BAAL-CEFON

(„właściciel północy [północnej granicy]”).

Geograficzny punkt odniesienia w opisie miejsca postoju Izraelitów pod Pi-Hachirot, przed przekroczeniem Morza Czerwonego (Wj 14:2; Lb 33:1-7). Po opuszczeniu Rameses Izraelici najpierw obozowali w Sukkot, a następnie w Etam „na skraju pustkowia” (Wj 13:20). Wówczas Jehowa powiedział im, by „zawrócili i rozłożyli się obozem pod Pi-Hachirot, między Migdol a morzem, naprzeciw Baal-Cefon”. Właśnie tam zaczęli ich doganiać jeźdźcy, rydwany oraz całe wojsko faraona (Wj 14:2, 9).

Lokalizacja Baal-Cefon jest niepewna. W tamtym okresie było to najwyraźniej znane miejsce. Oczywiście decydujący jest tu opis przejścia Izraelitów przez Morze Czerwone, z którego wynika, że woda musiała mieć tam znaczną głębokość. Takie warunki geograficzne istnieją dopiero przy pn. krańcu Zatoki Sueskiej. Na tej podstawie niektórzy uczeni łączą Baal-Cefon ze znajdującymi się w tym rejonie górami. W dziele A Hebrew and English Lexicon of the Old Testament pod red. F. Browna, S. R. Drivera i C. A. Briggsa (1980, s. 128) czytamy: „Niedaleko Morza Czerwonego w Egipcie, prawdopodobnie góra ʽAtaka”. Góra ta leży w pobliżu Zatoki Sueskiej, nieco na pd. zach. od dzisiejszego Suezu. Zdaniem innych chodzi o Dżabal al-Dżalala, pasmo górskie znajdujące się ponad 40 km dalej na pd. Zwolennicy tego poglądu sądzą, że Migdol — wymieniane w Biblii razem z Baal-Cefon — było strażnicą usytuowaną strategicznie na (górze) Dżabal ʽAtaka (zob. PI-HACHIROT; WYJŚCIE IZRAELITÓW Z EGIPTU).