SĘP

(hebr. rachám; rachámah), SĘP KASZTANOWATY (hebr. ʽoznijáh).

Duży ptak padlinożerny, bardzo pożyteczny w krajach o ciepłym klimacie, gdyż zjada rozkładające się ciała padłych zwierząt, mogące się stać siedliskiem chorób. Należy do ptaków, które Prawo Mojżeszowe uznawało za ceremonialnie nieczyste (Kpł 11:13, 18; Pwt 14:12, 17).

W języku arabskim, pokrewnym hebrajskiemu, słowo przypominające rachám określa ścierwnika (Neophron percnopterus), nazywanego też sępem egipskim. Ptak ten ma białe upierzenie z czarnymi lotkami oraz żółty dziób i nogi. Jest najmniejszym sępem spotykanym w krajach biblijnych — osiąga ok. 65 cm długości. Z nagą, pomarszczoną skórą na głowie, wielkimi oczami, haczykowatym dziobem i zakrzywionymi pazurami wygląda dość odpychająco. Ponieważ zjada odpadki, którymi gardzą nawet inne sępy, jest uważany za najbardziej odrażającego, a zarazem najbardziej pożytecznego padlinożercę Bliskiego Wschodu.

Żółtobrązowy sęp płowy (Gyps fulvus) ma ok. 1,2 m długości, a rozpiętość jego skrzydeł wynosi 2,7 m. Był symbolem egipskiej bogini Nechbet oraz godłem wojskowym Egipcjan, Asyryjczyków i Persów.

Orłosęp nazywany niekiedy brodatym (Gypaetus barbatus) jest wielkim ptakiem drapieżnym, osiągającym w pozycji stojącej ok. 1,2 m wysokości. Dzięki długim, spiczastym skrzydłom, które rozciągają się niemal na 3 m, lata bardzo pięknie i bez wysiłku kołuje, wypatrując na ziemi pożywienia. W przeciwieństwie do innych sępów ma upierzoną głowę oraz szczeciny przypominające kozią bródkę. Upodobał sobie kości ze szpikiem; zrzuca je z wysokości na skały, a gdy się pogruchoczą, wyjada szpik.

Hebrajskie słowo ʽoznijáh najprawdopodobniej określa sępa kasztanowatego (Aegypius monachus), największego z ptaków drapieżnych spotykanych w Izraelu. Ma on charakterystyczną dla sępów nagą głowę, ciemnobrunatne upierzenie, niebieskawą szyję i klinowaty ogon.