KENITA

Członek ludu mieszkającego w Kanaanie lub w pobliżu za czasów Abrama (Abrahama). Pismo Święte nie pozwala jednoznacznie ustalić pochodzenia tego ludu (Rdz 15:18-21).

Na podstawie podobnego słowa aramejskiego część uczonych sądzi, iż „Kenita” znaczy „kowal”, ale nie jest to pewne. Biblia nie mówi, czy Kenici byli kowalami, natomiast można z niej wywnioskować, że przynajmniej niektórzy trudnili się pasterstwem (por. Wj 2:15, 16; 3:1; Sdz 1:16). Inni łączą określenie „Kenita” z hebrajskim słowem oznaczającym „gniazdo”, co harmonizowałoby z wypowiedzią, że miejsce pobytu Kenitów — ich „gniazdo” — „jest położone na skale” (Lb 24:21).

Kiedy Mojżesz uciekł z Egiptu do krainy Midian, poślubił kobietę z żyjącej tam rodziny Kenitów. Członkowie tej rodziny są nazywani Midianitami, gdy relacja nawiązuje do ich zamieszkiwania w Midianie; w innych wypadkach określa się ich Kenitami. Wynikałoby stąd, że teść Mojżesza, Jetro, „kapłan Midianu”, oraz szwagier, Chobab, byli Midianitami z geograficznego punktu widzenia (Wj 2:15, 16; 3:1; 18:1; Lb 10:29, 30; Sdz 1:16). Natomiast gdyby krewni Mojżesza faktycznie byli potomkami Midiana, stosowane do nich określenie Kenici mogłoby oznaczać, że byli członkami kenickiego rodu wśród Midianitów. Stanowiliby zatem inną grupę etniczną niż Kenici żyjący za czasów Abrahama przed narodzinami Midiana.

Gdy Izraelici mieli opuścić okolice góry Synaj, Mojżesz poprosił Chobaba, żeby im towarzyszył i „służył za oczy”, czyli żeby ich poprowadził, ponieważ znał te tereny. Chociaż początkowo Chobab odmówił, najwyraźniej w końcu poszedł z nimi, gdyż w późniejszej relacji wspomniano, że Kenici osiedlili się na Pustkowiu Judzkim na pd. od Aradu (Lb 10:29-32; Sdz 1:16).

Po jakimś czasie Cheber Kenita odłączył się od swych rodaków i rozbił namiot niedaleko Kedeszu (Sdz 4:11; zob. KEDESZ 3). Po klęsce wojsk kananejskich Sysera „uciekał pieszo do namiotu Jael, żony Chebera Kenity, gdyż między Jabinem, królem Chacoru, a domem Chebera Kenity panował pokój”. Mimo to zginął tam z ręki Jael (Sdz 4:17-21; 5:24-27).

Za panowania Saula niektórzy Kenici mieszkali wśród Amalekitów. Dlatego zanim Saul rozpoczął wojnę z Amalekitami, zachęcił Kenitów, by się od nich odłączyli i uniknęli nieszczęścia. Potraktował ich przychylnie, ponieważ oni okazali „lojalną życzliwość wszystkim synom Izraela, gdy wychodzili z Egiptu” (1Sm 15:5, 6; por. Wj 18:8, 9; Lb 10:29-33). Później Dawid powiedział Achiszowi, że wtargnął „na południe Kenitów” (1Sm 27:10). Ale był to tylko wybieg. W rzeczywistości Kenici byli w przyjaznych stosunkach z Izraelitami. Dlatego część łupów zdobytych na Amalekitach Dawid przesłał „tym w miastach Kenitów”, leżących prawdopodobnie w górzystym regionie na pd. Judy (1Sm 30:29).

Rodziny pisarzy mieszkających w Jabec należały do Kenitów, ‛którzy pochodzili od Chammata, ojca domu Rechaba’ (1Kn 2:55). Zostały wymienione razem z potomkami Judy (1Kn 2:3).

Okoliczność, że Kenici w zależności od okresu mieszkali w różnych miejscach i wśród różnych ludów, może wskazywać, iż ten koczowniczy czy też półkoczowniczy lud nigdy nie został całkowicie wchłonięty przez inne plemię lub naród.

Biblia nie precyzuje, co stało się z Kenitami, określanymi też mianem Kajin. W dotyczącej ich przypowieści Balaam zapytał: „Jak długo to jeszcze potrwa, zanim Asyria uprowadzi cię do niewoli?” (Lb 24:21, 22). Niewykluczone więc, że niektórzy Kenici mieszkali w północnym królestwie Izraela lub w sąsiedztwie i razem z Izraelitami zostali uprowadzeni przez Asyryjczyków (2Kl 15:29; 17:6).