MEROM

(„wyżyna”).

Nad „wodami Merom” obozowały sprzymierzone wojska kananejskie pod wodzą Jabina, króla Chacoru, zanim zostały pokonane przez Jozuego. Izraelici przypuszczalnie po raz pierwszy zetknęli się z Kananejczykami wyposażonymi w konie i rydwany, o czym może świadczyć rozkaz Boży dany Jozuemu, żeby rydwany spalić, a koniom podciąć ścięgna (Joz 11:1-9).

Jak wyjaśnił Y. Aharoni, „‚wody Merom’ to zapewne źródła zasilające miasto Merom, pod którym zgrupowały się wojska kananejskie. Merom znane jest zarówno z tekstów egipskich pochodzących z drugiego tysiąclecia (...), jak i z opisu wyprawy Tiglat-Pilesera III na Galileę. (...) Merom jest na ogół utożsamiane z Majrunem u stóp Dżabal Dżarmak, ponieważ jednak nie ma tam odpowiedniego tallu [pagórka], trafniejsze wydaje się umiejscowienie go nieco dalej na północy. Sama nazwa mogła się zachować w Dżabal Marun oraz w Marun ar-Ras, toteż warto rozważyć identyfikację z Tall al-Chirba, jednym z dużych kananejskich kopców w południowej części kananejskiej Górnej Galilei. Obie proponowane lokalizacje są oddalone od Chacoru w linii prostej o jakieś 12 kilometrów” (The Land of the Bible, red. i tłum. na ang. A. Rainey, 1979, ss. 225, 226).