Napływ misjonarzy

Dnia 9 lipca 1964 roku indonezyjskie Ministerstwo Sprawiedliwości zarejestrowało Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego — korporację prawną, którą posługiwali się Świadkowie Jehowy. Aby jednak w pełni cieszyć się wolnością wyznania, bracia musieli jeszcze zostać zarejestrowani w Ministerstwie do spraw Religii. Urząd ten skonsultował się z Dyrekcją Generalną do spraw Wspierania Wspólnot Chrześcijańskich, w której pracowali radykalni protestanci wrogo nastawieni do Świadków.

Pewnego dnia jeden z naszych braci spotkał wysokiego rangą urzędnika, który blisko współpracował z ministrem do spraw religii. Okazało się, że brat i ten urzędnik pochodzą z jednej wioski. W rodzimym dialekcie odbyli ożywioną rozmowę. Gdy brat opowiedział o problemach, jakie stwarza Dyrekcja Generalna, mężczyzna ten umożliwił trzem Świadkom spotkanie z samym ministrem — przyjaznym i życzliwym muzułmaninem. Dnia 11 maja 1968 roku minister wydał oficjalne rozporządzenie uznające Świadków Jehowy za religię i potwierdzające ich prawo do prowadzenia działalności w Indonezji.

Ponadto wspomniany urzędnik zaproponował rozwiązanie umożliwiające Świadkom z innych krajów uzyskiwanie wiz misjonarskich z pominięciem Dyrekcji Generalnej do spraw Wspierania Wspólnot Chrześcijańskich. Dzięki pomocy tego bezstronnego człowieka w ciągu kolejnych kilku lat do Indonezji mogło przybyć 64 misjonarzy.

W roku 1968 działało już tam około 300 misjonarzy i pionierów specjalnych oraz przeszło 1200 głosicieli, którzy zanosili dobrą nowinę do każdego zakątka kraju. Misjonarze zapewnili miejscowym braciom i siostrom cenne szkolenie i w ten sposób przyspieszyli ich duchowy wzrost. Okazało się to bardzo potrzebne, ponieważ szybko nadciągały ciemne chmury prześladowań.

„Gwiazdkowy prezent” dla duchownych

W 1974 roku Dyrekcja Generalna do spraw Wspierania Wspólnot Chrześcijańskich wznowiła długotrwałą kampanię mającą na celu obłożenie zakazem działalności Świadków Jehowy. Szef tego urzędu napisał do wszystkich regionalnych biur Ministerstwa do spraw Religii i przekazał fałszywą informację, że Świadkowie Jehowy nie zostali uznani prawnie. Zalecił lokalnym urzędnikom podejmowanie działań przeciwko Świadkom, gdy tylko ci stworzą jakiekolwiek „trudności” — była to zawoalowana zachęta do prześladowania sług Jehowy. Większość urzędników zignorowała to zalecenie. Jednak niektórzy wykorzystali okazję i wprowadzili zakaz urządzania chrześcijańskich zebrań oraz głoszenia od domu do domu.

Mniej więcej w tamtym okresie Światowa Rada Kościołów planowała zorganizować w Dżakarcie międzynarodowy zjazd, co miejscowi muzułmanie odebrali jako prowokację. W związku z narastającymi napięciami na tle religijnym odwołano to wydarzenie. Jednak kwestia nawracania na chrześcijaństwo zaczęła wywoływać silne emocje, także u wielu polityków. Tak jak można się było spodziewać, kler próbował obciążyć winą Świadków Jehowy i głośno narzekał na ich działalność ewangelizacyjną. Wskutek tego więcej urzędników zaczęło postrzegać Świadków w złym świetle.

W grudniu 1975 roku, gdy napięcie religijne wciąż rosło, Indonezja dokonała inwazji na Timor Wschodni, byłą kolonię portugalską. Siedem miesięcy później anektowała ten region, co podsyciło gorączkę patriotyczną w całym społeczeństwie. Bracia pozostawali neutralni w kwestiach politycznych i nie szli do wojska ani nie pozdrawiali flagi. Ich postawa oburzyła wysokich rangą dowódców wojskowych (Mat. 4:10; Jana 18:36). Duchowni, chcąc zadać ostateczny cios, domagali się od władz podjęcia działań przeciwko Świadkom. Koniec końców w połowie grudnia 1976 roku otrzymali „gwiazdkowy prezent” — rząd ogłosił, że działalność Świadków Jehowy jest zakazana.