Od naszych Czytelników
Wymiana myśli Dziękuję za niezwykłą serię artykułów „Wymiana myśli w małżeństwie” [8 lutego 1994]. Jestem mężatką od 26 lat. Przed kilku laty nasz związek wszedł w trudny, wręcz krytyczny okres. Problem tkwił w tym, że nie umieliśmy ze sobą rozmawiać. Pilnie zapoznawałam się z publikacjami Towarzystwa Strażnica i starałam się wprowadzać w czyn to, co czytałam. Również mąż zaczął studiować Biblię. Ale te artykuły pokazały mi wyraźnie, nad czym jeszcze muszę pracować. Pomagają mi kierować się rozeznaniem i zachęcają do korzystania z rad na co dzień.
Y. K., Japonia
Po przeczytaniu cyklu „Wymiana myśli w małżeństwie” uświadomiłem sobie, że przez 28 lat, które upłynęły od naszego ślubu, mojej żonie brakowało wyrazów miłości. Kiedy próbowała się o nie doprosić, bezmyślnie brałem to za przejaw niedojrzałości. Wasze artykuły pomogły mi zrozumieć, jak Bóg stworzył kobiety. Postaram się teraz okazywać żonie, że ją kocham, bo przecież ona tego potrzebuje. Dziękuję za tak szczegółowe informacje.
Y. K., Japonia
Nie potrafię nawet wyrazić, jak bardzo podobała mi się ta seria. Ogromne wrażenie zrobiła na mnie dokładna analiza różnic emocjonalnych i psychicznych między mężczyzną a kobietą. Mogłam przyjrzeć się sobie i lepiej pojąć własne postępowanie. Nie jestem mężatką, ale myślę, że artykuły te ułatwią mi zrozumienie cudzego punktu widzenia.
D. R., Włochy
Twierdzicie, że niezależność jest czymś, co bardzo sobie ceni mężczyzna. Ja natomiast znam kobiety, które też przywiązują do niej wielką wagę. To denerwujące, że sugerujecie, jakoby myśli, uczucia i pragnienia mężczyzn były zupełnie inne niż kobiet.
U. B., Niemcy
W artykule przyznano, że „nie można jakiejś właściwości nazwać wyłącznie męską lub kobiecą” i że „trudno określić, jaki jest ów ‚typowy mężczyzna’ lub ‚typowa kobieta’ — istnieją oni zresztą tylko na kartach książek psychologicznych”. Postacie Marka i Gosi miały jedynie ilustrować, jak poszczególni mężowie i żony mogą się różnić w sposobie wyrażania myśli. (Wyd.)
Transfuzja krwi Chciałabym wyrazić wdzięczność za artykuł „Współpraca Świadków Jehowy ze służbą zdrowia” [8 grudnia 1993]. Pokazał on, jak Jehowa troszczy się o naszą pomyślność cielesną i duchową. Niecałe 13 lat temu po porodzie wmuszono mi krew. Zdaję sobie zatem sprawę, jakie to ważne, by w razie potrzeby przychodzili nam z pomocą specjalnie przeszkoleni chrześcijanie. Modlę się, żeby inni nie musieli przeżyć tego, czego ja doświadczyłam.
K. T., USA
Zgromadzenia międzynarodowe Pragnę podziękować za artykuły z serii „Co zapewni jedność światu?” [8 stycznia 1994]. Z wielkim zainteresowaniem przeczytałam fragment o międzynarodowych zgromadzeniach Świadków Jehowy, które zorganizowano w Europie Wschodniej. Byłam bardzo pokrzepiona tym, że mogli w nich wziąć udział niektórzy chrześcijanie z rejonów trapionych wojnami.
E. R., USA
Oboje z mężem jesteśmy kaznodziejami pełnoczasowymi i ograniczone zasoby materialne niestety nie pozwalają nam na uczestniczenie w zgromadzeniach międzynarodowych. Ale czytając Wasze artykuły, poczułam kongresową atmosferę. Wyobraziłam sobie nawet, jak śpiewam entuzjastycznie z siostrami widocznymi na stronie 9. Artykuł ten zachęcił mnie do trwania.
I. F., Francja