Zjednoczone rodziny
1 Zdajemy sobie sprawę z tego, że ogłaszanie Królestwa oraz czynienie uczniów jest sprawą bardzo pilną. Dlatego bierzemy udział w opracowywaniu naszych terenów, dokonujemy odwiedzin i prowadzimy studia biblijne. Czy jednak nie zaniedbujemy przy tym własnych dzieci? Okazuje się, że w każdym zborze jest sporo dzieci i to zarówno małych, jak i już dorastającej młodzieży. Co robimy dla ich dobra?
2 Wszystko, co rodzice czynią teraz, żeby nauczać i szkolić swe dzieci, może się przyczynić do uratowania ich. Wpajanie dzieciom Słowa Bożego nie oznacza jednak ciągłego prawienia im kazań. Rodzice mogą wykorzystać każdą sposobność do zacieśniania serdecznej, bliskiej więzi z dziećmi przez przyjazny, życzliwy stosunek do nich oraz przez prowadzenie rozmów. Uczcie dzieci lepszego doceniania Jehowy Boga, pojmowania Jego mądrości i miłości oraz słuszności Jego dróg. Jeżeli taka działalność wychowawcza istotnie ma być świętą służbą, to starajcie się kierować umysły i serca waszych dzieci ku Jehowie; wtedy z czasem wyrosną z nich wierni chwalcy Jehowy.
DORASTAJĄCA MŁODZIEŻ
3 Z pewnością i w waszym zborze jest niemało dorastającej młodzieży. Jak ona się zapowiada? Czy starsi w zborze zajmują się młodzieżą? Młodzi mają dużo sił, energii i zapału, ale czasem brak im inicjatywy. Starsi mogliby pomyśleć o zaangażowaniu młodych, o zaprawianiu ich w służbie i działalności zborowej oraz o stopniowym powierzaniu im różnych zadań. Pomoże im to rozwijać się duchowo, a z biegiem czasu staną się wielką pomocą w zborze.
NIEREGULARNI I NIECZYNNI
4 Chcielibyśmy, żeby w zborze nie było głosicieli nieregularnych, a tym bardziej nieczynnych. Co jednak robimy, żeby takim pomóc? Trzeba się interesować losem każdej osoby nieczynnej. Może mieć trudności, przeżywać jakiś kryzys lub jest zniechęcona. W związku z tym potrzebuje pomocy. Czy u wszystkich takich osób dokonujemy wizyt pasterskich, mając na uwadze zbudowanie ich i umocnienie pod względem duchowym? Czy słuszne byłoby udzielać im pomocy jedynie po to, aby byli czynni? Należałoby raczej rozbudzić na nowo ich zapał do służby opowiadaniem budujących doświadczeń własnych i innych głosicieli. Nie bez znaczenia będzie też okazanie żywego zainteresowania ich problemami i troskami, popartego gotowością niesienia w razie potrzeby praktycznej pomocy.
5 Aby nikogo nie pominąć, można zrobić imienny spis osób potrzebujących pomocy, a następnie zastanowić się, jak pomóc każdej z nich. Zajmą się tym głównie starsi, choć można poprosić o pomoc jeszcze innych głosicieli płomiennego ducha, chętnych do wspierania słabych (Rzym 12:11, NP). Czasem do ożywienia kogoś duchowo wystarczy kilka serdecznych wizyt, wspólne odczytanie stosownego Listu od Braci lub fragmentu Biblii. Niekiedy trzeba się kimś zająć nie zachęcając go zrazu do głoszenia, jeżeli bardzo osłabł. Lepiej jest jednak nie dopuszczać do takiego stanu w myśl zasady: lepiej zapobiegać niż leczyć.
6 Słowo Boże mówi: „Już chłopca poznać po zachowaniu, czy prawe i czyste będą jego czyny” (Prz. 20:11). Jeżeli dzieci są zaprawiane w rodzinie do pełnienia świętej służby dla Boga, to będą okazywać szacunek rodzicom i wspierać ich w przynoszeniu chwały Bogu. Dobrze jest pomagać im jeszcze pod tym względem, by odczuwały, że są potrzebne w zborze. Podejmując takie wysiłki, pamiętajmy o słowach Jozuego, który powiedział: „Ze wszystkich wspaniałych obietnic, które przyrzekł (...) Jahwe, ani jedna nie zawiodła: wszystkie wam się spełniły, żadna z nich nie stała się próżna”. — Joz. 23:14.