Szczęśliwa, że żyje!

„JESTEM taka szczęśliwa, że żyję!” — zawołała z entuzjazmem Bernice, zdrowa dziewięciolatka z południa Niemiec. Dziewczynka ta ma szczególne powody do radości.

Pewnego dnia, gdy Bernice rozwijała się w łonie matki, zachorowała jej siostra. Dostała różyczki! Mama była przerażona, ponieważ nie narodzone dziecko mogło się od niej zarazić tą chorobą i przyjść na świat z ciężkim kalectwem.

Po przeanalizowaniu wyników badania krwi lekarz od razu stanowczo zalecił przerwanie ciąży. Jego zdaniem nie pozostawiały one żadnych wątpliwości, że zarówno matka, jak i dziecko mają różyczkę. Badania wskazywały też, iż maleństwo najprawdopodobniej urodzi się poważnie zdeformowane.

Tymczasem dla rodziców aborcja była równoznaczna z przekroczeniem praw Bożych. Toteż jako Świadkowie Jehowy, odmówili zgody na ten zabieg. Mimo to lekarz obstawał przy swoim, roztaczając przed nimi przerażającą wizję tego, do czego może doprowadzić ich upór. Zwrócił uwagę na kłopoty związane z wychowywaniem niepełnosprawnego dziecka. Ale rodzice wyjaśnili mu biblijny pogląd na przerywanie ciąży i pozostali nieugięci. Byli gotowi pogodzić się ze wszystkim i kochać dziecko bez względu na to, co mogłoby się zdarzyć.

Ich postawa zrobiła na lekarzu wielkie wrażenie. Przyznał, że sam nie jest zwolennikiem aborcji i uważa ją za nieetyczną. Czuł się jednak w obowiązku naświetlić fakty i przedstawić następstwa ich kroku.

Minęło dziewięć lat. Bernice, normalna i zdrowa dziewczynka, musiała pójść do lekarza. Badanie krwi wykazało, iż nigdy nie przebyła różyczki. Diagnoza postawiona przed jej urodzeniem najwyraźniej była mylna. Jak to dobrze, że rodzice Bernice pozostali wierni swym przekonaniom! Zupełnie zrozumiałe stają się jej słowa: „Jestem taka szczęśliwa, że żyję!”