DIABEŁ

Imię nadane Szatanowi jako największemu oszczercy, który wysuwa fałszywe zarzuty przeciw Jehowie, Jego słowu i Jego świętemu imieniu. Grecki wyraz diábolos znaczy właśnie „oszczerca” (por. Łk 16:1, gdzie występuje pokrewny czasownik diabállo; zob. SZATAN).

Diabeł od stuleci pokazuje, że jest najzacieklejszym przeciwnikiem zarówno Boga, jak i człowieka. To on toczył spór z Michałem o ciało Mojżesza (Judy 9); dowiódł, że jest zdolny usidlić innych (1Tm 3:7; 2Tm 2:26); posługiwał się niczym swoimi synami takimi ludźmi, jak obłudni przywódcy religijni, Judasz Iskariot czy Bar-Jezus (Jn 8:44; 13:2; Dz 13:6, 10); zadawał cierpienia, wobec których lekarze byli bezradni (Dz 10:38); doprowadzał też do uwięzienia prawych sług Bożych (Obj 2:10), a nawet miał „środki do powodowania śmierci” (Heb 2:14). Chrześcijan ostrzeżono, by nie trwali w gniewie, bo w ten sposób ‛zostawialiby miejsce Diabłu’ (Ef 4:27). Piotr podkreślił: „Zachowujcie trzeźwość umysłu, bądźcie czujni. Wasz wróg, Diabeł, krąży jak ryczący lew, starając się kogoś pożreć” (1Pt 5:8).

Występujące w greckim tekście Biblii słowo diábolos nie zawsze odnosi się do Szatana. W takich miejscach słusznie przetłumaczono je na „oszczerca”. Na przykład Jezus powiedział do 12 apostołów, mając na myśli Judasza: „Jeden z was jest oszczercą” (Jn 6:70). Kobiety w zborze ostrzeżono przed rzucaniem oszczerstw (1Tm 3:11; Tyt 2:3), a zapowiadając oznaki „dni ostatnich”, wspomniano, że „ludzie będą (...) oszczercami” (2Tm 3:1-5).

Prawo Jehowy dane narodowi izraelskiemu zabraniało rzucania oszczerstw (Kpł 19:16). Praktykę tę wielokrotnie potępiono w całej Biblii (2Sm 19:27; Ps 15:3; 101:5; Prz 11:13; 20:19; 30:10; Jer 6:28; 9:4).