ELIAKIM

(„mój Bóg podnosi”).

1. Syn Chilkiasza; główny zarządca domu króla judzkiego Ezechiasza w czasie najazdu asyryjskiego władcy Sancheriba na Judę w r. 732 p.n.e.

Gdy domem króla zarządzał jeszcze Szebna, prorok Izajasz przepowiedział, że utraci on ten urząd na rzecz Eliakima, którego Jehowa nazwał ‛swoim sługą’. Na znak przejęcia tego stanowiska Eliakim miał być przyodziany w oficjalną szatę Szebny i obwiązany jego szarfą. Miał też otrzymać „klucz domu Dawidowego”, co oznaczało powierzenie mu nadzoru nad komnatami królewskimi oraz prawo orzekania, kto może usługiwać królowi (Iz 22:15-24).

Eliakim piastował to stanowisko, gdy razem z sekretarzem Szebną i Joachem, zapewne kronikarzem, wyszli porozmawiać z rabszakiem, który przybył pod Jerozolimę z licznym wojskiem i zażądał poddania miasta. Potem ci trzej mężczyźni powrócili w rozdartych szatach i przekazali słowa rzecznika Sancheriba królowi Ezechiaszowi; ten wysłał Eliakima, Szebnę i starszych spośród kapłanów do Izajasza, by poradzili się Jehowy (2Kl 18:17, 18, 26, 36, 37; 19:1, 2; Iz 36:11, 22; 37:1, 2).

2. Król Judy (628-618 p.n.e.) osadzony na tronie przez faraona Necho, który zmienił mu imię na Jehojakim. Eliakim był synem króla Jozjasza (2Kl 23:34; zob. JEHOJAKIM).

3. Jeden z kapłanów z plemienia Lewiego, którzy grali na trąbach w pochodzie zorganizowanym przez Nehemiasza z okazji poświęcenia odbudowanego muru Jerozolimy (Neh 12:31, 41).

4. Przodek Józefa, przybranego ojca Jezusa (Mt 1:13).

5. Przodek Marii, matki Jezusa (Łk 3:30).