POKRZYWA

Roślina o ząbkowanych liściach pokrytych gęstymi, parzącymi włoskami, zawierającymi drażniącą ciecz. Przy dotknięciu włoska jego szczyt się odłamuje, a ostra końcówka wbija się w skórę i wspomniana ciecz dostaje się do rany. W Palestynie występują co najmniej cztery gatunki pokrzywy, a najbardziej rozpowszechniona jest pokrzywa pigułkowata (Urtica pilulifera), która osiąga 1,8 m wysokości i rośnie głównie wśród ruin.

Hebrajskie słowa charúl (Prz 24:31; Sof 2:9) i kimmòs (Iz 34:13; Oz 9:6) odnoszą się do roślin porastających ugory i ruiny. Werset z Hioba 30:7, gdzie występuje wyraz charúl, sugeruje, że chodzi o wysokie rośliny. Inne słowo, sirpád („pokrzywa”, BT, Bw; „parząca pokrzywa”, NŚ), przeciwstawiono mirtowi (Iz 55:13).

Jak się wydaje, w Przysłów 24:31 forma wyrazu kimmòs („oset”, Bg; „chwasty”, NŚ) oraz wyraz charúl zostały użyte paralelnie. Na tej podstawie część uczonych sądzi, że jedno z nich jest określeniem ogólniejszym. Jedni uznają za takie słowo kimmòs i odnoszą je do wszelkich chwastów, a według innych to charúl może oznaczać ogólnie zarośla. Niektórzy kwestionują tłumaczenie charúl w Hioba 30:7 na „pokrzywy”, gdyż ludzie raczej nie szukają dobrowolnie schronienia pod pokrzywami. Jednakże na bezwodnych obszarach mogliby korzystać z cienia wysokich pokrzyw albo z głodu zbierać je na pokarm. Tłumaczenie to jest więc uzasadnione.