysokość 2625 metrów czynny wulkan o trafnej nazwie Piton de la Fournaise (Góra Ognia). Kiedy wybucha nocą, widok jest wprost niesamowity! Po stromych zboczach gór wiją się serpentynami liczne drogi i dróżki, z których można podziwiać oszałamiające pejzaże tej wyspy, zwanej niepokojąco piękną.

Skąd tyle Sal Królestwa?

Jednakże prawdziwy urok Reunionu objawia się w reakcji wielu jego mieszkańców na „dobrą nowinę o Królestwie”, którą obwieszczają Świadkowie Jehowy (Mateusza 24:14). Swą działalność rozpoczęli tu w roku 1960, gdy z Francji przybyło dwóch kaznodziejów pełnoczasowych. Dziś, po 30 latach, orędzie o Królestwie jest zanoszone 582 000 wyspiarzy przez 1665 głosicieli, a więc jeden Świadek przypada na 350 osób.

Tak ogromny wzrost pociągnął za sobą konieczność wybudowania dogodnych miejsc zebrań, gdzie Świadkowie mogliby oddawać cześć swemu Bogu i szkolić się pod względem duchowym (Hebrajczyków 10:24, 25). Obecnie spośród 19 zborów na Reunionie 13 ma już własne Sale Królestwa. Ponieważ w tym rejonie często szaleją cyklony, sale te są solidnymi, murowanymi konstrukcjami, których wzniesienie pochłania sporo czasu i pieniędzy. Jak zdołali je wybudować miejscowi Świadkowie, mający przeciętne zarobki i duże rodziny na utrzymaniu? Gdyby użyć słów Biblii, odpowiedź brzmiałaby: ‛Ręka Jehowy nie jest krótka’ (Izajasza 59:1).

Pokonywanie przeszkód

Zwróćmy na przykład uwagę, jak Jehowa pobudził serca mieszkańców miejscowości Saint-Louis na południowym zachodzie wyspy, wskutek czego przyszli z pomocą przy budowie Sali Królestwa. Kiedy projekt został wstępnie zatwierdzony, pewien młody Świadek uczący się w szkole budowlanej opowiedział nauczycielowi o Sali Królestwa wznoszonej rękami ochotników. Nauczyciel nie tylko zadeklarował własne usługi, ale przyprowadził całą klasę, z którą przyłączył się do robienia wykopów. Później ofiarował stal potrzebną do fundamentów.

W pewnym dniu wolnym od pracy zebrało się przeszło 100 ochotników, by wylać betonową płytę o powierzchni około 190 metrów kwadratowych. Ku ich zaskoczeniu w mieście zamknięto dopływ wody. Jak tu bez wody przygotować beton? Jeden z robotników znał dowódcę miejscowej straży pożarnej i postanowił spytać tego życzliwego człowieka, czy nie znalazłoby się jakieś wyjście z tak kłopotliwej sytuacji. Wkrótce potem na plac budowy zajechał wóz strażacki. Było w nim dosyć wody, by wykonać zaplanowane roboty, a dowództwo zgodziło się zostawić go na cały dzień. Nie trzeba dodawać, że wszyscy ochotnicy poczuli się tym zachęceni i ochoczo przyłożyli się do pracy.

Pomoc Jehowy uwidoczniła się też przy pokonywaniu innych przeszkód. Oto przykład: Gdy sufit był już gotowy, przyszła kolej na zamontowanie 22 specjalnych lamp, które zamówiono 8 miesięcy wcześniej. Tymczasem producent zawiadomił, że przestał wytwarzać ten model. Co począć? Zmienić konstrukcję całego sufitu? W samą porę bracia dowiedzieli się, że miejscowy dostawca ma na składzie podobne lampy, które pozostały po nie zrealizowanej budowie.

— Ile ich pan ma? — zapytali.

— Około 25 — brzmiała odpowiedź.

Bracia niezwłocznie je zakupili i od razu zamocowali.

Prace posuwały się naprzód, a piękny budynek zachwycił pewnego mężczyznę, który dopiero co zaczął studiować Biblię ze Świadkami Jehowy.

— Czy nie brak wam czegoś? — dopytywał się.

— Owszem, brak — przyznał jeden z braci. — Nie mamy sprzętu nagłaśniającego.

Na to ów nowo zainteresowany wyjął książeczkę czekową i ofiarował sumę wystarczającą na zakup niemal całej aparatury. Podobne datki oraz szczodra pożyczka z głównego biura Towarzystwa Strażnica w USA pomogły wykończyć tę piękną Salę Królestwa.

Ukoronowanie wysiłków nastąpiło w grudniu 1988 roku, gdy Salę oddawano do użytku. Ku wielkiej radości zboru w Saint-Louis na uroczystość tę przybył brat Carey W. Barber, członek Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy. Miał on przyjechać z głównej siedziby Towarzystwa w Brooklynie, by wziąć udział w otwarciu nowych zabudowań biura oddziału na pobliskiej wyspie Mauritius. Kiedy dowiedzieli się o tym bracia z Saint-Louis, w ciągu zaledwie trzech tygodni zebrali sumę potrzebną na pokrycie kosztów przelotu na Reunion, dzięki czemu mogli gościć brata Barbera oraz przedstawiciela Komitetu Oddziału na Mauritiusie. Od tamtej pory zbór tak się rozrósł, że trzeba go było podzielić. Dziś z tej nowej Sali Królestwa korzystają dwa zbory.

Wszystko dzięki Jehowie

A co z innymi zborami na wyspie? Dzieło głoszenia o Królestwie znajduje tu wspaniały odzew, toteż liczba obecnych na zebraniach jest o 50 do 100 procent wyższa od liczby miejscowych Świadków Jehowy. Wiadomo więc teraz, dlaczego na Reunionie potrzeba tyle Sal Królestwa. Po tej w Saint-Louis powstały jeszcze trzy i obecnie jest ich 13 na 19 zborów.

Całą zasługę za to wszystko należy przypisać Jehowie, który zapowiedział: „Nawet malutki stanie się tysiącem, a niewielki — potężnym narodem. Ja sam, Jehowa, przyśpieszę to w słusznym czasie” (Izajasza 60:22). Podobnie jak w innych częściach świata, proroctwo to spełnia się również na tej przepięknej wyspie.