PERYZZYCI

Jedno z plemion mieszkających w ziemi Kanaan przed Izraelitami (Rdz 13:3-7; 34:30; Wj 3:8, 17). Nie ma ich na liście 70 rodów powstałych po potopie, na której wymieniono „rodziny Kananejczyka” (Rdz 10:15-18). Ich pochodzenie jest nieznane.

Peryzzyci zajmowali część ziemi, którą Bóg obiecał potomstwu Abrahama (Rdz 15:18-21; Neh 9:7, 8). W czasie izraelskiego podboju Ziemi Obiecanej zamieszkiwali górzysty region Kanaanu (Joz 11:3). Kiedy plemię Judy obejmowało przydzielone mu terytorium, pokonało Peryzzytów i Kananejczyków w Bezek, leżącym najwyraźniej na zach. od Jerozolimy (Joz 24:11; Sdz 1:4, 5). Po podziale ziemi kananejskiej między Izraelitów część Peryzzytów pozostała na terytorium Efraima i Manassesa (Joz 17:15-18).

Peryzzyci byli jednym z siedmiu licznych i potężnych narodów, które Jehowa wielokrotnie nakazywał Izraelitom wytracić po wejściu do Ziemi Obiecanej. Nie mogli się z nimi sprzymierzać ani spowinowacać, nie mieli też okazać im łaski (Wj 23:23, 24; 33:2; 34:11-13; Pwt 7:1-3; Joz 3:10). Ale Izraelici ich nie zgładzili i zgodnie z zapowiedzią Peryzzyci stali się dla nich sidłem (Pwt 7:4; 20:17, 18; Sdz 3:5, 6).

Za dni Salomona niektórzy Peryzzyci wykonywali pracę przymusową (1Kl 9:20, 21; 2Kn 8:7, 8). W czasach Ezdrasza spowinowacali się z nimi Żydzi powracający z niewoli babilońskiej. Jednakże po zachęcie Ezdrasza Żydzi odprawili cudzoziemskie żony (Ezd 9:1, 2; 10:11, 12, 44). Późniejsza historia biblijna nie wspomina o Peryzzytach.