CHAROD

(„drżenie”).

Studnia (lub źródło — gdyż takie jest podstawowe znaczenie użytego tu hebr. słowa, choć wyrazy tłumaczone na „studnia” i „źródło” występują nieraz zamiennie; por. Rdz 16:7, 14; 24:11, 13), przy której obozowały izraelskie wojska pod wodzą Gedeona, a później, zmniejszone do 10 000, zostały poddane próbie. Ostatecznie do pokonania Midianitów wybrano 300 wojowników. Być może nazwa studni ma związek z wcześniejszym odprawieniem 22 000 Izraelitów, którzy ‛bali się i drżeli’ (Sdz 7:1-7).

Studnia Charod jest tradycyjnie utożsamiana z ʽAjn Dżalud (Majan Charod), źródłem u pn.-zach. zbocza góry Gilboa. Uczony G. A. Smith napisał na temat ʽAjn Dżalud: „Woda ze źródła tryskającego u stóp Gilboa tworzy potok o szerokości około piętnastu stóp [niespełna 5 m] i głębokości dwóch stóp [0,6 m], który jest dodatkowo zasilany dwoma innymi źródłami [ʽAjn al-Majita i ʽAjn Tubaʽun] i płynie tak wartko, iż mógłby napędzać sześć lub siedem młynów. Ten potok o grząskim dnie i podmokłych brzegach stanowi poważną przeszkodę na drodze do góry Gilboa, toteż jej obrońcy mogą utrzymać kontrolę nad źródłem leżącym poniżej ich pozycji mimo obecności wrogów na równinie — a źródło to jest im niezbędne, gdyż ani na lewo, ani na prawo, ani z tyłu nie ma żadnego innego zdroju. (...) Strumień więc umożliwia przebywającym na wzgórzu czerpanie wody ze źródła o krok od nieprzyjaciela na równinie, ale jednocześnie nie pozwala im robić tego beztrosko, ponieważ piją na oczach tegoż nieprzyjaciela, a trzcina i krzewy rosnące wzdłuż potoku sprzyjają urządzeniu zasadzki” (The Historical Geography of the Holy Land, Londyn 1968, s. 258).