DREWNO PACHNĄCE

Wśród luksusowych towarów, które kupcy sprowadzali dla symbolicznego „Babilonu Wielkiego”, były m.in. przedmioty z „drewna pachnącego” („drewna tujowego”, Bp, BT, Bw; „drewna sandarakowego”, przyp. w NW) (Obj 17:5; 18:11, 12). Drewno to, importowane zapewne z pn. Afryki, wysoko cenili Rzymianie jako surowiec do wyrobu luksusowych mebli. Najcenniejsze drewno pochodziło z dolnej części pnia, z której można było uzyskać szerokie deski o różnorodnym układzie słoi. Drewno to było twarde, wonne i po wypolerowaniu nabierało wysokiego połysku. Ze względu na falisty lub spiralny wzór słoi niektóre wyrabiane z niego stoły nazywano „tygrysimi” lub „lamparcimi”. Grecy używali tego balsamicznego drewna w swych świątyniach, a jego nazwa pochodzi od greckiego słowa oznaczającego składanie ofiar całopalnych.

Na ogół uważa się, że chodzi o drewno cyprzyka czteroklapowego (Tetraclinis articulata). To drzewo iglaste z rodziny cyprysowatych pochodzi z pn. Afryki i osiąga zwykle wysokość ok. 4—8 m. Jego drewno ma intensywny czerwonobrunatny odcień i ładny układ słoi.