WEŁNA

Miękka pofalowana sierść niektórych zwierząt, zwłaszcza owiec. Starożytni Hebrajczycy i mieszkańcy innych krajów strzygli owce i używali wełny do wyrobu odzieży i haftowania (Wj 35:4-6, 25; 36:8, 35, 37; 38:18; 39:1-8, 22-29; Kpł 13:47; Prz 31:13, 22; Eze 34:3). Wełniane ubrania skutecznie chronią przed zimnem i gorącem, są wygodne, stosunkowo lekkie i dobrze wchłaniają wilgoć, nie robiąc w dotyku wrażenia mokrych.

Prawo Mojżeszowe nakazywało Izraelitom oddawać kapłanom „pierwszą ostrzyżoną wełnę ze swej trzody” (Pwt 18:3-5). Nikt oprócz kapłanów nie mógł „nosić mieszanej tkaniny z wełny i lnu” (Pwt 22:11; Kpł 19:19; zob. TKANINA [Inne zastosowania]).

Na duże znaczenie wełny w starożytności wskazuje fakt, iż moabski król Mesza płacił królowi Izraela daninę w postaci „stu tysięcy jagniąt i stu tysięcy nie strzyżonych baranów” (2Kl 3:4). Wełna stanowiła cenny towar handlowy (Eze 27:1, 2, 7, 16, 18).

Ponieważ naturalna wełna często ma kolor biały, bywa kojarzona z bielą i czystością. Na przykład Jehowa za pośrednictwem proroka Izajasza przyrównał do białej wełny wybaczone grzechy: „Chociażby wasze grzechy były jak szkarłat, zostaną wybielone jak śnieg; choćby były czerwone jak tkanina karmazynowa, staną się niczym wełna” (Iz 1:18-20).

Jehowa „daje śnieg jak wełnę” — okrywa nim ziemię niczym ciepłym płaszczem z białej wełny (Ps 147:16).

W pewnej wizji ukazano „Istniejącego od Dni Pradawnych” — Jehowę Boga — z włosami jak czysta wełna (Dn 7:9). Wskazuje to na sędziwy wiek i mądrość, które kojarzą się z siwizną (por. Hi 15:9, 10). Apostoł Jan ujrzał „kogoś podobnego do syna człowieczego, (...) a jego głowa i włosy były białe jak biała wełna, jak śnieg” (Obj 1:12-14). Taki opis włosów może sugerować, że przedstawiona osoba posiwiała „na drodze prawości” (Prz 16:31).