PLATAN

(hebr. ʽermòn).

Platan wschodni (Platanus orientalis) to imponujące drzewo o wysokości 20 lub więcej metrów, z szeroko rozgałęzionymi konarami i dużymi ciemnozielonymi liśćmi dającymi dobry cień. Pień często osiąga obwód 3—4 m. Zewnętrzne warstwy kory platana co roku łuszczą się płatami, odsłaniając znajdującą się pod nimi gładką, białawą korę.

Hebrajska nazwa tego drzewa prawdopodobnie pochodzi od czasownika ʽaráh, który znaczy „odsłaniać; obnażać; zrywać” (Iz 22:6; Sof 2:14). W Rodzaju 30:37, 38 powiedziano, że Jakub kładł pręty z platana i innych drzew przed trzodami Labana w Charanie w Syrii. Pręty te najpierw obłupywał, „odsłaniając białe miejsca”.

Było to piękne drzewo, choć nie dorównywało majestatycznemu cedrowi z Libanu, do którego Ezechiel przyrównał faraona i jego lud (Eze 31:8).

Platany rosną wzdłuż rzek i strumieni w całej Syrii i na części obszaru starożytnej Asyrii, a nieco rzadziej także w Palestynie i Libanie.