BET-JESZIMOT

(„dom spustoszeń”).

Wysunięty najdalej na pd. punkt terenu zajmowanego przez Izraelitów obozujących na równinach moabskich przed przekroczeniem Jordanu i wejściem do ziemi kananejskiej (Lb 33:48, 49). Obóz rozciągał się od Bet-Jeszimot do Abel-Szittim. Miejsca, z którymi się je dzisiaj identyfikuje, są oddalone od siebie o ok. 8 km. Bet-Jeszimot jest utożsamiane z Tall al-ʽAzajma, leżącym niedaleko pn.-wsch. krańca Morza Martwego, ok. 19 km na pd. wsch. od Jerycha. W pobliżu znajduje się Chirbat Suwajma — w czasach rzymskich osiedle to było znane pod grecką nazwą Besimo. Niedaleko bije też obfite źródło. Tall al-ʽAzajma usytuowane jest na płaskowyżu górującym nad okolicznymi równinami, u wylotu jednej z dolin potoków, które opadają ze wznoszących się na wsch. gór.

Bet-Jeszimot znajdowało się na obszarze podległym Sychonowi, królowi Amorytów, a gdy Izraelici zdobyli te tereny, zostało przydzielone plemieniu Rubena (Joz 12:1-3; 13:15-21; por. Sdz 11:13-27). W czasach proroka Ezechiela wymieniono je wśród miast Moabu leżących na stoku przy granicy i nazwano je „ozdobą kraju” (Eze 25:8-10). W proroctwie tym Jehowa zapowiada, że otworzy te graniczne miasta i wystawi Moab na atak „mieszkańców Wschodu” — koczowniczych plemion zamieszkujących pustynie Półwyspu Arabskiego (por. Sdz 6:3; 8:10). Moabici zajęli Bet-Jeszimot i inne miasta Rubenitów być może po tym, jak ci ostatni zostali uprowadzeni do Asyrii, albo jeszcze wcześniej (1Kn 5:26).