ZERUBBABEL

(z akad.: „nasienie [potomstwo] Babel”).

Pierwszy namiestnik repatriowanych Żydów (Ag 2:21); potomek Dawida i przodek Jezusa Chrystusa, prawdopodobnie syn Pedajasza, lecz prawnie uznawany za syna Szealtiela (1Kn 3:19; Mt 1:12, 13; Łk 3:27; zob. RODOWÓD JEZUSA CHRYSTUSA [Trudniejsze miejsca w relacji Mateusza]). Rodowód zawarty w 1 Kronik (3:19, 20) wymienia siedmiu synów Zerubbabela (Meszullam, Chananiasz, Chaszuba, Ohel, Berechiasz, Chasadiasz i Juszab-Chesed) oraz jedną córkę (Szelomit). Jak się wydaje, oficjalne imię babilońskie Zerubbabela brzmiało Szeszbaccar (Ezd 1:8, 11; 5:14, 16; por. Ezd 3:8).

W 537 r. p.n.e., po uwolnieniu z niewoli babilońskiej, Zerubbabel poprowadził ostatek Żydów do Jerozolimy i Judy (Ezd 2:1, 2; Neh 7:6, 7; 12:1; MAPA, t. 2, s. 332). Jako namiestnikowi ustanowionemu przez króla Cyrusa, powierzono mu złote i srebrne święte naczynia, które przed laty zabrał ze świątyni Nebukadneccar (Ezd 5:14, 15). W Jerozolimie pod kierownictwem Zerubbabela i arcykapłana Jeszui w siódmym miesiącu (Etanim, inaczej Tiszri — wrzesień/październik) wzniesiono ołtarz świątynny (Ezd 3:1, 2), a w drugim miesiącu (Ziw, inaczej Ijar — kwiecień/maj) drugiego roku, czyli r. 536 p.n.e., rozpoczęła się właściwa budowa świątyni (Ezd 3:8). Zerubbabel, Jeszua i naczelnicy domów patriarchalnych dostrzegli złe pobudki nie-Żydów, którzy chcieli przyłączyć się do tej budowy, dlatego powiedzieli im: „Nic wam do naszej budowy domu naszego Boga, bo my sami będziemy wspólnie budować dla Jehowy, Boga Izraela, jak nam nakazał Król Cyrus, król Persji” (Ezd 4:1-3).

Owi nie-Żydzi wciąż jednak próbowali zniechęcić budowniczych świątyni, aż w 522 r. p.n.e. zdołali doprowadzić do wydania oficjalnego zakazu prac. Po dwóch latach Zerubbabel i Jeszua (Jozue) pod wpływem zachęt proroków Aggeusza i Zachariasza odważnie wznowili budowę świątyni pomimo zakazu (Ezd 4:23, 24; 5:1, 2; Ag 1:1, 12, 14; Za 1:1). Później dokumenty odnalezione w archiwach perskich potwierdziły, że budowa jest zgodna z prawem (Ezd 6:1-12). Przez cały ten czas prorocy Aggeusz i Zachariasz udzielali zachęt Zerubbabelowi i zapewniali go o przychylności Boga (Ag 2:2-4, 21-23; Za 4:6-10). W 515 r. p.n.e. świątynia została ukończona (Ezd 6:13-15). Za czasów namiestnika Zerubbabela zadbano również o potrzeby Lewitów: śpiewacy i odźwierni otrzymywali przydziały „według codziennego zapotrzebowania” (Neh 12:47).