LIBNA

(od rdzenia oznaczającego: „biały” lub być może: „styrakowiec”).

1. Obozowisko Izraelitów na pustkowiu. Jego położenie jest nieznane (Lb 33:20, 21).

2. Królewskie miasto kananejskie zdobyte przez Jozuego przed podbiciem Lachisz (Joz 10:29-32, 39; 12:15). Libna była jednym z miast na terytorium Judy, które przekazano potomkom Aarona (Joz 15:21, 42; 21:13; 1Kn 6:57). Setki lat później mieszkał tam teść króla Jozjasza (2Kl 23:31; 24:18; Jer 52:1).

W X w. p.n.e. w okresie buntu Edomitów także Libna zbuntowała się przeciwko królowi judzkiemu Jehoramowi (2Kl 8:22; 2Kn 21:10). W 732 r. p.n.e. armia asyryjskiego króla Sancheriba przeniosła się w pobliże Libny spod Lachisz, skąd władca ten wysłał oddział wojska, by zastraszyć Jerozolimę. Gdy Asyryjczycy znajdowali się pod Libną, doszły ich wieści o tym, że chce z nimi walczyć król Etiopii Tirhaka. Dlatego Sancherib jeszcze raz wyprawił do Jerozolimy posłańców i przekazał królowi Judy Ezechiaszowi listy z groźbami, by skłonić go do kapitulacji. Potem anioł Jehowy zabił 185 000 żołnierzy asyryjskich, zapewne obozujących w pobliżu Libny (2Kl 19:8-35; Iz 37:8-36).

Kiedyś łączono starożytną Libnę z Tall as-Safi. Ponieważ jednak wiele dowodów wskazuje, że miejsce to odpowiada raczej biblijnemu Gat, obecnie uczeni na ogół utożsamiają Libnę z Tall Bornat (Tel Burena), położonym ok. 8 km na pn. pn. wsch. od Lachisz.