MICPA, MICPE

(„strażnica”).

1. „Ziemią Micpa” nazywano zamieszkany przez Chiwwitów region u podnóża góry Hermon (Joz 11:3). Przynajmniej część tego obszaru (jeśli nie cały) określano też „dolinną równiną Micpe” (Joz 11:8). „Ziemią Micpa” prawdopodobnie były okolice dzisiejszego Banijas (Cezarea Filipowa) na pd. od Hermonu lub równina ciągnąca się na wsch. od tej góry, wzdłuż Wadi at-Tajm.

2. Judzkie miasto na obszarze Szefeli (Joz 15:33, 38). Nie wiadomo, gdzie dokładnie leżało. Niektórzy identyfikują je z Chirbat Safija, znajdującym się ok. 9 km na pd. od starożytnej Azeki.

3. Miasto na terytorium Beniamina (Joz 18:26, 28). Bywa utożsamiane z An-Nabi Samuʽil (ok. 8 km na pn. zach. od Jerozolimy), ale większość uczonych łączy je z Tall an-Nasba (ok. 12 km na pn. od Jerozolimy). Interpretacja pewnych odkryć archeologicznych mogłaby przemawiać za tym drugim miejscem. Na przykład odnaleziono tam uchwyty dzbanów, na których, zdaniem części uczonych, znajdują się trzy hebrajskie znaki odpowiadające literom m-s-p, być może stanowiące zapis nazwy Micpa.

W Micpie zgromadzili się wszyscy izraelscy wojownicy, którzy postanowili wystąpić przeciwko sprawcom zbiorowego gwałtu popełnionego w Gibei na terytorium Beniamina. Gdy Beniaminici odmówili wydania winnych, wybuchła wojna. Plemię Beniamina omal nie zostało wytracone; ocalało tylko 600 mężczyzn (Sdz 20:1-48). Wcześniej w Micpie Izraelici przysięgli, że nie dadzą Beniaminitom swych córek za żony (Sdz 21:1). Po bitwie trzeba było poczynić kroki, które by pozwoliły zachować ich plemię. Postanowiono m.in. dać im za żony 400 dziewic z Jabesz-Gilead. Pozostali mieszkańcy tego miasta zostali wytraceni, gdyż żaden z nich nie przybył do Micpy, by poprzeć walkę z plemieniem Beniamina (Sdz 21:5-12).

W późniejszym okresie prorok Samuel zebrał w Micpie całego Izraela i modlił się za lud. Wszyscy pościli wtedy i wyznawali swe grzechy. Gdy o tym zgromadzeniu dowiedzieli się Filistyni, wykorzystali sytuację i zaatakowali Izraelitów. Jehowa wywołał jednak wśród napastników zamieszanie i dał swemu ludowi zwycięstwo. Zapewne dla upamiętnienia tego zdarzenia Samuel postawił między Micpą a Jeszaną pomnik i nazwał go Eben-Ezer (co znaczy: „kamień pomocy”). Później co roku odwiedzał Betel, Gilgal i Micpę jako sędzia Izraela (1Sm 7:5-16). A w 1117 r. p.n.e. w obecności ludu ponownie zgromadzonego w Micpie ogłosił Saula pierwszym królem Izraela (1Sm 10:17-25).

W X w. p.n.e. król judzki Asa rozbudował Micpę, używając materiałów z Ramy, którą izraelski król Baasza zmuszony był opuścić (1Kl 15:20-22; 2Kn 16:4-6). Jakieś trzy wieki później, w 607 r. p.n.e., zwycięski król Babilonu Nebukadneccar ustanowił Gedaliasza namiestnikiem nad Żydami pozostawionymi w Judzie. Gedaliasz urzędował właśnie w Micpie, gdzie zamieszkał też prorok Jeremiasz i dokąd przybyli ocalali dowódcy wojsk i inni rozproszeni Żydzi. Pomimo wcześniejszego ostrzeżenia namiestnik Gedaliasz nie zachował ostrożności i został w Micpie zamordowany wraz z towarzyszącymi mu Chaldejczykami i Żydami. Potem zabito również 70 mężczyzn przybyłych do Micpy. Zabójcy, którym przewodził Ismael, syn Netaniasza, uprowadzili resztę ludu. Gdy jednak Jochanan, syn Kareacha, ich dogonił, Ismael z grupą ośmiu mężczyzn uciekł, a jeńcy zostali uwolnieni i udali się do Egiptu (2Kl 25:23-26; Jer 40:5 do 41:18).

Po niewoli babilońskiej mężczyźni z Micpy oraz książęta Szallun i Ezer uczestniczyli w odbudowie murów Jerozolimy (Neh 3:7, 15, 19).

4. Miasto po wsch. stronie Jordanu, w Gileadzie (Sdz 10:17; 11:11, 29), być może tożsame z Micpą wymienioną w Ozeasza 5:1. Z tej Micpy pochodził Jefte (Sdz 11:34). Niektórzy umiejscawiają ją w okolicach Chirbat Dżalʽad, ok. 23 km na pn. zach. od Rabby (Ammanu), ale jej dokładne położenie nie jest znane.

5. Miasto w Moabie, gdzie Dawid osiedlił swych rodziców, gdy ukrywał się przed królem Saulem (1Sm 22:3). Trudno je zlokalizować. Niektórzy uczeni uważają, że chodzi o Kir moabskie (Iz 15:1). Inni utożsamiają je z Ruzm al-Masrifa, leżącym na zach. pd. zach. od Madaby (starożytnej Medeby).