SKOCZEK

(hebr. ʽachbár).

Hebrajskie słowo ʽachbár, tłumaczone na „mysz”, „szczur”, „skoczek” lub „skaczący gryzoń”, zdaniem wielu uczonych odnosi się do rozmaitych zwierząt z rodziny myszowatych i im pokrewnych, np. do skoczka. Jednakże leksykon języków hebrajskiego i aramejskiego L. Koehlera i W. Baumgartnera wskazuje właśnie na skoczka.

Skoczek to mały gryzoń, który trochę przypomina miniaturowego kangura i do dzisiaj występuje na Bliskim Wschodzie. Skoczek pustynny (Jaculus jaculus) osiąga długość 10—15 cm i waży 50—70 g. Ma duże uszy i oczy. Przednie kończyny są krótkie, ale tylne mierzą aż dwie trzecie długości całego ciała. Najdłuższą częścią zwierzęcia jest ogon, zakończony kitką. Skoczki żyją na terenach pustynnych i prowadzą nocny tryb życia: gorące dnie spędzają w podziemnych norach, a nocą, gdy robi się chłodniej, wychodzą na żer.

Arabowie zamieszkujący Pustynię Syryjską jedzą skoczki, ale dla Izraelitów były to stworzenia ceremonialnie nieczyste (Kpł 11:29). Wydaje się jednak, że odstępczy Izraelici lekceważyli ten zakaz Prawa (Iz 66:17, przyp. w NW).

Skoczki są szkodnikami zbożowymi. Gdy święta Arka znajdowała się na terytorium Filistynów, Bóg zesłał na nich plagę skoczków, która doprowadziła kraj do zguby (1Sm 6:4, 5, 11, 18).