ABED-NEGO

(prawdopodobnie: „sługa Nebo [babilońskiego bóstwa]”).

Imię nadane Azariaszowi, żydowskiemu młodzieńcowi „z potomków królewskich” lub „z dostojników”, uprowadzonemu przez Nebukadneccara w r. 617 p.n.e. (Dn 1:3, 4, 7).

Niektórzy uczeni uważają, że imię Nebo celowo zniekształcono na „Nego”, by nie urazić Azariasza (zob. NEBO 4). Imię Azariasz znaczy „Jehowa dopomógł” i jak się wydaje, ci Hebrajczycy między sobą dalej posługiwali się swymi pierwotnymi imionami (Dn 2:17). W Babilonie Azariasz razem z Danielem, Chananiaszem i Miszaelem po wykazaniu się niezłomną postawą w kwestii pokarmów i napojów zostali poddani trzyletniemu szkoleniu, po czym z wyróżnieniem zdali egzamin królewski przeprowadzony przez samego Nebukadneccara (Dn 1:4, 5, 8-20). Później na prośbę Daniela król mianował Azariasza i jego dwóch towarzyszy zarządcami prowincji babilońskiej (Dn 2:49).

Po jakimś czasie pewni Chaldejczycy donieśli królowi, że Abed-Nego (Azariasz) i jego dwaj hebrajscy towarzysze nie chcieli na dźwięk specjalnej muzyki pokłonić się złotemu posągowi wzniesionemu przez króla (Dn 3:5, 8, 12). Kiedy ci Hebrajczycy stanęli przed rozzłoszczonym władcą, zdecydowanie odmówili postąpienia wbrew swemu sumieniu i dali wyraz wierze w Jehowę. Zostali za to wrzuceni do niezwykle mocno rozpalonego pieca, gdzie anioł Boży zapewnił im cudowną ochronę. Poruszony tym król kazał im wyjść z pieca, a gdy cały dwór ujrzał, że nic im się nie stało, odzyskali przychylność władcy (Dn 3:15-30; zob. MESZACH; SZADRACH).