GEDALIASZ

(„Jehowa jest wielki”).

1. Lewita i śpiewak za czasów Dawida; wyznaczony przez losowanie na przełożonego drugiej z 24 grup liczących po 12 muzyków (1Kn 25:3, 9, 31).

2. Dziadek proroka Sofoniasza, być może potomek króla Ezechiasza (Sof 1:1).

3. Syn Paszchura; jeden z książąt w Jerozolimie, którzy oskarżyli Jeremiasza przed królem Sedekiaszem o osłabianie ducha wojowników oraz całego ludu i żądali jego śmierci. Gdy król pozwolił im działać, wrzucili Jeremiasza do cysterny z błotem (Jer 38:1-6).

4. „Syn Achikama, syna Szafana”. Po zburzeniu Jerozolimy w 607 r. p.n.e. król Nebukadneccar ustanowił Gedaliasza namiestnikiem nad Żydami, którzy pozostali w ziemi judzkiej. Gedaliasz na swą siedzibę obrał Micpę, gdzie zamieszkał również Jeremiasz. Gdy dowódcy wojsk z Judy, którym udało się uniknąć pojmania, usłyszeli, że Gedaliasz został ustanowiony namiestnikiem, przybyli do niego do Micpy ze swymi ludźmi. Gedaliasz zapewnił ich pod przysięgą, że dopóki będą służyć królowi Babilonu, będzie im się dobrze wiodło, i zachęcał ich, by zbierali wino, oliwę i letnie owoce. Do Gedaliasza przychodzili nawet Żydzi z Moabu, Ammonu, Edomu i innych miejsc.

Wszystko to najwyraźniej nie spodobało się Baalisowi, królowi Ammonitów, który wciągnął Ismaela do spisku na życie namiestnika Gedaliasza. Kiedy dowiedzieli się o tym Jochanan i inni dowódcy wojskowi, ostrzegli Gedaliasza, ale ten im nie uwierzył. Jochanan nawet rozmawiał z nim na osobności i proponował, że uniemożliwi zamach, zabijając Ismaela. Jednak Gedaliasz się na to nie zgodził, uważając, iż zarzuty wobec Ismaela to kłamstwa. Kiedy więc ten z dziesięcioma innymi mężczyznami przybył do Micpy, namiestnik nie przedsięwziął żadnych środków ostrożności. Wspólnie spożywali posiłek, podczas którego Ismael i jego ludzie wstali i zabili Gedaliasza, jak również towarzyszących mu Żydów i Chaldejczyków (2Kl 25:22-25; Jer 39:14; 40:5 do 41:3).

5. Jeden z kapłanów, którzy wzięli sobie cudzoziemskie żony, a w czasach Ezdrasza przyrzekli, że je odprawią (Ezd 10:18, 19).