BÓB

(hebr. pol).

Ten hebrajski wyraz odpowiada arabskiemu ful i najwyraźniej określa bób (Vicia faba), jednoroczną roślinę powszechnie uprawianą w Syrii i Palestynie. Nasiona bobu znajdowano w trumnach z egipskimi mumiami, co wskazuje, że był popularny w starożytnym Egipcie.

Roślina ta jest wytrzymała i ma proste łodygi, osiągające wysokość 1 m; podczas kwitnienia wydziela słodki zapach. Dojrzałe strąki są duże i grube i zawierają żółte, zielone, brunatne lub czarne nasiona. W Palestynie zasiewa się je po pierwszych jesiennych deszczach, zbiory zaś następują zwykle późną wiosną pod koniec żniwa jęczmiennego i pszenicznego. Bób przewiewa się bardzo podobnie do zboża. Zielone niedojrzałe strąki można gotować w całości jako warzywo, natomiast dojrzałe nasiona na ogół przyrządza się z oliwą i mięsem.

Kiedy Dawid z powodu buntu Absaloma opuścił Jerozolimę i przeprawił się ze swymi ludźmi przez Jordan, w Machanaim przywitała ich grupa osób, które ochoczo dostarczyły im różne sprzęty i artykuły żywnościowe, m.in. bób (2Sm 17:24-29). Ezechielowi polecono zmieszać bób, soczewicę i ziarna zbóż i zrobić z tego chleb, a potem spożywać go w odważonych porcjach; miało to obrazować klęskę głodu (Eze 4:9, 10).