BEN

(„syn”).

1. Jeden z lewickich muzyków w czasach Dawida, którzy towarzyszyli Arce Przymierza w drodze do Jerozolimy (1Kn 15:15, 18).

2. Hebrajski przedrostek ben często występuje w imionach, takich jak Beniamin („syn prawicy”) czy Ben-Ammi („syn mego ludu [tzn. „krewnych”]”). Jego aramejskim odpowiednikiem jest cząstka bar, np. w imieniu Barnabas („syn pocieszenia”) (Dz 4:36). To hebrajskie słowo może wskazywać nie tylko na pokrewieństwo z rodzicami, lecz także np. na narodowość — „synowie [bené] Izraela”, „synowie Kuszytów” (2Kn 35:17; Am 9:7), pochodzenie — „synowie z tej prowincji” (Ezd 2:1), stan — „synowie młodości”, „synowie nieprawości” (Ps 127:4; Oz 10:9).